ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΟ ΜΟΥ!

Ronin.gr - widget IP και λειτουργικού

28 Νοε 2008

ΡΟΥΣΦΕΤΙΑ-ΜΑΜΑΔΕΣ-ΝΕΥΡΑ

Λοιπόν σήμερα, θα ασχοληθούμε με ένα δύσκολο θέμα. Τα ρουσφέτια.
Αν ήμουν βο(υ)λευτής, θα το καταλάβαινα να μπαίνουν οι εξυπηρετήσεις στην καθημερινότητά μου. Αλλά δεν είμαι και δε φιλοδοξώ να είμαι.

Έχω τρεις εβδομάδες τώρα που δέχομαι τηλεφωνήματα από κάποια μαμά από τις εξωτικές καρδιτσίους νήσους που θέλει να κάνει μετάταξη στο γιοκαρίνι της για το ναυτικό! Της εξήγησα ότι οι μετατάξεις τέλος και μόνο με υπουργική απόφαση μπορεί να γίνει. Και υπουργός εθνικής άμυνας δεν είμαι.

Το τί έχει ακούσει η θεία μου που είναι και γειτόνισσά της δεν περιγράφεται. Ναι ναι, αυτήν η θεία με την ψωνάρα νύφη! Τι ότι δεν την εξυπηρετώ γιατί ο γιος μου δεν είναι φίλος με το γιο της (ο γιος μου είναι 15 χρονών και ο γιος της μόνο 28!), τι ότι ο άντρας της δεν έκανε παρέα με τον μακαρίτη τον μπαμπά μου (τρία χρόνια νεκρός ο μπαμπάς μου), τι ότι δε θέλω γιατι τη ζηλεύω!!! Το ότι δεν μπορώ δεν της περνά από το μυαλό!

Πριν φύγω από το ΓΕΕΘΑ και επειδή ο νόμος ήταν τελείως διαφορετικός, πράγματι έκανα δυο τρεις τέτοιες εξυπηρετήσεις γιατί ήξερα τα προβλήματα των ενδιαφερομένων και περνούσε από το χέρι μου. Τώρα είναι αδύνατο. Αν μπορούσα δε θα δίσταζα να βοηθήσω όποιον μπορούσα.

Και έκανα και πολλές μεταθέσεις. Έτυχε να έχω συμμαθητή τον υπεύθυνο των μεταθέσεων. Τον οποίο δεν εχω μούτρα να δω πια. Και εξηγώ γιατί. Μου τηλεφωνεί κυρία που δε γνωρίζω, αλλά με έχει συναντήσει στο μαγαζί που ψωνίζω παπούτσια και είμαι με τη στολή.


Φεύγοντας εγώ, μαθαίνει ποια είμαι και τι κάνω και που υπηρετώ. Δεν ξέρω πως βρήκε το τηλέφωνο του σπιτιού μου, πάντως μου τηλεφώνησε. Μου κλάφτηκε, επικαλέστηκε το γεγονός ότι είμαι μάνα και γω και δεν θα ήθελα να ταλαιπωρείται το παιδί μου, μου έσπασε τα νεύρα και είπα, άστο, δώστε μου τα στοιχεία του γιου σας.

Την επομένη τηλεφωνώ στο συνάδελφο και του ζητώ ο τάδε σμηνίτης να έρθει από τη Λάρισα στο Καβούρι. Σε δέκα λεπτά με παίρνει πίσω και μου λέει εντάξει. Καπάκι χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η κυρια που δεν ξέρω αλλά υποχρεώνομαι για χάρη της. Της λέω ότι ταχτοποιήθηκε το θέμα της. Με ευχαριστεί και κλείνει. Σε μισή ώρα πάλι η κυρία, ο γιος της (άλλο μαλακισμένο), το έβγαλε φιρμάνι και του είπαν ότι εκεί έχει πολλές υπηρεσίες, θα ήθελε αν γίνεται να πάει στο αεροδικείο. Θα δω της λεω. Τηλεφωνώ, το λεω, κανένα πρόβλημα μου λέει ο συνάδελφος και σε δέκα λεπτά με ξαναπέρνει η κυρία- θα τη γράφω Κ από δώ και μπρος- και την ενημερώνω. Σε μισή ώρα, πάλι η Κ. Επειδή εκεί τους πάει τρεις μέσα μία έξω, να έρθει στο ΓΕΑ τηλεφωνητής. Έχουν αρχίσει τα νεύρα μου να χορεύουν. Νέα παρακάλια, νέες ψυχολογικές πιέσεις, λέω, άι στο διάολο τι ψυχή έχει ένα τηλεφώνημα, και το κάνω. Σε μισή ώρα πάλι η Κ. Όχι έχει πολύ πίεση στο ΓΕΑ να πάει στο αεροδικείο σαν αερονόμος. Εκεί οι καλοί μου τρόποι πήγαν περίπατο. Της τα έχωσα, της είπα οτι το μεγαλύτερο σφάλμα μου ήταν που δεν της έκλεισα την προηγουμένη το τηλέφωνο, ότι αν το παιδί της είναι τόσο ήλίθιο είναι επειδή έχει αυτήν μάνα, ότι είναι αχάριστη και αγενής και της έκλεισα το τηλέφωνο. Πήρα και το συμμαθητή μου και τον έστειλα στην Πάρνηθα!

