ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΟ ΜΟΥ!

Ronin.gr - widget IP και λειτουργικού

28 Απρ 2008

ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ

Χριστός Ανέστη, φίλοι μου.
Τώρα που πέρασαν οι άγιες μέρες, μπορώ να σας αποδείξω πόσο στριμμένη είμαι. Θα παραπονεθώ και θα πω κακίες και θα με πείτε συν τοις άλλοις και ρατσίστρια. Αλλά, σκασίλα μου. Ο χώρος αυτός είναι δικός μου και θα εκφράζω τις απόψεις μου. Μπορεί να μη συμφωνείτε, αλλά είναι οι απόψεις μου. Σ’ όποιον αρέσουμε για τους άλλους δε θα μπορέσουμε!!!
Πήγα και εγώ σαν καλή χριστιανή στην ανάσταση. Συνήθως, λόγω δουλειάς και παραστήματος, είμαι αντιπροσωπεία σε κάποια εκκλησία πήχτρα στους σελέμπριτις και τους αντιπροσώπους της τοπικής ή κρατικής διοίκησης.
Αυτή τη φορά όμως είπα να περάσω οικογενειακά. Πήγα, λοιπόν, στην εκκλησία της γειτονιάς μου, επειδή ήθελα να δω και να ευχηθώ στους γείτονές μου που δεν είχα άλλη χρονιά την ευκαιρία να το κάνω.
Τι το ήθελα; Ξεβαφτίστηκα! Κατ’ αρχάς στην εκκλησία δεν άκουσα λέξη. Γινόταν μέσα τόση φασαρία, που παρά τα μικρόφωνα, δεν άκουγα τη λειτουργία. Σε κάποια στιγμή, ήταν τόσο το αδιαχώρητο, που βγήκα έξω, στον προαύλιο χώρο που σε λίγο θα έβγαινε και ο παπάς για να αναγγείλει το μήνυμα της Ανάστασης.
Η ώρα ήταν περίπου έντεκα και μισή. Ο χώρος ήταν άδειος με εξαίρεση μερικούς γύφτους που πουλούσαν λαμπάδες και διάφανα πλαστικά για να προστατευτούν τα χέρια των «ευσεβών πιστών» από το λιωμένο κερί. Σε λίγο και όσο η ώρα πέρναγε, άρχισε να γεμίζει η πλατεία. Έρχονταν κόσμος που δεν είχε την ευγένεια να μπει στο ναό να ανάψει ένα κεράκι, παρά καθόταν στα παγκάκια και άναβε τσιγάρο. Έβγαζαν τα κινητά και κοίταζαν αν έχουν μηνύματα και έστελναν απαντήσεις. Λες και αν το κάνανε λίγο αργότερα κάτι θα γινόταν! Ας είναι. Λίγο πριν τις δώδεκα, δηλαδή γύρω στις δώδεκα παρά δέκα, η πλατεία γέμισε. Ξαφνικά, σα να φύτρωναν οι «πιστοί» από τις πλάκες της πλατείας. Εκεί να δεις κόσμο και εναγκαλισμούς! Εκεί να δεις συναυλία κινητών. Εκεί να δεις το κιτς σε όλο του το μεγαλείο!
Και η ώρα πήγε δώδεκα. Βγαίνει το παπαδαριό στις σκάλες, βλέπουμε λαμπάδες αναμμένες και βγάζουν οι κύριοι τους αναπτήρες και ανάβουν τις λαμπάδες τους! Ναι ναι ναι. Το άγιο φως που πήραν ήταν προελεύσεως μπικ άντε και ζίππο! Αρχίζουν να χτυπούν οι καμπάνες, να πέφτουν τα βεγγαλικά/οι κροτίδες/τα βαρελότα/οι στρακαστρούκες, τα πιτσιρίκια να ουρλιάζουν και γίνεται … της αναστάσεως έξω από την εκκλησία! Δεν άκουσα όχι λειτουργία, αλλά ούτε το Χριστός Ανέστη!
Και σε πέντε λεπτά, η πλατεία αδειάζει. Ναι, όπως γέμισε άδειασε. Και μείνανε μόνο μερικοί γέροι. Άρχισε να βρέχει κιόλας, την κάναμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε για τη θαλπωρή του σπιτιού.
Στο δρόμο του γυρισμού έκανα έναν απολογισμό. Θυμήθηκα την περσινή Ανάσταση που ήμουν στη μητρόπολη. Μπορεί να ήμουν με τη στολή, να μην είχα κοντά μου όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα να δώσω το φιλί της αγάπης, αλλά άκουσα τη θεία λειτουργία, τραγουδήσαμε όλοι μαζί το Χριστός Ανέστη και με εξαίρεση τις καμπάνες, δεν υπήρξε τίποτα να βεβηλώσει την ιερότητα της ανάστασης του Κυρίου. Όλοι ήταν ευπρεπώς ενδεδυμένοι, δε χτυπούσαν κινητά και κυρίως, όταν άκουγες ευχές, ήταν στην Ελληνική γλώσσα.
