ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΟ ΜΟΥ!

Ronin.gr - widget IP και λειτουργικού

27 Ιαν 2011

ΕΡΩΤΗΜΑ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ.




Έχω μια απορία.

Αν εγώ, που γεννήθηκα από έλληνες γονείς το γένος και την ιθαγένεια τα τελευταία 600 χρόνια που γνωρίζω με βεβαιότητα, μεγάλωσα, εργάζομαι νόμιμα και φορολογούμαι στην Ελλάδα, μαζέψω 200 συναδέλφους, θες στρατιωτικούς, θες νοσηλευτές, και πάμε μέσα στη φιλοσοφική σχολή Αθηνών και καταλάβουμε το χώρο  προκειμένου να διαμαρτυρηθούμε για τη μείωση των μισθών, για την αύξηση της φορολογίας, για την αύξηση του κορδονιού των ταμπόν, πες ρε παιδί μου ότι μπορείς να φανταστείς, τι στο διάολο θα γίνει;;;

Θα μας αφήσουν να την αράξουμε με την άνεσή μας, τις κουβερτούλες μας τις ισπανικές (250 ευρώ έκαστη, πήρα ίδια πέρυσι το χειμώνα, τόσο κάνει με την έκπτωση από τα νότος), με τις πρίζες όλες κατειλημμένες από τους φορτιστές των κινητών μας και να αδιαφορούμε για τα πάντα;;;

Θα ασχοληθεί κανένα κόμμα, αριστερό, δεξιό, πάνω, κάτω, πλαγιοπλάγιο, προοδευτικό, οπισθοδρομικό, σύγχρονο ή αρχαίο με τις δικές μας απαιτήσεις; Θα έρθει κανένας πρόεδρος, γενικός γραμματέας, σύντροφος, εχθρός, αφέντης ή δούλος να υποστηρίξει τα αιτήματά μας;; Θα κάνει κανένας δημοσιογράφος ή συνθέτης, ηθοποιός ή τραγουδιστής, πολιτικός ή πολίτης πορεία συμπαράστασης για μας;;;

Ή θα ορμήσουν τα ματ και θα μας κάνουν του αλατιού πριν μας βγάλουν σηκωτές παρουσία των τηλεοπτικών καναλιών που θα κάνουν Πάσχα με το θέαμα;;;


Πιο πιθανό μου φαίνεται το τελευταίο σενάριο…
Μάθανε ότι %$@$#@&^στε και πλάκωσαν και οι &^%$#οι !!!

Η απόλυτη ξεφτίλα του κράτους, η απόλυτη ξεφτίλα των λέξεων δημοκρατία, άσυλο ιδεών, πανεπιστήμιο…

Θλίβομαι.
Θυμώνω.
Μα πάνω από όλα ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ…



25 Ιαν 2011

ΑΚΟΜΑ...



...έχω τα νεύρα μου και το κομμάτι που ακούτε, είναι αυτό που με συντροφεύει αλλά που δυστυχώς δε με ηρεμεί... Θα μου πείτε και δικαίως, ας αλλάξω τη λίστα αναπαραγωγής στον υπολογιστή, αλλά δε θέλω. Θέλω να είμαι σε υπερένταση, για να ξεσπάω εδώ και όχι μπροστά στο παιδί. Όχι μπροστά του και στη μητέρα μου που στενοχωριέται. Μήπως πραγματικά να στείλω κανέναν να τον κάνει μπλε μαρέ;;;




τελικά το παιδί μου είναι πολύ πιο ώριμο από την ηλικία του και πιο λογικό!
Κάτι πήρε και από τη μανούλα του! ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ!!!


23 Ιαν 2011

ΓΙΑ ΠΙΟ ΕΛΑΦΡΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ...



Πριν από 18 χρόνια, ιερολόγησα το μεγαλύτερό μου λάθος. Ένα λάθος που θα το μετανοιώνω όσο ζω. Το μόνο καλό από όλη αυτήν την ιστορία, είναι ο γιος μου.
Γιος ΜΟΥ
Μόνο δικός μου. Γιατί εγώ μόνο ήμουν δίπλα του σε κάθε χαρά, λύπη, αγωνία, πόνο, ανασφάλεια...
Και ξαφνικά, κάποιος θέλει να διεκδικήσει μερίδιο της αγάπης του. Μερίδιο της σκέψης του και της αγωνίας του. 

Που ήσουν ρε, όταν πήγε την πρώτη μέρα σχολείο;
Όταν είπε το πρώτο του ποίημα; 
Όταν έκανε τον πρώτο του καβγά;
Όταν πήρε τη σημαία στην έκτη τάξη;
Όταν έγραψε τις πρώτες του εξετάσεις στο τέλος της πρώτης γυμνασίου;
Όταν έπαιρνε τους επαίνους;
Οταν έδινε για lower και proficiency;
Όταν τσακώθηκε με τους φίλους του;
Πού ήσουν όταν έψαχνε για φροντιστήριο;
Πού ήσουν όταν, όντας αγόρι, κάποιος έπρεπε να τον ενημερώσει για τη σεξουαλική ζωή;
Τι κάνεις τώρα που το παιδί διαβάζει και έχει άγχος; Νοιάστηκες ποτέ για αυτό; Ξέρεις αν είναι ψηλό ή κοντό; χοντρό ή αδύνατο; έξυπνο ή χαζό;
Και ξαφνικά εμφανίζεσαι και θες να έρθει να σε δει;;; Ρε είσαι καλά; Άμα σε πήρε ο πόνος, να σηκώσεις τον κώλο σου και να έρθεις να το δεις, ρε ξεφτίλα. Που θα σου στείλω το παιδί μου σε άγνωστη πόλη, ανάμεσα σε ξένους, να του δημιουργήσεις προβλήματα φέτος που έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη για ηρεμία και ησυχία.

