ΠΟΙΟΣ ΑΦΗΣΕ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟ ΤΟΥ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ;

ΕΝΑΣ "ΜΕΓΑΣ"

ΕΧΩ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΥΔΗ!!!

Δέστε το βίντεο πολύ πολύ πολύ προσεκτικά και πέστε μου τι σκέφτεστε! Εγώ πάντως τα χρειάστηκα...

ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΒΔΕΛΛΕΣ

Πριν λίγο καιρό, δέχτηκα να συμμετέχω σε ένα καινούργιο ομαδικό μπλογκ. Στο μπλογκ "Με τον καφέ".

Άργησα να κάνω την πρώτη μου ανάρτηση εκεί, γιατί ήθελα να δω ποιο ακριβώς ήταν το κλίμα που θα επικρατούσε.

Όταν διαπίστωσα ότι ήταν ένα πολυσυλλεκτικό μπλογκ και ο καθένας έγραφε ότι ήθελε, άρχισα και εγώ να γράφω σ' αυτό. Όπως έκανε και ο καθένας. Ολόκληρο άρθρο και αν πατούσες στο όνομα του συντάκτη σε έβγαζε στο προφίλ του.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΒΔΕΛΛΕΣ

Άτομα, που χρησιμοποιούν τον καφέ ως διαφημιστικό των δικών τους μπλογκ. Γράφουν έναν τίτλο και τίποτα άλλο. Η συνέχεια πάντα στα μπλογκ τους. Γιατί το κάνουν αυτό; Γιατί στόχος τους δεν είναι η συμμετοχή σε μια ομαδική προσπάθεια, αλλά να βρουν ένα ακόμα μπλογκ που θα έχει λινκ το δικό τους ώστε έτσι να ανέβουν στο τοπ των ελληνικών μπλογκ.

Άδικα γράφουν τα μέλη του "Πεντάεδρον" παρατηρήσεις και υποδείξεις σε όσους γράφουν στον καφέ.

Και αν ήταν μόνο αυτό, λες, άντε πάει στην ευχή. Έλα όμως που δεν μπαίνουν ποτέ στο κοινό τους μπλογκ για να διαβάσουν έστω και μόνο τους τίτλους! Χθες λοιπόν, στον καφέ, αναρτήθηκε δυο φορές το ίδιο άρθρο απο δυο διαφορετικούς χρήστες/συντάκτες! (το πρώτο δεύτερο). και το

Εννοείται βέβαια, ότι δεν έβαλαν όλο το άρθρο, αλλά μόνο τον τίτλο και μετά λινκ τα μπλογκ τους. Δεν είναι κατακριτέο να θες να έχει το μπλογκ σου επισκεψιμότητα και να ανέβει στην κατάταξη των 100 πιο δημοφιλών μπλογκ, είναι όμως κατακριτέο να εκμεταλλεύεσαι την ομαδική προσπάθεια άλλων προς ίδιον όφελος!

Ο Πλωτίνος, ο Παυσανίας, η Edelweiss και όλοι οι άλλοι που γράφουν κανονικά άρθρα είναι ανόητοι; Αυτοί είναι οι έξυπνοι; Εμείς οι άλλοι βλάκες;

Η ανάρτηση αυτή, αποτελεί την απάντησή μου στα μέλη του "Πεντάεδρον" στην ερώτηση γιατί δεν κάνω συχνές αναρτήσεις στον καφέ. Δεν είναι ότι δε θέλω να συμμετέχω, ίσα ίσα, έχω όλα τα μέλη με τα banner τους και του καφέ, πρώτα πρώτα στη σελίδα μου. Όμως αρνούμαι να δεχτώ την εκμετάλλευση. Και στην προκειμένη περίπτωση περί εκμετάλλευσης πρόκειται. Τα μέλη του Πεντάεδρον, πρέπει είναι πολύ ανεκτικά, και να έχουν υπομονή. Ίσως πιστεύουν ότι επειδή είναι αρχή, ο καφές έχει μόνο δυο μήνες στην μπλογκοσφαιρα, ότι στο τέλος όλα θα διορθωθούν ή δεν ξέρω τι να υποθέσω, εγώ δεν είμαι μέλος στο Πεντάεδρον!

