ΤΩΡΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΑΝΗΣΥΧΩ...

Με τα μαλλάκια της να έχουν πέσει από τις χημειοθεραπείες, και με το οξυγόνο στο τέρμα, αγκομαχούσε να πάρει τη μια ανάσα μετά την άλλη. Η μητέρα της δίπλα έκανε την καρδιά της πέτρα για να μην καταλαβαίνει η κόρη της ότι μετράει ώρες.

Τα χειλάκια της και τα νυχάκια της μελάνιαζαν αργά αργά.

Έσβησε το βράδυ.

Ο Θωμάς καθόταν απ’ έξω. Σε μια βδομάδα θα αρραβωνιάζονταν. Τα είχαν ετοιμάσει όλα, την αγαπούσε τόσο που όταν του είπε ότι δεν ξέρει αν θα ζήσει, αυτός της έπιασε το χέρι και της είπε ότι ό,τι και να είναι, θα το αντιμετωπίσουν μαζί…

Τώρα αναπαύεται δίπλα στον μπαμπά μου που είμαι σίγουρη ότι θα την προσέχει.

Αν η Χρυσανθούλα ζούσε, θα έκλεινε τα 31 σήμερα. Έφυγε στα 27.

Τέσσερα χρόνια η θεία μου, δεν έλειψε μια μέρα από τον τάφο της. Τέσσερα χρόνια που της τηλεφωνώ κάθε μέρα, έχω φτάσει να καταλαβαίνω, από τον τόνο της φωνής της, αν την πετυχαίνω στο σπίτι, ή στο νεκροταφείο. Αν πηγαίνει, ή αν έρχεται.

Τέσσερα χρόνια, τη μαλώνω κάθε μέρα που υποβάλει στον εαυτό της το μαρτύριο της επίσκεψης στη Χρυσανθούλα… με χιόνια, με βροχή, με αέρα ή καύσωνα, είναι πάντα εκεί.

Τώρα τελευταία, μου λέει ότι της έβαλε στο χέρι μια χρυσή λίρα και στα επτά χρόνια να κανονίσω να την ξεθάψω, αν αυτή πάθει κάτι και δεν είναι εκεί να φροντίσει την κόρη της. Τώρα τελευταία μοιράζει πράγματα και με κάνει να ανησυχώ.

Δε θέλω να πηγαίνω στο χωριό γιατί και μόνο που τη βλέπω όταν γυρνάει από το νεκροταφείο, μου σπαράζει την καρδιά.