ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΟ ΜΟΥ!

Ronin.gr - widget IP και λειτουργικού

27 Δεκ 2012

ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΧΡΟΝΟ

Για τη δύσκολη χρονιά που μας έρχεται, σας εύχομαι ολόψυχα ΥΓΕΙΑ, ΧΑΡΑ, ΕΥΤΥΧΙΑ, ΕΙΡΗΝΗ, ΟΜΟΝΟΙΑ, ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ και λιγότερους φόρους και χαράτσια. Ευχές είναι, ας ελπίζουμε...

Και φυσικά θα σας κάνω να χαμογελάσετε με μερικές αστείες εικόνες. Καλό είναι να χαμογελάμε, κάνει τους άλλους να ανησυχούν!







να είστε όλοι καλά!





η τελευταία φωτογραφία είναι δώρο από το φίλο γιώργο στο facebook

22 Δεκ 2012

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΧΑΡΤΙ ΤΗΣ ΕΦΟΡΙΑΣ

Υπουργείο Οικονομικών, Τμήμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος..
Προς Άγιο Βασίλη
Αγαπητέ Άγιε,
...
Μετά από έλεγχο στις επιχειρήσεις σας διαπιστώθηκαν τα ακόλουθα:

1. Αρνείστε να πληρώσετε ΙΚΑ στους εργαζόμενους σας,

2. Δεν πληρώνατε φόρους για χιλιετίες στα τελωνεία όταν εισερχόσασταν στον ελληνικό εναέριο χώρο,

3. Δεν πληρώνετε τέλη κυκλοφορίας για το όχημά σας,

4. Δεν φαίνεται πουθενά η αγορά των πρώτων υλών για την κατασκευή των παιχνιδιών,

5. Τα παιχνίδια δεν κατασκευάζονται σύμφωνα με τις αρχές ασφαλείας που αναφέρονται σε ευρωπαϊκές οδηγίες,

6. Το όχημα σας κυκλοφορεί χωρίς κάρτα καυσαερίων,

7. Αποφεύγετε επιμελώς να πληρώσετε την έκτακτη εισφορά στη ΔΕΗ,

8. Παραβιάζετε τον εθνικό εναέριο χώρο,

9. Με το πρόσχημα ότι είστε της εκκλησίας δεν πληρώνετε φόρους,

10. Δεν έχετε πάρει άδεια έναρξης επαγγέλματος και

11. Αποκρύπτετε επιμελώς εισοδήματα από δεύτερες εργασίες, όπως διαφημίσεις και ταινίες.
Μετά από όλα αυτά παρακαλούμε να περάσετε από την κοντινότερη εφορία για τακτοποίηση χρεών ή αλλιώς θα επέμβει εισαγγελέας για να σας κόψει το Χοχοχο και τον βήχα....!!!!


13 Δεκ 2012

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ



Μεγάλη απογοήτευση...

Από τους ανθρώπους. Και αυτό είναι το χειρότερο.

Από όλους εμάς που ψηφίσαμε αυτούς που πούλησαν τη χώρα μας και υπονόμευσαν το μέλλον των παιδιών μας…

Από την οικονομική κατάσταση, που υπάρχουν άνθρωποι που δούλευαν μια ζωή και η σύνταξή τους δεν τους φτάνει να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της ζωής. Δεν έχουν να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους.

Από ανθρώπους που θεωρείς με καλλιέργεια και παιδεία. Που έστω και αν από το σπίτι τους δεν είχαν αρχές, προσπάθησαν άλλοι να τους εμφυσήσουν τέτοιες και μετά από χρόνια, φαίνεται καθαρά το ποιόν τους και μαζί με το δικό τους κατρακύλισμα, κατρακυλά και μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων…

Από άτομα που εμπιστεύεσαι και σε προδίδουν…

Από άτομα που αγαπάς και δεν το καταλαβαίνουν…

Από άτομα που θεωρείς τολμηρά αλλά αποδεικνύονται κότες…

Από αυτούς που λένε πως είναι θαρραλέοι και ίσως στο παρελθόν ήταν, αλλά δεν έχουν τα κότσια σήμερα να κάνουν ένα τόσο δα βηματάκι…

Από αυτούς που δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τα δώρα που τους δίνει το σύμπαν…

Από αυτόν που δεν καταλαβαίνει τι λέει και τι κάνει…

Από εκείνον που θέλει αλλά δεν τολμά…

Από τούτον που δίνει και παίρνει την ίδια στιγμή…

Από τον άλλον που φοβάται να διεκδικήσει…

Από όλους…


5 Δεκ 2012

ΓΙΑ ΡΙΞΤΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ.

Διαρκεί μόνο επτά λεπτά. Αξίζει αυτό που θα δείτε να χαραμίσετε επτά λεπτά από το χρόνο σας για να ενημερωθείτε για κάτι που κανείς επίσημα δε μας λέει.


Και φυσικά περιμένω τις απόψεις σας.

2 Δεκ 2012

ΠΩΣ ΞΕΧΑΣΤΗΚΑ;;;

Δεν μπορώ να το πιστέψω! Ξέχασα να σας ευχηθώ ένα καλό μουσικό μήνα...

Διορθώνω αμέσως την παράλειψή μου, με ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια του Μάικλ Νίμαν. Ο Νίμαν γεννήθηκε το 1944 στο Στάτφρορντ του Λονδίνου. Σπούδασε στο βασιλικό κολλέγιο του Λονδίνου. Είναι γνωστές οι μελωδιες του από τις ταινίες που επένδυσε μουσικά. 

Για την ταινία Μαθήματα Πιάνου, με το Χάρβεϋ Καϊτέλ και τη Χόλυ Χάντερ, ο Νίμαν συνέθεσε το παρακάτω κομμάτι. Τίτλος του The Heart Asks Pleasure First.

Καλό μήνα, με υγεία και γέλια!

