ΙΤΑΛΕ, ΔΕ ΣΟΥ ΧΑΛΩ ΧΑΤΙΡΙ...

Ιταλέ, φτιάξε καφέ, άναψε τσιγάρο, κάτσε αναπαυτικά και ετοιμάσου.

Έρχεται νέος καμένος.

Κεφάλαιο έκτο: ο κολλημένος

Με έχουν κλέψει, είμαι στα μαύρα μου τα χάλια και πρέπει κάπου να πάω. Το έτερον ήμισυ βρίσκεται εκτός Ελλάδος. Εγώ πρέπει να πάω με το συνοδό μου εκεί που έχω υποχρέωση. Παίρνω τον κολλητό. Είναι σε ένα μπαράκι.

-Ρεμάλι, αύριο βράδυ θα με συνοδεύσεις εκεί. Λείπει το έτερον ήμισυ, σε εμπιστεύεται, θα έρθεις να του κρατάς τα μπόσικα.

-Ριάκι, είμαι εφημερία. Λυπάμαι, αύριο δε γίνεται.

Και προσφέρεται ο φίλος του που είναι μαζί του στο μπαράκι και  που έχει ακούσει για μένα από τον κολλητό αλλά και από έναν άλλον φίλο του, επίσης γιατρό, που είμαι και το ερωτικό του απωθημένο!

Ο κολλητός μου δίνει το τηλέφωνο να μιλήσω με τον υποψήφιο συνοδό. Κύριος, δεν μπορώ να πω. Ευγενέστατος, πρόθυμος, με ωραίο λέγειν. Του λέω θα το σκεφτώ και θα πάρω τον κοινό γνωστό μας να σας ενημερώσει.

Στέλνω μήνυμα στον κολλητό και μόλις πάει σπίτι του με παίρνει στο σκάιπ.

-Βρε τι είναι αυτός που μου τον φόρτωσες για αύριο; Και αν είναι κανένας λεχρίτης και με κάνει ρεζίλι; Και αν αυτό; Και αν εκείνο;;; έλεγα εγώ, γέλαγε ο κολλητός.

-Βρε χαζή, είναι απόφοιτος του αμερικάνικου κολλεγίου, σπούδασε στην αμερική, έχει αυτήν την εταιρεία, ρεζίλι δε θα σε κάνει.

-Τρόπους έχει, μυαλό;;; ρωτάω η καημένη γιατί από καμένους είχαμε πήξει…

-Μα δεν του μίλησες;

Του είχα μιλήσει. Ακουγόταν ευγενής και καλλιεργημένος.

-Εμφανισιακά τι λέει; Να βάλω τακούνια ή θα πάω μόνη  μου;

-Να βάλεις καλε, είναι δυο κεφάλια ψηλότερος από μένα, μου λέει ο κολλητός.

-Δηλαδή ίσα με εμένα, του λέω, γιατί δεν είσαι και πρώτο μπόι!

-Άει χάσου μωρή μικρή αρβύλα! Με λέει! Έτσι πειραζόμαστε χρόνια τώρα!

-Άντε καλά, να έρθει να με πάρει από το σπίτι, ένδυμα βραδινό και καθαρό αυτοκίνητο παρακαλώ!

Και έρχεται ο άνθρωπος. Μου τηλεφωνεί, του δίνω οδηγίες πώς να έρθει, έρχεται στην ώρα του. Θετικότατο! Γιατί με τη συνέπεια των ανδρών ένα θέμα το έχω.

Κατεβαίνω, μου ανοίγει την πόρτα του τζιπ  MERCEDES, μου φτιάχνει το κάθισμα να είμαι αναπαυτικά και πάμε εκεί που είναι να πάμε. Κύριος. Μου είπε μερικά πράγματα για τον εαυτό του στο αυτοκίνητο να τον συστήνω και να ξέρω ποιος είναι και τι να λέω.

