Το τρίτο πρόσωπο.

Με αφορμή μια φίλη μου, θα σας εξομολογηθώ τις σκέψεις μου για τη γυναίκα που αποτελεί το τρίτο πρόσωπο σε μια σχέση.

Ξεκαθαρίζω τη θέση μου λέγοντάς σας, ότι ποτέ δε θα γινόμουν το τρίτο πρόσωπο. Θεωρώ ότι είναι ότι πιο εξευτελιστικό για μια γυναίκα. Και επιπλέον δε συνάδει με τις αρχές μου.

Όμως, λυπάμαι τη φίλη μου. Τη λυπάμαι ακόμα και όταν κάθε εβδομάδα τρώει με το «πρόσωπο». Ακόμα και όταν μεσοβδόμαδα πηγαίνει εκδρομές με όλα πληρωμένα από το «πρόσωπο». Ακόμα και όταν μου δείχνει τα δώρα που της κάνει.

Τη λυπάμαι, γιατί όταν πήγε να κάνει έκτρωση, ήταν μόνη της. Μπορεί να είχε σούπερ λουξ σουίτα για τις 36 ώρες που έμεινε στο σικ, ιδιωτικό πάντα, νοσοκομείο, αλλά κανείς δεν ήταν στο πλάι της. Εγώ πήγα να τη δω και να την πάρω να την πάω σπίτι της.

Τη λυπάμαι γιατί σε όλες τις γιορτές που κατά κανόνα είναι οικογενειακές, αυτή είναι μόνη της. Μα εντελώς μόνη! Χριστούγεννα κάνει με την τηλεόραση. Πρωτοχρονιά με την τιβί. Ανάσταση με τον πρόεδρο της δημοκρατίας στο κουτί.

Πάντα υπ’ ατμόν μην τυχόν και της τηλεφωνήσει ότι μπορεί να ξεκλέψει δυο τρεις ώρες το «πρόσωπο» και να την επισκεφθεί. Πάντα στην πένα, με το μαλλί άψογο, την αποτρίχωση πρόσφατη, ποτέ κακοδιάθετη.

Μόνη να κάθεται στο σπίτι και να περιμένει αν και εφόσον, ίσως και πιθανόν…

Μπορεί να βλέπει το «πρόσωπο» στα καλύτερά του, πάντα φρέσκο, ξεκούραστο, κεφάτο, ορεξάτο, χωρίς προβλήματα από τη δουλειά, χωρίς άγχη για την καθημερινότητα, πεντακάθαρο, μυρωδάτο, εύθυμο, αλλά ποτέ δε θα κοιμηθεί μαζί του όλη τη νύχτα όταν αυτή θα έχει ανάγκη να τον δει και να ακουμπήσει στον ώμο του. Ποτέ δε θα του τηλεφωνήσει μέσα στη μαύρη νύχτα έτσι για να του πει σ’ αγαπώ ή απλά για να ακούσει τη φωνή του.

Δεν μπορεί να φύγει από την Αθήνα για το πατρικό της γιατί μπορεί να θέλει να φάνε μαζί. Μπορεί να θέλει να τη δει, μπορεί να πάει κανένα ταξιδάκι και να τη θέλει μαζί του.

Ρυθμίζει τη ζωή της ανάλογα με τις ανάγκες κάποιου άλλου ή για να είμαστε ειλικρινείς, κάποιας άλλης. Αυτής που οι ανάγκες της ρυθμίζουν τη ζωή του.

Επιλογή της θα μου πείτε, και θα έχετε και απόλυτο δίκιο. Όμως όπως λέει και αυτή κάθε φορά που της λέω να χωρίσει, η καρδιά δεν επιλέγει με τα κριτήρια του μυαλού…

Είναι ήδη 40 χρονών, έχει ξεγράψει την προοπτική της οικογένειας, έχει πάρει απόφαση ότι θα είναι μόνη. Η μητρότητα που πήγε να της χτυπήσει την πόρτα, βρέθηκε σε ένα σωλήνα αναρρόφησης. Συντροφιά της είναι τα βιβλία και οι ταινίες. Έχει κλειστεί μόνη της σε μια αόρατη φυλακή. Δε βγαίνει σε μέρη που ενδεχομένως πηγαίνει η «νόμιμη». Δε διατηρεί επαφή με κανέναν από τους κοινούς γνωστούς που είχαν πριν συνάψουν σχέση. Δεν πηγαίνει σε κινηματογράφο, θέατρο, ρεστοράν με παρέες γιατί συχνά μας έχει παρατήσει γιατί χτύπησε το τηλέφωνο και έπρεπε να φύγει για να τον υποδεχτεί στο σπίτι της.

Πιο πολύ μου θυμίζει πετ, παρά άνθρωπο. Έρχεται, την πηδάει, άντε να πιει και ένα ποτό μαζί της και φεύγει. Της ξεπληρώνει τις ώρες αναμονής με ακριβά δώρα. Που θα μπορούσε και μόνη της να αγοράσει. Έχει φάει η έρμη στα πιο απόμερα εστιατόρια. Έχει πάει σε κάθε κατσικοχώρι που είναι κοντά στο σημείο που θα ταξιδέψει αυτός.

Έχει χάσει τη ζωή της…