ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΟ ΜΟΥ!

Ronin.gr - widget IP και λειτουργικού

27 Ιουλ 2010

ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΟ ΜΑΖΙ ΜΟΥ Ή ΟΧΙ;;;

Αυτό το ερώτημα με βασανίζει. Και έχω και τους φίλους μου να μου λένε ότι αν δεν πάρω το γερμανό μαζί μου, θα εγκλωβιστώ σε ένα μέρος.
Προσωπικά, θέλω να πάω και να αράξω σε ένα μέρος. Αλλά τόσες μέρες σε ένα σημείο το ξέρω ότι θα βαρεθώ έστω και αν έχω κάνει το στοκ μου από βιβλία!
Από την άλλη, το νησί έχει καλό σύστημα λεωφορείων, δεν ξέρω πως τα λένε, και μπορώ να πάω όπου θέλω. Η Πάρος είναι γνωστό πιπινονήσι και η πιτσιρικαρία κυκλοφορεί με νοικιασμένα μηχανάκια που τις περισσότερες φορές οι οδηγοί δεν έχουν δίπλωμα. Άσε που θα πίνουν σα νερόφιδα, αν πέσει ένα πάνω στο γερμανούλη μου, θα το πληρώνω το σκασμένο όσο ζω.
Δε θα μπορώ να απολαύσω το τοπίο όταν θα κυκλοφορώ από περιοχή σε περιοχή, και δε θα έχω τη δυνατότητα χαλάρωσης στις μετακινήσεις άμα οδηγώ. Οι δρόμοι στα νησιά είναι μικροί, άγνωστοι σε μένα, όχι σε καλή κατάσταση. Αυτά ειναι τα επιχειρήματά μου για να αφήσω το αυτοκίνητο στην Αθήνα και να χαλαρώσω...
Όσοι έχουν πάει στην Πάρο ξανά, μου λένε ότι δεν ισχύουν τα παραπάνω και χαζομάρα θα κάνω να μην το πάρω μαζί μου. Το ξενοδοχείο μου έχει πάρκινγκ, δε θα έχω πρόβλημα που να το αφήσω και αν θα είναι ασφαλές, οι δρόμοι πολύ καλοί, οι καλές παραλίες μακριά από τις στάσεις και θα εξαρτώμαι από τα δρομολόγια.
Το ότι θα μου στοιχίσει το αυτοκίνητο όσο το ξενοδοχείο για 10 μέρες δεν το υπολογίζουν. Με τόσα λεφτά, κυκλοφορώ με ταξί όποτε θέλω και ότι ώρα και να είναι.

Τελικά, η δική σας γνώμη ποια είναι; να πάω στο νησί ως οδηγός, ή ως τουρίστρια;;;

24 Ιουλ 2010

ΒΟΗΘΕΙΑ!

Τώρα τελευταία δέχομαι πιέσεις για να κλείσω το μπλογκ.
Δε θέλω να το κάνω γιατί με πιέζουν, θα το κάνω αν και όταν το θελήσω εγώ.
Γι αυτό και χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Θέλω να μου στείλετε ή να μου δώσετε λινκ που να αφορούν τα μπλογκ και το νομοθετικό πλαίσιο, αν αυτό υπάρχει, που να αναφέρουν τυχόν περιορισμούς.
Είμαι πολύ κουρασμένη και δεν έχω διάθεση να ψάξω μόνη μου.

Τελικά χρειάζομαι τις διακοπές περισσότερο από όσο ήθελα να πιστεύω. Έχω αρχίσει τις προετοιμασίες μου και την άλλη Κυριακή πρωί πρωί αναχωρώ!!! Θα σας έχω φωτογραφίες και σχόλια για την Πάρο την επομένη της επιστροφής μου!  

Εδώ είμαι, σας παρακολουθώ αλλά η ψυχολογία μου δεν είναι και η καλύτερη με τις πιέσεις που δέχομαι… γι’ αυτό και οι καθυστερημένες αναρτήσεις.

Φιλούθια!




16 Ιουλ 2010

ΤΟ ΧΑΝΟΥΜΕ, ΤΟ ΧΑΝΟΥΜΕ...