Έκανα, μια πρόχειρη έρευνα. Ο καφές έχει λίνκ και μπάννερ όλων όσων συμμετέχουν ως αρθρογράφοι. Οι άρθρογράφοι από την άλλη πλευρά, μόνο μερικοί έχουν το λινκ του καφέ και ακόμα πιο λίγοι έχουν το μπάννερ του καφέ.

Χώρια που βλέπω στη λίστα των συνεργατών του καφέ, αξιόλογους μπλόγγερ που τα άρθρα τους σπάζουν κόκκαλα, και το ξέρω γιατί και εγώ τους διαβάζω συστηματικά, που όμως στον καφέ δεν έχουν κάνει ανάρτηση. Μήπως δεν είμαι μόνο εγώ που ενοχλούμαι από αυτήν την απροκάλυπτη διαφήμιση;

Και αν κάποιοι ενοχληθούν από την ανάρτηση, σκασίλα μου. Όπως έχουν αυτοί το δικαίωμα να διαφημίζονται, έτσι και εγώ έχω το δικαίωμα να παραπονιέμαι και να εκφράζω την άποψή μου! Ισα δικαιώματα σε όλα!

Για σήμερα τέλος η γκρίνια. Τα λέμε αργότερα. Φιλούθια!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Χάθηκα το ξέρω!

Πάει πάνω από μια εβδομάδα που έχω να γράψω στο μπλογκ μου. Όμως έμπαινα και διάβαζα τα δικά σας, μερικές φορές, άφηνα και σχόλια.

Πέρασα μια εβδομάδα στο "θρανίο" προκειμένου να περάσω ένα σεμινάριο για τη διοίκηση των μονάδων υγείας.

Ενδιαφέρον και για να είμαι ειλικρινής, αν εξαιρέσεις τα ατυχέστατα παραδείγματα που μας έφερε την πρώτη μέρα η ομιλήτρια και δημιούργησε ένα αρνητικό κλίμα, όλα τα άλλα ήταν πολύ προσεγμένα, ενημερωτικά και χρήσιμα.

Θα μοιραστώ μαζί σας ένα γεγονός που έφερε τα πάνω κάτω στο αμφιθέατρο και γέλασε και το παρδαλό κατσίκι.

Θέμα της ομιλίτριας, είναι η ασυνειδησία των υπαλλήλων. Προσπαθεί να μας πείσει (σαράντα ένστολους τώρα που η πειθαρχία έχει περάσει και στο DNA μας) ότι πρέπει ενσυνείδητα να

κάνουμε τη δουλειά μας και ότι το σύστημα είμαστε όλοι μας και πρέπει να δρούμε

αξιοκρατικά, αντικειμενικά και να πράττουμε το καθήκον της εργασίας μας χωρίς να βρίσκουμε λύσεις πλάγιες και να μη λαδώνουμε για να γίνονται οι δουλειές μας. Και σε αυτήν τη φάση μας λέει ένα προσωπικό της βίωμα. Εσταζε το καλοριφέρ στο γραφείο της για δυο εβδομάδες και τηλεφωνούσε στον υδραυλικό του υπουργείου να έρθει να το κάνει. Αυτός την είχε συνδέσει με Κάιρο κανονικά και δεν πήγαινε. Η κυρία, φοβούμενη μη χαλάσει το χαλί του γραφείου της (!), πάει στα υπόγεια και του λέει. "Έρχεσαι στις έντεκα και φτιάχνεις το καλοριφέρ που τρέχει και στις έντεκα και μισή έχω παραγγείλει ουζάκια". Και ο υδραυλικός πάει.

Καλά κυρά μου, επί δυο ώρες προσπαθείς να μας πείσεις ότι το σύστημα το χαλάμε όλοι εμείς που δίνουμε φακελάκια στους γιατρούς (οι μισοί εκεί μέσα ήταν γιατροί), που κλέβουμε την εφορία, που καταπατούμε τα καμένα, που χτίζουμε στα ρέματα και τώρα έρχεσαι και περηφανεύεσαι ότι για σένα το γρηγορόσημο ήταν ένα ουζάκι???

Αντί να του μιλήσεις να καταλάβει ότι με την αδιαφορία του θα χάλαγε το χαλί και το πάτωμα του γραφείου σου, οτι για να αλλαχτούν όλα αυτά θα ήθελαν χρήματα, ότι τα χρήματα είναι του δημοσίου και άρα και δικά του αφού είναι φορολογούμενος πολίτης, εσύ τον λαδώνεις?

