ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑ ΝΑ ΤΗΛ ΣΤΗΝ ΕΚΠΟΜΠΗ!!!

Χθες βράδυ την ώρα που επέστρεφα από τη δουλειά έψαχνα να βρω κάτι στο ραδιόφωνο να μου κρατήσει συντροφιά.

Έπεσα λοιπόν, πάνω σε έναν τύπο που έκανε παράπονα γιατί οι στρατιωτικοί βγαίνουμε στη σύνταξη στα 35 χρόνια υπηρεσίας. Και επίσης έλεγε, ότι έχουμε χίλια προνόμια. Και μετά η εκπομπή τελείωσε. Κρίμα που δεν πρόλαβα να τον ρωτήσω ποια είναι τα προνόμιά μας!

Είμαι 25 χρόνια στις ένοπλες δυνάμεις. Φέρω το βαθμό του αντισμηνάρχου. Που στο διάολο είναι αυτά τα προνόμια γιατί παρότι κατάγομαι από οικογένεια ενστόλων, προνόμια δεν είδαμε!

Είμαστε σε θέση να συνταξιοδοτηθούμε μετά από 35 χρόνια υπηρεσίας. Είναι γεγονός (μέχρι τη στιγμή που μιλάμε), γιατί κάτι ακούγεται ότι θα παίρνουμε πλέον σύνταξη στα 65!!!

Μπαίνουμε στη σχολή στα 18, δουλεύουμε μετά από έξι μήνες τα πρωινά και τα απογεύματα κάνουμε τα μαθήματα στα οποία δίνουμε εξετάσεις. Δεν υπάρχει αξιωματικός που να μην τέλειωσε τη σχολή στα τέσσερα χρόνια. Κάνουμε πέρα από τη δουλειά την οποία μαθαίνουμε τα απογεύματα, σκοπιές, αγγαρείες και εργασίες που όλοι οι επιστήμονες σε άλλα πανεπιστημιακά ιδρύματα κάνουν μετά τη διάρκεια της σχολής τους.

Πολλοί αξιωματικοί, φοιτήσαμε παράλληλα με την εργασία μας σε άλλα πανεπιστήμια για την απόκτηση και άλλων τίτλων χωρίς να έχουμε άδεια από την υπηρεσία με αποτέλεσμα, να κάνουμε συνεχώς υπηρεσίες προκειμένου να είμαστε ελεύθεροι τις ώρες που έχει το πανεπιστήμιο υποχρεωτικές παρακολουθήσεις ή εργαστήρια. Με την απόκτηση του νέου πτυχίου, δεν έχουμε επιπλέον απολαβές. Το κάνουμε για το κέφι μας.

Έχουμε μεταθέσεις. Κάθε δυο, το πολύ τρία χρόνια, έχουμε να πακετάρουμε, να αφήσουμε σπίτι που μερικές φορές είναι ιδιόκτητο, φίλους, οικογένεια και να πάμε οπουδήποτε στην Ελλάδα. Άντε ψάξε σπίτι που τώρα θα πληρώνεις ενοίκιο και το δάνειο για το σπίτι που αγόρασες τρέχει, άντε βρες σχολείο για τα παιδιά, άντε μείνε μόνος σου χωρίς φίλους στην Καστοριά, την Κομοτηνή, την Πρέβεζα, την Καλαμάτα την Κω, τη Λήμνο ή τη Σάμο και πάει λέγοντας. Το αν εσύ ή τα παιδιά σου έχετε πρόβλημα με άσθμα ή αλλεργίες, δεν υπολογίζεται στο που θα πας. Ούτε αν έχεις δυο παιδιά που στα κρατάει η μάνα ή η πεθερά και τώρα θα πρέπει να βρεις μια άγνωστη γυναίκα που δεν ξέρεις από πού κρατάει η σκούφια της και θα την πληρώνεις και από πάνω! Χώρια που οι ντόπιοι το έχουν δει επιχείρηση και τα σπίτια που νοικιάζουν έχουν τιμές Κολωνακίου!

Έχουμε, είπε ο κύριος στο ραδιόφωνο, δικά μας νοσοκομεία. Ναι αλήθεια είναι. Μόνο που δεν έχουμε δικαίωμα να διαλέξουμε το γιατρό που θα μας κουράρει ή θα μας χειρουργήσει. Δεν έχουμε δικαίωμα να επιλέξουμε το θεράποντα και ακόμα και αν έχουμε ασφάλεια ιδιωτική, δεν έχουμε δικαίωμα να πάμε στο Υγεία ή το Ιασώ και αν το κάνουμε για να έχουμε το δικό μας γιατρό, δεν μπορούμε να πάρουμε αναρρωτική άδεια!

Δεν έχουμε δικαίωμα να φύγουμε από το στράτευμα χωρίς να περάσουν τουλάχιστον 15 χρόνια και φυσικά φεύγουμε χωρίς δικαίωμα σύνταξης. Έχουμε συνταξιοδοτικό δικαίωμα στα 25 χρόνια και η σύνταξή μας είναι πολύ μικρή για όσα έχουμε προσφέρει.