Ναι, ρε παιδιά, είμαι στη χώρα μου και έχω την απαίτηση να ακούω Ελληνικά. Δε μένω στον Κολωνό να ακούω αραβικά, δε μένω στην οδό Φυλή να ακούω αλβανικά. Μένω στο Μετς που θεωρείται και χαι κλας (τρομάρα της) περιοχή. Στην εκκλησία της γειτονιάς μου μόνο Ελληνικά δεν άκουσα. Όλα τα άλλα τα άκουσα. Και να επρόκειτο για τίποτα ευσεβείς χριστιανούς, να το καταλάβω. Αλλά μάλλον για χαβαλέ είχαν έρθει. Λαμπάδες δεν είχαν, με τα αναψυκτικά στο χέρι ήρθαν και δεν τα πέταξαν, μόνο κροτίδες είχαν, μεγάλοι και μικροί. Και καλά να βλέπεις ένα δεκατετράχρονο να πετά κροτίδες, αλλά να βλέπεις και κάτι σαραντάρηδες να βγάζουν από τις τσέπες τους κροτίδες και να τις πετούν για να κάνουν χάζι τους ηλικιωμένους οικογενειάρχες και τα παιδιά που τρομάζουν, το βρίσκω αδιανόητο!
Και τα ρούχα. Τι χάλι ήταν αυτό; Που πήγαν εκείνες οι πινακίδες που έλεγαν ότι «η εκκλησία είναι χώρος ιερός και γι’ αυτό παρακαλείστε να εισέρχεστε με ευπρεπή ενδυμασία»; Δε θα πω για τα στυλιστικά έκτρωπα που είδα, αυτό το κάνουν οι εκπομπές, αν και αποτέλεσαν ισχυρό τραύμα στην καλαισθησία μου, θα πω για το πώς ντύθηκαν οι «χριστιανοί». Με φόρμες, ναι φόρμες, με τζιν σκισμένα και βρώμικα, με κουστούμια και σπορτέξ!
Πόσες φορές το χρόνο, ρε συνάνθρωποι, έχουμε Πάσχα και φορά τη μοναδική αυτή νύχτα τη φόρμα που κάνει τις δουλειές του σπιτιού; Δεν προλάβαινε να αλλάξει; Ας μην ερχόταν, ευτυχώς που πρόλαβε δηλαδή να βγάλει την ποδιά της κουζίνας με τα ξεραμένα λίπη από τη μαγειρίτσα! Άσε τις άλλες, που ήρθαν στην εκκλησία με ότι θα πήγαιναν στο κέντρο που τραγουδάει ο Μαζωνάκης! Φτερά, πούπουλα, παγιέτες και στρας, τύφλα να έχουν τα κουστούμια του Φλωρινιώτη! Και καλά αυτές βάλανε την Άρτα και τα Γιάννενα, τα παιδιά τους γιατί τα είχαν με ότι πιο πρόχειρο υπήρχε στο συρτάρι του παιδιού; Αυτά ένα παντελονάκι τζιν δεν είχαν και του φόρεσαν το φουτεράκι που του βάζουν στο πάρκο με τα χώματα; Άσε το σύζυγό τους που ήρθε με το κουστουμάκι του, τη γραβατούλα του και τα αθλητικά του παπούτσια! Έ βέβαια, που να προλάβει να τους δει; Μεταξύ ψεύτικης βλεφαρίδας και γκλίτερ στους ώμους το μόνο που προλάβαινε να κάνει ήταν να επιλέξει το μωβ-φούξια-ασημί τσαντάκι!
Άσε τις λαμπάδες! Κανένας δεν τους είπε ότι όταν αγοράζει η νονά λαμπάδα με τη μπάρμπι και τη σκηνή της στο κοριτσάκι τους, τη σκηνή δεν την παίρνουν μαζί στην εκκλησία; Και ας μην ανεφερθώ στις –τουλάχιστον- τριαντάρες που κρατούσαν λαμπάδες με κορδέλες, λουλούδια και πουλάκια με τις φωλιές τους!
Ά! Είδα και μια γειτονική οικογένεια. Εκεί φρίκαρα! Η μάνα και ο πατέρας κόσμια ντυμένοι και ευπρεπείς. Η κόρη πάλι όχι. Φόραγε ένα λευκό μακό κολάν, ένα μακό μπλουζάκι και ένα τζιν μπουφάν. Να τη δεις αυτήν την τσούπρα, ντυμένη να βγαίνει για κλαμπινγκ, τύφλα να έχουν τα μοντέλα στις πασαρέλες. Όλη η απλότητα της βγήκε τα βράδυ της Ανάστασης που λόγω ταπεινότητας δεν έλουσε ούτε τα μαλλιά της και έπεφταν λιγδιασμένα στους ώμους της!
Αφήστε τα, καλύτερα να μην πήγαινα στην εκκλησία. Θα άκουγα τη λειτουργία από την τηλεόραση, θα έκανα και Ανάσταση με τον Παπούλια, για να μην ξεχνιόμαστε, τα τελευταία πέντε χρόνια κάθε Ανάσταση, Πρωτοχρονιά και Μεγάλη Παρασκευή είμαι στη μητρόπολη με την πολιτική ηγεσία της χώρας. Αφού με έχουν μάθει και οι βουλευτές και με χαιρετάνε! Θα έβλεπα και τα βεγγαλικά από το σπίτι μου που έχει η βεράντα μου θέα όλη την Αθήνα από Πεντέλη-Υμηττό-Πάρνηθα ως τον Πειραιά και τη Σαλαμίνα! Και το κυριότερο, δε θα συγχιζόμουν.
Στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Τώρα ξέρω. Ή στη μητρόπολη ή στο σπίτι. Καλύτερα δε γίνεται! Ούτε αλβανοί, ούτε καρακιτσαριά, ούτε βεγγαλικά και φασαρίες. Και από θρησκευτική κατάνυξη άλλο πράγμα! Θες να προσευχηθείς; Μπορείς. Θες να ακούσεις τη λειτουργία; Μπορείς. Θες να μην εκνευριστείς; Πανεύκολο.
Άσε, δεν είμαι εγώ για ανασούρμπουλα όπως αυτό που έζησα προχθές. Η στριφνάδα μου δεν είναι να κυκλοφορεί.
Αυτά και φιλιά αγάπης στα μούτρα σας!