Δάσκαλε που διδασκες και νόμο δεν εκράτεις!!!

Περιττό να σας πω τι έγινε εκεί μέσα. Ένα περίεργο πράγμα, στην αξιολόγηση των εκπαιδευτών δεν πήρε ούτε ένα δέκα! Το επτά, ήταν το πιο σύνηθες στη βαθμολογία της...

Αυτά και τώρα που δεν είμαι πάλι μαθητριούλα θα με βλέπετε συχνότερα!

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ? ΠΟΙΕΣ?

Γιορτή της γυναίκας σήμερα.

Της Πετρούλας και όλων των κοριτσιών που για να πετύχουν θυσιάζουν τον ίδιο τους τον εαυτό.

Της Ελένης με τα δυο παιδιά που ξυπνά από τις έξι για να είναι στη δουλειά της στις εφτά και γυρνά κατάκοπη, να μαγειρέψει, να διαβάσει τα παιδιά, να συμμαζέψει το σπίτι, να τα τρέξει στα φροντιστήρια.

Της μικρής Λεϊλά που υφίσταται το πιο απάνθρωπο μαρτύριο, την κλειτοριδεκτομή.

Της μικρής Αϊσά που σε δυο μήνες θα κλείσει τα 11 και θα παντρευτεί.

Της Μαρίας που ανέχεται τα χάδια του λιγδιάρη αφεντικού για να μη χάσει τα 700 ευρώ το μήνα μιας και ο πρώην άντρας της δε δίνει ευρώ για το μικρό που έχει μάθει από τα πέντε του να μένει μόνο στο σπίτι.

Της Γεωργίας που σε ένα χρόνο θα έβγαινε στη σύνταξη αλλά απολύθηκε εδώ και δυο μήνες.

Της Κατίνας που ονειρευόταν να δει το γιό της πτυχιούχο αλλά δυο χρόνια μετά το πτυχίο της νομικής, αυτή τον συντηρεί.

Της Σοφίας που ο άντρας της την παράτησε στα 62 γιατί ξεμυαλίστηκε από τη γραμματέα του και τώρα μένει μόνη της με την οικονομική ενίσχυση των παιδιών της.

Της Μελίνας που τα όνειρά της για σπουδές και καριέρα υλοποιήθηκαν, αλλά ξέχασε να ευχηθεί και μια ευτυχισμένη προσωπική ζωή και μόνη της βλέπει τηλεόραση και πίνει ένα ποτήρι κρασί χαϊδεύοντας τη γάτα της και είναι μόνο 48 χρονών.

Της μικρής Βιολέτας που νόμισε ότι αν ερχόταν στην Ελλάδα θα εύρισκε τη γη της επαγγελίας, σε αντίθεση ξαπλώνει σε βρώμικα σεντόνια με κάθε λογής ανθρώπους.

Της Σωτηρίας που στα 68 της ξυπνά από το χάραμα να πάει από τον Πειραιά στο Χαλάνδρι να κρατήσει το νεογέννητο εγγόνι της μέχρι να γυρίσουν οι γονείς του το βράδυ.

Της Αλεξίας που παράτησε τη δουλειά της για να μεγαλώσει τα τέσσερα παιδιά της και από το πρωί, μαγειρεύει, πλένει, σκουπίζει, σιδερώνει και θυμάται το κύρος που είχε ως επαγγελματίας.

Της Ζωής που ξυπνά δέκα φορές το βράδυ για να δει αν αναπνεέι ο εξάχρονος γιος της που χτυπήθηκε από καρκίνο και μόλις βγήκε από το νοσοκομείο.

Της Κατερίνας που για μια άλλη φορά θα πετάξει το βραδυνό φαγητό επειδή ο άντρας της έχει επαγγελματικό δείπνο, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι είναι με την ερωμένη του αλλά μετά από δεκαπέντε χρόνια γάμου και χωρίς παιδιά και επαγγελματική εμπειρία, είναι πιο εύκολο να κάνει την ανίδεη.