Τράβα να κόψεις τα νύχια από τα κοριτσάκια σου 6 και 4 ετών που τα χέρια τους μοιάζουν με πόδια κόνδορα και άσε το δικό μου το γιο ήσυχο.

Αυτό είναι το δικό μου, ακούς; ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί. Μόνο δικό ΜΟΥ.








Καταλάβατε τώρα γιατί έβαλα αυτό το κομμάτι στην ανάρτηση. Γιατί εκφράζει ακριβώς τα συναισθήματά μου...

21 Ιαν 2011

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ, μέρος 1ο


Επειδή και εγώ δεν είμαι ή τουλάχιστον δεν ήμουν, τέλεια από την πρώτη μέρα που πάτησα το κομψότατο και πανέμορφο ποδαράκι μου στο νοσοκομείο, θα σας εκμυστηρευτώ μερικά από τα κουφά που έχω κάνει στη νοσηλευτική μου καριέρα.

Μαθήτρια στη σχολή, στο δεύτερο έτος. Εκπαίδευση στο νοσοκομείο ΣΩΤΗΡΙΑ στη β’ πνευμονολογική κλινική. Εγώ με μια άλλη συμμαθήτρια κάνουμε τη νοσηλεία των φαρμάκων που δίνονται per os. Έχω το δίσκο με τα φάρμακα και μια καρτέλα με τα ονόματα και τα φάρμακα στο χέρι.

Μπαίνουμε στον τελευταίο θάλαμο. Καλημερίζω και ρωτάω το όνομα. Ο κύριος Μανιαδάκης;;; Εδώ εδώ μου λέει ο ασθενής δίπλα στο παράθυρο. Κοιτάω την καρτέλα, βλέπω ότι παίρνει 15cc bisolvon, παίρνω ένα ποτηράκι, βάζω το φάρμακο, του το δίνω, το παίρνει, το πίνει και κοιτάω αν ο άλλος ασθενής παίρνει το κάτι τις του, βλέπω ότι στο συγκεκριμένο θάλαμο, μόνο ένας ασθενής παίρνει νοσηλεία στις δέκα το πρωί, και ξεκινώ για την πόρτα. Πριν βγω έξω, μου λέει ο άλλος ασθενής. Εγώ δεν παίρνω τίποτα τέτοια ώρα; Πως λέγεστε; Τον ρωτάω. Μανιαδάκης, μου λέει. Ξεροκαταπίνω, δε λέω τίποτα, κοιτάω την καρτέλα μπροστά στο κρεββάτι του τύπου που του έδωσα το φάρμακο και ο τύπος λέγεται Παρασκευοπουλος, ακόμα θυμάμαι τα ονόματα. Ψύχραιμα, του λέω, παραλίγο να σας ξεχάσω κύριε Μανιαδάκη. Του δίνω τα 15cc bisolvon και βγαίνω από το θάλαμο και κλείνω την πόρτα.

Και λιποθυμώ. Πέφτει ο δίσκος, κάνει ένα διαολεμένο θόρυβο, τρέχει η εκπαιδεύτρια και με συνεφέρει, γιατί η καημένη επέβλεπε τις μαθήτριες που κάνανε τα ενδοφλέβια.

Συνέρχομαι και αρχίζω το θρήνο. Σκότωσα άνθρωπο! Έδωσα λάθος φάρμακο σε λάθος άνθρωπο! Η άλλη συμμαθήτρια που ήταν μαζί μου, εξηγεί τι έγινε, και αυτή κατάχλωμη, αλλά πολύ πιο ψύχραιμη. Της εξηγεί ότι ο Παρασκευόπουλος απάντησε όταν ζητήσαμε το Μανιαδάκη και του δώσαμε το φάρμακο. Μετά ο Μανιαδάκης ζήτησε το δικό του και πως αντέδρασα και πως έκλεισα την πόρτα και πως ταβλαρώθηκα.

Βάζει τα γέλια η εκπαιδεύτρια, προσπαθεί να φανεί σοβαρή, μας εξηγεί τι ακριβώς φάρμακο ήταν το bisolvon και γιατί δεν ήταν για λιποθυμία το λάθος, αρχίζει και λίγο τις υποδείξεις ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικές και να μη βασιζόμαστε στα λεγόμενα των ασθενών αλλά στα ίδια μας τα μάτια, και αυτό, και εκείνο, και το άλλο. Εγώ, πάλι κάτω που συνειδητοποιώ ότι ναι μεν έδωσα λάθος φάρμακο σε λάθος ασθενή και εντάξει, δεν έγινε και κάτι, αλλά αν δεν ήταν αυτό το φάρμακο αλλά κάποιο άλλο, μπορεί να τον είχα στείλει τον άνθρωπο να συναντήσει το δημιουργό του.

Με βουτάει η εκπαιδεύτρια, γυρνάμε στη σχολή με ταξί, με αρχίζουν στις εξετάσεις, και που να τολμήσω να μαρτυρήσω ότι λιποθύμησα από το φόβο μου και τις τύψεις μου για το λάθος…

Έκτοτε, μπορεί να έχω κάνει εκατομμύρια λάθη, που δεν κάνω, αλλά λάθος φάρμακο σε λάθος ασθενή, δεν έχω δώσει ποτέ ξανά. Τσεκάρω και ξανατσεκάρω εκατό φορές. Χίλια άλλα λάθη μπορεί να κάνω, εκτός από αυτό!


