ΒΡΕ ΚΑΛΩΣ ΤΟ ΜΟΥ!

Ronin.gr - widget IP και λειτουργικού

22 Νοε 2010

ΞΕΣΠΑΣΜΑ...


Ο πατέρας μου, το προηγούμενο βράδυ πριν μπω στη σχολή, γιατί αν δεν το γνωρίζετε, ΕΜΕΝΑ ΜΕΣΑ στη σχολή, έμπαινα Κυριακή βράδυ και έβγαινα, αν έβγαινα, την Παρασκευή μεσημέρι, λοιπόν, το προηγούμενο βράδυ, 16 Σεπτεμβρίου ήταν, είχα τις ενστάσεις μου για το αν θα τα καταφέρω, μου είπε. Κορίτσι μου,  τι θα πει αν θα τα καταφέρεις; Τόσες και τόσες πριν από σένα πως τα κατάφεραν; Το βρήκα εξαιρετικό επιχείρημα. Και τα κατάφερα. Η ψυχή  μου το ξέρει πως, αλλά ο στόχος ήταν στόχος. Πάντα ήθελα να γίνω αξιωματικός της αεροπορίας. Ήταν το όνειρό μου. Και όταν έγινα ανθυποσμηναγός, νόμισα ότι το πέτυχα. Αν ήξερα τι θα περνούσα, ούτε απ’ έξω από τη σχολή δε θα πέρναγα. Ένα θα σας πω και είναι πέρα για πέρα αλήθεια. Με κάλεσαν στο γραφείο να απολογηθώ γιατί αγόρασα BMW!!! Λες και το πλήρωσαν αυτές! Είναι λογικά πράγματα αυτά;;; Κι όμως! Είχα πει ότι θα έφευγα. Εγώ τέτοιες κατινιές δεν τις άντεχα στο πετσί μου, μετά όμως σκέφτηκα ότι ακόμα και αν πέρναγα στο πανεπιστήμιο με την πρώτη και τέλειωνα χωρίς να χάσω ώρα, πάλι θα πέρναγαν τουλάχιστον 8 χρόνια μέχρι να βγάλω δικά μου λεφτά. Και το πήρα απόφαση να μείνω. Αλλά είπα, θα συμβιβαστώ αλλά αυτό που θα κάνω, θα το κάνω καλύτερα από όλους, και το κάνω. Είμαι η καλύτερη, έχω ρίξει το διάβασμα της αρκούδας. Ξέρω τον ΜΠΑΛΛΑ απ’ έξω.(το έμβλημα της σχολής που τέλειωσα, είναι η Αθηνά σκεπτόμενη, εξ ου και η φωτογραφία).

Τώρα, που η αλήθεια να λέγεται, διάγουμε την πιο αξιοπρεπή περίοδο διοίκησης και από πλευράς νοσηλευτικής και από πλευρά διοίκησης μονάδας, τώρα είναι που πονώ περισσότερο. Δεν έχω κανένα παράπονο από τη διευθύντρια και την υποδιευθύντρια ή τις επόπτριες. Δε θα μπορούσε να υπάρχει καλύτερη ομάδα να διευθύνει τη νοσηλευτική υπηρεσία. Θα μου πείτε, γιατί τότε λέω ότι πονάω.
Και εξηγούμαι:
Η δουλειά μου είναι ψυχοφθόρα. Έχει καλές και κακές στιγμές. Αυτό το κατάλαβα νωρίς. Έδωσα εξετάσεις, επέτυχα και πήγα για ειδικότητα. Επέλεξα τη χειρουργική νοσηλευτική. Γιατί; Πολύ απλό. Γιατί όσο βαριά και αν είναι κάποιος, έρχεται με τον καρκίνο του στη χειρουργική κλινική, χειρουργείται, είναι στο κρεβάτι, πονάει, δεν κινείται, αλλά κάθε μέρα είναι και καλύτερα, σηκώνεται, περπατάει, τρώει, ενεργείται, στο τέλος φεύγει από το τμήμα γερός, όρθιος, γελαστός, και ας πάει δίπλα στην ογκολογική. Βλέπεις έμπρακτα πως βοηθάς. Το εισπράττεις από τον ασθενή και την πορεία του. Δεν τον βλέπεις να κάνει χημειοθεραπεία, να λιώνει και να σβήνει.