Αλλά μας βγήκε μάπα η εκδήλωση και δεν έβλεπα την ώρα να φύγω. Το καταλαβαίνει ο άνθρωπος, μου προτείνει να πάμε για φαγητό. Ευγενέστατο! (Βρε, σκεφτόμουν, κοίτα κελεπούρι που δεν το είχα γνωρίσει τόσα χρόνια! Το ρεμάλι τον κολλητό, δε μου είπε ποτέ να βγω όταν ήταν μαζί… εκεί βέβαια, έπρεπε να ψυλλιαστώ κάτι, δεν ψυλλιάστηκα. Γιατί πέρα από την πλάκα, ο κολλητός είναι όντως σαν αδερφός. Ότι ώρα και να του τηλεφωνήσω, σκίζεται να έρθει να δει τι έχω. Να με βοηθήσει. Να μου συμπαρασταθεί...)

Πάμε για φαγητό. Στην Ιθάκη στη   Βουλιαγμένη. Ήταν η δεύτερη φορά σε μια εβδομάδα με διαφορετικό συνοδό!  Τρώμε, κάτι μου λέει, συμφωνώ μαζί του, σηκώνεται, έρχεται από την πλευρά μου και μου φιλά το χέρι. (Κίνηση ματ. Εντυπωσιάστηκα…)

Του λέω θέλω να περπατήσω. Με πάει στη μαρίνα της Γλυφάδας. Εγώ ήμουν ελαφρά ντυμένη, μου δίνει το παλτό του πάνω από το δικό μου μαντώ. (Τζέντλεμαν! Βρε το παιδί! Σκεφτόμουν…)

-Ριάκι, τι λες, πάμε για έναν καφέ;

-Και δεν πάμε; Και με πάει στο Ιντερκοντινένταλ. Πίνουμε τα καφεδάκια μας. Του λέω,

-Θελω να καπνίσω…

Πληρώνει και με πάει που ρε παιδιά για να καπνίσω; (Σημειωτέον ότι το Ιντερκοντινένταλ, είναι σχετικά κοντά στο σπίτι μου). Με πάει στο Galaxy του Hilton. Εκεί, αν βγεις στο αίθριο, καπνίζεις. Καπνίζω. Αυτός δεν καπνίζει. Πίνουμε και ένα ποτό και επειδή την άλλη μέρα δούλευα, με πήγε σπίτι μου.

Μου ανοίγει τις πόρτες να βγω από το αυτοκίνητο, μου ανοίγει με τα κλειδιά μου την εξώπορτα της πολυκατοικίας, καλεί το ασανσέρ, μου ανοίγει την πόρτα, μου φιλά το χέρι και με καληνυχτίζει. Μέχρι να περάσουν τα 40 δευτερόλεπτα να φτάσω στον όγδοο, χτυπάει μήνυμα στο κινητό. Κοιτώ, ήταν ο τύπος που μου τηλεφώνησε αλλά δεν είχε σήμα το κινητό στον ανελκυστήρα.

Μέχρι να ξεκλειδώσω, μου τηλεφωνεί. Μιλάμε για κανένα σαραντάλεπτο και το κλείνουμε γιατί έχει πάει τρεις τη νύχτα και εγώ δουλεύω κιόλας την επομένη…

Το πρωί, με ξυπνά για να είναι σίγουρος ότι δε θα καθυστερήσω στη δουλειά μου εξαιτίας του που με έκανε να ξενυχτήσω.

Μου τηλεφωνεί στη δουλειά το μεσημέρι για να δει αν είμαι καλά αφού ξενύχτησα μαζί του. Μου τηλεφωνεί ενώ είμαι στην άλλη δουλειά να δει τι ώρα θα φύγω για να μην κουραστώ πολύ γιατί δεν κοιμήθηκα το προηγούμενο βράδυ. Μου τηλεφωνεί την ώρα που πάω σπίτι και ικανοποιείται που επιστρέφω σχετικά νωρίς. Μου τηλεφωνεί ενώ κάνω ντουζ για να δει αν έφτασα καλά και αν είμαι ήρεμη να κοιμηθώ.

Με ξυπνά ξανά την επομένη στις πέντε και μισή. Μου ξανατηλεφωνεί στις επτά παρά δέκα, να δει αν έφτασα γιατί έβρεχε και να προσέχω στο δρόμο.