19 Ιαν 2011

ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΤΕ;



Μετά μου λένε ότι είμαι ειρωνική!
Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;

Είμαι προϊσταμένη τρία χρόνια. Η εικοσαετής εμπειρία μου στο νοσοκομείο, μου έκανε σαφές ότι όλοι από εκεί περνάμε. Έτσι, κάθε πρωί, κάνω μαθήματα στα παιδιά που είναι κάτω από εμένα. Το τι διάβασμα έχω ρίξει και ρίχνω καθημερινά, δεν το φαντάζεστε!
Μόλις τελειώσει η πρωινή παράδοση των νυχτερινών, παίρνουν τους καφέδες τους και αμέσως μετά, ανάλογα με το βαρύτερο περιστατικό που έχουμε στον όροφο, ή το πιο σπάνιο, τους ενημερώνω για τη νόσο, τις επιπλοκές, τις ιδιαιτερότητες, τι πρέπει να προσέξουμε και πως πρέπει να αντιδράσουμε. Καθημερινά αυτό το βιολί. Άσε που τα παιδιά το έμαθαν και πριν φύγω κάθε μεσημέρι, μου λένε για το θέμα που θέλουν να μάθουν περισσότερα, ώστε να διαβάσω για αυτό και να τους πως για το αντικείμενο που ζητούν. Τι να κάνω; Στα χέρια τους θα πέσουμε. Ας ξέρουν πέντε πράγματα!

Μου στέλνουν και φοιτητές της ανωτάτης νοσηλευτικής και των ΤΕΙ νοσηλευτικής για εκπαίδευση στο τμήμα μου.

Φοιτήτρια της ανωτάτης. Στο τρίτο έτος. Που έχει υποτίθεται κάνει εκπαίδευση πρακτική τουλάχιστον έξι μήνες.
Έρχεται ντυμένη, σενιαρισμένη, βαμμένη και με το μαλλί ελεύθερο που φέρνει της Φουρέιρα.

Μαζεύω όλα τα φοιτητάκια στο γραφείο. Αυτό που έχω τέλος πάντων. Τους προσφέρω καφέ, τα καλωσορίζω και τους εξηγώ τα γενικά της κλινικής. Είναι και δυο φοιτητές της ΣΑΝ, σεμνά, μετρημένα, με το μαλλί μαζεμένο. Και δυο άσχετα φοιτητάκια, το ένα αγόρι, της ανωτάτης νοσηλευτικής. Η άλλη είναι η τύπισσα, που νομίζει ότι πάει για καφέ στο DA CAPO.

Μου λένε και οι τέσσερις ότι στο ΓΝΑ έχουν ξανάρθει για εκπαίδευση άλλες δυο φορές.

Τους επισημαίνω, ότι δε με νοιάζει τι έκαναν στα άλλα τμήματα αλλά στο δικό μου, θα έρχονται με μαζεμένα μαλλιά και με ρόμπα λευκή και κουμπωμένη για να αποφεύγονται οι μεταφορές μικροβίων από άρρωστο σε άρρωστο. Και φυσικά καθαρές ρόμπες!!!

Την τελευταία μέρα που θα εκπαιδεύονταν, δηλαδή τη δέκατη μέρα, που κάθε πρωί ήταν εκεί, στο τμήμα μου, από τις εννέα το πρωί ως τη μία το μεσημέρι, χτυπάει ένα κουδούνι.

Ακόμα και εσείς που είστε άσχετοι με τα νοσοκομεία, αν ακούγατε ένα κουδούνι, θα ξέρατε ότι κάποιος χρειάζεται κάτι.

Δέκα μέρες μετά από εκπαίδευση η τύπισσα, ακούει το κουδούνι και με ρωτάει.

Τι είναι αυτός ο θόρυβος και γιατί ανάβει αυτό το κόκκινο φωτάκι;

Την κοιτώ, παίρνω το σοβαρό μου ύφος και της λέω;

Που;;; πω πω! Αυτό σημαίνει ότι στην πίσω βεράντα έχει κάτι προσγειωθεί! Τι στο διάολο μπορεί να προσγειωθεί σε βεραντούλα τόση δα;

Εν τω μεταξύ, μια νοσηλεύτρια, έχει πάει στο θάλαμο, έχει κλείσει το κουδούνι αλλά πάτησε μια φορά το κουμπί και αυτό είναι πράσινο έξω από το δωμάτιο και όχι κόκκινο.

Με ρωτά η τύπισσα.

Τώρα που είναι πράσινο, τι σημαίνει;;;

Ότι στην πίσω βεράντα προσγειώθηκε εξωγήινο διαστημόπλοιο!

Τα δικά μου παιδιά, με ακούν και έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια. Η τύπισσα που έχει αλλάξει πενήντα χρώματα, δεν έχει πιάσει ακόμα το αστείο. Τη μαζεύουν οι δικοί της και της εξηγούν και φεύγει παρεξηγημένη, δυο ώρες πριν το κανονικό.

Όχι ρε παιδιά, εσείς δε θα τη δουλεύατε;;; 


17 Ιαν 2011

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ


Πόσο στοιχίζει η ανθρωπιά;
Πόσο μακριά είναι η ευτυχία;
Πόσο πονάει η μοναξιά;

Πόσο απάνθρωποι είμαστε!
Πόσο λίγο ευτυχισμένοι…
Και πόσο μόνοι.

Για άλλη μια φορά τρόμαξα με το πόσο άσχημα φέρονται οι άνθρωποι ο ένας στον άλλο.
Για άλλη μια φορά διαπίστωσα ότι δεν ήταν τόσο ευτυχισμένοι αυτοί που το διακήρυτταν.
Για άλλη μια φορά είδα τη μοναξιά στα μάτια κάποιου.