 

24 Νοε 2012

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ... (λογοτεχνικό Σάββατο)




Έσφιξε το μικρό χεράκι στο δικό της.
Χαμογέλασε. Χάιδεψε το κατσαρομάλλικο κεφαλάκι και τη σκέπασε τρυφερά με την κουβέρτα.
- Κοιμήσου καρδούλα μου τώρα. Αύριο θα φοβηθούμε τις κυρίες με τα άσπρα. Φίλησε το χλωμό μαγουλάκι και σηκώθηκε με ένα βαθύ αναστεναγμό.
Πήγε στο σαλόνι. Έφτιαξε την τσάντα της. Πήρε βιβλιάρια, πήρε μαντηλάκια με άρωμα. Πήρε παραμύθια. Πήρε τα τσιγάρα της. Τον αναπτήρα. Το πορτοφόλι της. Τσέκαρε τα χρήματά της. Έβαλε ένα πενηντάευρο χώρια. Θα το χρησιμοποιούσε για τα γλυκά που θα έπαιρνε το πρωί.

Έβαλε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και βγήκε στη βεράντα. Είχε αρχίσει να κάνει ψύχρα. Να θυμηθώ να πάρω ζακετάκι για το παιδί, σκέφτηκε.

Άναψε ένα τσιγάρο, ρούφηξε μια φορά, σήκωσε το κεφάλι της ψηλά. Το φεγγάρι ανέτειλε από τον Υμηττό. Το κοιτούσε να μεγαλώνει και να ολοκληρώνεται. Να ταξιδεύει στον ουρανό, να την πλησιάζει. Να την κοιτά κοροϊδεύοντάς της που χρόνια περίμενε με ανυπομονησία την πανσέληνο. Όμως τα τελευταία πέντε χρόνια, η πανσέληνος δε σήμαινε ότι παλιότερα για την Αλίκη.
Το τσιγάρο της τέλειωσε. Το κρασί της όχι. Άναψε άλλο ένα. Φύσηξε τον καπνό ψηλά να θολώσει το κοροϊδευτικό χαμόγελο του φεγγαριού. Έκλεισε τα μάτια της. Πόσες και πόσες βραδιές στα πέντε αυτά χρόνια δεν έκανε αυτήν την κίνηση; Πόσες και πόσες βραδιές δε θύμωσε με το φεγγάρι. Λες και έφταιγε αυτό…

Έμεινε όμως εκεί. Το κοίταζε. Αύριο θα ήταν πανσέληνος αλλά από απόψε το φεγγάρι διένυε τον ουρανό της αττικής περήφανο, φαινομενικά ολόγιομο, κυριαρχικό, σατανικό…

Έκλεισε τα φώτα, τσέκαρε τις μπαλκονόπορτες να είναι κλειστές, κλείδωσε, έβαλε και το μάνταλο και πέρασε να δει αν η μικρή κοιμόταν. Άνοιξε σιγά την πόρτα του δωματίου της. Το μικρό της αγγελούδι κοιμόταν και είχε το δάκτυλο της στο στόμα. Περπάτησε μαλακά, έβγαλε το χεράκι της από το στόμα της και έβαλε το αρκουδάκι που της έπεσε από το κρεβάτι, δίπλα της. Της σκέπασε την πλατούλα και πισωπάτησε με έναν αναστεναγμό.
Έκανε ένα μπάνιο, ετοίμασε τα ρούχα της άλλης μέρας και ξάπλωσε. Έβαλε το ξυπνητήρι. Και βυθίστηκε. Σε έναν ύπνο που ο πόνος και το αίμα είχαν τον πρώτο λόγο.

Ο μονότονος ήχος του ρολογιού που χτυπούσε την έβγαλε από το λήθαργο. Έκλεισε το ρολόι, έλεγξε αν ξύπνησε το παιδί. Μπήκε στο μπάνιο, ζυγίστηκε, έκανε μπάνιο, βάφτηκε, χτενίστηκε, ντύθηκε και πήγε να ξυπνήσει το κοριτσάκι της. Άρχισε να της χαϊδεύει την πλατούλα, η μικρή θύμωσε. Έβγαλε μερικά γουργουρητά που έδειχναν ότι δεν ήθελε να σηκωθεί. Έσκυψε και άρχισε να τη φιλά στο λαιμό και να τη γαργαλά.
- Σήκω υπναρού, έχουμε δουλειά πρωί πρωί. Άντε…
- Μαμά λίγο ακόμα…
- Δεν έχει λίγο ακόμα. Σήκω ζουζούνι. Σήκω γιατί θα σου πάρω τις κουβέρτες και θα κρυώνεις…
- Άνοιξα τα μάτια μου. Πάρε με αγκαλιά. Θα πρέπει να κάνω πάλι μπάνιο;
- Όχι μανάρι μου, θα πλύνεις το προσωπάκι μόνο. Θα χτενίσουμε τα μαλάκια, θα βάλουμε και τα ωραία κοκαλάκια που σου έφερε ο Στέφανος την περασμένη φορά. Εσύ θυμήθηκες να μη χαλάσεις το δώρο που του πήρες;
- Το δώρο του Στέφανου θα χάλαγα μαμά;;;

Ολοκλήρωσαν την τουαλέτα της Νιόβης και φόρεσαν τις ζακέτες τους.
- Πήρες τα λεφτά για τα γλυκά; Ρώτησε η Νιόβη με την ψιλή φωνούλα της. Λίγο φοβισμένη, λίγο αγχωμένη, λίγο ανήσυχη…
- Πήρες το δώρο του Στέφανου; Την κορόιδεψε η Αλίκη…

Πέρασαν από το φούρνο. Ο φούρναρης χρόνια στη γειτονιά, ήξερε και είχε έτοιμα δυο κιλά γλυκά σε δυο κουτιά. Με χαρτοπετσέτες, με κουταλάκια, όλα έτοιμα σε δυο σακούλες. Πήραν τα κουτιά, πλήρωσε η Αλίκη και η Νιόβη κοιτούσε να μην τσαλακώσει το κουτί του Στέφανου.
Το ταξί τους πήγε στο παίδων σε λιγότερο από μισή ώρα.
Η Αλίκη πλήρωσε πήρε τις σακούλες και κράτησε την πόρτα να κατέβει η Νιόβη. Η μικρή κατέβηκε, το ταξί έφυγε και οι δυο γυναίκες στάθηκαν και κοίταξαν το νοσοκομείο.
- Μαμά, πιάσε μου το χέρι…
- Και πότε δε σου το έπιασε η μανούλα; Μικρό ζουζούνι, είπε η Αλίκη με ένα χαμόγελο που δεν το εννοούσε αλλά έπρεπε να φορά για όλη τη μέρα σήμερα.
Έπιασε το μικρό χεράκι που έτρεμε, που χάνονταν στην παλάμη της, που το ένιωθε κρύο και ιδρωμένο και χαμογέλασε στο φως της ζωής της.

