ΕΚΠΛΗΞΗ ΚΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

Σήμερα το πρωί βγαίνοντας βόλτα στα μαγαζιά, παρκαρισμένο έξω από το σπίτι μου ήταν ένα καρπουζί παλιό αυτοκίνητο μάρκας Hyundai μοντέλο 2000! Έπαθα ένα κάτι τις. Γιατι;;; Σας το εξηγώ παρακάτω.

Πέρισυ τέτοιο καιρό, πέτυχα στο δρόμο το δικό μου πρώτο αυτοκίνητο. Ένα καρπουζί Hyundai που έκανε την καρδιά μου να σταματήσει για λίγο…

Το αγόρασα με τα χρήματα που είχα στην προικοδότηση. Δεν ήξερα ότι υπήρχε τέτοια μάρκα αυτοκινήτου και σε μια βόλτα με το αυτοκίνητο του μπαμπά μου στην παραλιακή, είδα ένα τέτοιο μαύρο και το ακολούθησα γιατί είχε εκπληκτικά για την εποχή (1992) κωλοφάναρα. Με πήγε μέχρι τη Βάρκιζα, έγραψα τη μάρκα και ρώτησα τον μπαμπά μου για αυτή.

Δύο μήνες μετά, ο μπαμπάς μου με πήγε βόλτα πεζή στη λεωφόρο Συγγρού και μου είπε να έχω και την ταυτότητά μου μαζί. Ήμουν ψόφια από την κούραση αλλά δεν του χαλούσα ποτέ χατίρι. Μετά από μια ώρα ποδαρόδρομο, με βάζει μέσα σε μια αντιπροσωπεία Hyundai, μου δίνουν να υπογράψω κάτι χαρτιά. Μετά μου δίνουν ένα κλειδί και με βγάζουν σε ένα παράδρομο που είχε το καρπουζί μου με έναν τεράστιο φιόγκο στο καπώ του! Μου το είχε κάνει δώρο ο μπαμπάς μου, αλλά επειδή το θεωρούσα άδικο για την αδερφή μου, του έδωσα τα χρήματα της προικοδότησης. 

Από τότε, τι δεν πέρασα μέσα σε αυτό το μικρό κόκκινο αυτόματο κουκλί! Μέσα στο αυτοκίνητο αυτό μου είχε κάνει πρόταση γάμου ο πατέρας του γιου μου, μέσα σε αυτό έκλαψα όταν τον άκουσα να κλείνει ραντεβού με μια πωλήτρια και να της δίνει το τηλέφωνο του σπιτιού μας, μέσα σε αυτό είπα στο γιο μου ότι χωρίζω με τον μπαμπά του, μέσα σε αυτό έμαθα για την αδερφή μου πως είχε μια μάζα στο συκώτι. Μέσα στον καρπουζί κορεάτη μου έμαθα ότι η αδερφή μου δεν είχε κάτι το ανησυχητικό. Έκλαψα όταν το πούλησα, το είχα δέκα χρόνια. Μύριζε τυρίλα γιατί ο μικρός έκανε εμετό κάθε πρωί που τον πήγαινα στον παιδικό και όσο και να έπλενα την ταπετσαρία, αυτή η μυρωδιά είχε ποτίσει τα πάντα. Μέχρι και ένα νεογέννητο κατσικάκι είχα βάλει μέσα γιατί ο γιος μου αρνιόταν να το αφήσει στη μαμά του. Το πήγα βόλτα και όταν άρχισε να βελάζει συνεχώς, ευτυχώς ο μικρός φοβήθηκε και το επιστρέψαμε στο κοπάδι του θείου μου του λυκειάρχη. Ήθελα να του βάλω μια μαύρη μεγάλη πιτσιλιά που ήταν της μόδας αλλά δε με άφηναν γιατί το θεωρούσαν κιτς. Του είχα βάλει μια μικρή άσπρη στο καντράν και με κορόιδευε ο γιος μου. Με τον Παύλο το πήγαμε στη μάντρα. 

Το είχε ένας κύριος. Το ακολούθησα. Στο φανάρι άνοιξα το παράθυρο να του μιλήσω αλλά μίλαγε μια άγνωστη γλώσσα στο τηλέφωνο και δεν είπα τίποτα. Δε θα με καταλάβαινε. Το είχε τρακάρει σε δυο τρία σημεία. Προσπέρασα. 

Η ζωή συνεχίζεται. Εξελίσσεται και αλλάζει. Μου θύμισε περιόδους που ήθελα να ξεχάσω αυτός ο καρπουζί κορεάτης… αλλά μου έφερε και χαμόγελα. Το είπα στο γιο μου και συγκινήθηκε και αυτός. Χαίρομαι που το θυμάται το πρώτο μου αυτοκινητάκι...