ΤΟ ΝΟΙΚΟΚΥΡΟΚΟΡΙΤΣΟ

Χάθηκα. Το ξέρω. Έχω όμως εξαιρετική δικαιολογία.

Μου καρφώθηκε από το Μάιο, να βάψω τη βιβλιοθήκη. Ουδέν το περίεργο. Μου καρφώθηκε να το βάψω το δωμάτιο μόνη μου.

Και θα μου πείτε πως μου ήρθε τοιαύτη φαεινή ιδέα.

Γιατί δεν ήθελα να με πιάσουν κορόιδο.

Φέρνω δυο ελαιοχρωματιστές να δουν το δωμάτιο και να μου δώσουν προσφορά. 300 ευρώ. Μάλιστα! Για δυο τοίχους και έναν μισό!

Βγάλε 70 ευρώ τα υλικά, 230 ευρώ για 30 τετραγωνικά τοίχους. Τους υπολόγισα. Έρχεται το τετραγωνικό να στοιχίζει 7,666 ευρώ. Σιγά ρε μάγκες!

Τι σπουδάσατε για να παίρνετε τόσα χρήματα το τετραγωνικό;

Άσε που αν ερχόταν ελαιοχρωματιστής, θα έπρεπε να βγάλω τα πράγματα του δωματίου σε μια μέρα, θα είχα βοήθεια βέβαια, αλλά  δε θα προλάβαινα να περάσω από δικαστήριο ότι θα είχε μέσα το δωμάτιο.

Έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση, και άρχισα μόνη μου σιγά σιγά να αδειάζω το δωμάτιο. Μου πήρε μια βδομάδα αλλά το έκανα εξαιρετικά ξεκούραστα. Μετά έφυγα διακοπές.

Γύρισα, βοήθησα 

τη μαμά μου και μετά αποφάσισα πως ήταν καιρός να τακτοποιήσω και το άδειο δωμάτιο.

Έπρεπε όμως να ξέρω τι θα κάνω.

Κάνω μια ιδιαίτερα λεπτομερή έρευνα στο ίντερνετ και κατέληξα στο χρώμα, το είδος, την ποσότητα, τα απαραίτητα υλικά.

Και γράφω κατάλογο, ο οποίος δεν ήταν και μακροσκελής και πάω στο Praktiker. Αποφασισμένη όμως!

Μια πολύ εξυπηρετική κοπέλα με βοήθησε να πάρω ότι ήθελα. Και τα κουβαλάω σπίτι. Και τα πάω στο δωμάτιο. Και ξεκουράστηκα για το υπόλοιπο της μέρας

Την Τρίτη που μας πέρασε λοιπόν, ξύπνησα από νωρίς. Φρεσκάρισα τις γνώσεις μου, είδα και μερικά βίντεο για το πώς βάφουν και έφτιαξα ένα δυνατό παγωμένο φραπεδάκι.

10:10 ξεκίνησα να καλύπτω με χαρτοταινίες ότι δεν έπρεπε να βαφτεί. 10:30 άρχισα τις προσπάθειες να ανοίξω το χρώμα. Μου πήρε ένα δεκάλεπτο. Τι φοβούνται; Μήπως σηκωθεί το χρώμα και φύγει; Δε φεύγει. Λάλησα, αλλά τα

κατάφερα και θα σας πω και πως. Με το σκουπ του παγωτού της taperware χιλιοστό χιλιοστό να προσπαθώ να ανοίξω το καπάκι να τραβηχτεί λίγο πιο πάνω ώστε να το τραβήξω να το βγάλω. Και το έβγαλα. Επιτέλους δηλαδή! Το ανακάτεψα με το ξύλινο που είχα για τα τηγάνια τα τεφάλ και ξεκίνησα. Και έκανα με το πινέλο τα κοψίματα (όχι, να το δείτε, έμαθα και ορολογία!), μετά πήρα το μικρό ρολάκι και έκανα τις μικρές επιφάνειες και πίσω από το καλοριφέρ και ήρθε η ώρα να ξεκινήσω με το μεγάλο ρολό!

Εννοείται, πως δεν έσταξα σταγόνα κάτω. Όλα λαμπίκος!

Και ξεκινώ με το 

μεγάλο ρολό. Κάνω τον έναν τοίχο και το μισό μισό και τελειώνει το πρώτο δοχείο με το χρώμα. Μου πήρε, χωρίς υπερβολή παιδιά, 40 λεπτά να τελειώσω το άνοιγμα του δεύτερου κουτιού. Το ανακάτεψα καλά και αυτό και συνέχισα τη δουλειά μου. Στις 12:40 είχα τελειώσει τα πάντα. Και καταπληκτική δουλειά. Επαγγελματική όσον αφορά από τα σοβατεπιά και πάνω.