Μπήκαν και κατευθύνθηκαν στον τρίτο όροφο. Πριν ανοίξουν την κλειστή πορτοκαλί πόρτα κοιτάχτηκαν, η Αλίκη έσφιξε το χεράκι της Νιόβης.
- Πάμε;;;
- Πάμε, είπε με τρεμάμενη φωνή η Νιόβη.

Άνοιξαν, περπάτησαν γρήγορα, χτύπησαν την πόρτα στις νοσηλεύτριες, έδωσε η Νιόβη τα γλυκά στην προϊσταμένη που την πήρε αγκαλιά και την πείραξε για τα καινούρια κοκαλάκια της.
- Λοιπόν, τι λες Νιόβη; Θα πάρουμε εύκολα το αιματάκι σήμερα; Θα καθίσεις φρόνιμα και ήσυχα;
- Αν μου το πάρει η Ελένη ναι. Η μαμά λέει πως η Ελένη είναι η πιο καλή. Μαμά δεν είναι η Ελένη η καλύτερη;;; γύρισε στη μαμά της…
- Όποια θες εσύ καλή μου. Η Ελένη όμως μπορεί να λείπει…
- Όχι η Ελένη θέλω να με τρυπήσει και τώρα και μετά. Μαμά μην αφήσεις άλλον, μαμά θέλω την Ελένη... και όλος ο τρόμος της μικρής Νιόβης, πήρε σάρκα και οστά στην προοπτική ότι κάποιος άλλος πλην της Ελένης θα τη φλεβοκεντούσε. Έβαλε τα κλάματα.
- Εδώ Ελένη, με φώναξε κανείς;;; και πρόβαλε από την πόρτα η μικροκαμωμένη νοσηλεύτρια.
- Είδες βρε ζουζούνι πως έκλαιγες άδικα; Εδώ είναι η Ελένη, την καθησύχασε η Αλίκη.
- Καλημέρα κυρία Ελένη, της έδωσε το χέρι της η Αλίκη. Ήρθαμε νωρίς και κάναμε αισθητή την παρουσία μας. Με το ένα χέρι χαιρετούσε την Ελένη και με το άλλο είχε αγκαλιά τη Νιόβη που είχε κρύψει το προσωπάκι της στο λαιμό της μαμάς της και είχε γραπωθεί πάνω της…
- Νιόβη, γιατί κλαις; Ποιος σε πείραξε; Ποιος τόλμησε; Έλα να σε πάρω να δεις τα άλλα παιδιά που περιμένουν…
Στο άκουσμα της φωνής της Ελένης, η Νιόβη γύρισε τα δακρυσμένα ματάκια της και ρούφηξε τη μύτη της.
- Ο Στέφανος ήρθε;
Όλοι ξέσπασαν σε γέλια. Γέλασε και η Νιόβη.
- Όχι ακόμα γλυκιά μου, της είπε η Ελένη. Αλλά πάμε να δεις που ήρθε η Μαρία και η Στέλλα. Η Γεωργία και η Ρένα. Και ο Πέτρος. Και τους πήρα όλους αίμα. Και τώρα περιμένουν. Έλα να τους πεις καλημέρα…
- Να έρθει και η μαμά. Δε θα με τρυπήσεις χωρίς τη μαμά. Μαμά έλα. Έλα μαμά. Έλααααα…
- Πηγαίνετε. Θα φτιάξουμε τα χαρτιά μετά κυρία Παπαδάκη. Θα τα συμπληρώσω εγώ και όσο περιμένετε τη διασταύρωση θα τα τακτοποιήσουμε. Πάτε με τη Νιόβη.

Έπιασε το χεράκι της μικρής, χαμογέλασε στην προϊσταμένη, και ακολούθησαν την Ελένη για το πρώτο μέρος της ταλαιπωρίας της Νιόβης.
Στο θάλαμο ήταν γύρω στα δέκα παιδιά. Από τριών ως δέκα χρονών. Τα περισσότερα γνωστά. Άλλα έκλαιγαν, άλλα μιλούσαν μεταξύ τους. Άλλα έπιναν πορτοκαλάδες που τους έδιναν οι νοσηλεύτριες.
Η Αλίκη, έσφιξε το χεράκι της Νιόβης και της είπε, τι λέμε αγάπη μου;
- Καλημέρα, είπε με φωνή λιγότερο αποφασιστική από ότι πριν…
Τα παιδικά ματάκια γύρισαν και την κοίταξαν, καλημέρα της απάντησαν παιδικές και φωνές ενηλίκων.
Αυτό έκανε τη Νιόβη να ξεθαρρέψει.
- Έφερα γλυκά. Αλλά να κρατήσουμε και για το Στέφανο…
Γέλια ακούστηκαν από μαμάδες και παιδιά. Η Νιόβη γέλασε αλλά σφίχτηκε πάνω στη μαμά της. Η Αλίκη την πήρε αγκαλιά. Την έσφιξε και της έδωσε το κουτί να το πάει στο μικρό τραπεζάκι να το αφήσει. Η μικρή κούνησε το κεφάλι της αρνητικά και κοίταξε τη μαμά της ικετευτικά. Αυτό το βλέμμα τη σκότωνε την Αλίκη. Αυτά τα μικρά καστανά ματάκια που ήταν βουρκωμένα, που δεν καταλάβαιναν γιατί μια φορά το μήνα το μικρό κορμάκι της ήταν υποχρεωμένο να τρυπιέται και να υποφέρει. Αυτά τα ματάκια που ζητούσαν απαντήσεις γιατί η μικρή ψυχούλα για το υπόλοιπο του βίου της θα έπρεπε να μεταγγίζεται άπαξ μηνιαίως με τρεις φιάλες αίμα… που φοβόταν τις βελόνες, που αν και κοριτσάκι δεν ήθελε τίποτα κόκκινο…
Η Αλίκη άφησε τα γλυκά στο τραπεζάκι, καλημέρισε τις άλλες μαμάδες και κάθισε σε μια πολυθρόνα με τη Νιόβη αγκαλιά.
Με την άκρη του ματιού της είδε τη μικροσκοπική νοσηλεύτρια να της γνέφει ότι είναι έτοιμη.
Η Αλίκη έσφιξε τη Νιόβη και τη ρώτησε
- Έτοιμη μικρό μου τιγράκι; Θα πάμε στην Ελένη να σου πάρει αίμα;
Η Νιόβη, λούφαξε στην αγκαλιά της και αναστέναξε.
- Θα ΄ρθεις και συ μαμά, εντάξει; Τα συμφωνήσαμε…
- Φυσικά. Μόνη σου θα σε αφήσω; Και αν κλάψεις και έρθει ο Στέφανος και σε βρει κλαμένη;;;
- Δεν ήρθε ακόμη. Λες να μην έρθει;
- Μόλις η Ελένη μας πάρει αίμα, θα του τηλεφωνήσουμε να δούμε γιατί άργησε…πάμε τώρα να μην περιμένει η Ελένη.
Και η μικρή Νιόβη, έδωσε αίμα πάλι για διασταύρωση. Και τώρα άρχιζε η αναμονή. Μπορεί να βρισκόταν αμέσως αίμα και ως το μεσημέρι να είχαν φύγει. Άλλες φορές όμως δεν υπήρχε συμβατό και έμεναν μέχρι το απόγευμα ή και το βράδυ. Ήταν προετοιμασμένες για όλα. Μάνα και κόρη…