Έκανα και άλλη ειδικότητα. Νοσηλευτική αιμοδυναμικού εργαστηρίου. Ένα χρόνο στο Ωνάσσειο.  Για καθαρά εγωιστικούς λόγους. Ήμουν καινούργια στο αιμοδυναμικό εργαστήριο και μου έδειχναν οι υπαξιωματικοί. Εντάξει, το δέχτηκα, γιατί δεν ήξερα που παν τα τέσσερα και έπρεπε να μάθω να κινούμαι στο χώρο. Αλλά τα περιστατικά δεν ήταν ιδιαίτερα εξειδικευμένα τότε, οπότε μετά από κανένα τρίμηνο μου ζήτησαν ένα ειδικό σύρμα που δεν το ήξερα. Και μου λέει μια υπαξιωματικός υποτιμητικά, τι ακόμα δεν το έμαθες αυτό;;; άσε που δεν το είχαμε ξαναχρησιμοποιήσει, μου κάθισε στο μάτι! Συνεννοήθηκα με την επόπτρια και τη διευθύνουσα και έκανα αίτηση στο Ωνάσσειο, με δέχτηκε και έγινα εξπέρ. Δεν μπορούσα να διανοηθώ ότι θα μου ξαναέκανε υπόδειξη η υπαξιωματικός. Δεν το άντεχε ο εγωισμός μου.

Μέχρι να γίνω προϊσταμένη, ήμουν μόνο σε χειρουργικές κλινικές. Μετά πήγα σε παθολογική. Μη ρωτάτε γιατί, έχει να κάνει με τις κατινιές που έλεγα. Ήμουν η μικρότερη και με έκαναν ότι ήθελαν γιατί μερικές φορές δε λειτουργεί η λογική και για τρία χρόνια έτσι επιζούσαμε. Καινούργιο διάβασμα, έμαθα και τον READ απ έξω. Έγινα εξπέρ και στην παθολογία. Και το τμήμα το πόνεσα. Το αναδιοργάνωσα από την αρχή, αγόρασα με δικά μου έξοδα ένα σωρό πράγματα. Ένωσα το προσωπικό. Το έκανα μια ομάδα και φίλους μεταξύ τους και με εμένα. Είμαι η μοναδική προϊσταμένη που δε με αφήνει το προσωπικό μου να λείψω για άδεια ή μαζεμένα ρεπώ. Περνούν καλά όταν είμαι εκεί. Οι δουλειές γίνονται χωρίς φωνές, άγχος, καταπίεση και προπάντων, χωρίς λάθη. Όσο μπορεί να γίνει αυτό, γιατί όποιος δουλεύει, θα κάνει και λάθη, αρκεί να μην είναι εις βάρους του ασθενή.

Τότε γιατί πονώ; Γιατί δεν μπορώ να βλέπω νέα παιδιά να πεθαίνουν. Να υποφέρουν, να πονάνε, να αγωνιούν, να καταλαβαίνουν ότι έρχεται το τέλος. Δεν μπορώ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ. Έχω ένα νέο παιδί με σάρκωμα ewing που υποφέρει. Τρελλαίνομαι. Πέθανε και η ξαδέρφη μου από την ίδια αρρώστια και γίνομαι χώμα καθημερινά. Έχω μια νέα γυναίκα με καρκίνο στον εγκέφαλο, νέα, όμορφη, πετυχημένη εργαζόμενη, σύζυγο και μητέρα. Έχασε πρώτα την προσωπικότητά της, έγινε επιθετική, υβριστική, μη συνεργάσιμη και μετά έπεσε σε λήθαργο. Τώρα αργοσβήνει. Καλύτερα που δεν καταλαβαίνει τι έχει και το τέλος που επέρχεται. Μιλάμε για μέρες, ίσως και ώρες.

Αισθάνομαι απαίσια. Βλέπω τον πατέρα του παιδιού. Οκτώ χρόνια έχει αφήσει τα πάντα. Είναι δίπλα του μέρα νύχτα. Έρχεται και με ρωτά πως πάει ο γιος του. Τι να του πω; Τι να πεις να παρηγορήσεις τη μάνα ή τα παιδιά αυτών των περιστατικών; Και ενώ ακούς τα ουρλιαχτά πόνου του νέου παιδιού, έρχεται και μια καρακαηδόνα και σου λέει ότι η μαμά της που είναι 90+ έχει ένα βηχαλάκι!
Τη βουτάς από το μαλλί ή δεν την βουτάς; Αμ δεν τη βουτάς! Γιατί για το δικό της μικρόκοσμο, η μαμά της που είναι με εφτά εγκεφαλικά άμα έχει βηχαλάκι για αυτήν είναι σοβαρό. Χαμογελάς, της δίνεις λύση και γυρνάς στα σοβαρά. 