20 Απρ 2008

ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ

Ο φίλος Σπύρος, έγραψε ένα άρθρο για τον ξάδερφό του που υπηρετεί φαντάρος σε μια μονάδα στο Διδυμότειχο. Και περιγράφει ότι του είπε ο ξάδερφός του. Στο άρθρο του θα δείτε τις αντίξοες συνθήκες κάτω από τις οποίες ο στρατευμένος υπηρετεί την πατρίδα του.
Δεν έχει το καημένο κινητό με κάμερα! Πόσο μπορεί να αντέξει ο σύγχρονος νεοέλληνας χωρίς κάμερα στο κινητό του; Απαράδεκτο!
Μα είμαστε καλά;
Και οι ΕΠΟΠ που είναι πάνω από το κεφάλι του, του φέρονται άσχημα (ανέχεται κάθε πορτιέρη που τον βάζει και περιμένει έξω από το μπαρ και δεν του κατεβάζει τα μούτρα και τον ενοχλεί ο ΕΠΟΠ που τον αποκαλεί στραβάδι, ενώ ο οδηγός που τον αποκαλεί μαλάκα δεν τον θίγει!). Κατ’ αρχήν ο θεσμός των ΕΠΟΠ υπάρχει γιατί τα καλομαθημένα ελληνόπουλα, ανακαλύπτουν ένα σωρό προβλήματα προκειμένου να μη στρατευτούν και αν δεν το πετύχουν αυτό, να υπηρετήσουν ως Ι-4, ώστε να μην κάνουν σκοπιές. Έτσι θεσμοθετήθηκε η πρόσληψη εθελοντών πενταετών οπλιτών, δηλαδή φαντάροι που υπηρετούν πέντε χρόνια και πληρώνονται γι’ αυτό. Κάνουν σκοπιές, αγγαρείες και όλα αυτά που τα καλομαθημένα/μαμόθρευτα ελληνόπουλα δεν είναι διατεθειμένα να κάνουν. Εκπαιδεύονται, φυλάνε σκοπιές, καθαρίζουν τα στρατόπεδα, μαθαίνουν να πολεμούν. Δε λέω, κάποιοι δεν έχουν τελειώσει παρά μόνο το λύκειο και αυτό με πολύ κόπο και σπρώξιμο. Όμως οι περισσότεροι έχουν τουλάχιστον πτυχίο τεχνικών ιδρυμάτων και αρκετοί πανεπιστημίου. Οι ίδιοι οι παραπονούμενοι, πως θα αντιδρούσαν αν θα είχαν τη δυνατότητα να δίνουν οι ίδιοι διαταγές;
Και αν δεν επιτρέπεται να έχουν κινητά με κάμερα, πως έχουν φτάσει στα χέρια ή καλύτερα, στα κινητά όλης της χώρας βιντεάκια που γυρίζουν οι ίδιοι οι φαντάροι και διακωμωδούν τη θητεία;
Σε απάντηση δε, του σχολιαστή του Σπύρου, Σπύρου Βλάχου έχω να πω ότι ο ίδιος δε θα κληθεί να υπηρετήσει σε περίπτωση πολέμου όχι λόγω ηλικίας, αλλά γιατί ο ίδιος έβγαλε τον εαυτό του έξω γράφοντας «…Το τραγικό είναι ότι αυτοί οι βλάκες θα μας υπερασπιστούν αν καλέσει ανάγκη (που δεν το πιστεύω)». Αυτοί οι «βλάκες», λοιπόν, όπως μας αποκαλεί, είναι αυτοί που ξενυχτούν κάνοντας περιπολίες στο ιόνιο, είναι αυτοί που πετούν μέρα και νύχτα πάνω από το αιγαίο, είναι αυτοί που σε κάθε φυσική καταστροφή (σεισμό, φωτιά, πλημμύρα) τρέχουν να βοηθήσουν πρώτοι. Είναι αυτοί που περπατούν στα χιονισμένα βουνά για κάθε ανεγκέφαλο που πάει να κάνει ορειβασία και χάνεται, είναι αυτοί που ψάχνουν στη θάλασσα με τα C-130 και τα super puma να πετούν χωρίς σταματημό και στοιχίζοντας στο ελληνικό δημόσιο εκατομμύρια ευρώ, για να βρουν κάθε χαζοβιόλη που έχει μια βάρκα και βγαίνει στα ανοιχτά χωρίς να ακούσει ότι θα έχει ανέμους.
