ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΟ ΜΟΥ!

Ronin.gr - widget IP και λειτουργικού

6 Απρ 2021

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ


 
Σήμερα έχω διάθεση εξομολόγησης.

Αναρωτηθήκατε ποτέ, πώς νιώθει μια νοσηλεύτρια; Τί αισθάνεται όταν δουλεύει; Πώς πηγαίνει σπίτι της; Πότε βλέπει τα παιδιά της; Πώς λειτουργεί μετά από πρωί-νύχτα;

Κορονοϊός, νοσοκομεία, εντατικές, θάνατοι. Αναρωτηθήκατε ποτέ, πώς νιώθει ο νοσηλευτής που του πεθαίνει ο ασθενής;

Λίγο πολύ, όλοι έχετε επισκεφτεί κάποιον συγγενή ή φίλο σε κάποιο νοσοκομείο. Δεν έχει σημασία αν είναι δημόσιο ή ιδιωτικό. Αν είναι στην Αθήνα ή την επαρχία. Αν είναι εργάσιμη ή αργία.

Πήγατε, είδατε το φίλο/το συγγενή και φύγατε. Κάνατε το κοινωνικό σας καθήκον. Όμως ο φίλος ή ο συγγενής σας, παρέμεινε στο νοσοκομείο. Κάποιος τον πόνεσε για να του βάλει φλεβοκαθετήρα, κάποιος τον έκανε μπάνιο, τον καθάρισε όταν ενεργήθηκε, του άλλαξε σεντόνια μετά που του έπεσε ο πυρετός, του χορηγούσε σε τακτά χρονικά διαστήματα τα φάρμακά του από το στόμα ή τη φλέβα, κάποιος τον τάισε, του κράτησε το χέρι όταν φοβόταν ή πονούσε, του άδειασε τον ουροκαθετήρα, τον βοήθησε να σηκωθεί ή να πιεί την πρώτη του γουλιά μετά το χειρουργείο του. Και αυτός είναι ο νοσηλευτής, η νοσηλεύτρια. Η νοσοκόμα που λέτε στην καθομιλουμένη…

Ξεχνάτε όμως κάτι.


Και η «νοσοκόμα» είναι άνθρωπος. Και εμείς έχουμε δικούς μας ανθρώπους που νοσούν ή είναι θετικοί στον κορονοϊό, που μας περιμένουν στο σπίτι να φάμε μαζί, να διασκεδάσουμε, να πάμε μια βόλτα.

Μπορούμε όμως να συμμετέχουμε στις δραστηριότητες της οικογενείας μας; Λοιπόν, όχι. Προσωπικά, και δεν αποτελώ εξαίρεση στη νοσηλευτική κοινότητα, όταν τέλειωσε η άδεια κυήσεως που είχα, έδωσα, ναι έδωσα, το παιδί μου στους γονείς μου, γιατί εγώ είχα βάρδιες και κυρίως απόγευμα τη Δευτέρα, πρωί την Τρίτη και νύχτα την Τρίτη το βράδυ και μετά πάλι απόγευμα, πρωί-νύχτα και μέσα δυο σαββατοκύριακα ένα έξω. Για να είμαι στη δουλειά στις επτά το πρωί, έπρεπε να ξυπνήσω στις πέντε και μισή και να φύγω στις έξι και τέταρτο από το σπίτι μου. Τί θα το έκανα το παιδί; Και οι δικοί μου οι γονείς μένανε ένα χιλιόμετρο από το σπίτι μου, έχω συναδέλφους που τα παιδιά τους τα έχουν στη Λάρισα, την Αλεξανδρούπολη, την Πάτρα… Τα καλοκαίρια δούλευα σερί δώδεκα μέρες για να πάρω μαζεμένα τα ρεπώ μου μετά τη νύχτα για να φύγω και να πάω στην Καρδίτσα που οι γονείς μου είχαν το παιδί μου στο χωριό για καθαρό αέρα. Και μετά πάλι το ίδιο.