Της Χρύσας που από το πρωί υπηρετεί τον άρρωστο άνδρα της, τον μπανιάρει, τον ντύνει, τον ξυρίζει, τον καθαριζει όσες φορές απαιτείται, γιατί είναι ο άνθρωπός της ή τουλάχιστον ότι απέμεινε απο το σπινθηροβόλο βλέμα του μετά το εγκεφαλικό.

Της Μέλπως που έχασε ένα μαστό και δεν ξέρει αν θα ζήσει μέχρι το παιδί που εκανε με εξωσωματική βγάλει το δημοτικό.

Της Φοίβης που στα 35 της αναγκάζεται να παντρευτεί για να έχει το παιδί που έχει στην κοιλιά της ;έναν πατέρα γνωρίζοντας ότι είναι θέμα χρόνου το διαζύγιο.

Της Κλειώς που μόλις πήρε ένα παυσίπονο γιατί πονάει ακόμα που έκανε έκτρωση γιατί μόλις είπε στο φίλο της ότι είναι έγγυος αυτός θυμήθηκε ότι ήθελε να χωρίσουν εδώ και καιρό και της έδινε παράταση.

Της Λεμονιάς που ακόμα λαχταρά ένα παιδί και στα 43 έχασε το τραίνο.

Της Θάλειας που δεν περνάει μέρα που δεν επισκέπτεται το γιό της στο ψυχιατρείο.

Της Φιλίτσας που για άλλη μια φορά θα μαζεψει τον άντρα της τύφλα από το καφενείο της γειτονιάς.

Της Αγγέλας που κρύβει από τον αρραβωνιαστικό της ότι έχει ένα παιδί που το μεγαλώνει η μάνα της.

Της Ξανθής που πρέπει να κρύψει τις μελανιές από τα χτυπήματα που της έδωσε ο άνδρας της για να βγει μέχρι το σούπερ μάρκετ της γειτονιάς της.

Για όλες αυτές και πολλές πολλές ακόμα, ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ.

ΤΙ ΣΑΣ ΣΜΠΑΡΑΛΙΑΖΕΙ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ???

Με κάλεσε η φίλη Στέλλα, να αναφέρω πέντε πράγματα που με κάνουν έξω φρενών.

Θα μπορούσα να γράψω είκοσι, πενήντα, εκατό.

Πρέπει όμως να σεβαστώ τους όρους του παιχνιδιού και να κάνω μια ιεράρχιση.

Χμμμμ.

- Με εκνευρίζει αφάνταστα η κάθε κωλόγρια που πιάνει τιμόνι στα 65 της που χήρεψε και δε θέλει να πουλήσει το αυτοκίνητο του παππού από το 1980 και κάθε κυριακή παίρνει τις φίλες της και βγαίνει βόλτα να σπάσει τα νεύρα των εργαζόμενων που δε χαμπαριάζουν από γιορτές και αργίες! Αγκαλιάζουν το τιμόνι, βάζουν ένα σεμεδάκι στην πίζω εταζέρα που καθρεφτίζεται στο τζάμι, κάθονται σε δυο μαξιλαράκια για να βλέπουν από το παρμπρίζ και επειδή δεν ξέρουν να φέρουν το κάθισμα μπροστά, διπλώνουν και το παλτό τους γύρω από την τσάντα τους και το βάζουν στην πλάτη για να τις σμπρώχνει μπροστά. Είναι η μέγιστη ξεφτίλα της τροχαίας. Αντί να τις μαζέψουν και να τις κλείσουν σε κανένα μοναστήρι, τις αφήνουν να τρέχουν στην εθνική (πάνε για παϊδάκια στον Ωρωπό) με την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 35 χιλιομέτρων την ώρα!

-Μου γυρνάει το μάτι

με όλες και όλους που φάγανε χυλόπιτα και δε λενε να ξεκολλήσουν το μυαλό τους από τον φευγάτο. Και αν έχουν περάσει 3-4 ημέρες λες, πάει στο καλό, είναι πρόσφατο, είναι ακόμα νωπές οι μνήμες στο μυαλό τους, είναι ακόμα αρκετά οδυνηρό. Όταν όμως έχουν περάσει πάνω από 3-4 μήνες, καταντά ηλίθιο. Δεν ξεκολλάς μωρή γιατί δε θες να ξεκολλήσεις. Γιατί είναι πιο εύκολο να κάθεσαι να κλαίγεσαι για ότι έχασες που ίσως και να μην ήταν το τέλειο αλλά με το πέρασμα του χρόνου το εξιδανικεύεις, παρά να ψάξεις να βρεις έναν άνθρωπο που θα σε σέβεται και θα τον σέβεσαι. θα τον αγαπάς και θα σε αγαπάει. Προτιμάει να κλαίγεται παρά να αφήσει την καρδιά και τα μάτια της ανοιχτά να δει τι άλλο κυκλοφορεί στο δρόμο!