Ε μα, είναι λογικό αυτό? Κάθε δέκα λεπτά τηλέφωνο και σιγά τη διαφορά στις μεταθέσεις. Είναι οι μάνες που κάνουν τα παιδιά τόσο χαϊβάνια. Δε φταίνε μόνο τα αυτά. Οι μαμάδες τα κάνουνε τόσο απαιτητικά.

Όταν έκανα υπηρεσίες στο ΓΕΕΘΑ, διαπίστωσα έντρομη, ότι ερχόταν κούριερ και έφερνε παστίτσιο από την Κόρινθο στην Αθήνα στο αστροπελέκι που δεν έτρωγε το φαγητό της μονάδας! Το καταλαβαίνετε αυτό? Η μαμά έστελνε σπιτικό φαγητό στο σμηνίτη που υπηρετούσε 80 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του!!! Λες και στην Κόρινθο το βλαμένο δεν έτρωγε σουβλάκια, και εδώ θα κακοπέσει με τις πίτσες!

Μου τηλεφώνησε πέρισυ το καλοκαίρι φίλος από τα πάτρια εδάφη για να με ρωτήσει πως είναι στην Κύπρο που θα πήγαινε με την Ελληνική δύναμη ο γιος του. Και φυσικά να κόψω τη μετάθεση. Ήμουν έτοιμη να τον εξυπηρετήσω όταν μου τηλεφώνησε ο ξάδερφός μου (ναι αυτός με την καρακαηδόνα) και μου έδωσε το παιδί που παρακαλούσε να πάει στην Κύπρο μπας και ξεφύγει από τη δεσποτική μάνα του που έβαλε τον πατέρα του να μου τηλεφωνήσει.

Ευτυχώς που υπάρχουν και τέτοια παιδιά! Το παιδί πήγε στην Κύπρο, στο μνημόσυνο του πατέρα μου ο πατέρας του κρυφά από τη συμβία του, μου είπε ευχαριστώ που δεν έκοψα τη μετάθεση του γιού του.

Σας αφήνω τώρα γιατί ξανατηλεφωνεί η πατριώτισσα για τη μετάταξη του γιου της!

22 Νοε 2008

ΑΠΟΡΙΑΣ ΑΞΙΟΝ

Λοιπόν, πριν δυο μήνες, κάναμε έκληση σε όλους να κλείσουν τα φώτα τους για δέκα λεπτά προκειμένου να αφήσουμε τη γη να αναπνεύσει!
Ωραία. Κατανοητό μέχρι εδώ. Γιατί η κατανάλωση ενέργειας από τα απαραίτητα φώτα για την άνετη διαβίωσή μας, επιβάρυνε τον πλανήτη και αν ενδιαφερόμαστε για το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας, έπρεπε να δώσουμε στη γη μας την ευκαρία να αναπνεύσει. Και πολλοί ανταποκρίθηκαν.

Μέχρι εδώ δεν έχω κάποιο πρόβλημα.

Τώρα όμως έχω. Και έχω, γιατί είναι ακόμα Νοέμβριος και έχουν στολιστεί δρόμοι, σπίτια, μαγαζιά με χιλιάδες λαμπάκια εν όψη Χριστουγέννων.

Που είναι όλη αυτή η οικολογική συνείδηση που έδειξαν οι «οικολόγοι» το Σεπτέμβριο? Τότε έδωσαν 10 λεπτά χρόνο στη γη να αναπνεύσει και από τώρα τη βομβαρδίζουν με κατανάλωση ενέργειας πολύ πιο πάνω από όσο την βοήθησαν. Δε θα ήταν καλύτερα να μην κλείσουμε το γενικό διακόπτη, αλλά και να μην κάνουμε το σπίτι μας διαρκές βεγγαλικό?