Οι μισθοί μας, μετά από 20 χρόνια, είναι πολύ μικροί. Δε φτάνουμε όλοι το βαθμό του ταξιάρχου, για να παίρνουμε 3.000 ευρώ. Και σ’ αυτό το βαθμό φτάνουμε μετά από 35 χρόνια (όσοι αντέξουν τόσο) και ο βαθμός είναι καταληκτικός. Δηλαδή τον παίρνεις εφ’ όσον έχεις άριστα χαρτιά στα 35 χρόνια υπηρεσίας και μετά με αυτόν το βαθμό πας σπίτι σου.

Δεν έχεις δικαίωμα να επιλέξεις τους υφισταμένους σου, δεν έχεις δικαίωμα να αλλάξεις τμήμα, λόχο, σύνταγμα, μοίρα, καράβι. Είσαι στο έλεος και τις ανάγκες της υπηρεσίας. Δεν έχεις δικαίωμα να πάρεις πρωτοβουλίες εκτός υπηρεσίας. Δεν μπορείς να είσαι μέλος κόμματος, να πεις δε θα πάω να ψηφίσω, να κάνεις πολιτικές συζητήσεις. Δεν μπορείς να απεργήσεις, να διεκδικήσεις ότι είναι απόλυτα λογικό για άλλους κλάδους. Δεν έχεις επίδομα αποδοτικότητας. Δεν υπάρχουν έξτρα χρηματικές απολαβές αν δουλεύεις νύχτα, Κυριακές, αργίες. Δεν υπάρχει αξιωματικός ούτε καν ο αρχηγός του κλάδου, που να έχει κάποια χρονιά περάσει όλες τις επίσημες αργίες του έτους με την οικογένειά του.

Ο ξάδερφός μου, τελείωσε τη νομική στα 8 χρόνια. Μπήκαμε μαζί στο πανεπιστήμιο. Εγώ όταν ορκίστηκε αυτός, ήμουν ήδη υποσμηναγός. Όταν έπιασε δουλειά, έπαιρνε πρώτο μισθό, δυο χιλιάδες λιγότερα από εμένα που είχα ήδη 4 χρόνια στην ενεργό δράση. Σήμερα παίρνει 2500, το λιγότερο κάθε μήνα και δεν έχει δικό του γραφείο, δουλεύει σε άλλον, εγώ δε φτάνω τις 2000 ευρώ το μήνα.

Η ξαδέρφη μου είναι δασκάλα, έχουμε την ίδια ηλικία, και ενώ διορίστηκε δυο χρόνια μετά από τη χρονιά που βρήκα από τη σχολή, πρώτη φορά διδάσκει και έχει διάβασμα, γιατί έχει την έκτη τάξη!!! Της τα έχωσα και ησύχασα! Γράφει δε τη λέξει κλειδί με δύο γιώτα, κλιδί. Όταν ο γιος μου ήταν στην Πέμπτη τάξη, μου τηλεφώνησε για να με ρωτήσει πως λύνεται ένα πρόβλημα που ο γιος μου το είχε λύσει μόνος του ενώ η δική της κόρη δεν ήξερε και αυτή και μια άλλη φίλη της δεν μπορούσαν (δασκάλα και εκείνη) να τη βοηθήσουν. Δουλεύει ούτε έξι μήνες το χρόνο, πληρώνεται όλο το χρόνο και τολμά και γκρινιάζει.

Θα μου πείτε, αφού είναι τόσο χάλια, γιατί πήγες στο στρατό?

Είναι ηλίθιο να μην το καταλαβαίνεται. Για την ιδέα, για την πατρίδα, για την Ελλάδα. Γι’ αυτό και δεν γκρινιάζω.

Αλλά δεν έχει δικαίωμα κανείς να με κατηγορήσει γιατί στα 53 μου θα είμαι συνταξιούχα. Γιατί δουλεύω ρε φίλε από τα 18. γιατί ξυπνώ από τα δεκαοχτώ μου στις 5:30 κάθε πρωί. Γιατί αν η βάση του μαθήματος ήταν 10 και εγώ έπαιρνα 11, έπρεπε να καθίσω μέσα ένα σαββατοκύριακο και να το ξαναδώσω για να πάρω τουλάχιστον 13! Γιατί αν έπαιρνα κάτω από τη βάση, δε θα πήγαινα σπίτι μου τα Χριστούγεννα αλλά θα καθόμουν στη σχολή να διαβάσω για να περάσω το μάθημα. Γιατί κάθε φωτιά, πλημμύρα, σεισμό εγώ τρέχω. Γιατί όταν εσύ πας για ψάρεμα χωρίς να ακούσεις το δελτίο καιρού και χάνεσαι, εγώ σε ψάχνω. Γιατί όταν πας για σκι και χάνεσαι εγώ έρχομαι να σε ψάξω ενώ θα μπορούσα να είμαι με την οικογένειά μου και να ψήνω κάστανα στο τζάκι. Γιατί κάθε φορά που κάτι γίνεται όλοι εσείς λέτε «ο στρατός που είναι????»

Γιατί κάθε φορά που εσύ ήσουν σε μπαράκι και γινόσουν λιώμα σα φοιτητής, εγώ έκανα σκοπιά. Γιατί όταν εσύ πήγαινες εκδρομές, εγώ έκανα διαβίωση στα σκηνάκια. Γιατί όταν εσύ έψαχνες τρόπο να λουφάρεις στο στρατό ή να απαλλαγείς, εγώ ήμουν εκεί!