- Να πάμε να φτιάξουμε τα χαρτιά στην προϊσταμένη; Ρώτησε η Αλίκη.
- Να πάρουμε το Στέφανο και μετά, είπε η Νιόβη.

Ο Στέφανος ήταν πολύ κοντά. Σε δέκα λεπτά θα ερχόταν. Θα πήγαιναν να φτιάξουν τα χαρτιά και θα τον περίμεναν έξω στο διάδρομο. Η εξυπηρετική προϊσταμένη, δεν έβαζε τους γονείς να διακινούν τα έγγραφα για τα παιδιά τους. Μάζευε τα απαραίτητα δικαιολογητικά και μια εθελόντρια έκανε όλες τις διαδικασίες για τα παιδιά με τη μεσογειακή αναιμία.

Η Αλίκη και η Νιόβη, περίμεναν έξω από το γραφείο της προϊσταμένης να έρθει ο Στέφανος με τη μαμά του. Όταν η Αλίκη ένιωσε το χεράκι της Νιόβης να χάνεται από το δικό της, ήξερε πως η Ζέτα και ο Στέφανος είχαν εμφανιστεί.

Σήκωσε το βλέμμα της και αντίκρισε τη Ζέτα που την κοιτούσε με την ίδια απόγνωση που την έβλεπε η Αλίκη κάθε μέρα στον καθρέφτη της…

Τα παιδιά τους αγκαλιάστηκαν. Ο Στέφανος ήταν οκτώ χρονών και η Νιόβη ήταν πολύ κοντύτερή του, όμως ο Στέφανος της φερόταν σα να ήταν πολύ μεγαλύτερη και ψηλότερή του. 
Η Ζέτα και η Αλίκη αγκαλιάστηκαν. Είχαν να ειδωθούν ένα φεγγάρι… τα ραντεβού τους ήταν κάθε 28 ημέρες. Και φυσικά συνέπιπταν με την πανσέληνο.
Το πρώτο βράδυ που μερικά παιδιά μεταγγίζονταν μέσα στη νύχτα, η Νιόβη και ο Στέφανος ήταν μέσα σε αυτά. Και όταν τα παιδιά τα πήρε ο ύπνος, η Ζέτα και η Αλίκη βγήκαν να κάνουν ένα τσιγάρο στη βεράντα του νοσοκομείου. Εκεί έγιναν οι συστάσεις και οι δυο γυναίκες έγιναν φίλες.
 Αποκαλούσαν τους εαυτούς του κόρες του φεγγαριού. 
Γιατί μόνο στο φως του μπορούσαν να αφήσουν τους εαυτούς τους ελεύθερους να κλάψουν και να θρηνήσουν για την ατυχία των παιδιών τους. 
Μόνο στο φως του φεγγαριού το χαμόγελο και η δύναμη έφευγε από τα πρόσωπά τους και τα δάκρυα αυλάκωναν τα περιποιημένα μακιγιάζ τους. Στο φως του φεγγαριού έδιναν δύναμη η μια στην άλλη. 
Η Αλίκη που μεγάλωνε ένα παιδί μόνη της γιατί δεν είπε ποτέ στον παντρεμένο πατέρα της κόρης της ότι ήταν έγκυος. 
Η Ζέτα γιατί ο άντρας της ήταν ναυτικός και ταξίδευε για να προσφέρει στα παιδιά του το καλύτερο.
Οι κόρες του φεγγαριού πέρασαν τη μέρα περιμένοντας να βρεθεί αίμα. Η Νιόβη κοιμήθηκε το μεσημέρι στο κρεβάτι που ο Στέφανος μεταγγιζόταν, όταν ήρθε ο τελευταίος ασκός αίμα για τη Νιόβη, ο Στέφανος ήταν έτοιμος να φύγει αλλά έμεινε να κάνει παρέα στη Νιόβη και να προσέχει το χεράκι της με την πεταλούδα όσο οι μαμάδες τους «τσιγάριζαν» στη βεράντα. Αυτό ήταν το δικό του αστείο για τις μαμάδες τους.
Για άλλη μια φορά, το φεγγάρι τις έβλεπε να κρατάνε η μια το χέρι της άλλης και να κλαίνε βουβά μέσα σε ένα σύννεφο λευκού καπνού. 
Για άλλη μια φορά οι δυο φίλες ανανέωναν το ραντεβού τους στον προθάλαμο μεταγγίσεων του νοσοκομείου παίδων κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της σελήνης που συντρόφευε τις εξομολογήσεις των φόβων δυο μανάδων. 
Για άλλη μια φορά οι μανάδες διόρθωναν βιαστικά το μακιγιάζ η μια της άλλης για να μη καταλάβουν τα παιδιά τους ότι έκλαιγαν.
Για άλλη μια φορά που δε θα ήταν και η τελευταία, παρηγόρησαν η μια την άλλη, μάζεψαν κουρασμένες τα πράγματα των παιδιών τους, πήραν αγκαλιά τα εξουθενωμένα κορμάκια τους, καληνύχτησαν τις άλλες μαμάδες που περίμεναν υπομονετικά, χαιρέτησαν τις νοσηλεύτριες και κατέβηκαν στον άδειο δρόμο να βρουν ταξί για τα σπίτια τους.
Όταν πήγαν να κλείσουν τις πόρτες των ταξί κοιτάχτηκαν και είπαν με μια φωνή, «στην άλλη πανσέληνο φιλενάδα…»