Υποφέρω παιδιά. Δε με νοιάζει όταν έρχονται γεροντάκια με χίλια δυο προβλήματα και τρέχουμε να τα σώσουμε για μερικές ώρες. Ή αν τρέχουμε να διορθώσουμε λάθη γιατρών εξονοσοκομειακών που ενώ βλέπουν έναν άρρωστο στο σπίτι δεν τον στέλνουν στο νοσοκομείο για να μη χάσουν τα 100 ευρώ που παίρνουν επίσκεψη και όταν επιτέλους φτάσει ο παππούς στο νοσοκομείο τρέχουν οι δικοί μας γιατροί και νοσηλευτές να σώσουν τα αδιόρθωτα. Με νοιάζει όμως όταν έχω παιδιά νέα με καρκίνους και ανίατες νόσους που έρχονται, υποφέρουν και ότι και να κάνουμε δεν αλλάζει κάτι.

Το βλέπω και στα μάτια των γιατρών. Που κάνουν τα πάντα και το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Το βλέπω στα ψέματα που λένε στον ασθενή για την πορεία του ή τις εξετάσεις που έκανε. Το βλέπω στο σκυφτό κεφάλι τους όταν ενημερώνουν τους συγγενείς. Το βλέπω στον τρόπο που πετούν τα μπλοκ, τα στυλό τους φακέλους πάνω στο γραφείο όταν βλέπουν την αξονική με τις μεταστάσεις ή τις διηθήσεις. Ρε πούστη μου, και αυτοί υποφέρουν. Και διπλά, γιατί νιώθουν πιο υπεύθυνοι. Πως αντέχουν;;;

Εγώ τα έχω παίξει. Διάλεξα να γίνω αυτό που είμαι. Είναι επιλογή μου. Αλλά δεν υπολόγισα σωστά. Δεν υπολόγισα τον πόνο, τα δάκρυα, το θάνατο. Και νιώθω ανήμπορη. Νιώθω ένα τίποτα. Δεν μπορώ να κάνω κάτι να βοηθήσω περισσότερο ή να ανακουφίσω. Όσο γρήγορα και αν κάνω, όσες μορφίνες και να βάλω στον ορό, το παιδί θα πονάει. Δεν το μπορώ… αύξησα το στοκ των μορφινών στο τμήμα σε είκοσι από πέντε, για να μην υπάρχει καμιά στιγμή που δε θα καλύπτω το παιδί αλλά και πάλι το ακούω να φωνάζει από πόνο. Η φωνή του με ακολουθεί στο αυτοκίνητο, στο σπίτι, με ξυπνά τα βράδια… δεν το αντέχω.

Μετά από τόσα χρόνια, η δουλειά μου δεν είναι πρακτική, δεν κάνω νοσηλεία, δεν πλένω ή καθαρίζω αρρώστους, απλά λύνω προβλήματα. Νοσηλευτικά, διαδικαστικά, κοινωνικά, οικογενειακά.
Δε με νοιάζει που αλλάζω το πρόγραμμα του προσωπικού μου κάθε τρεις και λίγο. Δε με νοιάζει που την τελευταία στιγμή κόβω άδειες και δίνω ρεπώ. Δε με νοιάζει που χρωστάω στον εαυτό μου ρεπώ ενός μηνός γιατί δε χρωστώ στα παιδιά που δουλεύουν ακάματα.
Με νοιάζει όμως τις φορές που δεν μπορώ να βοηθήσω. Δεν μπορώ να βλέπω νέα παιδιά να λιώνουν και να πεθαίνουν. Δεν το αντέχω…

28 σχόλια:

  1. Γεια σου Ρία

    Διάβασα το πραγματικά συγκλονιστικό σου κείμενο.

    Αυτό που εκφράζεις είναι η αγωνία του ανθρώπου και η διαπίστωση της αδυναμίας του.

