ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ

Εδώ είμαι πάλι. Τι νομίζατε; Έτσι εύκολα θα γλιτώνατε από μένα;

Έλειψα μερικές μέρες λόγω κτηματολογίου. Δεν πήγα να δηλώσω την περιφέρειά μου που είναι λίγο μικρότερη από την πελοπόνησσο, αλλά όσα μου άφησε ο μπαμπάς μου φεύγοντας. Αυτήν την ταλαιπωρία θα σας την περιγράψω αργότερα.

Ξεκίνησα για τις εξωτικές Καρδιτσίους νήσους το Σάββατο το πρωί.

Τι το ήθελα; Το ίδιο είχε φροντίσει να κάνει ανάποδα και ένας βλαμμένος μπάτσος που ενημέρωσε κιόλας ότι θα πήγαινε να σκοτώσει την κουνιάδα του στην Αθήνα. Έμεινα στο δρόμο σταματημένη όχι πολύ, μόνο τρεις ώρες. Άκουσα τρεις φορές το σιντί των Ημισκουμπρίων. Τώρα, μου αρέσει κιόλας να ακούω Ημισκούμπρια. Μας έφαγε η ζέστη, η γκρίνια (φαντάσου εξήντα χρονών χήρα να ακούς Ημισκούμπρια δυνατά! Τα έπαιξε η μαμά μου), η τσατίλα. Λίγο είναι να είσαι στο αυτοκίνητο, ξυπνητή από τις έξι, σταματημένη, με το ντάπα ντούπα στη διαπασών και να μην ξέρεις και τι συμβαίνει;

Τέλος πάντων όταν ξεκινήσαμε είχε και τα καλά του. Ο δρόμος ήταν άδειος. Δεν έτρεχα, πετούσα χαμηλά. Θα έρθουν οι κλήσεις της τροχαίας για υπερβολική ταχύτητα με το τσουβάλι. Αν έχετε γνωστό να τις σβήσει, βοηθήστε με. Θα χρεωθώ για να τις πληρώσω όλες.

Φτάσαμε στο χωριό, βλέπε φωτό παραπλεύρως, νωρίς το απόγευμα. Το σπίτι μας δεν ήταν να κατοικηθεί. Τελευταία φορά που είδε άνθρωπο ήταν πέρσυ τέτοιο καιρό. Οι αράχνες είχαν κάνει χωριό και οι ακρίδες μπούκαραν μόλις άνοιξα την πόρτα. Η μαμά μου έμεινε στη θεία μου γιατί είναι μόνη της και εγώ με το γιο μου βρήκαμε την ιδανική λύση.

Αυτός θα έμενε με τη γιαγιά του και εγώ στην άλλη μου τη θεία μου που έχει ξενώνα.

Δε σας λέω τίποτα. Χλιδή. Τα δωμάτια με κλιματισμό, τζάκι, τηλεόραση. Τιμή; 50 ευρώ τη βραδιά (τα φθηνότερα στο χωριό), καλά, εγώ δεν πλήρωσα, πληρώθηκα κιόλας. Και εξηγώ.

Το βράδυ, όταν έκλεισα την τι βι, άκουγα τα κουδούνια των προβάτων που στάλιαζαν στη λίμνη κοντά. Το πρωί είδα την ανατολή από τη βεράντα του δωματίου μου (άτιμη αεροπορία, και στο ρεπό ξυπνώ στις έξι). Άκουγα τα βατραχάκια στις όχθες της λίμνης παρότι βρίσκεται πάνω από πενήντα μέτρα χαμηλότερα και πάνω από οχτακόσια μέτρα πιο μακριά σε ευθεία! Η μύτη μου έσπασε από τις πίτες που έψηνε η θεία μου για να προσφέρει πρωινό σε δυο ζευγάρια που μένανε στον ξενώνα της. Για πρωινό είχε, πλαστό (πίτα από καλαμποκάλευρο με τυρί και πράσα), μαρμελάδα σπιτική, τυρόψωμα, κέικ με αυγά χωριάτικα και φρέσκο πρόβειο βούτυρο (πρέπει να την έφτασα την πελοπόνησσο!). Μετά, έκανα μια βόλτα στο χωριό και το μεσημέρι πήγα για ύπνο αλλά με τέτοια θέα, ποιος κοιμάται;

Το βράδυ η θεία είχε φτιάξει κατσικάκι στη γάστρα με πατάτες και κορόμηλα. Κόλαση. Και πίτες φυσικά. Πολλές πίτες.

Τη Δευτέρα, πήγαμε στη νεροτριβή τα μάλλινα για πλύσιμο. φάγαμε τόσες που μας έπιασε κόψιμο! Το μόνο άσχημο ήταν τα ζουζούνια. Πολλά ζουζούνια. Πάρα πολλά. Και δεν είχα και φλιτ! Φανταστικά ήταν. Μαζέψαμε μούρες (στην Καρδίτσα τις λέμε σκαμνιές)

Την Τρίτη θα σας την περιγράψω όταν θα καταλαγιάσουν τα νεύρα μου. Ένα σας λέω. Την άλλη Δευτέρα πρέπει να ξαναπάω στην Καρδίτσα!

Και σήμερα επέστρεψα. Μια χαρά ήταν εκεί. Υψόμετρο 1100 μέτρα, δροσιά (το βράδυ χρειαζόσουν ζακέτα τουλάχιστον), ξεκούραση και καλοπέραση. Άσε που χόρτασα οξυγόνο. Ζήτημα τη Δευτέρα να υπήρχαν 10 αυτοκίνητα στο χωριό!

Αν δεν ξέρετε που να πάτε το σαββατοκύριακο, ελάτε στη λίμνη Πλαστήρα. Η κυρία Ελένη (Το Μπαλκόνι της Λίμνης) θα σας περιποιηθεί όπως εμένα. Αν πείτε δε, ότι με ξέρετε, θα σας κάνει και άλλες τιμές. (24410 93038). Προσοχή. Δε ρωτάτε ποια είναι η κούκλα στην ασημένια κορνίζα. Είναι η κόρη της που πέθανε πριν τρία χρόνια. Ρωτάτε όμως ποιο είναι το μωρό στην άλλη ασημένια κορνίζα. Είναι το εγγονάκι της που είναι μόλις τεσσάρων μηνών. (από το γιο της, καλά χαζέψατε από τη ζέστη;)

Αυτά για σήμερα, έχω και να μιλήσω με το δικηγόρο μου και τα έχω πάρει από τώρα…

Φιλιά στον αέρα (μη μας φύγει και το μέικ απ), μέχρι νεωτέρας, γειά σας!