18 Νοε 2012

ΜΟΥ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΜΕ ΜΕΗΛ...

... και έχω σκάσει στο γέλιο. Το μοιράζομαι μαζί σας. Δείτε το ως το τέλος είναι αναπάντεχο και έχει πολύ πλάκα! Σας βάζω και την ιταλική χορογραφία του που επίσης με κάνει και γελώ ασταμάτητα!

Καλή διασκέδαση...





12 Νοε 2012

ΕΣΕΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ...



Στο σκοτάδι ζωγραφίζω
Τη δική σου τη μορφή
Το χαμόγελο σου αγγίζω
Σαν να ήμασταν μαζί

Μες στα χέρια μου κρατάω

Τη δική σου την αφή
Στο λαιμό σου ακουμπάω
Ένα διάφανο φιλί

Εσένα περιμένω

Γεννιέμαι και πεθαίνω
Στη μοναξιά μου τώρα λιώνω
Εσένα περιμένω
Το φως μου αναμμένο
Για σένα θα κρατάω μόνο

Κλέβω όνειρα κι ελπίδες

Κάνω ευχές για μας τους δυο
Και στις άδειες μου σελίδες
Γράφω πόσο σ'αγαπώ

Εσένα περιμένω

Γεννιέμαι και πεθαίνω
Στη μοναξιά μου τώρα λιώνω
Εσένα περιμένω
Το φως μου αναμμένο
Για σένα θα κρατάω μόνο

Εσένα περιμένω

Γεννιέμαι και πεθαίνω
Στη μοναξιά μου τώρα λιώνω
Εσένα περιμένω
Το φως μου αναμμένο
Για σένα θα κρατάω μόνο


(Η Ειρήνη θα καταλάβει!!!)

Καλή εβδομάδα φίλοι μου!

9 Νοε 2012

ΓΙΑ ΝΑ ΕΥΘΥΜΗΣΟΥΜΕ ΛΙΓΟ...

Μετά την ψήφιση των νέων μέτρων, ας προσπαθήσουμε να ευθυμήσουμε λίγο γιατί αλλιώς δεν την παλεύουμε...


 




ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ...


1 Νοε 2012

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΚΑΛΗ ΜΟΥΣΙΚΗ

Καλό μήνα φίλοι μου.
Με υγεία, με αγάπη, με ευημερία!
Ο Αντόνιο Λούτσιο Βιβάλντι (ιταλικά: Antonio Lucio Vivaldi, 1678 - 1741), γνωστός και με το προσωνύμιο il Prete Rosso ( ο κοκκινομάλλης παπάς) λόγω του χρώματος των μαλλιών του, ήταν Ιταλός συνθέτης, δεξιοτέχνης βιολιστής και ιερέας της εποχής του Μπαρόκ. Τη μέρα που γεννήθηκε, ένας ισχυρός σεισμός ταρακούνησε την Ιταλία και ο νεογέννητος Βιβάλντι τραυματίστηκε. Οι γονείς του τον βάφτισαν αμέσως γιατί φοβήθηκαν ότι θα πέθαινε.
Τις πρώτες διδαχές του στο βιολί τις πήρε από τον πατέρα του που το επάγγελμά του ήταν κουρέας.
Σε ηλικία 15 ετών, αποφάσισε να γίνει ιερέας και στα 25 του, χειροτονήθηκε. Όμως, λόγω της κακής υγείας του απαλλάχθηκε από τα ιερουργικά του καθήκοντα παρότι ποτέ δεν απεκδύθει το σχήμα.
Αρκετά έργα του συνέθεσε για το γυναικείο μουσικό σχήμα του Ospedalle della Pietà, το οποίο ουσιαστικά ήταν ένα ορφανοτροφείο για εγκαταλειμμένα παιδιά.
Ο πάπας Βενέδικτος ο 13ος, τον κάλεσε στο Βατικανό για να παίξει για αυτόν. Η σύνθεση του πιο φημισμένου έργου του, ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΕΠΟΧΕΣ, έγινε στη Βενετία το 1725.
Στην ακμή της καριέρας του, ο Βιβάλντι έλαβε τιμές από Ευρωπαίους ευγενείς και βασιλικούς.
Κατηγορήθηκε ότι διατηρούσε ερωτικό δεσμό με την πριμαντόνα που ερμήνευε πολλά από τα έργα του και έγινε και μούσα του, ο ίδιος όμως το αρνήθηκε κατηγορηματικά.
Όπως αρκετοί συνθέτες της εποχής, έτσι και ο Βιβάλντι πέρασε τα τελευταία του χρόνια με πολλές οικονομικές δυσκολίες
Φαίνεται επίσης ότι ο Βιβάλντι πήγε στη Βιέννη για να παρουσιάσει όπερες. Σύντομα μετά την άφιξή του στη Βιέννη, ο αυτοκράτορας και μαικήνας του, πέθανε και για κακή του τύχη, ο συνθέτης έμεινε δίχως βασιλική προστασία και σταθερή πηγή εισοδήματος. Ο Βιβάλντι πέθανε πένητας λίγο μετά τον αυτοκράτορα, τη νύχτα μεταξύ 27 και 28 Ιουλίου το 1741 σε ηλικία 63 ετών.