...το καλοκαίρι!
Θα με τρελάνει ο καιρός.
Είναι αυτό καλοκαίρι;
Ξεκινάς το πρωί για τη δουλειά σου, με ένα πολλά υποσχόμενα ήλιο. Έρχεται μεσημέρι και ενώ είσαι καλοκαιρινά ντυμένη, ο ουρανός υπόσχεται στα διψασμένα χώματα, απόλαυση διαρκείας. Και κρατά και την υπόσχεσή του.
Είναι Ιούλιος αυτός; Ούτε μια μέρα καύσωνα, ούτε μια μέρα να ανάψω το κλιματιστικό. Καθημερινά βροχή και συννεφιά.
Όχι τίποτα άλλο, αλλά έκλεισα και ξενοδοχείο στην Πάρο για τον Αύγουστο. Άμα είναι να πάω και να κουβαλώ μαζί μου ζακέτα και αλεξιβρόχιο (ομπρέλα ελληνιστί) τι να το κάνω; Μου άρεσε που έψαχνα και δωμάτιο με κλιματισμό. Τι να τον κάνω; Έκανε καμιά μέρα ζέστη;
Τα μαγιώ και τα καπέλα μου πρέπει να κουβαλήσω στις διακοπές μου, όχι μπουφάν και ζακετάκια! Έχω αρχίσει ήδη τις προετοιμασίες μου. Το λαπιτόπι μου, τα μαγιώ, το αντιηλιακό μου, τα φουστανάκια μου, βιβλία, πολλά βιβλία και τον καφέ μου. Ζακέτες, ομπρέλες και συναφή δεν έβαλα στη βαλιτσούλα μου. Τι στο διάολο, θα την πάθω όπως πέρσι που πήγα στο Λονδίνο και μου έλεγαν όλοι ότι είχε καύσωνα και η θερμοκρασία ήταν 16 βαθμοί κελσίου;
Αν είναι να μου κάτσει τέτοια γκαντεμιά, του χρόνου θα πάω στο Μαρόκο! (Το Ντουμπάι το έκλεισα για τα Χριστούγεννα!)
Θέλω ζέστη, ήλιο, τα τζιτζίκια να ακούγονται μέχρι το βράδυ. Να νιώθω τη θάλασσα σαν τη μοναδική ελπίδα δροσιάς!
Που στο καλό είναι το καλοκαίρι που γνωρίζαμε; Που πήγαν οι καύσωνες και οι γριές που λιποθυμούσαν με τις δεκάδες; Που είναι οι ειδήμονες που βγαίνανε στα κανάλια και δίνανε οδηγίες για να αποφύγουμε τη θερμοπληξία; Που είναι εκείνες οι ωραίες εποχές που ήμουν στη σχολή και δεν είχαμε κλιματιστικά (δεν είχαν εφευρεθεί ακόμα) και ψεκάζαμε τους τοίχους στην εξεταστική για να έχουμε δροσιά στα δωμάτια;
Που είναι ο καθαρός αττικός ουρανός που άμα βρισκόσουν έξω από την πόλη έβλεπες αστέρια; Τώρα με τη νυχτερινή νέφωση, ούτε τη μύτη μας δε βλέπουμε…
Αρχίζω και ανησυχώ σοβαρά. Πάει ο λαμπερός ήλιος μας και τα δαντελωτά ακρογιάλια. Δε θα τα χαιρόμαστε εμείς που μάθαμε να τα απολαμβάνουμε με ήλιο. Θα τα χαίρονται όλοι αυτοί οι ξανθομπάμπουρες που ήλιο βλέπουν ένα αναιμικό κίτρινο μέσα στο κρύο της βορείου Ευρώπης.
Σας προειδοποιώ, αν πάω διακοπές και έχει τέτοιο παλιόκαιρο, δυο μήνες θα παραπονιέμαι. Θα βάλω και την κωλόγρια να μου γράψει κείμενο για να το ευχαριστηθώ!
Σας αφήνω. Θα γράψω γράμμα στον καιρό για να ικανοποιήσει την επιθυμία μου. Δεν του έχω ζητήσει και τίποτα μέχρι τώρα. Καιρός να αρχίσω!



14 Ιουλ 2010

ΠΑΡΑΠΟΝΑ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Λόγω αρνητικού ισοζυγίου ύπνου, αφιέρωσα το σαββατοκύριακο στο Μορφέα. Ενδιάμεσα, χάζευα λίγο τηλεόραση. Αν εξαιρέσεις την εκπληκτική ταινία «Μέρλιν», που την έχω δει τρεις τέσσερις φορές αλλά θα τη δω ευχαρίστως άλλες τόσες, η τηλεόραση τα έχει παίξει.