Όσο δε, για το σχόλιό του «Ο στρατός είναι ένα κλειστό σύστημα που βρίσκει γιατρειά κάθε αρρωστημένο μυαλό», να του θυμίσω ότι οι στρατιωτικές σχολές έχουν πολύ υψηλότερη βάση στις γενικές κατηγορίες απ’ ότι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, όπως και το γεγονός ότι αυτά τα «αρρωστημένα μυαλά» πρωτεύουν σε κάθε διεθνές στρατιωτικό σχολείο/σεμινάριο/εκπαίδευση. Ότι αυτοί οι ίδιοι είναι που περνούν διαρκώς σχολεία και μετεκπαιδεύσεις σε αντίθεση με όλους όσους ασχολούνται με τον κλάδο της εκπαίδευσης. Και είναι οι ίδιοι που κάνουν τη δουλειά τους ολοκληρωμένη και δεν πετούν ψιχουλάκια και μετά βάζουν τις μαμάδες και τα ίδια τα παιδιά να ολοκληρώσουν αυτά που οι εκπαιδευτικοί θα έπρεπε να κάνουν. Αν δε, θέλει και παράδειγμα, να του δώσω. Πέστε μου ένα παιδί που πήγε στην πρώτη δημοτικού και έμαθε να διαβάζει ή να προσθέτει χωρίς να αφιερώσει ώρες και ώρες η μάνα του/ο πατέρας του/η γιαγιά του/κάποιος που το διαβάζει τέλος πάντων, για να μάθει αυτά που άλλοι πληρώνονται για να του μάθουν. Ας μην υπολογίσω τις ώρες που δουλεύει ένας δάσκαλος ή ένας καθηγητής το χρόνο!
Για τον άλλο σχολιαστή, «ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΙΟΥΦΗΣ είπε...ΜΕΓΑΛΕ ΕΧΕΙΣ ΔΙΚΙΟ,ΕΧΩ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΦΑΝΤΑΡΟ ΣΤΗΝ ΛΗΜΝΟ ΣΕ ΜΟΝΑΔΑ ΠΕΖΙΚΟΥ,ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΟΠΩΣ ΤΑ ΛΕΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΜΗΝ ΣΟΥ ΠΩ....ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ Η ΜΑΝΤΑΜ ΕΙΝΑΙ ΟΝΤΩΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ Η ΕΘΕΛΟΤΥΦΛΕΙ ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ ΟΛΑ ΡΟΔΙΝΑ....», λοιπόν, η μαντάμ είναι όντως ανώτερη αξιωματικός και έχει υπηρετήσει στο ΓΕΕΘΑ, αρκετό χρόνο για να διαπιστώσει ότι τα παιδιά υποφέρουν τόσο ώστε οι μαμάδες από την Κόρινθο έστελναν με courier (!!!!!!!) παστίτσιο σε τάπερ στα βλαστάρια τους που υπηρετούσαν στη μεθόριο Παπάγου και Χολαργού!
Με τις υγείες σας.
Υ.Γ. 1 Λυπάμαι που δε γεννηθήκατε στην Ελβετία ώστε να μην έχετε τους γείτονες που έχετε. Όταν όμως είσαι στη Ρώμη, πρέπει να φερθείς σα Ρωμαίος. Και εμείς που γεννηθήκαμε εδώ, που αγαπούμε τη χώρα μας και είμαστε περήφανοι για την καταγωγή μας, οφείλουμε να την αγαπάμε ακόμα και αν καθημερινά μπορούμε να εμπλακούμε σε μια εμπόλεμη σύρραξη. Αναρωτιέμαι αν θα λέγαν τα ίδια αν είχαν γεννηθεί στο Ισραήλ που κάθε άνδρας μπορεί ανά πάσα στιγμή να φορέσει το χακί για όσο ζει, όπως βέβαια και οι γυναίκες τους.
Υ.Γ. 2 Για κάποιο λόγο δεν μπορώ να βάλω link, αλλά αν πάτε στα αγαπημένα μου και κάνετε κλικ, θα βγείτε στον ιστότοπο του Σπύρου.

