ΣΑ ΣΗΜΕΡΑ…

Πριν πολλά χρόνια.

Τη μέρα αυτή δεν την ξέχασα.

Τουλάχιστον όπως ξεκίνησε.

Μόλις χτύπησε το ξυπνητήρι, πετάχτηκα από το κρεβάτι μου σα ζεματισμένη. Μπήκα στο μπάνιο, λούστηκα, περιποιήθηκα τον εαυτό μου και βγήκα χτενισμένη, έτοιμη…

Στην κουζίνα οι γονείς μου με κοίταζαν με ανάμεικτα αισθήματα.

Ο μπαμπάς γεμάτος περηφάνια και ανησυχία.

Η μαμά φανερά στενοχωρημένη που προσπαθούσε να κρυφτεί χαμογελώντας.

Ο μόνος ενθουσιασμένος ήταν η αδερφή μου! Γελούσαν και τα μάτια της.

-Έλα αδέρφι, τελευταία μέρα θα πάρουμε όλοι μαζί πρωινό. Να δω τι θα κάνω τη μαμά αύριο!

Πήραμε πρωινό, η μαμά μου βουτύρωνε φρυγανιές. Η αδερφή μου μου τις έτρωγε. Ο μπαμπάς έπινε τον καφέ του και χαμογελούσε με τόση ικανοποίηση! Η μαμά προσπαθούσε να μην κλάψει.

-Πιες παιδί μου και λίγη πορτοκαλάδα, τι στην έστυψα;;;

-Δε θέλω ρε μαμά, δεν πάει τίποτα κάτω…

-Γιατί κορίτσι μου; Δε σε πάμε για σφαγή. Στη σχολή που ήθελες σε πάμε! Πέρασες. Όλο το καλοκαίρι για αυτό μιλούσες. Τώρα τι φοβάσαι;

-Μπαμπά… και αν δεν τα καταφέρω;;;

-Τόσες και τόσες πριν από σένα πως τα κατάφεραν; Εσύ γιατί να μην τα καταφέρεις;

Όσο και αν σας φαίνεται περίεργο,  αυτό το βρήκα εξαιρετικό επιχείρημα.

Οι άλλες πως τα κατάφεραν; Καλύτερες ήταν από μένα; Πιο ικανές; Πιο έξυπνες; Όχι. Απλά πιο πεισματάρηδες. Το ίδιο και εγώ. Θα τα καταφέρω.

Και τα κατάφερα.

Στις οχτώ, πήρα ένα 

νεσεσέρ με ένα νυχτικό και μια ρόμπα, την οδοντόβουρτσά μου και την οδοντόκρεμά μου, το σαμπουάν και ένα σαπούνι, μια μικρή πετσέτα και μια βούρτσα για τα μαλλιά, δυο κοκαλάκια και πέντε σετ εσώρουχα.

Αυτά ήταν τα πράγματα που θα έπαιρνα μαζί μου στη σχολή.

Οκτώ και μισή ήμασταν με τη μαμά και τον μπαμπά έξω από το 401.

Το κτήριο επιβλητικό. Οι φαντάροι που φύλαγαν την είσοδο και όπως έμαθα λίγες ώρες αργότερα και την έξοδο, μου φάνηκαν σα δεσμοφύλακες.

Δείλιασα. Ναι. Μετά από τόσα χρόνια το παραδέχομαι. Ήθελα να γυρίσω πίσω. Να ξαπλώσω στο κρεβατάκι μου, να χωθώ στην αγκαλιά του μπαμπά μου και να μείνω εκεί. Δεν ήθελα ούτε γαλόνια ούτε τίποτα.

Πάρκαρε ο μπαμπάς μέσα στο στρατόπεδο και βγήκαμε από το αυτοκίνητο.

Πήρα το νεσεσέρ και κοίταγα τη σχολή και τις άλλες κοπέλες που με τα βαλιτσάκια τους περνούσαν το κατώφλι της.

Μια αξιωματικός ήταν στην είσοδο.

Δεν έλεγα να ξεκολλήσω από το πλάι του αυτοκινήτου. Ο μπαμπάς είχε προχωρήσει μπροστά. Η μαμά μου σκούπισε κρυφά όπως νόμιζε τα δάκρυά της. Χαμογελούσε, αλλά την έβλεπα, τα μάτια της δάκρυζαν συνέχεια.

Χώθηκα στην αγκαλιά της. Δάκρυσα και εγώ.

Ο μπαμπάς μας είδε που είχαμε μείνει πίσω. Γύρισε, με έπιασε από το χέρι και με κοίταξε στα μάτια.

