ΑΓΡΥΠΝΙΕΣ

Άλλη μια βραδιά που με κατακλύζουν οι σκέψεις. Άλλη μια βραδιά που το σπίτι δεν μπορεί να με κρατήσει μέσα.

Ξέρω πως θα γαληνέψω. Μπαίνω στο αυτοκίνητο. Κάνει ψύχρα. Όλοι βρίσκονται στα κρεβάτια τους τέτοια ώρα. Δεν έχω ντυθεί καλά. Δε με νοιάζει. Λεφτά πήρα μαζί μου και ένα καινούργιο cd που έγραψα πριν μερικές μέρες.

Βενζίνη έχω. Δε σκοπεύω να πάω πολύ μακριά. Μόνο να οδηγήσω. Να τρέξω. Πιο γρήγορα από τις σκέψεις και πιο ξαφνικά από τον πόνο.

Κατεβαίνω τη Βουλιαγμένης. Λίγα τα αυτοκίνητα που συναντώ. Πολλά τα φώτα στους δρόμους. Δε μου αρέσει. Θέλω να είναι σκοτεινός ο δρόμος όπως η ψυχή μου. Στρίβω στην παραλιακή. Τρέχουν κι άλλοι μέσα στη νύχτα. Από κάτι προσπαθούν και αυτοί να ξεφύγουν.

Η μουσική δυνατά. Τα τσιγάρα δίπλα μου και το φεγγάρι να συντροφεύει τη νυχτερινή μου απόδραση. Βγαίνω από τη Βάρκιζα και δεν υπάρχει ψυχή στο δρόμο. Η θάλασσα λαμπυρίζει που και που όταν το φεγγάρι καθρεφτίζεται μέσα της.

Ο δρόμος είναι όλο στροφές αλλά αυτό είναι καλό. Με βοηθά να κρατώ το μυαλό μου στο δρόμο και όχι αλλού.

Η μουσική μου θυμίζει γιατί αντί να είμαι στο ζεστό κρεβατάκι μου είμαι στην παραλιακή με κατεύθυνση στο Σούνιο.

Ο ναός του Ποσειδώνα λάμπει στο φως του φεγγαριού. Στέκεται πάνω από τη θάλασσα αιώνες. Πέρασε λάμψη, παρακμή, φωτιές, πολέμους, αμφισβητήσεις και όμως θαυμάζεται ακόμα. Έχει κάτι το διηνεκές αυτός ο ναός όπως και η Ακρόπολη. Σε κάνουν να σκέφτεσαι πιο ώριμα, πιο αισιόδοξα, πιο σωστά. Ίσως όχι σοφά, αλλά πιο σωστά. Δεν είναι πάντα σοφό το σωστό. Φτάνω μέχρι επάνω και γυρνώ πίσω.

Δυο ώρες οδήγηση κατάφεραν να με ηρεμήσουν. Η πόλη αρχίζει να έχει κίνηση. Καλοδέχομαι για άλλη μια φορά τα φώτα τα πόλης. Καλοδέχομαι την κίνηση στο δρόμο. Σε λίγο πρέπει να ντυθώ για το νοσοκομείο και να θυμηθώ τα ρούχα για την άλλη δουλειά.

Φτάνω στο σπίτι αναζωογονημένη, δε με πειράζει που δεν κοιμήθηκα και αυτήν τη βραδιά. Δεν είναι η πρώτη άλλωστε. Προλαβαίνω να πιω ένα καφεδάκι. Φοράω το παλτό και βγαίνω στη βεράντα. Η Ακρόπολη αρχίζει να λάμπει στο αχνό ροζ της αυγής. Λατρεύω τη θέα από τη βεράντα μου. Όσο περνούν τα λεπτά και ο ήλιος ανεβαίνει πιο ψηλά, τόσο πιο όμορφη μου φαίνεται. Ζω στην πιο όμορφη πόλη και οι δικές μου μαύρες σκέψεις δεν έχουν τόπο εδώ. Της στέλνω το χαιρετισμό μου και φεύγω για το νοσοκομείο. (μόλις αναρτήσω τον απολογισμό της νύχτας που πέρασε).