ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!

Λόγω κουλαμάρας και κρυώματος, κάθισα στο σπίτι δυο μέρες. Για να είμαι ειλικρινής, τις περισσότερες ώρες κοιμόμουν.

Το Σάββατο το βράδυ, ξύπνησα γύρω στις δέκα γιατί ο βήχας δε με άφηνε να ησυχάσω. Μετά από λίγο που συνήλθα, τι διαπίστωσα?

Η τηλεόραση, έδειχνε ένα καινούργιο, δεν ξέρω και πως να το ονομάσω, που έψαχναν τραγουδιστές. Κάποια στιγμή, μεταξύ ζεστού γάλακτος, χαρτομάντηλων και βήχα, διαπιστώνω ότι τραγουδάει μια κοπέλα που στο μπλουζάκι της εχει το νούμερο 42.000 κάτι! Ναι ναι ναι. Την πρώτη μέρα που έδειχναν το πρόγραμμα, είχαν πάει 42000 νούμερα και βάλε να γίνουν τραγουδιστές! Μετά, το παρακολουθούσα με περισσότερο ενδιαφέρον. Ήθελα να δω τι άνθρωποι πηγαίνουν σε τέτοιες οντισιόν. Και τι δεν είδαν τα ματάκια μου! Φοιτητές του πολυτεχνείου (και μετά σου λένε ότι οι θετικοί επιστήμονες έχουν μυαλό!), κομμωτές και κομμώτριες (τέρμα τα ωδεία, τα νέα φυτώρια τραγουδιστών είναι τα κομμωτήρια), φοιτήτρια θεολογίας που μάλιστα κάθε βράδυ τραγουδούσε σε σκυλάδικο (δηλαδή αν δεν κάνει καριέρα αυτή ως αοιδός, μεθαύριο θα διδάσκει σε σχολείο και δε σας περιέγραψα και πως ήταν ντυμένη, γιατί το μίνι έφτανε στις αμυγδαλές!!!), δεκαεξάχρονα που αντί να κάθονται πάνω από το βιβλίο να χαράσουν την πορεία τους στη ζωή, ξημεροβραδιάζονται στον καθρέφτη και μιμούνται τη Βανδή και το Ρουβά!

Που έφτασε αυτή η κοινωνία? Οι τραγουδιστές και οι ηθοποιοί, ξεκίνησαν το μεσαίωνα ως γελοτοποιοί των φεουδαρχών! Και σήμερα, οι τραγουδιστές είναι τα «φωτεινά» παραδείγματα των νέων μας! Δεν άκουσα κανένα από τους φίλους του γιου μου να λέει θέλω να γίνω σαν τον Μπαμπινιώτη, την Κιουρί, άντε τον Μπιλ Γκέιτς, παρά ακούω, για τον Ρουβά, το Μακρόπουλο, τη Σάσα Μπάστα (Μπάστα λεγόταν η φίλη μου η παιδίατρος που θήλαζα και το δικό της παιδί και τώρα πέθανε, αλλά Λίλλυ όχι Σάσα, αυτή τι στο καλό είναι???)

Μέχρι τώρα θύμωνα με το γιο μου που εκτός της νομικής δεν υπάρχει άλλη σχολή γι’ αυτόν, τώρα όμως δε με νοιάζει.

Χάθηκαν τα πρότυπα. Χάθηκαν οι αξίες. Χάθηκαν οι ρήσεις του τύπου μάθε τέχνη και άστηνε και άμα πεινάσεις πιάστηνε! Τώρα μόνο το εύκολο κέρδος και η αναγνωρισημότητα έχουν πέραση και επηρεάζουν τους έφηβους που καλούνται σε αυτήν την ευαίσθητη ηλικία να επιλέξουν τι θέλουν να κάνουν στη μετέπειτα ζωή τους.

Δε ακούς θελω να γίνω μαθηματικός, γιατρός, δάσκαλος, παρά ακούς θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής, τραγουδιστής, μοντέλο!

Δε φταίνε όμως τα παιδιά, αλλά εμείς, που αγοράζουμε σαν τρελλοί κάθε έντυπο που δείχνει γνωστά ξέκωλα που υποτίθεται ότι τραγουδούν. Γιατί ακολουθεί το παράδειγμα μιας κιτρινοφυλλάδας όλος ο περιοδικός τύπος και αναγκαστικά, οι έφηβοι αυτά βλέπουν ως πρότυπα. Ποτέ δε φταίνε μόνο τα παιδιά. Οι ευθύνες είναι κυρίως των μεγάλων που δε φρόντισαν να εμφυσήσουν ιδανικά και αρχές στα παιδιά.

Καλή μέρα και καλή εβδομάδα. Ανάρτηση που θέλει γράψιμο, θα ξανακάνω όταν αφαιρέσω το νάρθηκα. Από τις πέντε το πρωί γράφω το κείμενο αυτό που δεν έχει ούτε 500 λέξεις. Μα με ένα χέρι, άλλα θέλω να γράψω και άλλα γράφω. Ευχαριστώ για την κατανόησή σας, και ζζζζμααατς!!!