    Είναι απόλυτα φυσιολογικό να αισθάνεσαι έτσι. Αυτό δείχνει το πόσο Άνθρωπος είσαι.

    Προκειμένου όμως να εξισορροπήσεις λίγο τα πράγματα στη σκέψη και στην ψυχή σου θα σου πρότεινα να σκεφτείς και το γεγονός ότι κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου προκειμένου να βοηθήσεις αυτούς τους ανθρώπους. Να σκεφτείς επίσης ότι κάποιοι άλλοι άνθρωποι έχουν ωφεληθεί από τη φροντίδα σου.

    Σίγουρα όμως ο πόνος της ψυχής για έναν συνάνθρωπο που βασανίζεται από σωματικό πόνο είναι το ίδιο επώδυνος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αχ αυτές οι φωνές....Αχ...

    Τίποτα άλλο. Κατάλαβες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητή μου Ρία, ελπίζω να μην ακουστεί απλοϊκό αυτό που θα πω, αλλά είχα ακούσει κάτι που άλλαξε την ζωή μου. "Αν ένα πρόβλημα μπορεί να λυθεί, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε. Αν ένα πρόβλημα δεν είναι δυνατόν να λυθεί, δεν έχει σκοπό το να ανησυχούμε..." Εμένα αυτό και οι τρομακτικές του προεκτάσεις μου έχουν δώσει μια εσωτερική ειρήνη και δύναμη πρωτόγνωρη. Έμαθα επίσης ότι ο θάνατος είναι κάτι απόλυτο και έμαθα λίγο πριν από το θάνατο να χαίρομαι την κάθε μια στιγμή σαν να ήταν ένα καρέ ταινίας που μπορώ να ζω μέσα του και να αισθάνομαι τη χαρά αυτού του καρέ ξέροντας αλλά όχι ανησυχώντας για τα επόμενα καρέ. Πολέμησα να κρατήσω τη μάνα μου ζωντανή επί έξι μήνες στις εντατικές, και όταν από επιπολαιότητα γιατρού μπήκε στο τελικό της κώμα, της μιλούσα επί 30 μέρες μέχρι τη στιγμή που την κοίταξα όπως την κρατούσαν τα μηχανήματα στη ζωή, στο κτήριο δίπλα στο δικό σου, και είπα μέσα μου "κοιμήσου μανούλα, βρες γαλήνη". Και δεν έκλαψα. Ζω την κάθε στιγμή για το τι είναι, όχι για το τι θα φέρει... ή για το τι ήρθε πριν, και έφυγε. Η συνείδηση του τι είναι η ζωή είναι το πιο μεγαλειώδες δώρο που μας δίνει η φύση. Όπως είναι και το σχετικά σπάνιο δώρο να αισθάνεται και να σκέφτεται κανείς με τον τρόπο που σε έκανε να μοιραστείς αυτές τις σκέψεις μαζί μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι σπουδαίο ότι ακούς μετά από τόσα χρόνια.

    Δείχνει ότι είσαι άνθρωπος.

    Και αυτό τα λέει όλα.

    Να είσαι καλά και να αντέχεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο.. ποτέ..
    Είναι δύσκολο και πονάει, φυσικά μέσα πονάει.. πιο μέσα δεν γίνεται, όσο και αναίσθητος να είσαι..
    Ωραία ανάρτηση έβαλες πάνω που αρχίζει η εβδομάδα!
    Καλή εβδομάδα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Είναι τραγικό Ρία... αλλά τί μπορείς να κάνεις; Δυστυχώς η ζωή είναι άδικη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εγω θα σου γραψω συγχαρητηρια γιατι μεσα στη ζουγκλα της ζωης εισαι ακομα ευαισθητος ανθρωπος και πονας για τα νεα παιδια που φευγουν πριν ζησουν.Απο την πλευρα σου κανεις οτι μπορεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Aχ, φιλενάδα! Θα φύγει η κακή στιγμή ... αλλά και αύριο θα έρθει μια άλλη σκλιρή ιστορία και θα μπορείς να βοηθάς και θα νοώθεις καλά και όμορφα! Γιατί έχεις μία τεράστια καρδιά...

