ΗΛΘΕ, ΕΙΔΕ ΚΑΙ ΑΠΗΛΘΕ!

Ποιος;

Ο παίδαρος γείτονας.

Αυτό το παιδί αναρωτιέμαι τι δουλειά κάνει. Έρχεται στο σπίτι του τρεις τέσσερις ημέρες και μετά ξαναφεύγει. Και φεύγει για κανένα πεντάμηνο!

Όταν επιστρέφει, γίνεται λαϊκό προσκύνημα. Όλο το σόι του περνά και τον χαιρετά και τον περιποιείται.

Όταν φεύγει δεν έρχεται κανείς σπίτι του. Τα έρμα τα φυτά που έχει στη βεράντα, δυο γλάστρες δηλαδή, έχουν ξεραθεί. Είναι πλέον ένα ξερό πράγμα που κάποτε ήταν χώμα και οι γλάστρες έχουν σκιστεί γιατί είναι πλαστικές. Το χειμώνα που έβρεχε, ψιλοζούσαν τα φυτάκια. Τώρα τίποτα. Dead…

Νοικοκυρόπαιδο πάντως. Μόλις έρχεται, πλένει τη βεράντα, καθαρίζει τζάμια και παντζούρια (!). Σκουπίζει, σφουγγαρίζει, βάζει μπουγάδα, αλλά την απλώστρα την έχει μέσα στο σπίτι, οπότε δεν μπορώ να δω μήπως είναι στρατιωτικός και είναι σε κάποια δύναμη στο εξωτερικό.

Σιδερώνει.

Εκεί, ρε παιδιά, τον θαυμάζω. Με τις ώρες σιδερώνει με το εσώρουχο. Μέσα στο σπίτι, που οι νοικοκυρές με μεγάλες βεράντες, όταν έχει ζέστη, σιδερώνουμε στη βεράντα. Μπορεί να σιδερώνει και πέντε ώρες!!! Μιράκολο!

Όταν έρχεται, πραγματικά, τον νιώθω σα συντροφιά. Νιώθω μια ασφάλεια. Και ας μην τον ξέρω. Αν τον δω στο σούπερ μάρκετ, δε θα τον γνωρίσω. Αλλά είναι μια παρεούλα. Τα βράδια, όταν δε βγαίνει, το πρώτο βράδυ συνήθως, κάθεται στη βεράντα του, ανάβει ένα κεράκι και χαζεύει στην τηλεόραση που τη γυρνά προς τα έξω. Τις άλλες βραδιές, επιστρέφει με κάποια, πάντα διαφορετική, γυναίκα. Τη βραδιά πριν φύγει, μένει μέχρι  αργά με συγγενείς και φίλους.

Σήμερα που έφυγα για τη δουλειά, την ώρα που βγήκα στη βεράντα τον είδα που μάζευε τις καρέκλες.

Τον ρώτησα αν ξαναφεύγει.

Μου είπε ναι.

Καλό ταξίδι του ευχήθηκα.

Με ευχαρίστησε και έφυγα.

Η βεράντα είναι πάλι άδεια και οι γλάστρες στην ίδια θέση με τα ξερά φύλλα τους να χορεύουν στο φύσημα του ανέμου!!!

Κίσσις!