Έφυγε κορίτσι μου… προσεχε πως οδηγείς μην πάθεις τίποτα.
Τι άλλο να πάθω? Σε έχασα.
Έπρεπε να σε προλάβω. Και δε σε πρόλαβα. Ούτε να σε φιλήσω. Ούτε να σε χαιρετήσω.
Δεν πρόλαβα να σου πω τόσα πράγματα.
Δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σ’ αγαπώ.
Δεν πρόλαβα να σου πω πόσο σ’ευχαριστώ για ότι με έκανες.
Δεν πρόλαβα να σου πω ευχαριστώ για ότι έκανες για τον Παύλο.
Δεν πρόλαβα να σου πω ότι φοβάμαι χωρίς εσένα…
Δεν πρόλαβα να σου πω ότι κάθε μέρα σε χρειαζόμουν και πιο πολύ.
Δεν πρόλαβα να σου πω συγνώμμη.
Ήθελα να σε έχω απτό δίπλα μου. Να γέρνω το κεφάλι μου στον ώμο σου. Να κάνουμε τις πλάκες μας. Να μου γκρινιάζεις γιατί είμαι σπάταλη. Να με μαλώνεις για το παιδί. Να μου τα χώνεις κάθε φορά που αργούσα και δεν τηλεφωνούσα. Σε ήθελα εδώ. Να μιλάμε πολιτικά. Να βλέπουμε τους αγώνες. Να περπατούμε ως το Σύνταγμα. Να παρακολουθούμε ντοκυμαντέρ. Να διαβάζουμε συνωμοσιολογικά βιβλία. Να με πειράζεις. Να σε πειράζω. Να πειράζουμε μαζί τη μαμά. Να ξέρω πως είσαι εκεί και ας μην κάναμε κάτι.
Με πρόλαβες όμως εσύ. Με εξέπληξες. Έφυγες τόσο ξαφνικά, τόσο αναπάντεχα. Τόσο άκαιρα.
Είχα σκοπό να σου τα πω όλα αυτά. Και να σου δώσω και χαρές.
Όταν πήρα το ξίφος, πήγα να σου τηλεφωνήσω για να μοιραστείς τη χαρά μου. Οι συνάδελφοι με σταμάτησαν.
Όταν πήρα προαγωγή το ίδιο. Πήγα να σου τηλεφωνήσω για να είσαι ο πρώτος που θα το μάθαινε.
Ήθελα να σου δώσω και άλλες χαρές εκτός από τον Παύλο.
Ήθελα να τον δεις να μεγαλώνει και να παίρνει το όνομά σου.
Ήθελα να τον καμαρώνεις και να τον χαίρεσαι.
Ήθελα να ήσουν εδώ.
Δεν μπορώ ακόμα, μετά από τρία χρόνια να το συνειδητοποιήσω ότι δεν είσαι εδώ κοντά μου.
Μου λείπεις. Τα πρωινά τηλεφωνήματα για να με ξυπνήσεις για τη δουλειά. Να σου τηλεφωνώ για να σε ρωτήσω πως γράφεται μια λέξη. Τα τηλεφωνήματα για να δεις αν έφαγα το μεσημέρι ή τι θέλω να μου μαγειρέψεις. Τα τηλεφωνήματα αργά το βράδυ για να δεις αν γύρισα. Τα τηλεφωνήματα για να δω κάτι στην τηλεόραση. Τα τάπερ που έβρισκα έξω από την πόρτα μου όταν αργούσα στη δουλειά. Οι ξαφνικές σου επισκέψεις στο νοσοκομείο. Οι καφέδες μας στην ένωση αποστράτων. Τα τηλεφωνήματα για να μου πεις πόσο σε χαροποιούσαν τα καλά λόγια που έλεγαν οι συνάδελφοί σου για μένα όταν τους είχα ασθενείς. Η φράση σου: δέκα χρόνια ζωής μου χάρισες σήμερα. Που είναι αυτά τα χρόνια; Που; Έφυγες. Με άφησες να περπατώ μόνη, και δεν ήταν ακόμη ώρα…
Η απώλεια φέρνει πόνο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα την θυμάσαι.. όπως πρέπει..
ηφαιστίωνα,
ΑπάντησηΔιαγραφήο πατέρας μου ήταν, όχι η μαμά μου, η μαμά μου ζει ευτυχώς και κάνει προσπάθειες να με πλησιάσει και να αντικατατστήσει τον πατέρα μου, αλλά δε γίνεται...