Γιατί όσον αφορά από τα σοβατεπιά και κάτω… γάμησέ τα!!!

Δεν είχα δει στα βίντεο να στρώνουν κάτω χαρτί. Ούτε το διάβασα στα ενημερωτικά.

Και την πάτησα…

Διότι το μεγάλο ρολό, όταν ανεβοκατεβαίνει στον τοίχο, πιτσιλάει. Και αφήνει κάτι πιτσιλιές μικρές μικρές παντού. Γύρω γύρω από τους τοίχους, το πάτωμα, είχε γίνει λευκό από μικρές πιτσιλιές!

Περιμένω να στεγνώσουν οι τοίχοι, βγάζω τις ταινίες, καθαρίζω τις μπρίζες και τα κουφώματα, τα τζάμια και τις ντουλάπες και έπεσα ξερή. Ήταν μόνο τέσσερις το απόγευμα. Πονούσα παντού. Γιατί όταν είσαι πάνω στη σκάλα, όλο το σώμα και όλοι οι μυς λαμβάνουν μέρος στην ισορροπία μας. Και έπεσα ξερή για ύπνο. Καλά το αποτέλεσμα με δικαίωσε πανηγυρικά. Ένιωθα φοβερή ικανοποίηση. Και κοιμήθηκα σαν πουλάκι παρά την κόπωση τη σωματική.

Όπως καταλάβατε δεν αναφέρθηκα καθόλου στο πώς αφαίρεσα τις πιτσιλιές. Γιατί τις άφησα για την επόμενη ημέρα. Ναι ναι ναι, τις άφησα να στεγνώσουν καλά καλά για νιώσουν και αυτές για μερικές ώρες το μεγαλείο της ύπαρξής τους!

Την Τετάρτη το πρωί, έφτιαξα πάλι ένα παγωμένο και δυνατό φραπεδάκι, γέμισα νερό μια λεκανίτσα, πήρα το σφουγγάρι της κουζίνας, και έπεσα στα τέσσερα. Ω ναι, γονάτισα στο πάτωμα και με το σφουγγαράκι τρίψε τρίψε έβγαλα όλες, μα όλες όμως, τις πιτσιλιές. Περίμενα μέχρι τις δυο το μεσημέρι να τελειώσω, αλλά μου πήρε ως τις έξι το απόγευμα. Τελικά έκανα ένα πάτωμα να σου χυθεί το γάλα και να το πιείς από κάτω!

Κούραση; Πόνος; Ταλαιπωρία; Μη στο συζητώ. Πονούσε το δεξί το χέρι, τόσο, που πήρα δυο παυσίπονα. Ο δικέφαλος ο δεξιός ακόμα πονάει. Το αριστερό χέρι που στηριζόμουν, πρήστηκε και ακόμα να ξεπρηστεί. Τα γόνατά μου και ιδιαίτερα το πονεμένο, υπέφεραν. Όταν σηκώθηκα, έβλεπα μυγάκια. Έκανα ένα καυτό μπάνιο και έπεσα ξερή. Επιεικώς ξερή. Την επομένη δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Δεν έβρισκα  θέση να με ανακουφίζει από τους πόνους. Και είχα και τα κουνούπια να με κάνουν μεζέ. Ευτυχώς η κολλητή, μου είχε φέρει μια μυγοσκοτώστρα, τη φόρτισα και τα μακέλεψα τα αιμοδιψή τέρατα με την ηλεκτρική μου ρακέτα!

Την επομένη άρχισα να γεμίζω το δωμάτιο. Ακόμα δεν έχω τελειώσει, αλλά δεν πειράζει. Θα μου φάει κανένα μήνα να ξανακάνω το βομβαρδισμένο χωριό της Συρίας, σπίτι, αλλά θα είναι κουκλί.

Αυτά. Πάω να βάλω το πονεμένο μου κορμί σε ένα κρεβάτι να ξεκουραστεί.

υ.γ. οι πιτσιλιές είναι έτσι μικρές όπως αυτές που έχω στο στήθος μου και αυτές δε βγήκαν από το τρίψιμο στο μπάνιο. έτσι κατάλαβα πως θα κουραστώ να τις βγάλω από το πάτωμα και γι αυτό το άφησα για την επομένη το καθάρισμα του πατώματος!