Από τη μια, οικονομία στο ρεύμα, πάρτε οικολογικές λάμπες, αγοράστε συσκευές χαμηλής ενέργειας, κλείστε τις συσκευές με έστω και ένα λαμπάκι αναμένο και από την άλλη, δρόμοι, μαγαζιά, σπίτια (!) στο Θεό σας, από τώρα στολισμένα! Λες και άμα δεν είναι το σπίτι ή οι δρόμοι ολόλαμπρα, δε θα έρθει η 25η Δεκεμβρίου!

Και δεν είμαστε μόνο εμείς στην ψωροκώσταινα τόσο φρενοβλαβείς. Και η πατρίδα της οικολογίας η αμερική τα ίδια σ$@#ά είναι. Εκεί, ίσως και περισσότερο. Το ίδιο και όλες οι ευρωπαϊκές χώρες.

Είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στ’ αλεύρι!
(σοφή παροιμία από τις εξωτικές καρδιτσίους νήσους).

Για να μη θυμηθώ ότι αγοράζουμε ηλεκτρική ενέργεια από τις γειτονικές μας χώρες. Γιατί αν το θυμηθώ θα βρίσω τους δημάρχους που φωταγωγούν τις λεωφόρους σα να είναι μέρα.

Για να μη θυμηθώ το κύμα ακρίβειας που δέρνει τη χώρα και που η πολιτεία αντί να βοηθήσει, πληρώνει τη ΔΕΗ για να φωτιστούν οι δρόμοι που είναι γεμάτοι λακούβες (εδώ έχουν ένα πόιντ οι δημαρχοι, το κάνουν για να μην πέφτουμε στις λακούβες).

Για να μη θυμηθώ τους γέρους και τις γριές που δεν έχουν να φάνε και μεις κάθε χρόνο παίρνουμε καινούργια περισσότερα λαμπάκια για τους δρόμους και τις πλατείες.

Για να μη θυμηθώ ότι ο Χριστός γεννήθηκε σε ένα στάβλο που δεν έχει καμιά σχέση με το πανηγύρι των χριστουγέννων όπως το ζούμε τα τελευταία 200 χρόνια! (ειδικά στις εκκλησίες γίνεται το έλα να δεις!)

Για σήμερα τέλος η γκρίνια, έχω και ημικρανία και προς το παρόν αποσύρομαι!

Καλό σαββατόβραδο!

20 Νοε 2008

ΜΗΠΩΣ ΤΟ ΧΑΝΟΥΜΕ;;;

Χρόνια πολλά στη θεία ντόννα που έχει σήμερα τα γενέθλιά της!
Να τα εκατοστήσει να είναι γερή και δυνατή και να δημιουργεί φανταστικές συνταγές (που δεν έχω δοκιμάσει καμιά μέχρι τώρα, γιατί μένει και μακριά)!!!








Και περνάμε στην καθημερινότητά μας.

Τι νομίζατε; Ότι θα επέστρεφε ο Ιάσιος και θα σταματούσα τη γκρίνια; Jamais που λένε και οι Γάλλοι!

Ξεκινάω να πάω στη δουλειά. Έχω ξυπνήσει από τις πέντε και μισή για να κάνω το μπανάκι μου σαν άνθρωπος, να βαφτώ (είμαι και ψωνάρα!), να πιω το καφεδάκι μου απολαυστικά και να φύγω σε λογικά πλαίσια ώστε να μην πέσω στην κίνηση.

Δε θα αναφερθώ σε κάτι γέρους και γριές που στις έξι και μισή παίρνουν το αυτοκίνητό τους και βγαίνουν στη γύρα για να σπάσουν τα σμπαραλιασμένα νεύρα μου. Τα εχω ξαναπεί αυτά και τα ξέρετε!

Είμαι σταματημένη σε κεντρικό φανάρι κοντά στο Χίλτον και τι περνάει από μπροστά μου; Ένας κύριος γύρω στα πενήντα με το σκαρπινάκι του, την καλτσούλα του, το χαρτοφύλακά του αλλά όχι το κουστουμάκι του. Ναι, κυρίες και κύριοι. Φοράει το μποξεράκι του, το φανελάκι του με το μανικάκι αλλά όχι παντελόνι – πουκάμισο – σακάκι! Κάθομαι και τον χαζεύω. Αρχίζουν να κορνάρουν οι πισινοί μου και τους δείχνω το θέαμα. Τον παρακολουθούμε όλοι και γελάμε. Ξαναγίνεται κόκκινο το φανάρι και ο κύριος περνάει στο απέναντι πεζοδρόμιο και συνεχίζει την πορεία του χωρίς να έχει πάρει πρέφα τι γίνεται στο δρόμο εξ αιτίας του.