18 Απρ 2008

ΝΤΡΟΠΗ ΜΑΣ!

Δε φτάνει που δεν έχουν πατρίδα, γιατί στον τόπο τους τους κυνηγούν, τους σκοτώνουν με χημικά όπλα, που οι άνθρωποι μάχονται από τα γεννοφάσκια τους, που πιστεύουν ότι ερχόμενοι εδώ θα ζήσουν ελεύθεροι και θα μπορούν να ελπίζουν, φτάνουν στο φως της δημοσιότητας γεγονότα σαν το παρακάτω και μας κάνουν να ντρεπόμαστε που έχουμε στα σώματα ασφαλείας άτομα σαν αυτόν!

Μια νέα μαρτυρία για ξυλοδαρμό πρόσφυγα

ήρθε στο φως πριν από δύο μέρες.
Κατά τη διάρκεια περισυλλογής προσφυγών
από τη θάλασσα,
που είχαν μόλις περάσει στη Σάμο από την Τουρκία,
πάνω στο σκάφος του λιμενικού
ένας λιμενόμπατσος (φορώντας κουκούλα)
άρχισε να χτυπάει έναν πρόσφυγα
κουρδικής καταγωγής μέχρι να λιποθυμήσει
ενώ του έκλεψε και 1400 euro που είχε μαζί του.
Μετά μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο
και οι γιατροί ειδοποίησαν δικηγόρο
και μεταφραστή κατά τα άλλα τηρούν στάση
«δεν είδα δεν ξέρω» όταν τους ζητήθηκε βεβαίωση
για τον ξυλοδαρμό.
Ο πρόσφυγας αυτή τη στιγμή
είναι στο κέντρο κράτησης
και πιέζουμε να είναι υπό την επίβλεψη γιατρού
έχει καταθέσει αίτηση ασύλου
και τον έχει αναλάβει δικηγόρος.
Το θέμα έχει πάρει διαστάσεις στην μικρή μας πόλη...
αλλά οι εμπλεκόμενοι είναι άφαντοι…

Το άρθρο το αναδημοσιεύω από το blog πρέζα tv.

17 Απρ 2008

ΠΟΙΗΜΑ

Μοναξιά


Η μοναξιά μοιάζει με τη βροχή. Τα βράδια
απ' του πελάγους αναθρώσκει τον καθρέφτη·
από κοιλάδες μακρινές κι από λιβάδια
στον ουρανό ανεβαίνει πάντα, που την έχει.
Κι ύστερα, από εκεί ψηλά, στην πόλη πέφτει.

Πέφτει την ώρα που το φως πια δεν αντέχει,
όταν τους δρόμους βάφουν πάλι τα σκοτάδια,
κι όταν τα σώματα χωρίζουν λυπημένα
δίχως να βρουν ό,τι ζητούν, μένοντας ξένα·
κι όταν οι άνθρωποι εκείνοι, που μισούνται,
πάλι στο ίδιο στρώμα πέφτουν και κοιμούνται:

τη μοναξιά την παίρνουν τότε τα ποτάμια…

Rainer Maria Rilke σε μετάφραση Κώστα Κουτσουρέλη.

14 Απρ 2008

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σας καλώ να βάλετε στο blog σας τη φωτογραφία που έχετε στο desktop σας, και να τη συνοδέψετε με ένα αγαπημένο σας ποίημα!

ΕΠΕΣΤΡΕΦΕ

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,
αγαπημένη αίσθηση επέστρεφε και παίρνε με-
όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη,
κ' επιθυμία παλιά ξαναπερνά στο αίμα
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται,
κ' αίσθάνονται τα χέρια σαν ν' αγγίζουν πάλι.