    Φιλιά και αγκαλιές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση σου αλήθεια, ποτέ μα ποτέ!!
    όσο σκληρός και να είναι ο άλλος, δεν πιστεύω ότι υπάρχουν άνθρωποι του επαγγέλματός σου που να έχουν εξοικειωθεί στη την θέα ενός παιδιού που αργοσβήνει....θλιβερό....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. τουλαχιστον νοιαζεσαι.. γιατι ειναι και αλλοι... Δυστυχως δεν μπορουμε να τους σωσουμε ολους οσο κι αν το θελουμε, οσο κι αν δεν αντεχεται..
    ο αδερφος μου επελεξε νοσηλευτικη, ελπιζω να εκανε το σωστο...

    στη ΣΑΝ εισαι???
    ηταν η πρωτη μου επιλογη αν κ ηξερα πως δεν την ειχα αφου ημουν σε αλλο πεδιο, οποτε...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Συγκλονιστική η ανάρτηση σου μα όχι ..άγνωστη για μένα.Η συχωρεμένη η μητέρα μου όταν πρωτοεργάστηκε σαν γιατρός ήταν στο τότε Σανατόριο ( Παπανικολάου τώρα)έπαιρνε την ιδικότητα της Φυματιολόγου με αμέτρητες εφημερίες ,εγώ στη κυριολεξία μεγάλωσα μέσα στους φυματικούς απο τα 5 μου χρόνια .Την είδα να ρουφά απο το στόμα φυματικού το αίμα όταν πνιγώτανε απο αιμόπτυση, την είδα να μπαίνει σε δωμάτιο φυματικού με Οστρακιά χωρίς μάσκα για να μη ..πέσει το ηθικό του .οταν ΚΑΝΕΙΣ γιατρός δεν δεχότανε να μπει μέσα, την είδα να ξεγεννά φυματικιά και να παίρνει το μωρό στο εφημερίο της τυλιγμένο στη μπλε σκούρα μπέρτα της...την είδα σε τόσα πράγματα στο λειτούργημα της. Υπάρχουν άνθρωποι..γιατροί ανώνυμοι..που πονάνε με το πόνο του άλλου. Μια μέρα γύρισε απο το νοσοκομείο κατάχλωμη και κλαμένη..μας είπε για μια κοπέλα 18 ετών που πέθανε στα χέρια της γιατί ο ..γιατρός της εξωτερικός τη κούραρε έξω για τα λεφτά των επισκέψεων και την ώρα που πια πέθαινε την έστειλε εισαγωγή στο Σανατόριο.Μας είπε λοιπόν : αλλάζω ειδικότητα, δεν αντέχω άλλο το θάνατο. Πήρε λοιπόν την ιδικότητα της μικροβιολόγου στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο και είχε βαθμό όσο υπηρετούσε εκεί.Ό,τι διάβασα με συγκίνησαν γιατί τώρα ..μετα άπο 50 μέρες απο το θάνατο της την θυμάμαι πάντα σαν μια σωστή γιατρό άνθρωπο που μέχρι το τέλος της καριέρας της έκανε εξετάσεις ΔΩΡΕΑΝ στις γριούλες του γηροκομείου της Τούμπας.Είσαι τυχερή φίλη μου που έχεις το χάρισμα να αντέχεις σε αυτό το λειτούργημα και να αισθάνεσαι όπως αισθάνεσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. αχ βρε Ρια ,επελεξες τα δυσκολα γιατι εισαι ικανη και εχεις αποθεματα ψυχης για ολους
    Γιαυτο εισαι και φιλη μου ,γιατι δεν γεννηθηκες να εισαι δευτερη αλλα παντα πρωτη
    μπραβο ρε ψυχαρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Nemo

    αδύναμη δε θα πεις τίποτα...
    το ίδιο θα νιώθατε και εσείς, αν το βιώνατε καθημερινά, δεν είμαι περισσότερο ανθρωπος εγώ από όλους εσάς. το ίδιο είμαστε, έτσι θα αισθανόσασταν και εσείς όλοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Η Γαμάει και Δέρνει

    και εγώ κατάλαβα, και εσύ κατάλαβες...

    άστα ρε κορίτσι, χάλια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. thinks

    πέρασες και εσύ ρε δημήτρη...

    τι να πω τώρα. ο καθένας βιώνει το δικό του γολγοθά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Γιάννης Τ11

    ωραίο είναι, αλλά είναι και επώδυνο!

