ΓΙΑ ΠΙΟ ΕΛΑΦΡΙΑ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ...

Πριν από 18 χρόνια, ιερολόγησα το μεγαλύτερό μου λάθος. Ένα λάθος που θα το μετανοιώνω όσο ζω. Το μόνο καλό από όλη αυτήν την ιστορία, είναι ο γιος μου.

Γιος ΜΟΥ. 

Μόνο δικός μου. Γιατί εγώ μόνο ήμουν δίπλα του σε κάθε χαρά, λύπη, αγωνία, πόνο, ανασφάλεια...

Και ξαφνικά, κάποιος θέλει να διεκδικήσει μερίδιο της αγάπης του. Μερίδιο της σκέψης του και της αγωνίας του. 

Που ήσουν ρε, όταν πήγε την πρώτη μέρα σχολείο;

Όταν είπε το πρώτο του ποίημα; 

Όταν έκανε τον πρώτο του καβγά;

Όταν πήρε τη σημαία στην έκτη τάξη;

Όταν έγραψε τις πρώτες του εξετάσεις στο τέλος της πρώτης γυμνασίου;

Όταν έπαιρνε τους επαίνους;

Οταν έδινε για lower και proficiency;

Όταν τσακώθηκε με τους φίλους του;

Πού ήσουν όταν έψαχνε για φροντιστήριο;

Πού ήσουν όταν, όντας αγόρι, κάποιος έπρεπε να τον ενημερώσει για τη σεξουαλική ζωή;

Τι κάνεις τώρα που το παιδί διαβάζει και έχει άγχος; Νοιάστηκες ποτέ για αυτό; Ξέρεις αν είναι ψηλό ή κοντό; χοντρό ή αδύνατο; έξυπνο ή χαζό;

Και ξαφνικά εμφανίζεσαι και θες να έρθει να σε δει;;; Ρε είσαι καλά; Άμα σε πήρε ο πόνος, να σηκώσεις τον κώλο σου και να έρθεις να το δεις, ρε ξεφτίλα. Που θα σου στείλω το παιδί μου σε άγνωστη πόλη, ανάμεσα σε ξένους, να του δημιουργήσεις προβλήματα φέτος που έχει περισσότερο από ποτέ ανάγκη για ηρεμία και ησυχία.

Τράβα να κόψεις τα νύχια από τα κοριτσάκια σου 6 και 4 ετών που τα χέρια τους μοιάζουν με πόδια κόνδορα και άσε το δικό μου το γιο ήσυχο.

Αυτό είναι το δικό μου, ακούς; ΔΙΚΟ ΜΟΥ παιδί. Μόνο δικό ΜΟΥ.

Καταλάβατε τώρα γιατί έβαλα αυτό το κομμάτι στην ανάρτηση. Γιατί εκφράζει ακριβώς τα συναισθήματά μου...