-Μου ανάβουν τα λαμπάκια με όλες τις καρακαηδόνες που πας στο σούπερ μάρκετ μισή ώρα πριν κλείσει και σε κοιτάνε λες και τους έβγαλες το μάτι. Αν η κούρασή μου από τις δυο δουλειές δε με έκανε τόσο ανεκτική, σίγουρα θα τις έκανα να με βλέπουνε και να τρέχουν. Βρε τσόλι, αν είχα χρόνο να φτιάξω τα νύχια μου, τέτοια ώρα θα ερχόμουν? Να περνάω τους διαδρόμους σχεδόν τρέχοντας? Θα ερχόμουν πρωί πρωί με το πάσο μου να χαζέψω τα ράφια και σε δυο ώρες θα πέρναγα από το ταμείο με ένα κουτί ντοματάκια. Αν εσύ θες να φύγεις νωρίτερα, κάντο. Εγώ όμως θέλω να ψωνίσω και αφού το μαγαζί που δουλεύεις δέχεται πελάτες μέχρι τις εννέα παρά πέντε, μέχρι τις εννέα παραπέντε θα έρχομαι και ας ξινίζεις τα μούτρα σου. Δε με νοιάζει αν ξινίσεις και το @!#@!ί σου. Σκασίλα μου! Εγώ θα έρχομαι και σας υπόσχομαι, αν ξαναδώ τέτοια φάτσα, όση κούραση και αν έχω θα γεμίσω πέντε καρότσια για να καθυστερήσω στο ταμείο και θα κάνω και τρεις ώρες να τα βάλω σε σακούλες. Που μωρή, μια υπάλληλος σούπερ μάρκετ είσαι, αν δεν ερχόμασταν εμείς να ψωνίσουμε, άνεργη θα ήσουν! Αυτό το σκέφτηκες?

-Μου λασκάρει η βίδα με τους ασθενείς και την αχαριστία τους. Τους χειρουργεί ο γιατρός για το ανίατο νύχι που μπαίνει στο δέρμα τους. Σε δυο μέρες είναι περδίκια. Σε μια βδομάδα κολλάνε ίωση και αρχίζουν να βήχουν. Παίρνουν τηλέφωνο το γιατρό, εντεκα και μισή το βράδυ, όχι τον παθολόγο, το χειρουργό που δέκα μέρες πριν τους έβγαλε το νύχι, και τον ρωτάνε γιατί βήχουν! Ναι μου έχει συμβεί. Ο Ιάσιος παρά είναι ανεκτικός. Εγώ θα τη δούλευα κανονικά. Θα της έλεγα ότι χρειάζεται αξονική θώρακος και μαγνητική εγκεφάλου μήπως έκανε μετάσταση το νύχι στον πνεύμονα. Για κερασάκι θα σας παραθέσω πραγματικό διάλογο προ δύο ετών. Ώρα δύο και τέταρτο τη νύχτα. Ο Ιάσιος μόλις έχει επιστρέψει και κοιμάται στην πολυθρόνα που κάθησε μέχρι να στρώσω τραπέζι γιατί είχε χειρουργείο όλη μέρα, είναι νηστικός και κατάκοπος . Χτυπάει το τηλέφωνο και τον ξυπνώ γιατί ήταν από το σπίτι του ασθενούς που πήγαινε καθημερινά μετά το πανεπιστήμιο και έκανε αλλαγές. "...... ο μπαμπάς έχει να ενεργηθεί τρεις μέρες", λεει η κόρη του ασθενή. "Τώρα το θυμήθηκες ρε Σωτηρία? το απόγευμα δεν ήμουν εκεί? Γιατί δε μου το είπες? Θα το συζητήσουμε αύριο το απόγευμα που θα έρθω". Και κλείνει το τηλέφωνο. Ωρα έξι το πρωί που φεύγω για τη δουλειά. Ο Ιάσιος κοιμάται και το τηλέφωνό του χτυπά. Είναι πάλι από τον ίδιο ασθενή. Τον ξυπνώ," ...... ο μπαμπάς κάνει πριτσ. Λες να ενεργηθεί?" Ο Ιάσιος. "Ε άμα χέσει έχεσε." Και κλείνει το τηλέφωνο. Σεβασμός μηδέν. Νομίζουν ότι ο γιατρός είναι το σκυλάκι τους. Τα χρόνια που γιατρός σήμαινε κάτι πέρασαν ανεπιστρεπτί.