Επέστρεφε συχνά και παίρνε με την νύχτα,
όταν τα χείλη και το δέρμα ενθυμούνται...
Κ. Π. ΚΑΒΑΦΗΣ
πανσέληνος στο Σούνιο

Και προσκαλώ τον Ιάσιο, τον Κώστα Βράκα, το Σπύρο, το locuspublicus τον blueprints, και τον geysser!

12 Απρ 2008

ΠΟΙΗΜΑ

Ω να μπορούσαμε να αγαπήσουμε

τουλάχιστον σαν τις μέλισσες

όχι σαν τα περιστέρια

τουλάχιστον σαν τα κοχύλια

όχι σαν τις σειρήνες

τουλάχιστον σαν τα μερμήγκια

όχι σαν τα πλατάνια...


ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
ΣΑΒΒΑΤΟ (στίχοι 34-40)

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ
στον ήλιο του δικού μου σύμπαντος


υ.γ. οι γοργονίτσες μπήκαν γιατί με βάφτισαν Γοργόνα (δεν κάνω πλάκα, έτσι με βάφτισαν και κόντεψαν να πάθουν ένα εγκεφαλικό οι γονείς μου όταν το άκουσαν!), ευγενική χορηγεία ενός πραγματικού computer wizard

11 Απρ 2008

ΕΥΧΑΡΙΣΤΑ ΝΕΑ

Ψάχνοντας σήμερα στο διαδίκτυο διάφορους ιστοτόπους, έπεσα πάνω στο καινούργιο blog του Ιάσιου!

Είχα αναφερθεί και στο παρελθόν στον Ιάσιο, γιατί τα άρθρα του είναι πολύ πατριωτικά και τα αναρτεί μετά από ενδελεχή έλεγχο και εν τω βάθη έρευνα.

Χαίρομαι πολύ που είναι πάλι μαζί μας και θα μας ενημερώνει και διδάσκει με ήθος και αρχές που είναι χαρακτηριστικά του!

Καλώς σε βρίσκουμε φίλε Ιάσιε και ελπίζουμε σε ακόμα πιο ενδιαφέροντα άρθρα!

8 Απρ 2008

ΣΝΙΦ, ΣΝΙΦ ΤΙ ΜΥΡΙΖΕΙ;;;

Έρχεται το καλοκαίρι! Καλό αυτό θα μου πείτε. Και είναι. Μαζί, λοιπόν, με τη ζέστη, τις μύγες, τα κουνούπια και τις κατσαρίδες, έρχεται και ο καιρός που θα πάμε στις παραλίες, θα βάλουμε πιο ελαφρά φορεματάκια, ένα κάπρι, κάτι τέλος πάντων…
Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Αρχίζει ο πανικός και ο εφιάλτης της ζυγαριάς. Γιατί, κακά τα ψέματα, μασαμπουκιάσαμε όλον το χειμώνα. Και να τα χωριάτικα λουκάνικα με το ζεστό ψωμάκι, και να οι πίτσες με τα αναψυκτικά, χώρια που ένα καλό γεύμα δεν τελειώνει σωστά αν δεν έχει και γλυκό! Και τώρα τα χαριτωμένα φορεματάκια μας ετοιμάζονται ή να δωριστούν ή να σκιστούν έτσι και τα φορέσουμε. Φρίκη.
Ώρα για τη μεγάλη απόφαση. Τέρμα τα γλυκά, η ζάχαρη, τα ζυμαρικά, οι ξηροί καρποί, το ψωμί. Αλλιώς, το λένε δίαιτα.
Και εγώ έχω δυο βδομάδες που την ξεκίνησα. Δε σας λέω τίποτα. Έχω γίνει κυνηγόσκυλο. Περπατώ στο δρόμο και μου μυρίζουν όλα. Πατάτες τηγανητές, μουσακάς, παστίτσιο… Αισθάνομαι μονίμως πεινασμένη. Το ρίχνω στα υγρά. Μη φανταστείτε χυμούς και τέτοια ή αναψυκτικά. Όχι, μιλάω για τσάι με λεμόνι και όχι στο μπαλκόνι, για λουίζα, χαμομήλι. Και κυρίως πράσινο τσάι. Νερό; Άλλο τίποτα, τουλάχιστον δυο λίτρα χωρίς να υπολογίζω τα αφεψήματα!
Βέβαια άρχισα να βλέπω αποτελέσματα εκτός από αστράκια (λόγω πείνας). Και επίσης, βλέπω όνειρα με φαγητά. Κάτι πιατέλες με παϊδάκια και τραγανές πατατούλες, κάτι ταψιά με γαλακτομπούρεκα, κάτι προφιτερόλ… Εφιάλτες. Ειδικά αν το μενού περιλαμβάνει την επομένη μια μπριζόλα στον ατμό και λίγο μπρόκολο με ξύδι. Έχω φτάσει στο σημείο να θεωρώ τις μπάμιες λουκούλειο γεύμα!
Έχω μασίσει τόσο πολύ σέλινο, που στο τέλος θα αρχίσω να μουγκανίζω σαν αγελάδα. Αλλά επειδή την έχω ξανακάνει τη δίαιτα και είναι, παναθεμάτην, αποτελεσματική κάνω την καρδιά μου πέτρα και υπομένω.
Για το ση-θρου ρε γαμώτο!