 Με το μουσικό κομμάτι αυτό, που το λατρεύω, αποχαιρετώ και τον πατέρα ενός ιδιαίτερα αγαπητού φίλου, που κηδεύεται σήμερα. Καλό ταξίδι κύριε Βασίλη...

26 Οκτ 2012

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΤΕΣΤ

Και ιδού οι απαντήσεις του τεστ της προηγούμενης μέρας...



Κοίταξε τις ερμηνείες πιο κάτω: (αλλά πριν συνεχίσεις, επανέλαβε την ευχή σου!)

1) Αυτό καθορίζει, τις προτεραιότητές σου στη ζωή!

Η Αγελάδα εκφράζει την ΚΑΡΙΕΡΑ

Η Τίγρης εκφράζει την ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ

Το Πρόβατο εκφράζει την ΑΓΑΠΗ

Το Αλογο εκφράζει την ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Το Γουρούνι εκφράζει τα ΧΡΗΜΑΤΑ

2) Η περιγραφή που έδωσες για το ΣΚΥΛΟ, υποδηλώνει την προσωπικότητά σου.

Η περιγραφή που έδωσες για τη ΓΑΤΑ, υποδηλώνει την προσωπικότητα του συντρόφου σου.

Η περιγραφή που έδωσες για τον ΑΡΟΥΡΑΙΟ, υποδηλώνει την προσωπικότητα των εχθρών σου...

Η περιγραφή που έδωσες για τον ΚΑΦΕ, υποδηλώνει το πως ερμηνεύεις το ΣΕΞ.

Η περιγραφή που έδωσες για τη ΘΑΛΑΣΣΑ, υποδηλώνει την ίδια σου τη ζωή.

3) Κίτρινο: Κάποιος που δεν θα ξεχάσεις ποτέ!

Πορτοκαλί: Κάποιος που υπολογίζεις για πραγματικό σου φίλο.

Κόκκινο: Κάποιος που αγαπάς πραγματικά.

Ασπρο: Η δίδυμη ψυχή σου.

Πράσινο: Κάποιος που δεν θα ξεχάσεις για την υπόλοιπη ζωή σου.


4) Πρέπει να στείλεις αυτό το μήνυμα σε τόσα άτομα όσα και ο αγαπημένος (τυχερός) σου αριθμός που σημείωσες πριν, και η ευχή σου θα πραγματοποιηθεί την ημέρα που έβαλες ως αγαπημένη.

Αυτό το είπε ο Dalai Lama για τη Χιλιετία – απλά χάλασε λίγα δευτερόλεπτα από τον χρόνο σου για να το διαβάσεις και να σκεφτείς. 


Για μένα λειτούργησε παιδιά. Για εσάς δεν ξέρω. Πραγματικά έπαθα ένα σοκ, όταν είδα τις απαντήσεις. Τελικά, δε με ήξερα τόσο καλά...

 

24 Οκτ 2012

ΤΕΣΤΑΚΙ ΤΡΕΛΛΟ!



Σήμερα είπα να πρωτοτυπήσω και να σας βάλω ένα τεστάκι. Γράψτε τις απαντήσεις σας στα σχόλια. Η ερμηνεία θα δοθεί σε δυο μέρες στην επόμενη ανάρτηση! 
Εγώ έχω εκπλαγεί με τα αποτελέσματα!

O Dalai Lama είπε «Διαβάστε το για να δείτε αν όντως ισχύει για εσάς!» Πολύ ενδιαφέρον

Μόνο 4 ερωτήσεις και οι απαντήσεις θα σε εκπλήξουν. Μην κλέβεις κοιτώντας τις απαντήσεις στο τέλος.

Το μυαλό είναι σαν αλεξίπτωτο, δουλεύει καλύτερα όταν είναι ανοικτό. Είναι πολύ διασκεδαστικό να το κάνεις, αλλά πρέπει να ακολουθήσεις τις οδηγίες κατά γράμμα.

Μην κλέβεις!

ΚΑΝΕ ΜΙΑ ΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟ ΤΕΣΤ!!! ΠΡΟΣΟΧΗ! Απάντησε τις ερωτήσεις όσο προχωράς!

Υπάρχουν μόνο 4 ερωτήσεις και αν τις δεις όλες πριν τελειώσεις, δεν θα έχεις ειλικρινή αποτελέσματα.

Προχώρα σιγά-σιγά και κάνε κάθε άσκηση. Μην κοιτάς τα επόμενα.

Πάρε χαρτί και μολύβι για να γράφεις τις απαντήσεις όσο προχωράς! Θα τις χρειαστείς στο τέλος.

Αυτό είναι ένα αξιόπιστο ερωτηματολόγιο, το οποίο μπορεί να σου πει πολλά για τον πραγματικό σου εαυτό.

Δώσε μία απάντηση για κάθε ερώτηση.

Προχώρησε

Για να αρχίσεις το τεστ


1. Βάλε τα παρακάτω 5 ζώα, με τη σειρά προτίμησής σου.

Αγελάδα

Τίγρης

Πρόβατ0
Άλογο
Γουρούνι


2. Γράψε μία λέξη που περιγράφει κάθε ένα από τα παρακάτω:

Σκύλος

Γάτα

Αρουραίος

Καφές

Θάλασσα

3. Σκέψου κάποιον (που επίσης σε ξέρει και είναι σημαντικός για σένα), τον οποίο μπορείς να τον συσχετίσεις με τα παρακάτω χρώματα (μην δώσεις την ίδια απάντηση 2 φορές. Κάθε χρώμα πρέπει να έχει και άλλο όνομα προσώπου)

Κίτρινο

Πορτοκαλί

Κόκκινο
Άσπρο
Πράσινο


4. Τέλος, γράψε το αγαπημένο (τυχερό) σου νούμερο και την αγαπημένη σου μέρα της εβδομάδος...

Τελείωσες;;;
Παρακαλώ, σιγουρέψου ότι οι απαντήσεις που έδωσες είναι αυτές που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ!!!


Άντε να δω τις απαντήσεις σας...

τσιμπάτε και μια φωτογραφία!