Οσο'τους'Θυμαμαι'ειναι'Μαζη'Για'
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντα'......:)
Δεν ξέρω τι να πω. Απλά κάνω σχόλιο για να δηλώσω παρών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλές αναμνήσεις...
nispell
ΑπάντησηΔιαγραφήγια μένα είναι πάντα εδώ, κάποιοι βέβαια λένε οτι δεν αφήνω την ψυχή του να φύγει... για μένα όμως δεν είναι έτσι, και για να είμαι ειλικρινής, θα ήθελα να είναι πραγματικά εδώ...
θάνος
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ!
δε νομιζω οτι χρειαζονταν να του πεις κατι απο ολα αυτα,
ΑπάντησηΔιαγραφήθα του αρκουσε που τα καταλαβαινε
ανώνυμε
ΑπάντησηΔιαγραφήτα καταλάβαινε άραγε?
γιατί δεν ήμουν και η καλύτερη κόρη είναι άληθεια, τον πλήγωσα πολλές φορές και χανόμουν μέρες...
Να είσαι σίγουρη ότι τα καταλάβαινε όλα κι ότι υπήρξε περήφανος για σένα. Δεν θα σου πω ότι "από εκεί πάνω σε βλέπει και καμαρώνει", γιατί τις θέσεις μου περί μεταθανάτιας ζωής τις ξέρεις, αλλά αρκεί το ότι υπάρχει μέσα στην καρδιά σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θα σου πω λόγια παρηγοριάς γιατί δεν υπάρχουν...άποψή μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναντικατάστατες παρουσίες!!!
Εγώ το μόνο που κατάφερα είναι να μην έχω ανάγκη να επισκέπτομαι έναν τάφο τόσο συχνά, γιατί τον δικό μου τον μπαμπά τον θέλω παντού και πάντα παρόντα δίπλα μου. Έτοιμο να μου προσφέρει ότι του ζητω κάθε φορά που τον επικαλούμαι!
Να ξέρεις πως κλαίγοντας σου γράφω αυτό το σχόλιο...Δεν έχω λόγια να σου εκφράσω το πόσο πολύ σε νιώθω.
Μακάρι να είναι αναπαυμένες οι ψυχούλες τους όπου κι αν βρίσκονται.
Σου σφίγγω τους ώμους και σε φιλώ.
ένα φιλί αφήνω Ρία,χωρίς λέξεις...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλη μου Ρια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑποφευγω να σου πω τα τετριμμενα γιατι δεν βοηθανε ποτε,ουτε ο πονος περναει ουτε η απωλεια αναπληρωνεται, απλα ο χρονος μειωνει την ενταση του πονου.
Oταν πεθαινει κατι που αγαπαμε αισθανομαστε σαν να χανουμε ενα κομματι της ψυχης μας!
Να εισαι οπως σε ηθελε αυτος,να ξερεις σε βλεπει, εσυ απλα τον διαισθανεσαι,αλλα αυτος θα ειναι ο τροπος επικοινωνιας σας πια...οσο και αν ποναει...
Αισθανθηκα περιεργα και μελαγχολησα διαβαζοντας την αναρτηση αυτη, ειναι και το ονομα βλεπεις...
Ρια μου το πιο πιθανο ειναι ο πατερας σου και ο φυλακας αγγελος σου να ειναι πια το ιδιο προσωπο...
αιρετικέ
ΑπάντησηΔιαγραφήειναι στην καρδιά μου και τη σκέψη μου κάθε μέρα!
eternal dreamer
ΑπάντησηΔιαγραφήναι, εσύ μπορείς ίσως, να με καταλαβαίνεις...
δήμητρα
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ φιλενάδα...
ιανε
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ...
ο μπαμπάς μου είναι κοντά μου κάθε μέρα. κάθε μέρα όλη μέρα. τουλάχιστον έτσι αισθάνομαι.
εχω όμως την ανάγκη να τον εχω έδω όπως ήταν. κανείς δεν μπορεί να μου το δώσει αυτό πια... και η μονιμότητα αυτης της κατάστασης με αποσυντονίζει.
Κατάλαβα Ρία μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑναντικατάστατοι άνθρωποι..
Αγαπητη μου ria ...
ΑπάντησηΔιαγραφήεχω μαθει,εχω εκπαιδευθει να λεω...
οταν καποιος ποναει,αστον να πονεσει!
Μονον ετσι θα εμπεδωσει το συντομοτερο
την αληθεια της πραγματικοτητας.
Ειναι σκληρο,μα ειναι αναποφευκτο μερος της ζωης μας η απωλεια!
..................
...........
...
.
ηφαιστίωνας
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι είναι...
κώστας βράκας
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ κώστα για την επιστημονική συμβουλή, όμως ο πόνος μετά από τρια χρονια παραμένει ο ίδιος και δεν μπορώ να συμφιλιωθώ με την ιδέα αυτης της απώλειας. τόσα χρόνια, σφυρηλατήθηκαν συνήθειες που κάνουν την καθημερινότητα επίπονη...