Διαβάζω στα μπλογκ ότι έχει πιάσει πάτο. Τώρα το διαπίστωσα. Πόσες φορές θα δούμε εκείνες τις ανεκδιήγητες σειρές με τη Σοφία Αλιμπέρτη; Πόσο θα ανεχόμαστε να υποτιμούν τη νοημοσύνη μας; Δεν έχουν τι να βάλουν; Ας βάλουν μια ταινία. Ελληνική, ή του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ακόμα και ινδική. Ας είναι και του Τιμπουκτού. Αρκεί να μην είμαι υποχρεωμένη να δω ξανά τις μαλακίες του γιώργου κωνσταντίνου. Δεν είναι τυχαίο που έγραψα το όνομά του με μικρά γράμματα. Ως ηθοποιός, ήταν εξαιρετικός. Και είναι. Ως σεναριογράφος, μόνο για άτομα με ειδικές ανάγκες κάνει. Απορώ πως γυρίστηκαν οι σειρές αυτές. Αυτός  ο Τζώρτζογλου, που η γυναίκα του είναι από τις εξυπνότερες και ικανότερες μάνατζερ, πως του το επέτρεψε;;;

Οι επαναλήψεις έχουν παιχτεί τόσες φορές που δεν υπάρχει άνθρωπος να δει τηλεόραση χωρίς να κάνει ζάπινγκ. Μέχρι και πωλήσεις μαγειρικών σκευών είδα. Ήταν πιο ενδιαφέρουσες από τα προγράμματα των μεγάλων (τρομάρα τους), καναλιών.

Προτάσεις.

Γιατί δε βάζουν σε επανάληψη τις εκπομπές του Χαρδαβέλα;;;
Γιατί δε βάζουν ξανά τη σειρά της ΕΤ3 το σύμπαν που αγάπησα;;;
Γιατί δε βάζουν ντοκιμαντέρ για ζώα, για ηφαίστεια, για τον πολλαπλασιασμό της σουρικάτα σουρικάτα! Όλα θα ήταν χίλιες φορές πιο ενδιαφέροντα.
Γιατί δε δείχνουν πάλι τις εκπομπές για τους μεγάλους έλληνες.
Γιατί δε μας βομβαρδίζουν με ωραίες σειρές, καλογυρισμένες, με αξιόλογους ηθοποιούς, που κόστισαν, όπως οι μάγισσες της Σμύρνης, τη Λένη, τα ματωμένα χώματα, το 10;;;

Δεν έχω δει καμιά από αυτές. Θα ήθελα τώρα το καλοκαίρι να τις δω για να μπορώ να έχω άποψη.

Δηλαδή όσοι δουλεύουμε και είμαστε στην Αθήνα δεν έχουμε δικαίωμα να απολαύσουμε κάτι καλό;;;
Μόνο τα παγωτά Δωδώνη θα απολαμβάνουμε εντός των τειχών;

12 Ιουλ 2010

ΟΔΗΓΙΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ


Τελικά, είμαστε πολύ κακές εμείς οι γυναίκες.

Άσε που έχουμε μνήμη ελέφαντα, είμαστε και εκδικητικές.
Χωρίζουμε σήμερα από ένα δεσμό και πέντε χρόνια μετά, θυμόμαστε ότι πρέπει να πάρουμε το αίμα μας πίσω για κάτι που μας είπε ο πρώην πρώην πρώην σύντροφος!
Και το παίρνουμε. Όχι που θα αφήσουμε την ευκαιρία να χαθεί!

Το θέμα είναι ότι το ήθος και οι αρχές μας έχουν πολύ ελαστική κρίση. Μπορεί να θυμηθούμε ότι οι κολλητές μας μας στραβοκοίταξαν πριν δυο χρόνια και θα πρέπει να πατσίσουμε, αλλά δε θα θυμηθούμε όλα τα καλά που μας έκαναν στο ενδιάμεσο.

Θα μου πείτε και δικαίως, τι με έπιασε σήμερα και τα γράφω αυτά. Με έπιασε το ηθικοπλαστικό μου! Γι αυτό και δίνω οδηγίες επιβίωσης.