    ευχαριστώ πάντως.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Hfaistiwnas

    δε σκέφτηκα ότι ήταν αρχή εβδομάδος, το είδα ως ξέσπασμα και για τον ίδιο λόγο έβαλα τον τίτλο αυτό...

    καλό σαββατοκύριακο ηφαιστιωνάκο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS

    κάνω ότι μπορώ αλλά δυστυχώς δεν είναι αρκετό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Verónica Marsá

    αλήθεια είναι όταν φαίνεται η βοήθεια που προσφέρεις, ανακουφίζεσαι. αλλά όταν νιώθεις λίγη, τότε είναι χειρότερα...

    φιλιά ρε βερονικούλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. ΦΟΥΛΗ

    σε κατι τέτοιες στιγμές, ούτε εγώ θελω να είμαι στη θέση μου φιλενάδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. A λ ς

    αν ο αδερφός σου, αντέχει να βλέπει τον άνθρωπο όταν πονάει, τότε καλά επέλεξε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. αχτίδα

    έχεις και εσύ βιώματα βρε αχτίδα...
    και η μάνα σου ηρωίδα ήταν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. stella

    ευχαριστώ φιλενάδα, χρόνια πολλά και απο εδώ για χθες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. σε όλους...

    η νέα γυναίκα με τον καρκίνο στον εγκέφαλο, απεβίωσε την τετάρτη το απόγευμα.

    σήμερα έμαθα ότι την παρασκευή το μεσημέρι εξέπνευσε και το παλικάρι με το σάρκωμα. η κηδεία του έγινε σήμερα σάββατο στη λάρισα. αν μου είχαν τηλεφωνήσει τα παιδιά χθες το μεσημέρι, θα είχα αλλάξει το εισιτήριο στο τρένο και θα πήγαινα στην κηδεία, αλλά το έμαθα όταν εφτασα στην αθήνα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Panos Konstantinidis

    άσε πάνο, ο πατέρας έβγαλε τη μάσκα οξυγόνου από το γιο του, τον φίλησε και του είπε "καλό ταξιδι αγόρι μου", ευτυχώς που έλειπα από το τμήμα. μου τα μετέφεραν τα παιδιά χθες βράδυ και εγινα χώμα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Διαβάζοντας το κείμενό σου, έγραψα ένα σχόλιο,που ο γκούγκλης δε δέχτηκε,έτσι θα πω δύο πράγματα σύντομα.Η δουλειά σου είναι υψηλών απαιτήσεων,και όπως κι άλλες, αν είχες κάποιον να μιλάς θα εκτόνωνες την ένταση.Αλλά λες « Νιώθω ένα τίποτα» κάποιες στιγμές μπροστά στον πόνο.Δεν ξέρω αν το έχεις σκεφτεί και μόνη σου,αλλά αυτό θέλω να σου πω(μαμαδίστικη συμβουλή)Να κάνεις τραγούδι.Και όταν νιώθεις ότι όλα τελειώνουν,και δεν έχεις να προσφέρεις άλλη ανακούφιση ,να λές ένα τραγούδι. Ειδικά οι ύμνοι δρουν σαν βάλσαμο στην ψυχή,αλλά διάλεξε αυτό που σου αρέσει.Η μουσική θεραπεύει,μόνο που χάσαμε αυτή την παράδοση. Θα εκτονώνεις σε μεγάλο βαθμό την ένταση της έκφρασης που καταπίνεις.Στο επάγγελμά σας έχετε τουλάχιστον δύο χορωδίες.Ψάξτους. Κάποια ανάγκη τους έφερε σε αυτό.Και να θυμάσαι:κουράζονται οι άγγελοι;διαλέγουν αυτοί τη θέση τους;Σονόρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

οι δικές σου σκέψεις ποιές είναι;

σχόλια γραμμένα με αγγλικούς χαρακτήρες θα σβήνονται αμέσως. αν δε γνωρίζετε πως γυρνά το πληκτρολόγιο στα ελληνικά, ρωτήστε να μάθετε!

Από το Blogger.

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ

ΤΑ ΠΑΤΡΙΑ ΕΔΑΦΗ
ΑΝ ΔΕΝ ΠΑΙΝΕΨΕΙΣ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΠΛΑΚΩΝΕΙ

Αναγνώστες