Στα 37 χρόνια που είμαι στις ένοπλες δυνάμεις, Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστο, και στις τρεις αυτές γιορτές δεν έχω κάνει ΠΟΤΕ έξω στην ίδια χρονιά. Εκτός από τη χρονιά που είχα άδεια κυήσεως. Πέρυσι, που ήμουν και είμαι υποδιευθύντρια νοσηλευτικής υπηρεσίας, ανήμερα το Πάσχα, πέρασα από το νοσοκομείο να ευχηθώ χρόνια πολλά σε όλα τα παιδιά που δεν ήταν στα σπίτια τους αλλά «επί των επάλξεων», το βράδυ της πρωτοχρονιάς, ήμουν στο νοσοκομείο μαζί με το διοικητή γιατί θα ερχόταν ο Χαρδαλιάς. Για του λόγου το αληθές, μπες τε να δείτε το βίντεο που ανέβασα στο instagram και το facebook μπροστά από το δέντρο του νοσοκομείου. Έφυγα εκείνο το βράδυ στις δύο και μισή. Άλλαξα το χρόνο στο φανάρι έξω από το ΓΝΑ. Το καλοκαίρι είχα κλείσει σουίτα με δική μου πισίνα με θέα την καλντέρα στη Σαντορίνη για τρεις νύχτες, δε χαλάλιζα άλλα χρήματα, και επειδή το παιδί μου δούλευε στην αλυσίδα αυτών των ξενοδοχείων, μου κάνανε δώρο άλλες δυο διανυκτερεύσεις. Θα πήγαινα στις 19 Αυγούστου. Στις 10 Αυγούστου, είχαμε ανάκληση αδειών, τη μέρα εκείνη έφυγα από το νοσοκομείο στις εννέα το βράδυ, γιατί όταν καλείς όλον τον κόσμο να επιστρέψει από την άδειά του δεν μπορείς εσύ να είσαι στη παραλία της Βάρκιζας, έπρεπε εμένα να δουν πρώτα εκεί. Τις 20 ημέρες άδεια που θα έπαιρνα το καλοκαίρι, τις πήρα από τις 5 Ιανουαρίου του 2021 ως τις 25.

Είχα ασθενή, ένα νεαρό παιδί 24 χρονών που είχε σάρκωμα Ewin. Από το ίδιο νόσημα πέθανε η ξαδέρφη μου 27 χρονών. Το παιδί υπέφερε και βόγγαγε. Ότι μπορούσαμε να κάνουμε για την ανακούφισή του το κάναμε. Αφήσαμε τον πατέρα του να κοιμάται στο διπλανό κρεβάτι και να μένει εκεί, για όσο καιρό θα ζούσε το παιδί. Ο θάλαμος του παιδιού ήταν απέναντι από το γραφείο μου. Το βογγητό του παιδιού το άκουγα στο γραφείο μου, στο ασανσέρ, στο αυτοκίνητό μου, στο σπίτι μου… Ζήτησα πέντε μέρες άδεια και πήγα στη φίλη μου στη Λάρισα για να αλλάξω παραστάσεις και να πάψω να ακούω το βογγητό. Τη μέρα που θα επέστρεφα, την ώρα που μπήκα στο τραίνο για να επιστρέψω, μου τηλεφώνησαν τα παιδιά από τη δουλειά και μου είπαν πως το παιδί πέθανε και θα γινόταν η κηδεία στη Λάρισα. Κατέβηκα από το τρένο και πήγα την επομένη μέρα στην κηδεία του παιδιού. Είχα ανάγκη να βιώσω την κηδεία και την οδύνη για να συνειδητοποιήσω ότι η αγωνία και ο πόνος του παιδιού έληξαν. Για να ηρεμήσω και εγώ.


