ΓΚΡΙΝΙΑ...

Ωραία, πέρασαν τα Χριστούγεννα. Σιγά τα ωά τα δίκροκα! Μια μέρα σαν όλες τις άλλες ήταν. Και τώρα αρχίζει πάλι η υστερία της πρωτοχρονιάς. Λες και θα γίνει ένα θαύμα και θα αλλάξει ο κόσμος.

Θα έρθει ένα τζίνι και θα γεμίσει τα άδεια ταμεία της χώρας. Θα φέρει ο Αϊ Βασίλης το δέκατο τέταρτο μισθό σε όλους. Θα εξαφανιστούν η φτώχεια και η πείνα. Θα βρεθούν ξαφνικά όλοι οι άστεγοι με μεζονέτες και βιλάρες. Θα αδειάσει η χώρα από τους λαθρομετανάστες. Ως δια μαγείας, οι γειτονικές μας χώρες θα είναι η Σουηδία, η Ελβετία και η Αυστραλία…

Αφού κάτι από τα παραπάνω δεν πρόκειται να συμβεί, προς τι η επίπλαστη ευθυμία;;;

Μη σας ακούσω να παραπονεθείτε όταν δείτε το λογαριασμό της ΔΕΗ, γιατί θα σας θυμίσω, καθόλου κομψά, ότι το σπίτι σας για ένα μήνα ήταν Λας Βέγκας!!!

Μην αρχίσετε να κλαίγεστε για τα έξοδα, γιατί δεν είναι απαραίτητο να δείξετε την αγάπη σας με χρυσαφικά από το Λαλαούνη και το Βιλδιρίδη, μπορείτε να τους πάρετε και κάτι πιο χρήσιμο και πρακτικό!

Διαπιστώσατε εσείς ότι υπάρχει μια διάχυτη κατήφεια στην ατμόσφαιρα;;;

Διαπιστώσατε ότι δεν είναι τόσα πολλά σπίτια στολισμένα και κακόγουστα όπως πέρυσι;;;

Διαπιστώσατε ότι τα κανάλια έδειχναν ότι η μισή Αθήνα είχε μετακομίσει στην Αράχοβα και η άλλη μισή στην Ευρώπη;;;

Άντε γιατί δε θέλω να με λέτε γκρινιάρα, που είμαι, αλλά δε γίνεται να μη μοιραστώ μαζί σας τα όσα διαπίστωσα.

Βγήκα στα μαγαζιά για να πάρω στο γιο μου παπούτσια. Όχι για να ψωνίσω για τις γιορτές, το θεωρώ χαζό. Δώρα κάνω όταν το αισθάνομαι, δηλαδή συνεχώς, οπότε, δε διαφέρει κάτι τώρα…

Οι δρόμοι γεμάτοι με κόσμο με σακούλες και πακέτα γιορτινά στολισμένα. Ένιωθα η φτωχότερη. Είχα μόνο βιβλία για δώρα σε πρόσωπα που αγαπώ και τα παπούτσια του γιου μου.

Χαζογονείς που έβαζαν τα παιδιά τους να φωτογραφίζονται πάνω σε πόνυ, που δεν τα ρώτησε ποτέ κανείς αν θέλουν να φορτωθούν στην πλάτη τους κάθε κακομαθημένο τσογλάνι, γιγάντιους τουίτι και γκάμυμπερ.

Μαύρους άη βασίληδες που αγκαλιάζαν κλαψιάρικα μωρά και οι γονείς πανευτυχείς στη βλακεία τους, καμάρωναν που έκλαιγαν τα παιδάκια τους.

Πρώτη φορά η πλατεία συντάγματος δε θύμιζε περιεχόμενο χριστουγεννιάτικης χιονόμπαλας. Μη σας πω ότι μου άρεσε κιόλας! Δεν είχε τίποτα από το κιτς των άλλων ετών!