Φτάνω στη δουλειά, παραλαμβάνω και εκεί που πίνουμε καφέ όλοι μαζί, (είμαι και δημοκρατικιά προϊσταμένη, παναθεμά με!), εξιστορώ το συμβάν. Και η υπεύθυνός μου τι μου λέει; Στο θεό σας! Προϊσταμένη, σήμερα το πρωί, έρχομαι στη δουλειά, βάζω το καλσόν, το πουκάμισο, τα γαλόνια, τα επιράμματα και δένω τα παπούτσια και βγαίνω στο διάδρομο για να ανέβω στον όροφο. Και δέχομαι ένα κρύο κύμα στα πόδια μου. Κοιτάω και τι να δώ! Δεν είχα βάλει τη φούστα μου!

Και μιλάμε για κοριτσάκι γύρω στα τριάντα. Δεν παίζει αλτσχάιμερ, άνοια και λοιπές πνευματικές δυνάμεις!

Τι πάθαμε; Τι μας συμβαίνει; Γιατί αρχίζει το σήριαλ που ονομάζεται «αποβλάκωση τώρα»; Μήπως πρέπει να φοβάμαι, να ανησυχώ και να διπλοκλειδώνω το βράδυ;

Φίλοι μου, η κατάσταση είναι επικίνδυνη. Και να σκεφτεί κανείς ότι μόνο 3 μήνες πέρασαν από τις καλοκαιρινές άδειες. Άμα τα νέα παιδιά το χάνουν από τώρα, τι στο καλό θα γίνει κατά τον Απρίλιο;;;

Πολύ καλημέρα σας.

(για να ξεδώσουν τα έβγαλα ένα βράδυ και τα πήγα στο Κουκλάκι , τους ετοιμάζω έξοδο σε παραλιακό κέντρο, τους έχω δώσει έξτρα άδειες, τους έχω βγάλει εορταστικό πρόγραμμα για τις γιορτές με χαρούμενα event –ανταλλαγή δώρων μεταξύ τους, δωράκια στον καθένα από μένα, χαρούμενες νότες στην εργασία- τι άλλο να κάνω;)

18 Νοε 2008

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ...

Μου λείπεις...

Ακόμα δεν πέρασαν παρά μερικές ώρες που έφυγες και δεν βλέπω την ώρα να σε σφίξω στην αγκαλιά μου...

Μετράω τις ώρες μέχρι να επιστρέψεις. Κοιτάω το ρολόι μου συνέχεια για να δώ πότε θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση της επιστροφής σου...

Αισθάνομαι σα να είμαι δεκαπέντε χρονών και περιμένω τηλέφωνο από το αγόρι μου.

Χτυπάει το τηλέφωνο και δεν το σηκώνω αμέσως για να ακούω τη φωνή σου...


Το καλό που σου θέλω, να μην έχει καθυστέρηση η πτήση γιατί θα το κάνω καλοκαιρινό το αεροδρόμιο!




υ.γ. γιατί αύριο θα κοιμηθείς στην αγκαλιά μου!

16 Νοε 2008

ΜΗΠΩΣ ΦΤΑΙΕΙ Η ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ???

Αξιόλογοι μπλόγγερ με χιούμορ και ευαισθησίες κλείνουν τα μπλογκ τους.

Σχέσεις φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές χαλάνε.

Καυγάδες και παρεξηγήσεις αναδύονται από παντού.

Αδεξιότητες, λάθη και ζημιές γίνονται καθημερινά.

Μέχρι, λοιπόν να στρώσουν τα πράγματα, θα βάζω μερικά βιντεάκια για να μη δημιουργήσω νέα προβλήματα. Έχω κανει καλούς φίλους εδώ μέσα και θέλω να παρερμηνεύσουν κάτι γιατί θεωρώ ότι η φιλία είναι πολύ σημαντικό πράγμα.



Το βίντεο αφιερώνεται στον ήλιο του δικού μου σύμπαντος!