-Αν θες το κάνεις αυτό. Αν θες γυρνάμε πίσω και ξαναδίνεις πανελλαδικές. Δε σε πιέζει κανείς. Ότι θες κάνεις. Εγώ είμαι εδώ!

-Όχι βέβαια, είπα. Τόσα και τόσα πέρασα για να μπω σε αυτή τη σχολή. Θα πάω.

Σήκωσα τους ώμους μου και αγκάλιασα τον μπαμπά μου. Μου ψιθύρισε στο αυτί: αν δεν αντέξεις, πάρε με τηλέφωνο να έρθω να σε πάρω. Εγώ είμαι εδώ.

Τον φίλησα, φίλησα τη μαμά, ξαναφίλησα τον μπαμπά και τους έδιωξα.

Ξεκινούσα μια καινούργια ζωή. Τέλος το κοριτσάκι του μπαμπά. Τους κοιτούσα που μπήκαν στο αυτοκίνητο παρά τις αντιρρήσεις τους και πριν βγουν από την πύλη, ο μπαμπάς σταμάτησε και γύρισε και με κοίταξε. Ήμουν στο ίδιο σημείο που με είχε αφήσει. Δε μου έκανε κάποιο νόημα, δε μου φώναξε κάτι. Ήξερα όμως τι μου έλεγε. «Μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ».

Τους κούνησα το χέρι και μόλις πέρασαν την πύλη και βγήκαν στη λεωφόρο, γύρισα και κοίταξα τη σχολή.

Φορούσα μια λευκή φούστα σε γραμμή Α, ένα λευκό κοφτό στο λαιμό πουκαμισάκι που κούμπωνε στην πλάτη, ροζ ινδικό μαντήλι στη μέση και ροζ τσόκαρα. Κρατούσα ένα ροζ νεσεσέρ.

Άλλαξα χέρι στο νεσεσέρ, πήρα μια βαθειά ανάσα και προχώρησα προς τη σχολή.

Στην είσοδό της, είχε έξι σκαλοπάτια. Σταμάτησα πριν τα ανέβω. Η αξιωματικός που ήταν στην πόρτα με κοιτούσε χαμογελώντας και περίεργα. Όλες οι άλλες είχαν έρθει με τους γονείς τους και μπαίνανε μέσα. Εγώ τους έδιωξα εκατό μέτρα πριν τη σχολή. Είχε δει και τον μπαμπά με τη στολή, με κοίταζε και ποιος ξέρει τι σκεφτόταν.

Την κοίταξα και εγώ. Για την ακρίβεια την περιεργάστηκα. Έμεινα κανένα πεντάλεπτο μπροστά από τα σκαλιά.

Το χαμόγελο της Αγαπάκη, 

έτσι την έλεγαν στο επίθετο τη λοχαγό που περίμενε στην είσοδο, έπαψε να υφίσταται. Με κοιτούσε πλέον με φανερή περιέργεια. Θα μπει; Δε θα μπει;

Ότι πέρασα ένα χρόνο, από τη στιγμή που έμαθα για τη ΣΑΝ, μέχρι που έφτασα στο κατώφλι της, μου ήρθαν στο νου.

Οι αλλαγές φροντιστηρίου, το πήγαινε έλα στην Κάνιγγος, το διάβασμα, τα ξενύχτια, οι πανελλαδικές, οι εξετάσεις οι ιατρικές, τα αθλήματα, τα τεστ ευφυΐας, τα τεστ προσωπικότητας, τα ψυχολογικά τεστ. Η αναμονή των αποτελεσμάτων. Τα αποτελέσματα. Και τώρα εδώ…

Πήρα μια βαθειά ανάσα. Και μια δεύτερη. Και ανέβηκα τα σκαλιά.

Υ.γ. το ίδιο βράδυ, ο μπαμπάς μου, η μαμά μου και η αδερφή μου ήρθαν έξω από τη σχολή. Παρκάρανε εκεί που είναι τώρα το περίπτερο απέναντι από την είσοδο του 401. Κοίταζαν τη σχολή. Ο μπαμπάς είπε: αν δεν περνάει καλά το κορίτσι μου, με τανκς θα μπω να την πάρω από κει μέσα! Μου το είπε η αδερφή μου στο πρώτο επισκεπτήριο. Δεν την πίστεψα. Όταν όμως πέρασε αυτή στη σχολή και πήγαμε έξω από το 401 το πρώτο βράδυ, ο μπαμπάς είπε τα ίδια λόγια. Τότε την πίστεψα… Και σε μένα και στην αδερφή μου, οι γονείς μου γύρισαν σπίτι τους όταν στις έντεκα έσβησαν τα φώτα λόγω σιωπητηρίου…

Λίγο έμεινε και σύνταξη μετά!