ΜΗΠΩΣ ΤΟ ΧΑΝΟΥΜΕ;;;

Χρόνια πολλά στη θεία ντόννα που έχει σήμερα τα γενέθλιά της!

Να τα εκατοστήσει να είναι γερή και δυνατή και να δημιουργεί φανταστικές συνταγές (που δεν έχω δοκιμάσει καμιά μέχρι τώρα, γιατί μένει και μακριά)!!!

Και περνάμε στην καθημερινότητά μας.

Τι νομίζατε; Ότι θα επέστρεφε ο Ιάσιος και θα σταματούσα τη γκρίνια; Jamais που λένε και οι Γάλλοι!

Ξεκινάω να πάω στη δουλειά. Έχω ξυπνήσει από τις πέντε και μισή για να κάνω το μπανάκι μου σαν άνθρωπος, να βαφτώ (είμαι και ψωνάρα!), να πιω το καφεδάκι μου απολαυστικά και να φύγω σε λογικά πλαίσια ώστε να μην πέσω στην κίνηση.

Δε θα αναφερθώ σε κάτι γέρους και γριές που στις έξι και μισή παίρνουν το αυτοκίνητό τους και βγαίνουν στη γύρα για να σπάσουν τα σμπαραλιασμένα νεύρα μου. Τα εχω ξαναπεί αυτά και τα ξέρετε!

Είμαι σταματημένη σε κεντρικό φανάρι κοντά στο Χίλτον και τι περνάει από μπροστά μου; Ένας κύριος γύρω στα πενήντα με το σκαρπινάκι του, την καλτσούλα του, το χαρτοφύλακά του αλλά όχι το κουστουμάκι του. Ναι, κυρίες και κύριοι. Φοράει το μποξεράκι του, το φανελάκι του με το μανικάκι αλλά όχι παντελόνι – πουκάμισο – σακάκι! Κάθομαι και τον χαζεύω. Αρχίζουν να κορνάρουν οι πισινοί μου και τους δείχνω το θέαμα. Τον παρακολουθούμε όλοι και γελάμε. Ξαναγίνεται κόκκινο το φανάρι και ο κύριος περνάει στο απέναντι πεζοδρόμιο και συνεχίζει την πορεία του χωρίς να έχει πάρει πρέφα τι γίνεται στο δρόμο εξ αιτίας του.

Φτάνω στη δουλειά, παραλαμβάνω και εκεί που πίνουμε καφέ όλοι μαζί, (είμαι και δημοκρατικιά προϊσταμένη, παναθεμά με!), εξιστορώ το συμβάν. Και η υπεύθυνός μου τι μου λέει; Στο θεό σας! Προϊσταμένη, σήμερα το πρωί, έρχομαι στη δουλειά, βάζω το καλσόν, το πουκάμισο, τα γαλόνια, τα επιράμματα και δένω τα παπούτσια και βγαίνω στο διάδρομο για να ανέβω στον όροφο. Και δέχομαι ένα κρύο κύμα στα πόδια μου. Κοιτάω και τι να δώ! Δεν είχα βάλει τη φούστα μου!

Και μιλάμε για κοριτσάκι γύρω στα τριάντα. Δεν παίζει αλτσχάιμερ, άνοια και λοιπές πνευματικές δυνάμεις!

Τι πάθαμε; Τι μας συμβαίνει; Γιατί αρχίζει το σήριαλ που ονομάζεται «αποβλάκωση τώρα»; Μήπως πρέπει να φοβάμαι, να ανησυχώ και να διπλοκλειδώνω το βράδυ;

Φίλοι μου, η κατάσταση είναι επικίνδυνη. Και να σκεφτεί κανείς ότι μόνο 3 μήνες πέρασαν από τις καλοκαιρινές άδειες. Άμα τα νέα παιδιά το χάνουν από τώρα, τι στο καλό θα γίνει κατά τον Απρίλιο;;;

Πολύ καλημέρα σας.

(για να ξεδώσουν τα έβγαλα ένα βράδυ και τα πήγα στο Κουκλάκι , τους ετοιμάζω έξοδο σε παραλιακό κέντρο, τους έχω δώσει έξτρα άδειες, τους έχω βγάλει εορταστικό πρόγραμμα για τις γιορτές με χαρούμενα event –ανταλλαγή δώρων μεταξύ τους, δωράκια στον καθένα από μένα, χαρούμενες νότες στην εργασία- τι άλλο να κάνω;)