 

22 Οκτ 2012

ΤΟ ΧΙΟΥΜΟΡ ΕΙΝΑΙ ΕΝΔΕΙΞΗ ΕΥΦΥΙΑΣ

Και να γιατί γουστάρω τους στρατιωτικούς, πέραν του ότι είμαι μια από αυτούς. Έχω ξαναβάλει φωτογραφίες με το στρατιωτικό χιούμορ, τώρα σας βάζω βιντεάκια!

West Point παρακαλώ!




Εδώ η εκδοχή της American Naval Academy




Και φυσικά δε θα έμενε πίσω η αεροπορία τους!



Αυτό θα πει χιούμορ! Άλλο σοβαροφάνεια και άλλο σοβαρότητα!!!

Πάρτε μια δόση και από τη Βασιλική Στρατιωτική Ακαδημία του Καναδά!



 

17 Οκτ 2012

50-50



Τι είμαστε;
Ένα τίποτα, είμαστε…

Ένα 50% είμαστε οι αρχές που μας έδωσαν οι γονείς μας, οι διδαχές και το παράδειγμά τους.
Και ένα 50% είμαστε αυτό που είναι ο δικός μας χαρακτήρας, το καθε-αυτό δικό μας κομμάτι…

Θα μου πείτε τι μου ήρθε βραδιάτικα να αρχίσω τα βαρυσήμαντα.

Έχω εκπλαγεί. Τόσα χρόνια φούρναρης, παρντόν, νοσηλεύτρια ήθελα να πω, έχουν δει τα ματάκια μου… μη σας πω…

Έχω εντυπωσιαστεί από δυο αδέρφια, ανθρώπους μορφωμένους, καλλιεργημένους, σοβαρούς, πως φέρονται στον πατέρα τους. Παρότι πληρώνουν γυναίκα να είναι δίπλα του συνεχώς, αυτοί οι δυο, δεν τον αφήνουν τον παππού στιγμή μόνο του. Έχουν μοιράσει το 24ωρο σε βάρδιες και ο καθένας έχει τις δικές του. Με το βιβλιαράκι τους όσο κοιμάται ο παππούς, να τον ταΐσουν, να τον καθίσουν, να τον καθαρίσουν (!), δεν έχω καταλάβει ότι έχω άρρωστο σε αυτό το δωμάτιο. Δε μας ενοχλούν καθόλου με χαζομάρες του τύπου ανοιγόκλεισε τα μάτια τρεις αντί για τέσσερις φορές, τι να κάνω;

Έχω εντυπωσιαστεί, τόσο, που το σχολίασα στον ένα γιο. Και με αποστόμωσε!
«Εκτός από τις αρχές που μας έδωσε αυτός ο άνθρωπος, ήταν τέτοιο πρότυπο και για μένα και για τον αδερφό μου, που είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για αυτόν τον άνθρωπο!»

Έχω δει ασθενείς και ασθενείς. Με ένα, με δυο, με τριάντα δυο παιδιά. Με γιους και κόρες. Ποτέ άλλοτε δεν είδα τέτοια αφοσίωση και αυταπάρνηση από παιδιά προς τους γεννήτορές τους! Να έχουν τη ρωσίδα δίπλα και να καθαρίζουν αυτοί τον πατέρα!

Εδώ, άλλα βλαστάρια,  είναι πολύ νεότεροι, πολύ κατώτεροι των δυο αδερφών και μόλις η γιαγιά φταρνιστεί, φωνάζουν εμάς να της δώσουμε χαρτοπετσέτα. Έχω δει ηλικιωμένους που τους φέρνουν τα παιδιά τους και τους παρατάνε στο νοσοκομείο για να φύγουν οι ίδιοι διακοπές. Έχω δει γονείς που αντί να τους πάρουν σπίτι να τους φροντίζουν, για να μην πει ο κόσμος πως τους έχουν στο γηροκομείο, τους βάζουν στο νοσοκομείο και τους ξεχνούν. Και αυτοί, πετυχημένοι, καταξιωμένοι και ταπεινοί δούλοι στις ανάγκες του πατέρα τους!

Να το ξαναγράψω ή το καταλάβατε; Έχω πράγματι μείνει άναυδη από το ήθος των παιδιών και τις αρχές που έδωσε ο πατέρας σε αυτά τα παιδιά!

Όλοι οι γονείς προσπαθούν να εμφυσήσουν αρχές και ήθος, λίγοι το πετυχαίνουν όμως. Ο συγκεκριμένος παππούς, είναι ένας εξαιρετικά ευτυχισμένος πατέρας, γιατί έκανε δυο πολύ πολύ πολύ καλά παιδιά για αυτόν. Που πιθανότατα και για την κοινωνία το ίδιο άξια είναι. Ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Το ίδιο ήθος και ευθύνη θα δείχνουν και στην πολιτεία.

Και αυτή η εξαίρετη συμπεριφορά έρχεται σε αντίθεση με τη συμπεριφορά άλλων υιών που φωνάζουν και δέρνουν μερικές φορές το γέροντα πατέρα η μητέρα! Και μη λέτε υπερβάλλω, το έχω δει ΚΑΙ αυτό! Η αχαριστία είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό! Και δυστυχώς πολύ κοινό!

Και ο θεός, μόνο ένα αμάρτημα δε συγχώρεσε! Την αχαριστία!!!

Αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο και είμαι πολύ κουρασμένη να το αναπτύξω.

Άντε καλό βράδυ, φιλάκια και Βερόνικα, δεν ξεχνώ τα λογοτεχνικά Σάββατα, αλλά έχω γραμμένα τα διηγήματα και το στικάκι το έχω στο άλλο σπίτι. Θα το πάρω και θα τα βάλω μαζεμένα. Ξέρεις πως είμαι τακτική στη συμμετοχή! Απλά, δεν ακολουθώ πιστά τους κανόνες. Παρόλα αυτά είμαι αξιολάτρευτη!!!

Σπακόινα νότσε!




12 Οκτ 2012

ΤΕΣΣΕΡΑ... (παιχνίδι είναι καλέ!)



Η φίλη Μαρία με το μπλογκ Σοκακτσού, που ως συνήθως δεν ξέρω πώς να βάλω λινκ, γι αυτό σας παραθέτω απ’ ευθείας το σύνδεσμο


με κάλεσε σε ένα παιχνιδάκι.