Τελικά, ο κόσμος είναι περισσότερο απάνθρωπος, λιγότερο ευτυχισμένος και πάρα πολύ μόνος.

Άσχημη διαπίστωση…



Υ.γ. Ψευτόμαγκα του Ναυπλίου, κλείσε το στόμα σου και μη μάθω ότι ξαναμίλησες όπως μίλησες για μένα, γιατί θα στείλω δυο και θα σε κάνουν ασήκωτο!

15 Ιαν 2011

ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΛΑΘΗ



Πόσα χρόνια θα μας βασανίζουν τα λάθη του παρελθόντος;
Πόσες φορές θα μετανιώνουμε για τις επιλογές μας;
Πόσο θα λοιδορούμε τον εαυτό μας για την ευπιστία μας;

Τα λάθη είναι ανθρώπινα.
Μαθαίνουμε από αυτά.
Τα λάθη, μας διδάσκουν να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές.

Πρέπει σε τελική ανάλυση να μάθουμε να ζούμε με αυτά.

Αλλά τι γίνεται όταν αυτά μας κυνηγούν;
Όταν στοιχειώνουν την καθημερινότητά σου;
Όταν δε σε αφήνουν να απολαύσεις το παραμικρό;
Όταν ξεφυτρώνουν από το πουθενά;

Δε λυγάς. Δε φεύγεις.
Πολεμάς και κατατροπώνεις.
Δε χαρίζεσαι πια.

Καιρός να φοβηθούν μερικοί μερικοί!

14 Ιαν 2011

ΛΕΠΤΗ ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ…



… και δε μιλάω για την ταινία.
Μιλάω για τη λεπτή κόκκινη νοητή γραμμή που χωρίζει τους νοσηλευτές από τους νοσηλευόμενους.
Και μια δικιά μας, μια από τη δική μας μεριά, πέρασε στην απέναντι πλευρά.
Πάλεψε, πόνεσε, υπέφερε και τελικά υπέκυψε.
Έκλαψε, θύμωσε, προσπάθησε, προσευχήθηκε και τελικά έφυγε.
Έφυγε από τα δυο υπέροχα παιδάκια της.
Έφυγε από τον ακάματο συμπαραστάτη της, τον άντρα της.
Έφυγε από όλες εμάς τις φίλες, συναδέλφους, συμμαθήτριες.
Έφυγε για έναν κόσμο χωρίς σωληνάκια, φάρμακα, πόνους, δύσπνοιες.
Έφυγε και μαζί της έφυγε το χαμόγελό της, η ζεστασιά της, το παρηγορητικό βλέμμα της.
Και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε να χαμογελάμε για τα μικρά της…
Υπέφερες μετεγχειρητικούς πόνους, θεραπείες, ναυτίες, εμμέτους, δύσπνοιες.
Ακόμα και το καλοκαίρι που είχε μείνει μόνο το γαλάζιο βλέμμα σου για να θυμίζει την αγέρωχη και πονόψυχη προϊσταμένη του τεχνητού νεφρού, η ελπίδα, η προσευχή και το χαμόγελο δε σου έλειψαν.
Εμάς θα μας λείψει όμως τώρα. Περισσότερο θα λείψει στα παιδάκια σου, στον άντρα σου, στους άμεσους συνεργάτες σου.
Εμείς θα μείνουμε με την ανάμνησή σου. Με τα διάφανα μάτια και το πλατύ χαμόγελο…
Πάλεψες γενναία αλλά μάταια.
Καλό ταξίδι Χρυσούλα. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκεπάζει…


11 Ιαν 2011

ΨΩΝΙΑ...


Τι περίεργοι που είμαστε εμείς οι άνθρωποι!

Δακρύζουμε ή και κλαίμε γοερά βλέποντας μια ταινία, αλλά στην πραγματικότητα αφήνουμε μικρά παιδιά να κοιμούνται σε κρύες παράγκες.

Διαδηλώνουν και κραυγάζουν οι κυρίες για τις γούνες που φοράνε κάποιες άλλες, αλλά πάνε και ψωνίζουν πανάκριβες χαβιαροκρέμες και άλλα αντιρυτιδικά παρασκευάσματα που γίνονται από έμβρυα ζώων.

Είναι φυτοφάγοι, αλλά φορούν παπούτσια και κρατούν τσάντες από δέρμα. Ποιανού δέρμα; Δεν είναι ζώα τα μοσχάρια; Αφού τα λυπάσαι να τα τρως, γιατί δεν τα λυπάσαι και φοράς το πετσί τους;

Μαζεύουν γάτες και σκυλιά και τα ταΐζουν, αλλά στο παιδάκι που πουλάει χαρτομάντηλα, δε δίνουν ούτε δεκάλεπτο του ευρώ.

Αγοράζουν πανάκριβα σκυλάκια και τα φροντίζουν, δεν τους λείπει τίποτα, αλλά αφήνουν παιδάκια στα ορφανοτροφεία.

Ψωνίζουν καλλυντικά από εταιρίες που διακηρύττουν ότι δεν κάνουν πειράματα σε ζώα, αλλά το βράδυ σερβίρουν πατέ χήνας στους φίλους τους. Αναρωτήθηκαν πως έφτασε στο σούπερ μάρκετ της γειτονιάς τους το συκώτι της χήνας;

Μαζεύουν τενεκεδάκια και χαρτιά και τα ανακυκλώνουν αλλά κάθε βράδυ, κάνουν αφρόλουτρο, ρίχνουν στη μπανιέρα άλατα και έλαια, σπαταλώντας πολλά λίτρα νερό.