Νομίζετε πως δεν πονάμε όταν πονάει ο ασθενής; Πώς δεν ανησυχούμε για την έκβαση ενός ασθενή; Για το τί θα δείξουν οι εξετάσεις του; Νομίζετε πώς έχουμε τόσο σκληρύνει μέσα μας και δε στενοχωριόμαστε που πεθαίνει κάποιος στο τμήμα μας; Δεν έχει σημασία αν είναι μεγάλος ή μικρός. Είναι μια ανθρώπινη ψυχή που φεύγει. Και σε κανέναν δεν αξίζει να φεύγει μόνος του. Έχω κρατήσει το χέρι σε γιαγιά που ξεψύχαγε γιατί δεν είχε κανένα. Άνοιξε τα μάτια της, μου χαμογέλασε, μου έσφιξε το χέρι και σε δέκα λεπτά έφυγε. Το βλέμμα της το πήρα ως ευλογία.

Και τώρα με τον κορονοϊό, πεθαίνει πολύς κόσμος μόνος του. Παιδιά, φοράτε μάσκες. Παντού. Συνεχώς. Και σωστά. Με τη μύτη μέσα και με άριστη εφαρμογή στο σιδεράκι πάνω από τη γέφυρα της μύτης. Η μάσκα σώζει ζωές. Φορέστε τις και μείνετε σπίτι σας. Μην πάτε πουθενά χωρίς μάσκα, και πουθενά που να έχει κόσμο χωρίς μάσκα. Και μην αφήνετε άτομα χωρίς μάσκα να σας πλησιάζουν. Αν κάποιος δε θέλει να προστατεύσει τον εαυτό του, δικαίωμά του, αλλά δεν έχει δικαίωμα να θέσει εσάς σε κίνδυνο. Μην του το επιτρέπετε. Επιβάλλετέ του να φορέσει μάσκα αν είναι κοντά σας. Προστατευτείτε. Είναι θέμα ζωής και θανάτου.

Οι νοσηλευτές, λείπουμε από τα σπίτια σε μεγάλες γιορτές, στα γενέθλια των παιδιών μας, όταν το παιδί μας είναι άρρωστο, όταν οι γονείς μας είναι άρρωστοι, όταν είμαστε εμείς άρρωστοι. Έχω κάνει νυχτέρια, με το ντεπόν το αναβράζον στην τσέπη γιατί κάθε τέσσερις ώρες έπρεπε να παίρνω ένα για να βγάλω τη βάρδια.

Οι νοσηλευτές, γυρνάμε στα σπίτια μας κουρασμένοι σωματικά και ψυχικά. Δεν έχουμε κουράγιο να συμμετέχουμε σε γιορτές, αλλά το κάνουμε σφίγγοντας τα δόντια γιατί οι δικοί μας άνθρωποι δε χρειάζεται να ανησυχούν μαζί με εμάς για το παιδί που χειρουργείται και δεν το ξέρουν. Για το νέο που ήρθε με ρήξη ανευρύσματος κοιλιακής αορτής και δεν κρατάει πίεση μετά το χειρουργείο. Για τη μάνα με τα τρία παιδιά που έπαθε εγκεφαλική αιμορραγία και είναι στο μεταίχμιο του θανάτου. Γελάμε αλλά τα μάτια μας δε γελούν.

Ο γιος μου είχε παράπονο γιατί δεν τον πήγα ποτέ στις παρελάσεις, γιατί δούλευα. Αν δε δούλευα, παρέλαυνα εγώ.