Σε αυτό το παιχνιδάκι λοιπόν, πρέπει να αναφέρω τέσσερα, 4, πράγματα από το παρελθόν μου που θα άλλαζα και τέσσερα από το μέλλον που θα ήθελα να μου συμβούν!

Ας ξεκινήσω από το παρελθόν. Τι θα άλλαζα αν είχα το μαγικό ραβδάκι να γυρίσω το χρόνο πίσω.

Χμμμμ…

1.      Δε θα επέλεγα τη ΣΑΝ. Είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρο το επάγγελμά μου. Όση ικανοποίηση και αν λαμβάνω από την εξέλιξη της πορείας της υγείας των ασθενών μου, υπάρχουν στιγμές που γυρνώ σπίτι μου κλαίγοντας. Και μερικές φορές δεν μπορώ να διαχειριστώ τον πόνο που μου προκαλούν κάποιες καταστάσεις.
2.      Δε θα διατηρούσα μια σχέση έξι χρόνια. Θα την τελείωνα με τα πρώτα σύννεφα. Πόνταρα σε ένα άλογο που νόμιζα αουτσάιντερ και μου προέκυψε μουλάρι. Έχασα έξι χρόνια από τη ζωή μου, πιστεύοντας ότι η σωστή συμπεριφορά και η αγάπη που δίνεις σε κάποιον, μπορούν να τον αλλάξουν, αλλά διαπίστωσα ότι δε γίνονται αυτά ούτε στα παραμύθια!
3.      Θα αγόραζα το σπίτι που επέμενε ο μπαμπάς μου να αγοράσω και όχι αυτό που έχω, γιατί οι γείτονές μου, στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι μίζεροι. Αν εξαιρέσεις το ζευγάρι στον τρίτο και την οικογένεια στον έβδομο, οι άλλοι είναι πάρ’ τον ένα και βάρα τον άλλο. Βέβαια πως είμαι σίγουρη ότι οι άλλοι θα ήταν καλύτεροι; Δεν είμαι, αλλά το ρισκάρω όπως ρίσκαρα και αυτήν την επιλογή.
4.      Δεν ξέρω αν είναι σωστό αυτό που κάνω να το γράψω  αυτό, αλλά θα το γράψω. Δε θα έδινα το παιδί μου στους γονείς μου να μείνει μαζί τους όταν χώρισα. Καθημερινά ανακαλύπτω την εκπληκτική προσωπικότητά του και τώρα μετανιώνω που δεν ήμουν ενεργά παρούσα στη μεταμόρφωσή του από ένα μικρό χαριτωμένο παιδάκι σε ένα γοητευτικό με άποψη νεαρό.
5.      Και θα το γράψω και αυτό και ας ξέρω πως αντί για τέσσερα γράφω πέντε. Είμαι γνωστή, άλλωστε, πως δεν τηρώ αυστηρούς κανόνες. Δεν είπα ποτέ στον πατέρα μου πόσο τον αγαπούσα και πόσο περήφανη ήμουν που τον είχα ως μέντορα, ως προστάτη, ως φίλο… Δεν του είπα ποτέ όσα ευχαριστώ του άξιζαν για αυτό που με έκανε, για όσα έκανε για μένα και για το παιδί μου. Για ότι έκανε για το παιδί μου και για την ολοκληρωμένη προσωπικότητά του. Θα το έλεγα καθημερινά πόσο τον αγαπώ και ένα ευχαριστώ.

Τώρα ας περάσουμε στα τέσσερα ( ; ) που θα ήθελα να μου συμβούν.

1.    Να ευοδωθεί η προσπάθεια που κάνω για να φτιάξω μια δική μου επιχείρηση, έτσι όπως ακριβώς τη θέλω.
2.    Να γίνω ταξίαρχος. Σας το έχω πει, είμαι ψωνάρα. Όχι για το βαθμό. Όχι. Γιατί θα ήθελα να μπορέσω να αλλάξω κάποια κακώς κείμενα στο νοσοκομείο. Να περάσω μια γραμμή που ενώ όλοι ξέρουν πως πρέπει να γίνουν τα πράγματα, δεν το κάνουν. Για τους δικούς τους λόγους που όμως εγώ δεν έχω! Αλλά εγώ έχω ένα ελάττωμα, μιλάω. Και άμα βλέπω το στραβό το λέω. Ξέρω πως θα με φάνε πολύ πριν φτάσω στο βαθμό αυτό. Βλέπεις, όποιος χαλάει τη σούπα, μένει απ’ έξω. Παρ’ όλα αυτά, είπαμε, τι θα ήθελα!
3.    Να πάρω εφ’ άπαξ. Το ξέρω είναι ουτοπικό, αλλά είπαμε τι θέλω να μου συμβεί. Με τα μέχρι τώρα δεδομένα, θα έπαιρνα γύρω στα 70.000 ευρώ. Και με 50.000 θα είμαι ικανοποιημένη. Στο χέρι, όχι σε ομόλογα του δημοσίου  με πενταετή ρήτρα και πάει λέγοντας!
4.    Να μπορέσω να μάθω ραπτική. Τι νομίζετε ότι θα έκανα τόσες ώρες στο φάρο μόνη μου; Θα μάθαινα αρχικά να γαζώνω σε ευθεία. Μετά θα ξήλωνα ένα ρούχο και θα το έραβα από την αρχή πάνω στο ξηλωμένο πατρόν. Μετά θα πειραματιζόμουν και κάποια στιγμή θα το μάθαινα. Μήπως οι μοδίστρες γεννήθηκαν μαθημένες; Όχι και αυτές με την εξάσκηση έμαθαν. Θα μάθω και εγώ.


Από όσα έγραψα, μόνο το τελευταίο βλέπω να γίνεται πραγματικότητα. Γιατί μόνο αυτό εξαρτάται από εμένα!!!

Άντε, φιλιά σταυρωτά. Και παράλληλα. Και χιαστί. Και ότι άλλο θέλετε!
Από το Blogger.

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ
ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΝΕΨΕΙΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΚΩΝΕΙ

Αναγνώστες