Μου τηλεφωνεί στις δέκα, αν έφαγα κάτι γιατί κουράζομαι πολύ και δεν τρέφομαι σωστά. Μου τηλεφωνεί στις δυο, για να δει αν έφυγα από το νοσοκομείο για την άλλη δουλειά. Μου τηλεφωνεί στην άλλη δουλειά, για να δει αν τσίμπησα κάτι ή να μου φέρει αυτός από τη Γλυφάδα που είναι τα γραφεία της εταιρείας του στο Γέρακα που δούλευα! Μου τηλεφωνει στις οκτώ, να δει αν έφαγα για βράδυ να με βγάλει έξω για φαγητό.

Σφάλμα δικό μου πρώτο. Βγήκα. Πήγαμε πάλι στην Ιθάκη. Φάγαμε το ψαράκι μας, πήγαμε για καφέ στον Αστέρα της Βουλιαγμένης, με πήγε στο Σούνιο για βόλτα και γύρισα σπίτι πάλι στις δώδεκα και…

Με ξαναξυπνά το πρωί. Επιβεβαιώνει ότι έφτασα στη δουλειά, έχουν αρχίσει να με πειράζουν οι υφιστάμενοί μου, τηλεφωνεί στις δέκα να μου θυμήσει να φάω κάτι, να φύγω στις δυο, επιβεβαιώνει ότι έφτασα στο άλλο γραφείο, μου θυμίζει να φάω στις τέσσερις, μου προτείνει πάλι φαγητό.

Σφάλμα δικό μου δεύτερο. Ξαναπάω για φαγητό μαζί του. Πάμε στο Καστελόριζο στον Πειραιά. Τρώμε τις γαριδούλες μας, πάμε για ποτό στα βράχια της Πειραϊκής για να καπνίσω και να περπατήσουμε. Με γυρνά σπίτι και μέχρι να φτάσει στο δικό του στη Γλυφάδα, μιλάμε στο τηλέφωνο.

Με ξαναξυπνά το πρωί. Επιβεβαιώνει ότι έφτασα στη δουλειά, μου θυμίζει το δεκατιανό μου, που δεν το τρώω αλλά του λέω ότι κάτι τσιμπάω, τσεκάρει ότι έφυγα για Γέρακα, ότι έφτασα, ότι έφαγα, ότι θα φύγω έγκαιρα και δε θα ξενυχτίσω εκεί. Μου προτείνει να πάμε για φαγητό.

Σφάλμα δικό μου τρίτο. Ξαναπήγα για φαγητό.

Για να διευκρινίσω, ξέρει ότι έχω σχέση, ξέρει ότι το έτερον ήμισυ θα επιστρέψει σε τρεις τέσσερις μέρες, αλλά επιμένει. Πάμε για φαγητό σε ένα κινέζικο στο Καβούρι. Πάμε για ποτό στο Εν Πλω. Περπατάμε στον Αστέρα και γυρνώ σπίτι πάλι στις δώδεκα.

Ξέρετε τα της επόμενης μέρας, μην τα ξαναγράψω.

Τα σφάλματά μου έγιναν έξι. Του εξηγώ ότι το τελευταίο βράδυ που τρώγαμε πάλι στην Ιθάκη, ότι την επομένη θα έρθει το έτερον ήμισυ και θα πρέπει να σταματήσει αυτή η τηλεφωνική πολιορκία και τα νυχτερινά ξεπορτίσματά μου. Τον ευχαρίστησα ιδιαίτερα και με πήγε σπίτι μου.

Το πρωί με ξυπνά. Επαναλαμβάνει την αυτή διαδικασία όλο το πρωινό και ενώ περιμένει να είμαι στο Γέρακα, εγώ είμαι στο αεροδρόμιο να παραλάβω το φίλο μου. Έρχεται το πουλάκι μου και αρχίζουν τα τηλέφωνα. Του εξηγώ ότι μόλις ήρθε η σχέση μου και ότι δεν μπορώ να του μιλήσω. Σα να του είπα, πάρε κάθε μισή ώρα.