Άλλα παιδάκια παίζουν στις παιδικές χαρές, εγώ όταν δεν είχα που να αφήσω το παιδί, γιατί οι δικοί μου λείπανε, το έπαιρνα στη δουλειά. Κοιμόταν στο καμαράκι των νοσηλευτών σκεπασμένο με το στρατιωτικό μου τζάκετ. Έπαιζε με τα καροτσάκια και με τις σύριγγες στο νοσοκομείο. Τον άφησα μόνο του όταν ήταν 11 ετών στο σπίτι το πρωί με 10 ευρώ να πάρει γάλα μίλκο και ένα κρουασάν με το σκεπτικό ότι στις τρεις το μεσημέρι θα επέστρεφα. Αλλά επειδή είχε πάρει φωτιά ο Υμηττός, εμείς μείναμε επιφυλακή. Κατέβηκε στη γειτόνισσα και τον έφερε η γειτόνισσα στο νοσοκομείο και κοιμήθηκε εκεί το βράδυ. Εγώ και το παιδί φύγαμε την άλλη μέρα το μεσημέρι… και το δικό μου δεν είναι το μοναδικό παιδί νοσηλευτή που μεγάλωσε μέσα στα νοσοκομεία. Ούτε το μοναδικό που κοιμήθηκε πρωί μεσημέρι βράδυ σε νοσοκομείο γιατί δούλευε η μάνα του ή ο πατέρας του.

Η προσφορά μας στο συνάνθρωπο, στον ασθενή, στο συνάδελφο, είναι εις βάρος μας. Εις βάρος των οικογενειών μας, των παιδιών μας, της ψυχικής μας ηρεμίας, των αντοχών μας.

Αναρωτηθήκατε γιατί έχουμε μια σκληρή έκφραση στα πρόσωπά μας; Γιατί δεν πρέπει να δείχνουμε τη συντριβή μας όταν μαθαίνουμε τα αποτελέσματα των εξετάσεων κάποιου που έχει μια ανίατη νόσο. Γιατί πρέπει να το παίξουμε χαρούμενες και αισιόδοξες. Και ας ξέρουμε… Γιατί έχουμε πονέσει και ιδρώσει ώρες κάνοντας ΚΑΡΠΑ σε κάποιον που τελικά δεν αναλαμβάνει και πεθαίνει. Που κρατάμε το χέρι της ασθενούς και της χαμογελάμε λέγοντας πως κανένας δε μας πέθανε από αυτό και ας ξέρουμε πως μετράει μέρες… Γιατί ότι ζούμε εκεί, δεν πρέπει να το φέρνουμε στο σπίτι μας. Γιατί το παιδί μας θέλει να δει τη μάνα του να του χαμογελάει και ας μην ξέρει πως όταν το αγκαλιάζουμε τόσο σφιχτά είναι από ανακούφιση γιατί το έχουμε κοντά μας και όχι για επίδειξη δύναμης. Γιατί οι δικοί μας άνθρωποι δεν πρέπει να ξέρουν  πόσο υποφέρουμε μέσα στο νοσοκομείο. Ούτε πρέπει να δείχνουμε πως δεν προλάβαμε να κατουρήσουμε όλη τη βάρδια ή να πιούμε ένα ποτήρι νερό όλη τη βάρδια. Ότι τα πόδια μας το πρωί πλέανε μέσα στα σαμπώ μας αλλά το μεσημέρι δε χώραγαν σ΄αυτά από την ορθοστασία και το τρέξιμο. Δε χρειάζεται να ξέρουν πως δεν είχαμε λόγια να παρηγορήσουμε μια μάνα που έχανε την κόρη της, ούτε ότι δεν μπορούσαμε να πούμε στη νεαρή κοπέλα που είναι έγκυος ότι ο άντρας της πέθανε…