Το ότι είμαστε κακές, δεν το αμφισβητεί κανείς.
Τα φτιάχνουμε με παντρεμένο. Αρχικά είμαστε υπεράνω και δε θέλουμε σχέση. Το βλέπουμε επιφανειακά, περιστασιακά, άντε πες το ξεπέτα. Δέκα μέρες μετά, αρχίζουμε τα τηλεφωνήματα και τα πονηρά μηνύματα σε ακατάλληλες ώρες μόνο και μόνο για να είμαστε βέβαιες ότι θα ενημερωθεί η σύζυγος για τις δραστηριότητες του συμβίου της. Με απώτερο σκοπό πάντα, να μη χάσουμε το κελεπούρι και να το φορτωθούμε εμείς. Τώρα, ή εθελοτυφλούμε μη και μας πουν γεροντοκόρες, ή αποβλακωνόμαστε. Κυρά μου, αφού μια φορά ήταν ενεργός εξωοικογενειακά, πως σκοπεύεις να διασφαλίσεις το γεγονός ότι δε θα ξαναείναι;;; θα τον ευνουχίσεις; Ότι έκανες θα σου το κάνει κάποια άλλη. Είναι με μαθηματική ακρίβεια βεβαιωμένο!

Είναι πολλές φορές που η ειλικρίνεια σκοτώνει. Τι σε πιάνει να μαρτυρήσεις όλες σου τις βρωμιές σε κάποιον; Και ειδικά αν αυτός ο κάποιος είναι ο σύντροφός σου; Τι περιμένεις να δείξει μεγαλοψυχία; Να σε συγχωρήσει; Θα σου τα χτυπήσει με την πρώτη ευκαιρία και μη σου πω ότι θα σου δώσει και τα παπούτσια στο χέρι! Ακόμα και αν αυτός είναι ο στόχος σου, γιατί θα πρέπει τον κακομοίρη τον κερατά να τον πληγώσεις κιόλας;
Φύγε με το κεφάλι ψηλά. Μην ξεπέφτεις στα μάτια του και μην τον κάνεις να μισήσει μαζί σου και την επόμενη που θα πάρει τη θέση σου. Δε σου χρωστάει τίποτα αυτή. Αλλά θέλουμε και να πληγώσουμε το σύντροφο, και να μην ευτυχίσει με την επόμενη. Γιατί μια δόση στρυχνίνης την έχουμε στο DNA μας! Βούλωσε το στοματάκι σου, δεν τον κάνεις να σε ξεχάσει πιο εύκολα λέγοντας ότι του τα φόρεσες, απλά τον ταπεινώνεις, τον κάνεις λεκέ στο πλακάκι του δαπέδου και του σμπαραλιάζεις τον εγωισμό.
Εμ κερατάς, εμ δαρμένος! Και φυσικά την πληρώνει τη νύφη η επόμενη που ίσως και να μη φταίει να πληρώνει τις δικές σου κακίες.

Άνοιξε αξιοπρεπώς την πόρτα και αποχώρησε χωρίς να εκδικηθείς. Το ότι σου τα φόρεσε πριν τρία χρόνια, δε σημαίνει ότι τώρα που η αδερφή του ψάχνει δουλειά στην εταιρία σου, εσύ θα τη στείλεις αδιάβαστη! Ούτε αν ο ίδιος ψάχνει να τον προσλάβεις ως κλητήρα. Μην τον προσλαμβάνεις καθόλου. Ίσως και να του κάνεις καλό. Μπορεί να βρει δουλειά κάπου αλλού και με καλύτερη εξέλιξη.

Σε πρόσβαλε μπροστά σε τρίτους. Αν πραγματικά το έκανε, ανταπέδωσέ το, τηγάνησέ τον, αλλά ενώ θα είστε οι δυο σας. Τη χαζομάρα του μην την αναπαραγάγεις. Απλά θα γίνεις γραφική και θα σας κουτσομπολεύουν όλοι. Αν όμως είναι στο μυαλό σου η προσβολή, δε χρειάζεται να του κάνεις τα νεύρα σπαγγέτι με δυο εβδομάδες κρεβατομουρμούρα. Μπορεί απλά να αποτελεί αφορμή και τα αίτια να είναι βαθύτερα και πολύ πιο σημαντικά. Αλλά απέδειξέ του αυτό που είμαστε. Ανώτερες. Μίλα του ξεκάθαρα για το τι σε απασχολεί και άσε τις υπεκφυγές. Πες του την πραγματική αιτία που είσαι ενοχλημένη και όχι γιατί δε σχολίασε το καινούργιο βερνίκι νυχιών σου.