Κάθε μισή ώρα τηλέφωνο ο κύριος Στέφανος. Ο δικός μου έχει αρχίσει να βγάζει καπνούς από τα αυτιά. Τραβάμε και έναν περιποιημένο καυγά και τον πάω σπίτι του αντί να βρεθούμε που είχαμε δέκα μέρες να ειδωθούμε.

Τα τηλέφωνα συνεχίζονται ακάθεκτα. Ο δικός μου, με έχει ακούσει που τα χώνω στο Στέφανο, αλλά δε χαμπαριάζει και επειδή ένα θέμα με τη ζήλεια το είχε, με έκανε καινούργια. Πάω σπίτι μου, χτυπάει το τηλέφωνο, νομίζω ότι είναι ο Στέφανος, ρίχνω ένα σχετικό βρίσιμο, ήταν το αίσθημα, με ρωτά γιατί του τα ’ψαλλα που αυτός πήρε να ζητήσει συγνώμη, του εξηγώ, παίρνει ταξί και έρχεται σπίτι μου. Όλο το βράδυ μπορεί να πήρε και είκοσι φορές ο Στέφανος.

Ο οποίος Στέφανος, δε μου έχει πιάσει ούτε το χέρι, οι συναντήσεις μας είχαν καθαρά φιλικό χαρακτήρα, είχα εξηγηθεί ότι είχα σχέση και δεν του άφησα καμιά ελπίδα να πιστέψει ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει μεταξύ μας. Την επομένη είχα ρεπό. Είχα φροντίσει το πρόγραμμά μου να έχω δυο μέρες να δω το σύντροφό μου, αλλά ο Στέφανος το χαβά του. Ο άλλος τα έχει πάρει στο κρανίο. Σηκώνει αυτός το τηλέφωνο, αρχίζει τα γαλλικά, κλείνει το τηλέφωνο και μου λέει με θριαμβευτικό ύφος:

-Εντάξει καρδιά μου, έληξε. Δε θα σε ξαναενοχλήσει! Και καθόμαστε να φάμε. Τρώμε, και την ώρα που πίνουμε καφέ αγκαλιά και βλέπουμε μια ταινία του Αγγελόπουλου, χτυπά το τηλέφωνο και είναι ο Στέφανος. Τα παίρνει πάλι ο δικός μου, δίνει μια στο τηλέφωνο και το ρίχνει στο τζάκι αφού πρώτα το έχει διαλύσει στα δυο…

Τηλέφωνο – τζάκι, σημειώσατε 2!

Τσατίζεται ο φίλος μου, φεύγει. Και μένω και χωρίς τηλέφωνο.

Παίρνω την κάρτα σιμ, τη βάζω σε μια παλιά συσκευή και από την επομένη στιγμή αρχίζει το μαρτύριό μου. Κάθε δέκα λεπτά τηλέφωνο ο Στέφανος. Το κλείνω. Παίρνω τον κολλητό, του λέω τι έγινε, βάζει τα γέλια.

Γι αυτό ρε Ριάκι τόσα χρόνια δε στον γνώριζα. Άμα του αρέσει κάποια γυναίκα, γίνεται τόσο κολλιτσίδα που σπάει νεύρα. Καλός είναι για φίλος αλλά για γκόμενος δεν κάνει. Εκτός και αν είναι κάποια το ίδιο βλαμμένη και της αρέσουν αυτά…

Η τηλεφωνική πολιορκία συνεχίστηκε τρεις μέρες. Εγώ άλλαξα τηλέφωνο, είπα στον κολλητό να μην του το δώσει και για ένα μήνα ησύχασα. Έλα όμως που ήξερε που έμενα και πήρε ένα λογαριασμό του κινητού και βρήκε το καινούργιο κινητό μου! Άντε πάλι αλλαγή αριθμού και ο λογαριασμός στο σπίτι της μαμάς μου που δεν ξέρει που είναι! Και έτσι ξέμπλεξα!!