πεθανε ο μπαμπας σου?τα συλληπητηρια μου.ελπιζω τουλαχιστον να ηταν μεγαλος και να εζησε την ζωη του...
ΑπάντησηΔιαγραφήσπύρος1000
ΑπάντησηΔιαγραφήτο μεγάλος σχετικό είναι σπύρο, ήταν 71 αλλά καθ' όλα υγιέστατος, με φοβερό χιούμορ, διορατικος, ευγενικός, τρυφερός, προστατευτικός...
και τώρα απών!
Ζει για σένα μέσα σε σένα. Και αυτό εξακολουθεί να είναι σημαντικό...
ΑπάντησηΔιαγραφήno comment
ΑπάντησηΔιαγραφή(r.i.p.)
κιτσοςμητσος
ΑπάντησηΔιαγραφήπράγματι, έτσι πιστεύω και γω!
σπαρκ
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ φιλενάδα...
Ρια, ενα πρωινο φιλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήαδαμαντία
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ...
καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Ούσα καμμένη από μικρή λόγω (ξαφνικών και απανωτών) θανάτων...ένα σκέφτομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι τα χειρότερα μάλλον δεν τα έχουμε δει ακόμη.
Δυστυχώς Ρία μου...
Φιλάκι στη μαμά...
πατσιούρι
ΑπάντησηΔιαγραφήμεγάλη αλήθεια!
απλά ήμουν πολύ δεμένη και εκτός από πατέρας ήτνα και ο καλύτερος φίλος μου ο μπαμπάς μου!
παντα καταλαβαινουμε περισσοτερα απο αυτα που λεγονται,
ΑπάντησηΔιαγραφήσιγουρα ομως δεν θα ηθελε τη λυπη σου ,
κανονικα αυτοι που φερουν ξιφος την αναλογη στιγμη πρεπει να ξερουν και να χαιρετουν
Κάποιοι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι στη ζωή μας, έτσι είναι και ο πατέρας. Ο πόνος δεν θα μετριαστεί ποτέ... μάθετε να ζήτει μ' αυτόν... αναγκαστικά, δεν γίνεται αλλιώς κι αυτή είναι η αλήθεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σας ημέρα
ανώνυμε
ΑπάντησηΔιαγραφήεσύ θα χαιρετούσες τόσο εύκολα τον καλυτερο φίλο σου? το στήριγμά σου? τον άνθρωπο που σου δίδαξε αρχές και ήθος? την καθημερινότητά σου?
MASTERPCM
ΑπάντησηΔιαγραφήέμαθα να ζω μ' αυτήν την απώλεια, αλλά δεν μπορώ να μη νιώθω την έλλειψή του κάθε μέρα...
να τον θυμασαι παντα.αυτη ειναι η μεγαλυτερη αμοιβη νομιζω
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι οσο για τα ξιφη....
θεία ντόννα
ΑπάντησηΔιαγραφήυπάρχει περίπτωση να τον ξεχάσω???
καθε μέρα είναι στη σκέψη μου και σήμερα ακόμα περισσότερο!
σκατά μ' έκανες..κι είμαι στο γραφείο... έχω πάει 3 φορές στην τουαλέτα από την ώρα που το διάβασα τάχαμου ήπια πολλούς καφέδες...πολύ δύσκολο να αφήσω σχόλιο σε τέτοια ανάρτηση... τρέμω τη στιγμή αυτή.. ακόμα και όταν συμβαίνει σε άλλους..τρέμω..είναι αδύνατον να αποδεχτώ οτι κάποια στιγμή θα πρέπει να το αντιμετωπίσω...νομίζω θα πεθάνω επί τόπου.. μόλις το μάθω.. σε φιλώ γλυκά..μ' έναν κόμπο στο λαιμό και στο στομάχι..
ΑπάντησηΔιαγραφήμανιτάρι
ΑπάντησηΔιαγραφήξέρω πως σου χάλασα τη μέρα και σε καταλαβαίνω, αλλά τη σχέση που έχεις με τον πατέρα σου μόνο εγώ μπορώ να την καταλάβω, γιατί την έζησα...
φιλιά φιλενάδα. και μην το σκέφτεσαι. θα περάσεις τη γέφυρα όταν τη δεις και εύχομαι να αργήσει πολύ πολύ πολύ αυτή η μέρα.
.πήγαινε στον καθρέφτη και κοίτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήεπίμονα!κοίτα μέσα στα μάτια σου,
αυτός είναι ,εκεί θα είναι πάντα...
