ΚΑΚΙΕΣ...

Και τώρα θα ανοίξω το κουτάκι με τις κακίες.

Θα με πείτε κομπλεξική και χαιρέκακη αλλά θα σας αποδείξω ότι δεν είμαι.

Θα σας εκφράσω την άποψή μου για τα καμένα σπίτια από την πρόσφατη πυρκαγιά που κατέκαψε κοντά στα 200.000 στρέμματα με δέντρα.

Αφορμή για την ανάρτηση αυτή, στάθηκε η συζήτηση που είχα χθες βράδυ με ένα φίλο. Μου είπε πως μια γνωστή του είχε χτίσει ένα σπίτι στο Γραμματικό, μεζονέτα τρίπατη και κάθε όροφος ήταν πάνω από 500 τετραγωνικά. Έλειπε σε ένα νησί διακοπές, έμαθε για τη φωτιά, γύρισε και βρήκε τα 1200 τετραγωνικά της με την επίπλωση φλαμπέ! Και όλα νόμιμα, παρακαλώ.

Και ερωτώ. Πήρες ρε κύριε, ένα οικόπεδο έξω από την Αθήνα, σε απόσταση αναπνοής και μέσα στο πράσινο. Για να το αγοράσεις και να χτίσεις τη βίλα σου, θα έδωσες τα μαλλιοκέφαλά σου. Και τόσα λεφτά δεν τα βγάζεις μεροδούλι – μεροφάι! Άρα δε σου λείπανε. Αφού ρε ηλίθιε, επένδυσες ένα τόσο μεγάλο χρηματικό κεφάλαιο με σκοπό να είσαι μέσα στο δάσος, τι έκανες για να εξασφαλίσεις ότι δε θα καταστραφεί η επένδυσή σου?

Τόσοι «μεροκαματιάρηδες» είχαν τα «φτωχικά τους» στην Πεντέλη, τη Δροσιά το Διόνυσο, το Ντράφι, το Πικέρμι… Έδωσαν τα μαλλιοκέφαλά τους για ένα οικόπεδο εκεί. (το ξέρω γιατί το 1981 αγόρασε και ο μπαμπάς ένα οικόπεδο στο Ντράφι που όταν το είδε η μαμά μου κόντεψε να πάθει συγκοπή, το είχαμε πάρει, παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχαν χρήματα και πραγματικά ζοριστήκαμε πολύ για κάνα δυο χρόνια, αλλά τώρα, αξίζει πολύ πολύ πολύ περισσότερο). Έδωσαν άλλα λεφτά για να χτίσουν γαλλικές μεζονέτες και πισίνες.

Τι θα ήταν γι’ αυτούς να φτιάξουν και μια δεξαμενή που σε περίπτωση πυρκαγιάς θα είχε πιεστικό με γεννήτρια και περιμετρικά από το σπίτι θα έριχνε νερό???

Έδωσαν τόσα λεφτά και στις 30.000 ευρώ που στοιχίζει αυτή η μέθοδος κιότεψαν???

Αν έδιναν ο καθένας 2000 ευρώ σε κάθε περιοχή, θα αγόραζαν βυτιοφόρα σε κάθε δήμο και θα είχαν κάποιες πιθανότητες να διασώσουν το δάσος που τόσο ήθελαν να ζουν μέσα σε αυτό!!!

Δε λυπάμαι κανέναν που κάηκε το σπίτι του.
Λυπάμαι μόνο τα χιλιάδες δέντρα που έδιναν οξυγόνο στην Αθήνα.
Λυπάμαι τα ζώα που κάηκαν.
Λυπάμαι τα πουλιά που έχασαν τις φωλιές τους και πετάνε πάνω από τα καμμένα και κράζουν.
Λυπάμαι όλους εμάς που καταδικαστήκαμε να ζούμε σε μια χώρα που οι κάτοικοί της έχουν έλλειψη λογικής και ευαισθησίας.
Λυπάμαι τον άτυχο ταξίαρχο που κάηκε, και οι δικοί του δεν είχαν την τύχη να τον χαιρετίσουν όπως του έπρεπε…ένας πραγματικός και σύγχρονος ήρωας!