Δεν έγινα νοσηλεύτρια γιατί αγαπούσα το επάγγελμα. Έγινα για το γαλόνι. Στην πορεία αγάπησα όμως αυτό που έκανα. Μου άρεσε να φροντίζω και να ανακουφίζω τους ασθενείς. Επέλεξα χειρουργική ειδικότητα γιατί ο χειρουργικός ασθενής όσο βαρειά νόσο και να έχει,  τον χειρουργούν, και κάθε μέρα είναι και λίγο καλύτερα και τελικά φεύγει όρθιος και περπατώντας από το τμήμα. Ο ασθενής στην παθολογική τις περισσότερες φορές φεύγει με τα πόδια μπροστά και αυτό δεν το άντεχα. Λάτρεψα το χειρουργείο. Δε με ενοχλούσε η ορθοστασία, το ότι δεν μπορούσα να μετακινηθώ ή να πάω να κατουρήσω, γιατί δεν έβλεπα τον ασθενή και δε δενόμουν μαζί του. Θα έβλεπα το χειρουργικό πεδίο, πόση ώρα; Τέσσερις; Έξι;; Δώδεκα;;; μετά θα έφευγε, δε θα τον ξανάβλεπα. Ήμουν αποστασιοποιημένη από το πρόβλημα. Ιδανικό. Κάτι που δε συμβαίνει στα νοσηλευτικά τμήματα. Θα μιλήσεις, θα σε ρωτήσουν, θα τους ρωτήσεις, και αν μείνει και πολύ καιρό, θα γίνεις φίλη τους. Και θα εκμυστηρεύονται πολλά πράγματα. Και μετά πεθαίνουν. Και μένεις μετέωρη. Και μέσα σου κλαις. Μέσα σου. Γιατί ως νοσηλεύτρια, δεν μπορείς να εξωτερικεύσεις τον πόνο ή τη στενοχώρια σου, την απόγνωση ή την απελπισία σου. Πρέπει να είσαι εκεί. Βράχος. Χαμογελαστή, μόνο στα χείλη, ήρεμη, πράα, μεθοδική, σταθερή, σημείο αναφοράς.

Και όλο αυτό είναι κουραστικό. Λίγες αντέχουν και δε δηλώνουν παραίτηση με την πρώτη ευκαιρία. Θέλει δύναμη, κουράγιο, αντοχή, αποφασιστικότητα, υπομονή. Αλλά και η υπομονή έχει τα όριά της. Και η δική μου σώθηκε για σήμερα και γι αυτό σας τα είπα. Όχι ότι ένιωσα καλύτερα, αλλά ξεθύμανα προς το παρόν. Και σας έδωσα να καταλάβετε τι περνάμε. Και δε λέω και λεπτομέρειες… γιατί είμαι και καλό κορίτσι, τι κορίτσι δηλαδή, γουμαρομπεμπέκα, αλλά τέλος πάντων. Άντε βρε, καλό σας βράδυ, και όταν βλέπετε νοσηλεύτρια, να τη σέβεστε. Το αξίζει…


 

13 Φεβ 2021

Επιστροφή στις παραδόσεις.

     Συνεχίζοντας τη σειρά με τα παλικάρια και τις κούκλες της κορεάτικης σόουμπιζ και τα γελοία άουτφιτ, θα δούμε ένα νέο αγόρι με πολύ όμορφα χαρακτηριστικά και ταλαντούχο ηθοποιό και τραγουδιστή. Μάλιστα, φήμες θέλουν να είναι η πέτρα του σκανδάλου για τη διάλυση του γάμου των κορεατών Μπραντ-Τζολί, Song-Song. 



    To αγόρι μας, λοιπόν, γεννήθηκε το 1993 στη Σεούλ και είναι ο μικρότερος από τρία αδέρφια. Ξεκίνησε από το νηπιαγωγείο να μαθαίνει πιάνο και ήταν μέλος στη χορωδία του σχολείου του και της εκκλησίας του, ναι, είναι χριστιανός καθολικός. Έχασε σε νεαρή ηλικία τη μητέρα του. Έστειλε ένα βίντεο σε ένα πρακτορείο να παίζει πιάνο και να τραγουδά και αμέσως έγινε δεκτός, συνέχισε τις σπουδές στο πανεπιστήμιο και πρωτοεμφανίστηκε σε μια φοβερή ταινία με ένα μικρό ρόλο αλλά αμέσως τράβηξε την προσοχή των  θεατών και άρχισε να έχει φαν κλαμπ. Στην Κορέα, αν δεν έχεις φαν κλαμπ δεν υπάρχεις ως καλλιτέχνης. Αν το φαν κλαμπ σου είναι μεγάλο, έχεις πολλές προσφορές για δουλειά και οι θαυμαστές σου  και κυρίως οι θαυμάστριές σου θα εκτοξεύσουν τις πωλήσεις εισιτηρίων στις ταινίες ή ότι διαφημίζεις. Το φαν κλαμπ σου καθορίζει το εργασιακό σου μέλλον. Και επιστρέφουμε στο αγόρι μας. Υπήρξε ο νεώτερος