ευκολο δεν ειναι,
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι ποτε δεν μπορουσα να φανταστω πως θα νοιωθω την ωρα εκεινη οσες φορες και να προσπαθησα,
καποια στιγμη μπορει να σου πω
:* (φιλάκι)
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ. Πω πω...διάβασα και το σχόλιο του Κώστα και για ακόμα μια μέρα... νιώθω αποτελειωμένη..
Κουράγιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήkostaslogh
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι θέλω να πιστεύω και εγώ, ότι είναι πάντα δίπλα μου...
μανιταράκι
ΑπάντησηΔιαγραφήμη στενοχωριέσαι από τώρα, μπορει να συμβεί σε 30 χρόνια από σήμερα! αξίζει να χαλάς την κάθε μέρα σου έτσι?
ανώνυμε
ΑπάντησηΔιαγραφήεύχομαι να αργήσει η μέρα που θα μάθετε ποια συναισθήματα σας γεννήθηκαν με ένα τέτοιο γεγονός!
ένας φίλος μου συνήθιζε να λέει ότι μόνο όταν θα πεθάνει ο πατέρας του θα ελευθερωθεί, μόνο που ενώ είναι ακόμα ζωντανός, ο ίδιος ποτέ δεν τον στενοχώρησε και δεν του πήγε κόντρα! ενδόμυχα τον αγαπά πολύ περισσότερο από όσο του αξίζει...
εχετλαίε
ΑπάντησηΔιαγραφήευχαριστώ αγαπητέ!
ειναι χρονια που εχουν περασει απο κεινη την μερα
ΑπάντησηΔιαγραφήλειπω απο το σπιτι 13 χρονια τωρα..
ΑπάντησηΔιαγραφήπερυσι εχασα κ γω τον πατερα μου,ο οποιος ξεψυχησε στα χερια μου...ηταν μεγαλο σοκ για μενα..δεν μπορω να πω οτι τα πηγαιναμε καλα εφοσον διαλεξα να ζω μακρυα τους...πιστεψε με ομως τον νιωθω σαν ακομη ενα φυλακα αγγελο μου..
το σκοταδι της μοναξιας δεν μπορει να το πολεμισει κανεις απευθειας..
Υπαρχει κατι ουσιωδες που πρεπει να το καταλαβει ο καθενας..
Υπαρχουν θεμελιωδη πραγματα που δεν μπορουν να αλλαχτουν κ αυτο ειναι
απο τα βασικά:Δεν μπορεις να πολεμισεις απευθειας το σκοταδι,δεν
μπορεις να πολεμισεις απευθειας τη μοναξια,δεν μπορεις να πολεμισεις
απευθειας το φοβο της απομονωσης..
Δεν μπορεις να πολεμισεις, επειδη τιποτα απο αυτα δεν υπαρχει...ειναι
απλως απουσιες,ακριβως οπως το σκοταδι ειναι η απουσια του
φωτος..."osho"
στο χερι σου ειναι να αναψεις ενα κερι και να ακυρωσεις το σκοταδι...
http://inmeus.blogspot.com/
ριξε μια ματια και εδω
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=kWDdtWWRyNE
ανώνυμε
ΑπάντησηΔιαγραφήλυπάμαι πολύ γι αυτό!
και τότε πως μου έγραψες το "και ποτε δεν μπορουσα να φανταστω πως θα νοιωθω την ωρα εκεινη οσες φορες και να προσπαθησα"???
vasia astrafti
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι εγώ έτσι αισθάνομαι, ότι είναι πάντα δίπλα μου και με βοηθάει συνεχώς!
οταν συνεβει ηταν πολυ διαφορετικα απο οτι και να ειχα φανταστει,
ΑπάντησηΔιαγραφήισως να μην το διατυπωσα σωστα
ανώνυμε
ΑπάντησηΔιαγραφήλυπάμαι, αλλά πράγματι δεν ήσουν σαφής.
Διάβασα όλα τα post...να βρώ κ γώ μια παρηγοριά για το δικό μου κενό... την μεγαλύτερη απώλεια....
ΑπάντησηΔιαγραφήο αδερφός μου....
δεν...
ειναι πρόσφατο βέβαια σε μένα...
αλλά νομίζω οτι ετσι είναι όπως τα λές κ μετά τα τρία χρόνια κ για πάντα...
δεν υπάρχει παρηγοριά...
Λυπάμαι!
Ρία κι εγώ δεν ξέρω τί να πω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ΄σαι καλά να τον θυμάσαι.
Ξέρω ότι αυτό δε σημαίνει τίποτα για ΄σένα... ούτε και για ΄μένα θα σήμαινε.
Όμως είναι τόσο δύσκολο.
σουζάννα χατζηνικολάου
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι το ίδιο δύσκολο όπως και πριν τρία χρόνια... συνεχίζω να τον θυμάμαι σε κάθε απλό καθημερινό πράγμα που μοιραζόμασταν...