Δε φορούν αυθεντικές γούνες γιατί είναι αντιοικολογικές, αλλά φορούν κοσμήματα από κοράλι και είναι και περήφανες για αυτά. Κυρά μου, και το κοράλλι ζώο είναι, επειδή δεν το ξέρεις εσύ, δε σημαίνει ότι δεν αποτελεί μέρος της πανίδας του πλανήτη μας.

Με κάτι τέτοια είναι που θυμώνω. Με την υποκρισία, την κοροϊδία και την ψευτιά. Για την ακρίβεια την ψευτοκουλτούρα του καθενός υποτίθεται ψαγμένου (άντε μην πω καμιά κουβέντα) αλλά στην πραγματικότητα ψωνάρα.

Άσε αυτούς που υψώνουν τα πτυχία τους σε ιατρικά. Οι ψυχολόγοι έχουν ιατρείο. Τι ιατρείο μωρή; Μπορείς να συνταγογραφήσεις; Όχι, τέλειωσες ιατρική; Όχι. Τι σκατά μας πουλάς μετά και μας λες να περάσουμε από το ιατρείο;;;

Το ίδιο και οι διαιτολόγοι. Το τι χαζομάρα ακούς από τους διαιτολόγους δε λέγεται. Μέχρι και πως οι υδατάνθρακες ρίχνουν το σάκχαρο του αίματος στους διαβητικούς! Άσε που το γραφείο του, ανάγεται αμέσως σε ιατρείο. Μπράβο στη Χαροκόπειο! Τώρα βγάζει και γιατρούς διαιτολόγους! Του κώλου βέβαια γιατρούς, αλλά αυτοί έτσι αυτοαποκαλούνται. Το άκουσα στην τηλεόραση σήμερα το πρωί!

Δεν είναι κομμώτριες, είναι χαιρ στάιλιστ.

Είναι γραμματείς αλλά λέγονται πέρσοναλ ασσίσταντ, άντε μην πω τίποτα.

Έλεος με τα κόμπλεξ του καθενός. Άμα δεν είσαι ικανοποιημένος με ότι είσαι, άλλαξέ το. Χωρίς όμως να μας κοροϊδεύεις! Δούλεψε και παράλληλα σπούδασε ότι ήταν το όνειρό σου. Αν δεν τα καταφέρεις, μάλλον δεν είσαι πλασμένος για αυτό. Αλλά αυτή η πλαστοπροσωπία μου γυρνάει το μάτι. Και μετά λέτε εμένα ψωνάρα που αγοράζω κοσμήματα… 




9 Ιαν 2011

ΜΙΑ ΠΑΛΙΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ...






Αχ κούλα τι με κάνεις!!! Που έλεγε και σε μια παλιά βιντεοταινία ο Ψάλτης! (Η Κούλα, είχε ένα διαγωνισμό στο μπλογκ της και η δική μου συμμετοχή είναι η παρακάτω).

Ας είναι, μια ψυχή που είναι να βγει, ας βγει.

Πρωτοχρονιά 2007

Η καλή νοικοκυρά, είναι δούλα και κυρά. Αυτό βέβαια, δεν ισχύει για μένα, γιατί πληρώνω γυναίκα για τις δουλειές. Τα κομψά και λεπτεπίλεπτα χεράκια μου, δεν είναι για δουλειές! Είναι μόνο για χαρτί και μολύβι. Άντε και πληκτρολόγιο. Είμαι λόγι-α, τι να κάνουμε;;; Έχει έρθει η γυναίκα από τις 29 του μήνα, έχει κάνει το σπίτι κουκλί, την έχω βοηθήσει και εννοείται ότι είμαι πτώμα. Κάνω μπάνιο, αποτρίχωση, πήλινγκ, μποτέ και περιμένω. ‘Ερχεται το πρόσωπο το απόγευμα, ανάβω τζάκι, βάζω κόκκινο κρασί, φαγητό που έφτιαξε η μαμά μου (σιγά μην το έφτιαχνα εγώ) και αρχίζει μαραθώνιος σεξ πάνω στο κινέζικο, χειροποίητο,  ανάγλυφο χαλί μπροστά στο τζάκι…

Ωραία περάσαμε, μεταξύ τρίτου και τέταρτου γύρου, χτυπάει το κινητό του και φεύγει για ένα έκτακτο χειρουργείο. Η ώρα μπορεί να ήταν και τέσσερις το πρωί.

Σηκώνομαι τακτοποιώ τα δέοντα, χρονιάρες μέρες ήταν έπρεπε το σπίτι να είναι στην εντέλεια, χάνω κανένα δίωρο και λέω, δεν πάω στην έξτρα λαρτζ κρεββατάρα μου να πέσω για  ύπνο; Και πήγα.

Αμ δε, δε μου έφτανε η κούραση με τις δουλειές, η ερωτική καταπόνηση, η αϋπνία, έρχεται και το έθιμο με τα κάλαντα! Επτά το πρωί, χτυπάει το θυροτηλέφωνο που κάνει και ένα διαολεμένο ήχο (ξυπνάει αρκούδα από χειμέρια νάρκη). Σκέπτομαι και πολύ λογικά, ότι μάλλον είναι ο σύντροφος που τέλειωσε το χειρουργείο. Πάω και ανοίγω και περιμένω στην πόρτα να ανέβει με το ασανσέρ, είμαι και τρυφερή (τρομάρα μου). Φευ, δεν ήταν!