-Απασφαλίζω με όλους όσους κλαίγονται ότι δεν είμαστε κράτος, δεν έχουμε νόμους, δεν αντέχουν τη φορολογία, τις δημόσιες υπηρεσίες, τους γιατρούς που πέρνουν φακελάκια. Και είναι οι ίδιοι δημόσιοι υπάλληλοι που την κοπανούν με την πρώτη ευκαιρία, τρέχουν με 100 έξω από σχολεία, φοροδιαφεύγουν συστηματικά, δίνουν φακελλάκια που δεν τους τα ζητάνε στα δημόσια νοσοκομεία, και βρίζουν με την πρώτη ευκαιρία το κράτος και τους κυβερνώντες. Το κράτος είμαστε όλοι οι εμείς. Διόρθωσε τον εαυτό σου ρε κακομοίρη και θα δεις ότι και τα παιδιά σου θα είναι πιο σωστά, και η κοινωνία θα βελτιώνεται καθημερινά. Τήρησε εσύ πρώτος τους νόμους, μην πετάς τα σκουπίδια σου από τον τέταρτο όροφο στον κάδο (που ποτέ δεν πέφτουν στον κάδο ρε καράγυφτε), μην παρκάρεις μπροστά από την εξοδο του πάρκινγκ του απέναντι, δώσε προτεραιότητα στον πεζό και τον ανάπηρο και μετά μίλα! Κάνε ειλικρινή δήλωση στην εφορία, μην καταπατάς τα καμένα δάση και μετά να παραπονεθείς. Αλλά όσο εσύ διατηρείς αυτά τα άρρωστα συστήματα, μη μας πρήζεις. Στο κάτω κάτω, άμα δε σου αρέσει η χώρα, φύγε. Τράβα στη Σουηδία να ζήσεις. Μας έχεις σπάσει τα νεύρα με τα στραβά της χώρας, δε σε κανουμε πρωθυπουργό ούτε για μια ώρα όχι για μια μέρα όπως μας λες, που θα άλλαζες τα πάντα!

Και θα γράψω άλλο ένα. Με εκνευρίζουν όλοι αυτοί που παραπονιούνται για τους έλληνες που είναι ρατσιστές. Που το παίζουν φίλοι των λαθρομεταναστών και κόπτωνται για τα δικαιώματα τους. Είναι οι ίδιοι όμως που έχουν ένα στρατό αστυνομικούς να φυλάσσουν τη βίλα τους στα βόρεια προάστια, που δε δίνουν ένα ευρώ στον πακιστανό που θα τους καθαρίσει το τζάμι και κυρίως που δε θα περπατήσουν ποτέ στους δρόμους της Κυψέλης ή την Αχαρνών μέρα μεσημέρι. Είναι ολοι αυτοί που θεωρούν οτι η εγκληματικότητα οφείλεται στην κρίση και όχι στους παράνομους που βρήκαν τον παράδεισο στην Ελλάδα που αντί να φυλάει τους πολίτες η αστυνομία από τους εγκληματίες φυλάει αυτούς τους ίδιους γιατι πριν 20 χρόνια καποιος είπε ότι είναι στην λίστα της 17 Νοέμβρη ή επειδή είναι δημόσιο πρόσωπο!

Μου ανέβηκε η πίεση. Πετάω το μπαλάκι στους παρακάτω παίχτες:

-Χειμωνιάτικη λιακάδα

-Θεία Ντόννα

-Ιάσιο

-Αιρετικό

-Σπύρο 1000

Καλό Σαββατοκύριακο!