5 Απρ 2008

Κρίμα, πολύ κρίμα.

Για άλλη μια φορά ξεφτιλιστίκαμε διεθνώς με το να βρεθούν ντοπαρισμένοι όλοι μα όλοι οι αθλητές της εθνικής ομάδας άρσης βαρών.
Μετά το φιάσκο της Θάνου και του Κεντέρη που μας μαυρίσαν την ψυχή στου Ολυμπιακούς της Αθήνας, ήρθε και αυτό να μας γκρεμίσει την άποψη ότι ο αθλητισμός είναι η πιο αγνή ενασχόληση.
Αμ δε! Τα φάρμακα που δόθηκαν στους αθλητές, είναι χειροβομβίδα που την καταπίνεις και σου καταστρέφει-διαλύει τον οργανισμό.
Σε ότι και να διαπρέψει η χώρα μας, σε λίγο κατακριμνίζεται και χάνουμε τη μοναδική ελπίδα να φανούν οι έλληνες σε κάτι καλοί. Ηλπίζαμε όλοι ότι τουλάχιστον στην άρση βαρών θα παίρναμε κάποιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου.

Πάνε οι ένδοξες μέρες του Πύρρου Δήμα, του Κακιασβίλι και του Τζελίλι. Τώρα θα πάμε με κάποιον άσημο και ανίκανο που ο προπονητής δε θεώρησε ότι θα κατάφερνε ποτέ τίποτα και δεν φρόντισε να τον «ενισχύσει»!

Θα μου πείτε και δικαιολογημένα, ότι τόσοι και τόσοι αθλητές με άριστη φήμη και πολλά μετάλλια βρέθηκαν να έχουν κάνει χρήση ουσιών, γιατί ασχολούμε με την άρση βαρών; Γιατί άλλο μεμονωμένο περιστατικό και άλλο όλη η ομάδα!

Μου άρεσε κιόλας που βγήκαν μερικοί και μερικές να υπερασπιστούν τον αθλητισμό, ενώ οι ίδιοι έχουν αλλοιωμένα χαρακτηριστικά προσώπου και φωνές σαν βαρύτονοι ενώ είναι γυναίκες!

Έχω απογοητευθεί πολύ και από πολλά!

ΩΡΑΙΟ!!!

-Ξύπνα αγόρι μου να πας σχολείο.
-Δε θέλω μαμά, δε θέλω.
-Πες μου δυο λόγους για τους οποίους δε θες να πας.
-1οs, όλα τα παιδάκια με μισούν και 2οs, όλοι οι δάσκαλοι με μισούν.
-Αυτά δεν είναι σοβαροί λόγοι για να μην πας σχολείο.
-Πες μου εσύ δυο λόγους για να πάω.
-1οs, είσαι 52 χρονών και 2οs, είσαι ο διευθυντής του σχολείου.

2 Απρ 2008

ΑΠΟΡΙΕΣ

Ένας ελέφαντας συναντά ένα φίδι για πρώτη φορά. Είναι πολύ περίεργος και τον ρωτά:
-Μα πως τα καταφέρνεις και προχωράς? Αφού δεν έχεις πόδια?
-Ξέρεις, σέρνομαι και αυτό με βοηθά να προχωρώ.
-Α, εντάξει!
Και ο ελέφαντας συνεχίζει το δρόμο του. Ωστόσο έχει πάντα στο νου του το φίδι και γυρίζει πίσω και το ρωτά:
-Μα πως τα καταφέρνεις να αναπαράγεσαι? Δεν έχεις αρχίδια!
-Μααααααααααααα είσαι μαλάκας! Δεν τα χρειάζομαι, γεννάω αυγά και έτσι γίνεται.
-Ααααααα, μάλιστα
Ο ελέφαντας ξαναφεύγει αλλά και πάλι επιστρέφει και ρωτά:
-Με συγχωρείς και πάλι, αλλά πως τρως? Αφού δεν έχεις χέρια?
-Δεν τα χρειάζομαι, ανοίγω το στόμα μου, να έτσι και γκλουπ, καταπίνω το θύμα μου. Μια κι έξω!
-Μάλιστα, μάλιστα. Μα κοίτα να δεις, σέρνεσαι στην γή, δεν έχεις αρχίδια, έχεις πολύ μεγάλο στόμα, ΜΗΠΩΣ ΤΥΧΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΠΡΟΪΣΤΑΜΕΝΟΣ??????