ηθοποιός που πήρε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού, και συμμετείχε σε ταινίες που προβλήθηκαν σε διεθνή φεστιβάλ. Το 2016 πρωταγωνίστησε σε ένα σήριαλ εποχής που διαφημίστηκε με πολύ πρωτότυπο τρόπο και έσπασε τα ταμεία.


Την ίδια χρονιά πήρε το βραβείο του ηθοποιού της χρονιάς!


    Το παλικάρι μας, υπήρξε λαμπαδηδρόμος στους ολυμπιακούς της Σεούλ και είναι παγκοσμίως γνωστός τόσο που του πρότεινε συνεργασία η coca cola! Φέτος πρωταγωνιστεί σε ένα θρίλερ με τον πιο καλό ηθοποιό της Κορέας τον Gong Yoo.




    Το μανκέν Park Bo Gum, άρτι αφιχθείς από την επίσκεψη στη γιαγιά, φορά ένα ανσάμπλ του βουνού και του λόγγου. Για να περνά η ώρα, η γιαγιά του μπουγκουμακίου, έπλεξε ένα συνολάκι στο χρώμα της ροζέ σαμπάνιας, με τα κιπούρ του, τις ροζέτες του και τις τσαχπινιές του για το εγγονάκι που έγινε φίρμα. Ένα σύνολο που αποστρέφει τις καταστροφικές εκδηλώσεις των φαν στο αντικείμενο του πόθου τους... Δροσερό, οι ροζέτες επιτρέπουν τον αέρα να χαϊδεύει τους μυς του τεκνού, κλασσικό τα πλεκτά είναι πάντα της μόδας και σέξυ για άγριες νύχτες πλεξίματος γύρω από φουφού! Μπράβο στον εγγονό που στηρίζει τις άοκνες προσπάθειες της μέσης νοικοκυράς για δημιουργίες του 1960...


 



4 Φεβ 2021

Ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός, ο πρόστυχος, ο έξυπνος, ο γοητευτικός...

   

    Συνεχίζοντας την περιήγησή μας στην κορεάτικη μόδα και το πως διαφημίζουν τις δημιουργίες τους οι ντόπιοι μόδιστροι,

περνούμε σε ένα νέο άντρα, πολύ γοητευτικό και εξαιρετικά ταλαντούχο. Ο Lee Dong Wook,  είναι ηθοποιός, μοντέλο, παρουσιαστής talk show,  και διασκεδαστής. Κάτι σαν το δικό μας το Γιώργο Οικονομίδη, που ήταν λίγο απ' όλα τα παραπάνω, καμιά 70αριά χρόνια πριν στην ψωροκώσταινα. Το παλικάρι μας, γεννήθηκε το 1981, πάει σαραντάρισε και αυτός, στο κλεινόν άστυ της εν λόγω χώρας. Είναι πολύ ψηλός για τα δεδομένα τους, 
με αρμονικά χαρακτηριστικά, όμορφος και επιτυχημένος σε ότι καταπιαστεί. Ασχολείται με τo χώρο του θεάματος από το 1999 και ταυτόχρονα ξεκίνησε και την  καριέρα του ως μοντέλο, επίσης θριαμβευτικά, μιας και  σάρωσε τα βραβεία πρωτοεμφανιζόμενου ηθοποιού και μοντέλου. Τον έχω δει σε πολλά σήριαλ και ταινίες, λάτρεψα την ερμηνεία του σα "θάνατος" στο επικό σήριαλ Guardian, the lonely and great god! Η χώρα του τον τίμησε επιλέγοντάς τον ως πρεσβευτή των χειμερινών Ολυμπιακών αγώνων του 2018 και των παραολυμπιακών της Σεούλ. Δεν έχει παντρευτεί, αλλά διατηρούσε σχέσεις με τι πιο ωραίες γυναίκες του χώρου του θεάματος της Νότιας Κορέας. Προς το παρόν, είναι ελεύθερος... 


