ΞΑΦΝΙΚΑ ΤΟ ΕΙΔΑ ΚΑΙ ΧΤΥΠΗΣΕ ΠΑΡΑΞΕΝΑ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ...

Παρότι είχα δικό μου αυτοκίνητο, πήγα στην κηδεία του θείου μου με τον μπαμπά μου και το δικό του αυτοκίνητο.

Στο δρόμο πριν τη Λαμία, ένα σκυλί πετάχτηκε στο δρόμο μπροστά μας. Τρέχαμε λίγο, μας ακολουθούσαν άλλοι με μεγάλη ταχύτητα επίσης και δεν υπήρχε δυνατότητα αλλαγής λωρίδας. Ο μπαμπάς φώναξε κρατηθείτε και με ένα τρομερό γντουπ, ο σκύλος πήγε να συναντήσει το δημιουργό του. Μόλις μπορέσαμε, σταματήσαμε να δούμε τη ζημιά. Το φτερό αλώβητο, ο προφυλακτήρας αριστερά με μια γούβα νααααα! Φτάνουμε στην Καρδίτσα και αντί να πάμε στο σπίτι του νεκρού θείου, σταματάμε στην αντιπροσωπεία της ΤΟΥΟΤΑ, δείχνουμε τον προφυλακτήρα και μας λένε ότι σε δυο ωρίτσες θα το φτιάξουν. Όχι λέει ο μπαμπάς, θα βάλεις καινούργιο προφυλακτήρα. Αύριο τότε θα είναι έτοιμο, λέει ο μάστορας. Εντάξει λέει ο μπαμπάς, θα έρθουμε τέτοια ώρα αύριο να πάρουμε το αυτοκίνητο. Πήγαμε με ταξί στην κηδεία, με ταξί στο χωριό, με ταξί στην καρδίτσα την άλλη μέρα.

Ο μπαμπάς μου με τα αυτοκίνητά του είχε μια περίεργη σχέση. Το πρώτο του αυτοκίνητο, ένα SIMCA 1300, είχε περάσει τα πάνδεινα μαζί μας. Στο σεισμό του 1982, μας κοίμιζε όλους μέσα του, η μαμά και ο μπαμπάς στις μπροστινές θέσεις, η αδερφή μου στις δυο πίσω και εγώ στο πορτ μπαγκάζ!

Το VOLGSWAGEN JETTA που πήρε μετά, είχε πέσει σε γκρεμό, το είχε διαλύσει το γκρέιντερ γιατί ήταν σκεπασμένο με χιόνια, συγκρούστηκε με ένα λεωφορείο, αλλά όταν το αντικατέστησε, ο μηχανικός το βρήκε σχεδόν καινούργιο!

Το ΤΟΥΟΤΑκι, το είχε πάρει για μένα, αλλά το είχα βρει πολύ συντηρητικό και το κράτησε αυτός. Όταν πέθανε ο μπαμπάς μου, το είχε μόνο δυο χρόνια. Εγώ το πήγα στην Καρδίτσα να το πουλήσω. Σε όλο το δρόμο, ένιωθα τον πατέρα μου δίπλα μου να με καθοδηγεί στο δρόμο που ήταν παγωμένος. Δάκρυσα όταν το έδωσα στον φίλο του να το πουλήσει. Έφυγα χωρίς να δω πίσω μου. Ήξερα πόσο το αγαπούσε ο μπαμπάς μου. 

Προχθές, γυρνώντας το βράδυ από τη δουλειά, ακριβώς μπροστά μου είδα το αυτοκίνητο του μπαμπά μου, όταν είδα την πινακίδα κάτι ένιωσα. Στο φανάρι ήταν δίπλα μου. Άνοιξα το παράθυρο, μίλησα με την οδηγό και καταλήξαμε να πίνουμε ουζάκι στην Καισαριανή. Αγόρασαν το αυτοκίνητο από την Καρδίτσα και μένουν στη Μυτιλήνη. Βρέθηκαν τυχαία στην Αθήνα. Ο πωλητής τους είχε μιλήσει για τον μπαμπά μου και θα ήθελαν πολύ να μάθουν περισσότερα γι αυτόν. Η κυρία που το οδηγούσε (γιατί δε σας είπα ότι όλα τα αυτοκίνητα μας ήταν αυτόματα γιατί έτυχε το πρώτο να είναι και μετά, γιατί να ταλαιπωρούμαστε;), είχε να το λέει ότι πέντε χρόνια, δεν της έβγαλε καμιά βλάβη και είναι σαν καινούργιο μηχανολογικά…

Γύρισα σπίτι με ένα γλυκόπικρο συναίσθημα. Από τη μια χαιρόμουν που το αγαπημένο εργαλείο του μπαμπά μου είχε περάσει σε ένα ζευγάρι τόσο καλό που το πρόσεχαν όπως ο αυτός, και από την άλλη μια απέραντη θλίψη που έλειπε ο μπαμπάς μου. Τον έχω τόση ανάγκη αυτήν την περίοδο…