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Είπα να αρχίσω τον καινούργιο μήνα με ένα ανέκδοτο για να ξεκινήσει με χιούμορ και γέλιο, κάπου το διάβασα, μου άρεσε και είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Καλή διασκέδαση!

Ο καινούργιος παπάς της ενορίας ήταν τόσο νευρικός στην πρώτη του λειτουργία, που δεν μπορούσε να μιλήσει.
Πριν από την επόμενη λειτουργία ρωτάει τον Αρχιεπίσκοπο, τι θα μπορούσε να κάνει για να χαλαρώσει.
Ο Αρχιεπίσκοπος τον συμβουλεύει ως εξής:
"Την επόμενη φορά ρίξε μερικές σταγόνες βότκα στο νερό που θα πιεις και θα δεις πώς θα χαλαρώσεις".
Την Κυριακή ο παπάς ακολουθεί τη συμβουλή και πραγματικά νιώθει ότι θα μπορούσε να κάνει κήρυγμα χωρίς άγχος ακόμα και αν λυσσομανούσε καταιγίδα.
Μετά τη λειτουργία επιστρέφει στο σπίτι του, όπου μετά από λίγο εμφανίζεται ο Διάκος το Αρχιεπισκόπου και του παραδίδει ένα σημείωμα που έγραφε τα εξής :


Αγαπητέ πάτερ,
την επόμενη φορά να ρίξετε μερικές σταγόνες βότκα στο νερό κι όχι μερικές σταγόνες νερό στη βότκα. Σας παραθέτω μερικές παρατηρήσεις, για να μην επαναληφθούν τα σημερινά.
Δεν χρειάζεται να τοποθετείτε φέτα λεμονιού στο χείλος του δισκοπότηρου.
Το κουβούκλιο στην πλευρά της εκκλησίας είναι το εξομολογητήριο, όχι το μπάνιο.
Ο Αρχάγγελος είπε στην Παρθένο: "Χαίρε κεχαριτωμένη", όχι "Γεια σου πιπίνι".
Καλό θα είναι να μην ακουμπάτε στο άγαλμα της Παναγίας πόσο μάλλον να το αγκαλιάζετε και να το φιλάτε με τέτοιο πάθος.
Οι εντολές είναι 10 και όχι 12.
Οι απόστολοι ήταν 12 και όχι 7. Κανείς τους δεν ήταν νάνος.
Δεν αναφερόμαστε στον Ιησού Χριστό και τους αποστόλους ως "Ι.Χ. και Σία".
Ο Ιούδας ήταν προδότης, όχι "σκατορουφιάνος του κερατά" που είπες εσύ στους χριστιανούς.
Ο Χριστός μας είπε στον Πέτρο ότι "πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, θα με αρνηθείς", δεν του είπε: "Μέχρι να λαλήσουν τα κοκόρια θα μ" έχεις γράψει στ" α...... σου".
Δεν επιτρέπεται να αποκαλούμε την κεφαλή της εκκλησίας μας "Νονό".
Το καθαγιασμένο ύδωρ είναι για να ευλογούμε, όχι για να δροσίζουμε τον σβέρκο μας.
Ποτέ δεν κηρύττουμε καθισμένοι στα σκαλιά του ιερού και σε καμία περίπτωση δεν ακουμπάμε το πόδι μας πάνω στη Βίβλο.
Ο άρτος χρησιμεύει για τη Θεία Ευχαριστία όχι ως απεριτίφ που συνοδεύει το κρασί.
Η παρότρυνση να χορέψει το ποίμνιο ήταν ενδιαφέρουσα, δεν χρειαζόταν όμως και να χορέψει γιάγκα γύρω από την εκκλησία.
Και τέλος, την λειτουργία την τελειώνουμε με "Αμήν", όχι με "Ολέ!"
ΠΡΟΣΟΧΗ: Αυτός που καθόταν στην άκρη του ιερού και τον οποίο αποκαλέσατε "αδερφάρα" και "τραβεστί με μάξι" ήμουν εγώ!
Τις σκάλες του άμβωνα τις κατεβαίνουμε κανονικά, όχι τσουλήθρα στο κάγκελο.
Ελπίζω αυτά τα λάθη να διορθωθούν την ερχόμενη Κυριακή.

Με τιμή,
Ο Αρχιεπίσκοπος
Από το Blogger.

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ
ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΝΕΨΕΙΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΚΩΝΕΙ

Αναγνώστες