 


 (και πώς του πάει το ξανθό μαλλί! σήμερα τις βρήκα αυτές τις φωτογραφίες του, εντυπωσιακός με το βάψιμο!!!)

    

    Ο τέλειος άντρας, ο άντρας ο σωστός, έχει ένα άουτφιτ για κάθε περίσταση. Το μανκέν Lee Dong Wook, φορά ένα see through δαντελένιο φιλιγκρέ υποκάμισο με την αντίστοιχη ταιριαστή πλερέζα. Συνολάκι κατάλληλο για την κηδεία της πεθεράς που πάντα είχες την επιθυμία να τη δεις ως τούρτα, δηλαδή κρύα και με κεριά. Απαραίτητο αξεσουάρ σκιές σε γήινα χρώματα για να προσομοιάζει με τη χωματίλα της πεθεράς και ελαφρύ λιπγκλός που να τονίζει τα ερεθιστικά χείλη του θρηνούντος...


 

27 Ιαν 2021

Όταν βλέπω αεροπλάνο...

    Συνεχίζοντας τη σειρά με τίτλο κορεάτικη κολεξιόν, σας παρουσιάζω τον ηθοποιό - ράπερ - μοντέλο, So Ji Seob. 


Το παλικάρι, τρόπος του λέγειν, είναι και νιόπαντρος, γεννήθηκε το 1977 στη Σεούλ και από 18 χρονών ξεκίνησε το μόντελινγκ. Επειδή ήταν πολύ ντροπαλός, ξεκίνησε κολύμπι από πολύ μικρός και μάλιστα πήρε και κάτι πανκορεατικά μετάλλια. Από το μόντελινγκ πήδησε στην ηθοποιία και ανέκαθεν τραγουδούσε ραπ τραγούδια και έχει και μερικούς δίσκους που λόγω πολλών θαυμαστριών έγιναν και χρυσοί.

Τον περασμένο Οκτώβριο παντρεύτηκε μια παρουσιάστρια της τηλεόρασης 17 χρόνια μικρότερή του. Εθελοντής κερατάς το παλικάρι, μακριά από μας, και όπου  θέλει ας είναι! Εννοείται πως θα σας βάλω μερικές φωτό νορμάλ και μετά το σούργελο νούμερο ένα γιατί το αγόρι μας, έχει πολύ πολύ περίεργο γούστο στα ρούχα.

 


 

    Ότι θέλει ο λαός! (μου ζητήσαν να βάλω κάτι με αυτόν τον κύριο). Το μανκέν So Ji Sub, φοράει ένα άνετο συνολάκι για ταξίδι με αεροπλάνο όταν οι αποσκευές είναι υπέρβαρες και για να μην πληρώσει πρόστιμο, φοράει ότι πρέπει να βγει από τις βαλίτσες. Βολικό, ευρύχωρο και κυρίως κομψό! Μια χαρούμενη νότα το καπελάκι που με το κάρντιγκαν δένει χρωματικά και εποχιακά, κάρντιγκαν λαδί φθινοπωρινό και φεντόρα λάιτ μπεζ ανοιξιάτικο με μια εσάνς καλοκαιριού με το μπλε ρελάκι με τον κόκκινο φιόγκο, ασορτί με το μέγεθος του ανσάμπλ. Και ελβιέλα σε ποικιλία χρωμάτων να ταιριάζει με τις λευκές καλτσούλες με το φούξια σχεδιάκι.



 


Από το Blogger.

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ
ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΝΕΨΕΙΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΚΩΝΕΙ

Αναγνώστες