Ήταν τα παιδιά που λένε τα κάλαντα. Ας είναι, λέω, με βρήκαν να τα περιμένω στην πόρτα (με το σέξυ νυχτικό και τα πασουμάκια με το τακούνι και τη γουνίτσα), ας τα ακούσω μέσα στη νύστα μου (δεν είμαι και γαϊδάρα να τους κλείσω την πόρτα κατάμουτρα) και ψάχνω το πορτοφόλι μου. Άλλη γκαντεμιά, έχω μόνο πενηντάευρα. Δεν είμαι γύφτισσα να τους πω δώστε μου ρέστα, και έτσι τους έδωσα πενήντα ευρώ. Τα τρία παιδάκια πήραν το πενηντάευρο και είπαν και στα άλλα παιδιά ότι δίνω γερό μπουρμπουάρ! Έτσι κάθε πέντε λεπτά χτύπαγαν τα πιτσιρίκια το κουδούνι. Άνοιξα άλλες δυο τρεις φορές (με τη ρόμπα τις επόμενες, για να μη μου βγει και κανένα όνομα στη γειτονιά) και μετά δεν ξανάνοιξα την πόρτα. Όμως, τα διαολάκια χτυπούσαν τα κουδούνια. Όπότε ύπνος γιοκ!

Έφτασε αισίως η ώρα έντεκα. Έχω πιει δυο καφέδες γιατί αλλιώς θα ήμουν για τα πανηγύρια.  Μου τηλεφωνεί ο γιος μου για να πάμε στα μαγαζιά. Και πάμε. Κατεβαίνουμε από το μετρό στο Σύνταγμα, περπατάμε στην Ερμού, φτάνουμε Μοναστηράκι, γυρνάμε στο Χόντος της Ομόνοιας, πάμε στο Μετρόπολις στην Πανεπιστημίου, ανεβαίνουμε στο Κολωνάκι, γυρνάμε στο Σύνταγμα, κατεβαίνουμε από το δρόμο πίσω από την παλαιά βουλή στην Αθηνάς, πάμε στην πλατεία Δημαρχείου για δεύτερη φορά, ανεβαίνουμε από τα Νότος Γκάλερι, φτάνουμε στο Πλαίσιο του Συντάγματος, πίνουμε καφέ στα Μακ Ντόναλντς και επιτέλους γυρνάμε στα σπίτια μας. Φορτωμένοι και οι δυο σα ζώα.  Γυρνάω στο σπίτι γύρω στις οκτώ το βράδυ.

Εγώ είμαι άυπνη από το προηγούμενο πρωί, νηστική γιατί ο κύριος δεν ήθελε να σταματήσουμε για φαγητό και να χάσουμε χρόνο και γιατί αν έτρωγα, θα έπρεπε να το ναρκώσω το βόα μου!, δηλαδή να κοιμηθώ (πόσο καλά με ξέρει το κουκλί μου), κουρασμένη και μετά από δέκα ώρες περπάτημα, είμαι χώμα. Νυστάζω, πονούν τα πόδια μου, τα χέρια μου είναι πιασμένα, ο ώμος που στήριζα την τσάντα μου ρίχνει σουβλιές. Έτοιμη να πέσω σε λήθαργο. Δεν προβλέπεται όμως.

Κάνω μπάνιο, πίνω ένα ποτήρι κόκα κόλα που έριξα μέσα μια κουταλιά νες καφέ (κόλπο νοσοκομειακό, τούρμπο γίνεσαι, αλλά φαίνεται ότι ήμουν τόσο χάλια που μάλλον δεν έπιασε το κόλπο!) ντύνομαι, βάφομαι και φεύγω για τη μαμά μου γιατί θα αλλάξουμε το χρόνο όλη η οικογένεια μαζί, με την αδερφή μου με τα παιδιά της με τον άντρας της και τα πεθερικά της και τα κουνιάδια της.

Πάω κατά τις έντεκα, έχει βαβούρα, τέσσερα παιδιά και ένα το δικό μου, πέντε. Από ένα αααα να κάνουν όλα, γίνεται φασαρία. Γέλια, φωνές, αστεία, με έπιασε ένας πονοκέφαλος. Έρχεται η αλλαγή του χρόνου, φιλιά, σαμπάνιες, δώρα, μηνύματα, τηλεφωνήματα, γενικά μια χαρούμενη φασαριόζικη ατμόσφαιρα κυριαρχεί. Εγώ πτώμα που σέρνεται στα πόδια του. Το τι μαλακίες πρέπει να είπα εκείνο το βράδυ, δεν ξέρω. Το μόνο που θυμάμαι, είναι πως ευχήθηκα στο νιόπαντρο αδερφό του γαμπρού μου, του χρόνου με μια καλή κοπέλα!!! Γύρω στις δύο, έρχεται από κάτω ο σύντροφός μου και με παίρνει να πάμε με την παρέα του να διασκεδάσουμε σε ένα νυχτερινό κέντρο. Και πάμε.