Χωρίσατε. Ε και; Σιγά μη χάσει η βενετιά βελόνι! Μη γυρνάς στις φίλες σου και τον θάβεις. Όσο δίκιο και αν έχεις. Άσε αυτόν να ξεφτιλίζεται έτσι και να τον κοροϊδεύουν πίσω από την πλάτη του. Δεν υπάρχει καλύτερη εκδίκηση. Να ρεζιλεύεται μόνος του! Όταν κατηγορείς το σύντροφό σου, δείχνεις έλλειψη αυτοσεβασμού γιατί εσύ έμενες μαζί του τόσον καιρό. Οπότε ή είσαι ηλίθιος, ή εκμεταλλευτής, ή απλά φοβάσαι τη μοναξιά! Ότι και από τα τρία να είναι, δεν είναι κάτι για το οποίο μπορείς να είσαι υπερήφανος!

Μαθαίνεις καιρό μετά το χωρισμό ότι σε κατηγορεί. Κάνε πάρτυ. Δεν άξιζε το χρόνο και την «αγάπη σου». Μην αρχίσεις και συ να τον κατηγορείς. Όσοι σας γνωρίζουν θα αναγνωρίσουν την ανωτερότητά σου.

Εμείς είμαστε γυναίκες. Εκ φύσεως ανώτερες! Ας το αποδεικνύουμε κάθε μέρα!


9 Ιουλ 2010

ANTIΓΡΑΦΗ...


Πριν λίγες μέρες επισκέφθηκα το μπλογκ του φίλου negentropist και είδα ένα εκπληκτικό ποίημα που έγραψε μια φίλη του. 
Μου άρεσε πολύ και ζήτησα να την άδεια να το αναδημοσιεύσω. 
Μιλά για την αγάπη, για την αγάπη που έφυγε. Το βρήκα πολύ τρυφερό και το μοιράζομαι μαζί σας. Θα ήθελα τη γνώμη σας για το πως θα αντιδρούσατε σε ένα χωρισμό.
Η ποιήτρια παραήταν μεγαλόκαρδη. Εγώ δεν είμαι τόσο αλτρουίστρια. Και είμαι και εγωίστρια. Θα πείσμωνα, όπως και πείσμωσα, θα θύμωνα, ίσως και να έριχνα και κανένα δάκρυ αλλά όχι και για πολύ, αλλά τόσο μεγαλόψυχη όπως η ποιήτρια δε θα ήμουν!

Δεν ξέρω το όνομά της, αλλά την ευχαριστώ την κοπέλα για την άδεια που έδωσε να αναρτήσω το ποίημά της.


Όταν θα φύγεις, θα φτιάξω ένα βαζάκι με αναμνήσεις

κι εκεί θα φυλακίσω για πάντα
τις όμορφες στιγμές
αυτές που μου χάρισες να σε θυμάμαι…
Θα βάλω μέσα άρωμα
το άρωμα  του γιασεμιού,
κι έτσι δεν θα ξεχάσω την  αίσθηση ευωδίας που μου άφησε η ψυχή σου
Θα βάλω κόκκους άμμου
και λίγα από τα άστρα του ουρανού
και θα ναι το  «ευχαριστώ» για τις αμέτρητες γνώσεις που μου χάρισε ο νους σου
θα βάλω τραγούδια, μουσικές, στίχους και ποιήματα
απάντηση σε όλες τις σιωπές ,
αυτές που άκουγα
να φωνάζουν δυνατά
τα "γιατί" σου...
θα βάλω εξηγήσεις
γι’ αυτά που ήθελα να ξέρεις
αλλά δεν τόλμησα να στα πω ποτέ...
θα βάλω για ελπίδα μια χούφτα βότσαλα,
μήπως έτσι, κάποια μέρα
βρεις το δρόμο να γυρίσεις πίσω σε μένα…
και πριν κρύψω το βαζάκι στο σεντούκι της μνήμης μου
θα σου δώσω έναν όρκο,
«να το σφραγίσω με την υπόσχεση
πως δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!»

Επειδή ποτέ δε σας ξεχνώ...




4 Ιουλ 2010

ΝΕΟ LOOK!


