ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΑ...

...Μοναξιά. 

   Μου κάνει αλγεινή εντύπωση που άτομα με οικογένεια, φίλους, σχέση, βρίσκονται στο φέιςμπουκ ότι ώρα και να μπεις. Σαββατόβραδα, πρωινά Κυριακής, παραμονές αργιών και τριημέρων.

   Θα έλεγε κανείς ότι το φέισμπουκ μπήκε στη ζωή μας να καλύψει κάποιο κενό. 

    Εγώ ζω σε ένα σπίτι άδειο. Είμαι μόνη μέσα σε αυτό. Όμως δεν αισθάνομαι μόνη. Έμεινα στο κρεβάτι αρκετό καιρό λόγω αδυναμίας μετακίνησης και έτσι διαπίστωσα τα όσα γράφω.

    Προσωπικά είμαι μοναχικό άτομο. Δε μου πολυαρέσουν οι έξοδοι, η βαβούρα, τα μπαρ και δεν ξέρω τι άλλο. Προτιμώ ένα καλό βιβλίο, να γράψω, να ενημερωθώ, από το να βγω. Αλλά αυτό, είμαι εγώ.

  Όλοι αυτοί που θα μπορούσαν να συζητήσουν με την οικογένειά τους, να πάνε έναν περίπατο με το σύντροφό τους, να διαβάσουν, γιατί είναι στο φεισμπουκ Σάββατο βράδυ;

    Φταίει η οικονομική κρίση; Ένας περίπατος, δε στοιχίζει.

Φταίει η απόσταση; Ίσως. Είναι πιο εύκολο να επικοινωνήσεις μέσω υπολογιστή και πιο φτηνά από το να πεταχτείς μέχρι τη Λάρισα ή  το Λονδίνο για να τα πεις με τον κολλητό σου. Ακόμα και αν είστε στην ίδια πόλη.

    Μερικές φορές όμως, πέρα από τις διαπιστώσεις, μια γεύση σου μένει. Αυτό που εισπράττεις. Και εγώ εισέπραξα μοναξιά. Πολύ μοναξιά. Τη γεύση αυτή κράτησα.

    Το βλέπω και από τον τρόπο που μερικοί μόλις δουν ότι είμαι μέσα. μου μιλούν και προσπαθούν να παρατείνουν την επικοινωνία μας.

    Εγώ χαζεύω στο φέισμπουκ, ψιλοενημερώνομαι για πράγματα που κάτω από άλλες συνθήκες δε θα μάθαινα, αλλά μερικοί, και είναι συγκεκριμένα άτομα, πραγματικά τα λυπάμαι.

    Σε συζήτηση που είχα πριν λίγες μέρες, είπα πως εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Και ξέρετε τι απάντηση έλαβα; Ότι το εκπέμπω. 

    Αυτοί όμως;

   Εγώ μπορεί να ζω μόνη μέσα στο κλουβάκι μου, αλλά μόνη μου έστησα τους τοίχους του τόσο ψηλούς. Άλλοι είναι μέσα σε ένα σπίτι γεμάτο ανθρώπους αλλά είναι πιο μόνοι από ότι εγώ…

   Και αυτό είναι λυπηρό!