Ωραία ήταν, ωραία μουσική, καλό φαγητό, καλό κρασί, καθαρή ατμόσφαιρα παρά τα τσιγάρα, αλλά εγώ ήμουν σα ζόμπι, είχα μέσα σε δυο εικοσιτετράωρα κοιμηθεί μόνο δυο ώρες και ίσως ούτε και τόσες. Που κέφι για χορό; Έπιανα το ποτήρι το κολωνάτο να πιώ κρασί και έτρεμε το χέρι μου. Ο φίλος μου νόμιζε ότι κρύωνα και με αγκάλιαζε να με ζεστάνει και έτσι ακουμπισμένη πάνω του, με ζεστασιά και σε μαλακό μαξιλαράκι, έτοιμη ήμουν να αρχίσω να ροχαλίζω σαν ατμομηχανή. Με λυπήθηκε κάποια στιγμή ή είχε κάτι άλλο στο μυαλό του, κάτι πονηρό και βρώμικο και με ρώτησε αν ήθελα να φύγουμε. Εγώ δεν άκουσα και του έγνεψα όχι. Νόμιζα ότι με ρώταγε αν κρύωνα. Και φύγαμε από εκεί γύρω στις έξι το πρωί ίσως και αργότερα. Κάναμε και πόση ώρα να πάμε σπίτι που όταν φτάσαμε ήταν μέρα μια χαρά. Τρίτη μέρα αϋπνίας.

Πάμε σπίτι και ανάβουμε το τζάκι, και καθόμαστε μπροστά στη φωτιά, και αρχίζουμε να καλωσορίζουμε την καινούργια χρονιά με το δικό μας τρόπο, δηλαδή οριζόντια και με τα πόδια μου να κάνουν το σήμα της νίκης στον αέρα!

Και ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Το δικό μου, όχι το δικό του. Με κοιτά το πρόσωπο με ένα βλέμμα που σκότωνε. Ποιος σου τηλεφωνεί Ρία, τέτοια ώρα;;; η ώρα ήταν δεν ήταν οκτώ και μισή. Το κοιτάω και δεν αναγνωρίζω το νούμερο στην οθόνη. Δεν το σηκώνω και συνεχίζουμε τις αθλοπαιδιές. Υποθέτουμε και οι δυο ότι μάλλον πρόκειται για λάθος και δε μας επηρεάζει.

Σε λίγο, ξαναχτυπά το τηλέφωνο. Ξανακοιτάζω να δω το νούμερο, δεν το αναγνώρισα, και το ξανααγνοούμε. Προσπαθούμε να συνεχίσουμε, αλλάζουμε στάση, σκαλίζουμε τη φωτιά και πάνω που άρχισε το καλό το πράμα, το τηλέφωνο ξαναχτυπά, σταματάμε, για τρίτη φορά,  το σηκώνω και βρίσκομαι προ εκπλήξεως.

Είναι η κομμώτριά μου. Θέλει να μου ευχηθεί και να μου ζητήσει μια χάρη. Θέλει να πάω στο κομμωτήριο εκείνη την ώρα, να με χτενίσει, για να είμαι  η πρώτη που θα μπω στο κομμωτήριό της για γούρι. Της εξηγώ ότι είμαι άυπνη, ότι εκείνη ακριβώς τη στιγμή ενοχλεί, (δεν το πιάνει το υπονοούμενο), της λέω ότι είμαι στη μέση ενός πολύ όμορφου καλωσορίσματος του καινούργιου χρόνου (ούτε έτσι το έπιασε το υπονοούμενο και παραιτήθηκα). Αλλά επιμένει γιατί μια πολύ καλή της πελάτισσα θέλει να πάει στις δέκα το πρωί να χτενιστεί γιατί αρραβωνιάζει την κόρη της. Με θεωρεί και γουρλού, κάθε πρώτη του μήνα αν δεν πάω εγώ δε βάζει πελάτισσα μέσα, αρχίζει τις γκρίνιες ότι πρέπει να της κάνω τη χάρη γιατί δεν εμπιστεύεται καμιά άλλη, τις άλλες μέρες γιατί μπορώ; και μπούρου μπούρου μπούρου κλάψα και αφού δεν της είπα (γιατί είμαι και καλόψυχη, η ρουφιάνα), ότι τις άλλες δεν είναι πρωτοχρονιά ούτε είμαι με τον γκόμενο ανάμεσα στα πόδια (θα σοκαριζόταν και δεν έκανε χρονιάρα μέρα να της την πω έτσι χοντρά), τι να κάνω; τις λέω οκ! Όποτε τι κάνω; Πίνω άλλον έναν καφέ, ντύνομαι, αφήνω και το γκόμενο στα κρύα του λουτρού να κάθεται μπροστά στο τζάκι και φεύγω για το κομμωτήριο. Η ώρα θα ήταν ίσως εννιά, μπορεί και εννιάμιση.

Πάω στο κομμωτήριο, ε λέω, αφού είμαι εδώ ας κάνω και ότι πρέπει. Οπότε, βάφω τα μαλλιά μου, τα κόβω, τα κάνω ανταύγειες, τα χτενίζω και κατά τη μία μπορεί και δύο, φτάνω σπίτι μου σενιαρισμένη, με 100 ευρουλάκια πιο ελαφριά στην τσάντα μου (να μην της δώσω κάτι παραπάνω μέρα που είναι;).

Βρίσκω τη φωτιά σβησμένη, τον γκόμενο κοιμισμένο, γυμνό, πάνω στο χαλί, το τζάκι να καπνίζει και το σπίτι κρύο και με καπνό.
Τον σκεπάζω με ένα πάπλωμα, ρίχνω νερό στο τζάκι, ανοίγω τις πόρτες να φύγει η κάπνα και την έπεσα στην κρεββατάρα μου μόνη μου.