Άλλαξα λίγο το λουκ του μπλογκ, είμαι ακόμα σε απόπειρα διαμόρφωσής του.
Και σε μένα είναι λίγο δύσκολο να το συνηθίσω. Περιμένω τις απόψεις σας για τη νέα εμφάνιση.

Και επειδή δε σας ξεχνώ...

3 Ιουλ 2010

ΖΗΤΩ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ


Έχω μια φίλη που δεν τη γνώρισα ποτέ εκ του σύνεγγυς. Μιλάμε όμως στο τηλέφωνο τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα. Έχουμε μάθει αρκετά καλά η μια την άλλη. Έχουμε ανοίξει τις καρδιές μας, έχουμε αλληλοπαρηγορηθεί, έχουμε μαλώσει η μια την άλλη. Έχουμε γελάσει πολύ και όλα αυτά με την ανεκτίμητη εφεύρεση του Γκράχαμ Μπελ.
Έχει περάσει πολλά, έχει πονέσει πολύ και θα πονέσει και άλλο. Είναι τρομερά ευαίσθητη, διορατική και ρεαλίστρια. Μόνο που έχει ένα ελάττωμα. Η φωνή της μαρτυρά την ψυχική της κατάσταση.
Όσες φορές και να μιλήσαμε καταλάβαινα από τη φωνή της ότι κάτι την απασχολούσε, ότι ήταν προβληματισμένη, ότι υπέφερε, ότι στενοχωριόταν, ότι ήταν θλιμμένη, ότι ένιωθε μοναξιά, ότι είχε θυμό, ανησυχία, άγχος…
Τις τρεις τελευταίες εβδομάδες, λόγω φόρτου εργασίας, λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων, λόγω γκαβωμάρας, δε μιλήσαμε. Είχα μάθει διαδικτυακά, πως της χαρίσανε ένα μικρό σκυλάκι. Το οποίο εντελώς συμπτωματικά, έχει γενέθλια την ίδια μέρα με τη φίλη μου. Φαινόταν από το
μπλόγκ της ότι είχε χαρεί πολύ με το καινούργιο απόκτημά της.
Δε φανταζόμουν όμως πόσο! Προχθές που μιλήσαμε, ήταν ένας άλλος άνθρωπος. Ότι και να έλεγε, τελείωνε με ένα χαμόγελο. Ήταν ήρεμη, χαρούμενη, ευτυχισμένη. Ένιωθε ολοκληρωμένη. Έχει κάποιον να τη νοιάζεται, να την πονά, να την αγαπά και φυσικά να τη ζηλεύει! Έχει κάποιον να φροντίζει να τον προσέχει και να αγαπά. Την ένιωθα τόσο καλά, που δεν άντεξα και άρχισα να τη φωνάζω σκυλομάνα. Της άρεσε!!! Ναι είμαι μαμά, μου είπε. Παιδί, μόνη μου, δε θα υιοθετούσα ποτέ. Αλλά αυτό το μικρό κτηνάκι με κάνει άλλο άνθρωπο. Και ευτυχισμένη. Πολύ ευτυχισμένη. Ένιωθα το χαμόγελό της όλη την ώρα που μιλούσαμε και δεν ήταν λίγη! Σα να μίλαγα με άλλον άνθρωπο. Με κάποιον που δεν υπέφερε από επιλογή του και από επιλογή των άλλων. Με κάποιον που έχει οικογένεια, συντροφιά, φίλους, μια ωραία ζωή σε ροζ συννεφάκι!
Μου άρεσε πολύ και δεν περίμενα ένα μικρό ασχημούτσικο σκυλάκι να αλλάξει τόσο την ψυχολογία ενός ανθρώπου. Να τον κάνει να δει με άλλο μάτι την καθημερινότητα.
Αν δεν είχα τόσο βεβαρυμμένο καθημερινό πρόγραμμα, θα είχα πάρει και εγώ ένα μικρό σκυλάκι. Αλλά δε θα ήταν δίκαιο για ένα παιδάκι με τέσσερα πόδια, να κάθεται μόνο του όλη τη μέρα και το βράδυ να έχω και την απαίτηση να είναι ήσυχο! Γι αυτό το πρότζεκτ αυτό, το αφήνω στην άκρη, επί του παρόντος! 
Καλό σαββατοκύριακο φίλοι μου!




Από το Blogger.

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ
ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΝΕΨΕΙΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΚΩΝΕΙ

Αναγνώστες