ΛΙΓΟ ΑΣΤΕΙΑ, ΛΙΓΟ ΣΟΒΑΡΑ, ΛΙΓΟ ΣΤΕΝΑΧΩΡΑ, ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΦΙ ΜΑΣ!

Είμαι μπλόγγερ εδώ και έξι σχεδόν χρόνια.

Σε αυτό το χρονικό διάστημα, έχω πάρει χαρές και λύπες από το χόμπυ μου αυτό.

Υπήρχαν αναρτήσεις μου που αναδημοσιεύτηκαν από άλλα μπλογκς ή διαδικτυακές εφημερίδες. Αναρτήσεις μου διαβάστηκαν στο ραδιόφωνο. Αναρτήσεις που ξεσήκωσαν θύελλα αντιδράσεων και ξεπέρασαν τα 100 σχόλια (όποιος πει ότι δεν τον νοιάζει αν έχει σχόλια, λέει ψέματα. Τα σχόλια δείχνουν ότι ό,τι έγραψες έχει ή δεν έχει απήχηση, δείχνει μια επαφή που μπορεί να είναι απρόσωπη, έχει όμως τη χάρη της.).

Αλλά υπήρχαν και φορές που μερικοί ψυχανώμαλοι άρχισαν να με κατηγορούν, να με βρίζουν, να με απειλούν.

Όταν έμαθαν στη δουλειά μου ότι διατηρώ μπλογκ, με απείλησαν για να το κλείσω (δεν ήξεραν με ποια είχαν να κάνουν!).

Γνώρισα πολλούς μπλόγγερς. Με άλλους διατηρήσαμε επαφές, με άλλους χαθήκαμε λόγω διάστασης απόψεων ή αποστάσεως. Άλλοι ζουν, άλλοι πέθαναν.

Γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους. Άνδρες και γυναίκες. Νέους και πιο ηλικιωμένους. Μορφωμένους και όχι. Αλλά πάνω από όλα, ανθρώπους.

Που κάποιοι με στήριξαν όταν το είχα ανάγκη, που με εμπιστεύτηκαν, που με εκτίμησαν. Το ίδιο προσπάθησα να στηρίξω και εγώ και να βοηθήσω, όπου μπορούσα, όπως μπορούσα και εγώ. Το ίδιο εμπιστεύτηκα και εγώ αυτούς. Έκλαψα στον ώμο τους, γέλασα μαζί τους, τους κράτησα το χέρι και μοιράστηκα μαζί τους μύχιες σκέψεις τους. Και το εκτίμησα αυτό. Πολύ. Όπως και το ότι μου άνοιξαν το σπίτι τους, με περιποιήθηκαν, με παρηγόρησαν, με έκαναν να γελάσω.

Μέσω αυτών των υπέροχων ανθρώπων, γνώρισα και άλλους το ίδιο εξαιρετικούς και υπέροχους.

Και σήμερα, πέρα από το να θέλω να διαχωρίσω τη θέση μου από έριδες και μαχαιρώματα πισώπλατα και μη, θέλω περισσότερο να ευχαριστήσω όλους αυτούς τους ανθρώπους.

Και θέλω να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τη Νατάσσα. Που δε με είχε δει παρά μόνο μια φορά, που δε με ήξερε, που δε διάβασε ποτέ το μπλογκ μου πριν με γνωρίσει, που πριν ακόμα διαβάσει για να σχηματίσει μια ιδέα του τι περίπου άνθρωπος ήμουν, ασχολήθηκε μαζί μου. Περισσότερο από περιέργεια τη ρώτησα για κάτι βιβλία και μια εβδομάδα μετά, μου τα έφερε. Δεν τα πλήρωσε, για να μη νομίσετε ότι την εκμεταλλεύτηκα, εκμεταλλεύτηκα τις γνωριμίες της. Και η γυναίκα με μια κουβέντα που είπαμε στο πόδι, μου χάρισε μια σειρά βιβλίων που δεν περίμενα ποτέ πως θα κατάφερνα να συγκεντρώσω σε dt!!! Χίλια ευχαριστώ Νατάσσα. Σου το είπα και δια ζώσης, αλλά νιώθω την ανάγκη να το πω και από το ταπεινό (που λέει ο λόγος), ιστολόγιόν μου!

          ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΝΑΤΑΣΣΑ!

Ευχαριστώ όλους σας που όλα αυτά τα χρόνια με συντροφεύετε!

Και τώρα στα πιο σοβαρά.

Τα ιστολόγια, δεν είναι σκοπός της ζωής μας. Τα ιστολόγια είναι για να περνάμε ευχάριστα την ώρα μας, να εκφραζόμαστε και να μοιραζόμαστε ότι θέλουμε. Όχι να τσακωνόμαστε, να τα κάνουμε σκοπό ζωής, να μας κυριαρχούν πνευματικά, συναισθηματικά, ψυχολογικά. Είναι πολύ ψυχοφθόρο να αναλωνόμαστε σε καυγάδες, ξεκατινιάσματα και έχθρες στα μπλογκς.

Ρε παιδιά, χαλαρώστε.

Μόδα είναι, θα περάσει… Κανείς δεν πέθανε επειδή τον έβρισε κάποιος σε ένα μπλογκ. Ούτε έβγαλε κέρατα ή ουρά. Για μένα λίγα έχουν σούρει; Σιγά. Και τι έπαθα; Στο χωριό μου λένε, πετροβολούν το δέντρο που έχει καρπούς.

Ηρεμήστε, ξεχάστε έριδες και λόγια. Χαρείτε τη ζωή, τους γκόμενους και τις γκόμενές σας, τα παιδιά σας και αν μπορείτε να αλληλοβοηθηθείτε, έχει καλώς. Αλλιώς, καλή καρδιά!!!

Άντε φιλούθια!