Ξύπνησα την επομένη στις τρεις τα χαράματα. Το σπίτι μπούζι, το ρεύμα του αέρα να έχει σκορπίσει στάχτες πάνω στο χαλί, το πάπλωμα κουβάρι πάνω στο χαλί και κάτω από ολίγες στάχτες, τον γκόμενο φευγάτο, το μαλλί μου τζίβα. Τι σκατά έβλεπα στον ύπνο μου και έτριβα το κεφάλι μου στο κρεββάτι; (μαξιλάρι δε θέλω, κοιμάμαι σα να είμαι έτοιμη για σφάξιμο με τεντωμένο λαιμό προς τα πίσω και τα μαξιλάρια στο πάτωμα). Με είδα στον καθρέφτη του μπάνιου και νόμισα ότι έβλεπα τον ψαλιδοχέρι… κόντεψα να κατουρηθώ από το φόβο μου. Λούστηκα, έφτιαξα τα μαλλιά, είδα ότι δε με έπαιρνε να τηλ στον γκόμενο γιατί ήταν ακόμα πολύ νωρίς και τι να κάνω; Την ξαναέπεσα για ύπνο!

Το 2007, ανήμερα την πρωτοχρονιά, κοιμήθηκα, κοιμήθηκα, κοιμήθηκα…και την επόμενη μέρα μη σου πω!



6 Ιαν 2011

ΚΑΛΗ ΦΩΤΙΣΗ

Σήμερα τα φώτα και οι φωτισμοί και χαρά μεγάλη και αγιασμοί…

Φτάνει, μην το παρατραβάμε! Δεν ξέρω και παρακάτω δηλαδή.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά ειδικά εμένα, το 2011 μου μπήκε πολύ καλά. Μα πάρα πολύ καλά. Δηλαδή, έχω να θυμάμαι τόσο πολλά καλά μαζεμένα, αρκετά χρόνια πριν.

Εσείς τι γνώμη έχετε;;;
Δε με άγγιξε ούτε ότι είπε το παχύδερμο της κυβέρνησης, ούτε η μαλακία των γονιών που νομίζουν ότι τα παιδιά τους είναι για να ικανοποιούν τις σεξουαλικές τους ανάγκες. Και θα εξηγηθώ. Η κοπέλα στη Νίκαια είναι 18 χρονών. Τι ακριβώς δεν καταλάβαινε όταν καθόταν του πα-τέρα(ς) της ή όταν παρενοχλούσε τα αγοράκια αδερφάκια της;;; δεν μπορούσε να πάρει τα παιδιά και να φύγει; Μήπως ζούσε σε έπαυλη και θα της έλειπαν οι ανέσεις; Σε τρώγλη ζούσε, ας έπαιρνε τα αδέρφια της και να πήγαινε στην αστυνομία. Ολόκληρη γυναίκα είναι. Προτιμούσε να τη χρησιμοποιεί ο καθένας και όχι να ορίζει τον εαυτό της και να βοηθήσει και τα αδέρφια της;;;

Δε φταίει η κοινωνία, δε φταίει ο περίγυρος. Η ίδια η 18χρονη φταίει. Γιατί το ανέχτηκε; Ακόμα και στα 14 να ήταν όταν την πρωτοβίασε, δεν αντελήφθει ότι ήταν κάτι αισχρό και έπρεπε να σταματήσει; Γιατί δεν πήγε στην αστυνομία;;;

Και μην ακούσω μαλακίες ότι η αστυνομία θα κώφευε, γιατί θα φάω κανενός το αυτί! Στην αστυνομία έγινε ανώνυμη καταγγελία και αποκαλύφθηκε η φρίκη.

Γι αυτό και δε με άγγιξε το γεγονός. Γιατί μάλλον το γούσταρε η κοπελίτσα! Τα αγοράκια είναι μικρά, αλλά η κοπέλα, δεν έχει καμιά δικαιολογία.

Λοιπόν, τι λέγαμε;;; Ααα, πως μου μπήκε πολύ ωραία ο χρόνος.
Πράγματι, πολύ το απολαμβάνω. Και έχω μια μόνιμη αίσθηση ευφορίας!

Αφού να φανταστείτε, δε με ενοχλούν και οι διαφημίσεις. Χθες περιμένοντας να κάνω τον ταξιτζή στο γιο μου, παρακολουθούσα διαφημίσεις. Ρε παιδιά στο θεό σας, έχετε ακούσει τις φωνές που μιλάνε σε κάποιες διαφημίσεις;;; σα να διαφημίζουν δονητές είναι. Φίλε, αυτοκίνητο, καφές, μαρμελάδα, βούτυρο είναι. Κάλμα, σα να δοκιμάζει τους δονητές που διαφημίζει κάνει ο τύπος! Το τι γέλιο ρίχνω με κάτι γελοίες φωνές μιλούν για να αγοράσουμε το τάδε σερβιετάκι ή το δείνα καθαριστή κολοκυθακίων, δε λέγεται!
Αν δεν ήξερες τη γλώσσα και άκουγες χωρίς να βλέπεις, θα νόμιζες ότι κάποιος βρίσκεται πάνω από την γκόμενα και της λέει τι να κάνει για να αυξήσει την ικανοποιήσή του! Μιλάμε για γέλια μέχρι δακρύων!

Ως εδώ, παιδιά, έχω να βγω και έξω. Φιλούμπες, καλή φώτιση και του χρόνου, να είμαστε καλά να σχολιάζουμε ότι χαζό πέφτει στην αντίληψή μας!

Υ.Γ. που μπορώ να βρω στυπόχαρτο; Μου έκαναν δώρο μια εκπληκτική πένα με μελάνι και στυπόχαρτο αλλά δεν ξέρω που θα βρω στυπόχαρτο για ανταλλακτικό. Μιλ μερσί σε όποιον με φωτίσει (χε χε χε)!


2 Ιαν 2011

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ...




το έπιασες το υπονοούμενο αδέρφι;;;
Από το Blogger.

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ
ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΝΕΨΕΙΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΚΩΝΕΙ

Αναγνώστες