Υ.Γ. καλά μην το δένετε και κόμπο ότι δε θα γράψω σύντομα, όλο και κάτι θα γίνει που θα με κάνει έξω φρενών και θα το μοιραστώ μαζί σας. Είμαι γνωστή γλωσσοκοπάνα και ψωνάρα άλλωστε!

11 Νοε 2008

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ






Χορεύεις?

4 Νοε 2008

ΓΙΟΡΤΑΖΟΝΤΑΣ 100 ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

1 Νοε 2008

Έφυγε κορίτσι μου… προσεχε πως οδηγείς μην πάθεις τίποτα.
Τι άλλο να πάθω? Σε έχασα.
Έπρεπε να σε προλάβω. Και δε σε πρόλαβα. Ούτε να σε φιλήσω. Ούτε να σε χαιρετήσω.
Δεν πρόλαβα να σου πω τόσα πράγματα.
Δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ.
Δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σ’ευχαριστώ για ότι με έκανες.
Δεν πρόλαβα να σου πω ευχαριστώ για ότι έκανες για τον Παύλο.
Δεν πρόλαβα να σου πω ότι φοβάμαι χωρίς εσένα…
Δεν πρόλαβα να σου πω ότι κάθε μέρα σε χρειαζόμουν και πιο πολύ.
Δεν πρόλαβα να σου πω συγνώμμη.
Ήθελα να σε έχω απτό δίπλα μου. Να γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο σου. Να κάνουμε τις πλάκες μας. Να μου γκρινιάζεις γιατί είμαι σπάταλη. Να με μαλώνεις για το παιδί. Να μου τα χώνεις κάθε φορά που αργούσα και δεν τηλεφωνούσα. Σε ήθελα εδώ. Να μιλάμε πολιτικά. Να βλέπουμε τους αγώνες. Να περπατούμε ως το Σύνταγμα. Να παρακολουθούμε ντοκυμαντέρ. Να διαβάζουμε συνωμοσιολογικά βιβλία. Να με πειράζεις. Να σε πειράζω. Να πειράζουμε μαζί τη μαμά. Να ξέρω πως είσαι εκεί και ας μην κάναμε κάτι.
Με πρόλαβες όμως εσύ. Με εξέπληξες. Έφυγες τόσο ξαφνικά, τόσο αναπάντεχα. Τόσο άκαιρα.
Είχα σκοπό να σου τα πω όλα αυτά. Και να σου δώσω και χαρές.
Όταν πήρα το ξίφος, πήγα να σου τηλεφωνήσω για να μοιραστείς τη χαρά μου. Οι συνάδελφοι με σταμάτησαν.
Όταν πήρα προαγωγή το ίδιο. Πήγα να σου τηλεφωνήσω για να είσαι ο πρώτος που θα το μάθαινε.
Ήθελα να σου δώσω και άλλες χαρές εκτός από τον Παύλο.
Ήθελα να τον δεις να μεγαλώνει και να παίρνει το όνομά σου.
Ήθελα να τον καμαρώνεις και να τον χαίρεσαι.
Ήθελα να ήσουν εδώ.
Δεν μπορώ ακόμα, μετά από τρία χρόνια να το συνειδητοποιήσω ότι δεν είσαι εδώ κοντά μου.
Μου λείπεις. Τα πρωινά τηλεφωνήματα για να με ξυπνήσεις για τη δουλειά. Να σου τηλεφωνώ για να σε ρωτήσω πως γράφεται μια λέξη. Τα τηλεφωνήματα για να δεις αν έφαγα το μεσημέρι ή τι θέλω να μου μαγειρέψεις. Τα τηλεφωνήματα αργά το βράδυ για να δεις αν γύρισα. Τα τηλεφωνήματα για να δω κάτι στην τηλεόραση. Τα τάπερ που έβρισκα έξω από την πόρτα μου όταν αργούσα στη δουλειά. Οι ξαφνικές σου επισκέψεις στο νοσοκομείο. Οι καφέδες μας στην ένωση αποστράτων. Τα τηλεφωνήματα για να μου πεις πόσο σε χαροποιούσαν τα καλά λόγια που έλεγαν οι συνάδελφοί σου για μένα όταν τους είχα ασθενείς. Η φράση σου: δέκα χρόνια ζωής μου χάρισες σήμερα. Που είναι αυτά τα χρόνια; Που; Έφυγες. Με άφησες να περπατώ μόνη, και δεν ήταν ακόμη ώρα…


 
 
 
Από το Blogger.

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ
ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΝΕΨΕΙΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΚΩΝΕΙ

Αναγνώστες