Φτώχεια φτώχεια, αλλά το πρωινό των Χριστουγέννων την ώρα που πήγαινα στη δουλειά, πέτυχα στις έξι το πρωί, τουλάχιστον έξι αυτοκίνητα γεμάτα με μεθυσμένους θαμώνες νυχτερινών κέντρων. Θα με ρωτήσετε που το κατάλαβα. Είχαν στα μαλλιά οι τσούπρες γαρύφαλλα και στο πέτο οι κύριοι (τρομάρα τους). Και το αυτοκίνητο έκανε οχτάρια στο δρόμο. Δεν έβλεπαν κόκκινα φανάρια, δεν έβλεπαν άλλα αυτοκίνητα, αλλά και εγώ δεν είδα τροχαία πουθενά!

Φύλαγαν τους υψηλά ιστάμενους, μη χέσω. Εμένα που πήγαινα, ρε ξεφτίλες, να περιποιηθώ τη μάνα, τη θεια και τον πατέρα σας, γιατί δε με προστατεύσατε από τον κάθε ηλίθιο που μετρά τον αντρισμό του με το πόσα ουίσκι θα πιει στο μαγαζί που τραγουδάει το κάθε ψώνιο;

Είχε και έχει ανάγκη ο Βαρδινογιάννης και ο Λάτσης τη δική σας προστασία; Γιατί δεν έχει να πληρώσει δέκα νταβραντισμένους να δώσει και δουλειά σε άνεργους;;;

Ποιος θα πάει να σκοτώσει το Χατζηνικολάου; Έχει ανάγκη από προστασία; Τι είναι; Νονός της νύχτας;

Ή μήπως οι αστυνομικοί του Χατζηδάκη τον προστάτεψαν από το μένος των διαδηλωτών;

Προστατέψτε κανέναν άνθρωπο που πάει αξημέρωτα στη δουλειά του και όχι αυτούς που πάνε για ύπνο το ξημέρωμα μετά από διασκέδαση και κραιπάλες! Προστατέψτε τη γιαγιά που μπαίνουν οι λαθρομετανάστες και την κάνουν του αλατιού για να της πάρουν τα 400 ευρώ που έχει να περάσει το μήνα. Το συνταξιούχο που σηκώνει 200 ευρώ για να χαρτζιλικώσει τα εγγόνια και του τα κλέβουν στο δρόμο.

Ποτέ δεν καταφέρθηκα εναντίον των αστυνομικών, αλλά ξημερώματα Χριστουγέννων θύμωσα πολύ. Δεν είναι δυνατό να πηγαίνω για δουλειά και να κινδυνεύω από τον κάθε ανεγκέφαλο γιατί η τροχαία είναι απούσα. Δε βγήκα με τη νύχτα για να πάω να διασκεδάσω, να δουλέψω πήγαινα. Ήθελα και απαιτούσα να πάω ακέραιη. Όχι να τρέμει το φυλλοκάρδι μου σε κάθε διασταύρωση. Έξω από την αμερικάνικη πρεσβεία, τα αυτοκίνητα έτρεχαν με 120 χιλιόμετρα την ώρα. Ρε παιδιά αλήθεια λέω. Πήγα στο νοσοκομείο με 140 σφύξεις από το φόβο. Μπήκα στο στρατόπεδο και ένιωσα ανακούφιση γιατί εκεί δεν έτρεχαν. Το τι μούντζα έφαγα που πήγαινα με 60 δε λέγεται. Λες και τους έκοβα τη φόρα. Κατατρόμαξα!!!

Η γκρίνια τέλος. Την ανάρτηση αυτήν την έγραψα το μεσημέρι του Σαββάτου, αλλά το σκεφτόμουν να την αναρτήσω. Τώρα όμως που σκέφτομαι το πρωί της πρωτοχρονιάς, κάμφθηκαν οι ενδοιασμοί μου.

Υπομονή φίλοι μου, γιορτές είναι, θα περάσουν!