ΚΑΜΕΝΟΥ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ, Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

Μετά από απαίτηση του φίλου μπλόγγερ Ιταλού (λινκ δεν ξέρω να βάζω, τσιμπάτε το μπλογκ του http://madonnaonthecocks.blogspot.gr/), αναρτώ (προγραμματισμένα) τη συνέχεια του σήριαλ οι καμένοι!

 

Κεφάλαιο τέταρτο: ο μίζερος.

Φίλος του πατέρα μου, νοσηλεύεται στο νοσοκομείο. Έρχεται να τον δει ένας παλιός του φίλος με το γιο του. Ο γιος φεύγει, ο πατέρας μένει και κάνει παράπονα στον ασθενή γιατί χώρισε ο γιος του και είναι μόνος του δυο χρόνια τώρα. Είναι διευθυντικό στέλεχος σε μια μεγάλη τράπεζα, έχει ένα γιο που σπουδάζει κάπου στη βόρειο Ελλάδα. Ο φίλος του μπαμπάκα μου, θεωρεί υποχρέωσή του να αποκαταστήσει το γιο του φίλου του με την κόρη του συναδέλφου του… δηλαδή εμένα.

Με έχει κάθε μέρα στο μπούρου μπούρου. Βλέπει ότι εγώ ανθίσταμαι σθεναρά. Με ακούει να μιλάω στο τηλέφωνο με το σύντροφό μου, αλλά επιμένει. Όταν λέμε επιμένει, τον έχω στο γραφείο μου τουλάχιστον δυο ώρες τη μέρα. Μου λέει μια φίλη και συνάδελφος,

-Ρε Ρία, δες τον μπας και ηρεμήσει ο άνθρωπος και ξεκολλήσει και από το γραφείο!

-Και να κολλήσει σε μένα ο τραπεζικός;

-Σώπα μωρέ, σιγά και τι θα πάθεις, το πολύ πολύ αντί για έναν, να σου τηλεφωνούν δυο κάθε μέρα και να μην το σηκώνεις! Ξέρεις εσύ, έχεις μάθει!

Και το σταματώ εκεί! Ο τύπος επιμένει και τηλεφωνεί και στη μαμά μου. Έβαλε βλέπεις τα μεγάλα μέσα. Μέσω δυο πυρών, τελικά λέω το ναι να συναντηθώ με τον τύπο…

Του δίνει το τηλέφωνό μου, μου τηλεφωνεί αμέσως, ευγενέστατος ο άνθρωπος, συστήνεται, μου προτείνει μέρες, του λέω πότε μπορώ και δίνουμε ραντεβού μια Παρασκευή βράδυ που την επομένη δε θα δούλευα. Θα ερχόταν να με πάρει στις δέκα στη γωνία της λεωφόρου. Εγώ ως τυπική γυναίκα (!), είμαι έτοιμη από τις δέκα παρά είκοσι. Κάθομαι μπροστά στο τζάκι, χαζεύω λίγο τηλεόραση μέχρι να μου τηλεφωνήσει ότι μπήκε στη λεωφόρο να κατέβω. Και με παίρνει ο ύπνος. Και κοιμάμαι. Κανονικά. Χτυπά το τηλέφωνο, αφήνω αναμμένα φώτα και τηλεόραση και μέσα στη φούρια μου ξεχνώ και το τζάκι αναμμένο και κατεβαίνω σαν τρελή με το ασανσέρ διορθώνοντας το μακιγιάζ μου. Είμαι στη γωνία σε δυο λεπτά. Αργεί ένα πεντάλεπτο. Κοιτώ το ρολόι, η ώρα ήταν έντεκα και δέκα. Είχε αργήσει μια ώρα να έρθει στο ραντεβού μας! Κίνηση μηδέν. Πρώτο αρνητικό!

Σταματά ένα τζιπ, τον τύπο δεν το ξέρω, μου ανοίγει το παράθυρο από την πλευρά του συνοδηγού, και φωνάζει το όνομά μου. Γυρνώ, τον κοιτώ. Βλεπόταν!

Μπαίνω μέσα, του δίνω το χέρι μου, το τραβά, με αγκαλιάζει και μου δίνει δυο φιλιά στα μάγουλα. Δεύτερο αρνητικό. Αυτό δε μου άρεσε καθόλου. Κάτσε ρε φίλε, με ήξερες και από χθες και με φιλάς;

Μαζεύομαι στη γωνίτσα μου.

-Που θα πάμε, τον ρωτώ.

-Όπου θες Ρία μου.

-Θέλω θάλασσα.

-Πάμε θάλασσα.

Και ξεκινάμε από την αρχή της λεωφόρου Βουλιαγμένης να πάμε Βάρκιζα. Με τριάντα χιλιόμετρα την ώρα. Θα φτάναμε το μεσημέρι της Κυριακής. Μουσική στο αυτοκίνητο κάντρυ. Ναι αμερικάνικα δημοτικά… και κρύο. Δεν άναβε το κλιματιστικό γιατί δεν ήταν υγιεινό. Εννοείτε πως δεν κάπνιζε…

Άδειος ο δρόμος. Όταν λέμε άδειος άντε να συναντήσαμε και τρία ταξί! Τρίτο αρνητικό.

Σιωπή είχε πέσει στο αυτοκίνητο μέσα. Τον ρωτώ,

-Τι ώρα είχαμε δώσει ραντεβού;

-Στις δέκα εκεί που σε πήρα, μου λέει.

-Τι ώρα είναι τώρα;

-Έντεκα και τέταρτο.

-Δε χαρακτηρίζεσαι και πολύ από συνέπεια, του λέω. (Δεν υπήρχε περίπτωση να μην το σχολιάσω). Και τι μου λέει ο άνθρωπος που με έστεισε μια ολόκληρη ώρα, άσχετο αν εγώ κοιμόμουν και το πήρα χαμπάρι όταν βγήκα στο δρόμο. Αν το καταλάβαινα νωρίτερα, δε θα κατέβαινα καθόλου, θα συνέχιζα τον ύπνο μου.

-Ε βρε Ρία, δεν ήσουν στημένη και στο δρόμο μέσα στο κρύο, ήσουν στη ζεστασιά του σπιτιού σου!

-Και είναι αυτός λόγος να με στήσεις; Επέμενα εγώ.

-Μου έτυχε κάτι.

-Σαν τι; Τον ρωτώ.

-Έκοβε την πίτα του το Αρσάκειο και επειδή εκεί τελείωσε ο γιος μου με κάλεσαν και πήγα και άργησαν να αρχίσουν.

-Ο γιος σου παίρνει πτυχίο φέτος, εσύ, πας ακόμα στις πίτες του Αρσακείου;

-Έχει ωραίο μπουφέ! (είναι και γύφτος!).

Αφού κοντεψε να τελειώσει το σιντί με τα αμέρικάνικα δημοτικά, φτάνουμε στο καβούρι. Λέω,

-Είναι μακριά η Βάρκιζα, ας σταματήσουμε εδώ.

-Α, είπαμε Βάρκιζα, Βάρκιζα θα πάμε! (δεν έχει και ευελιξία!).

Και πάμε, μιλάμε στις στροφές στα λιμανάκια της Βουλιαγμένης, αν περπατούσα έξω από το αυτοκίνητο, πιο γρήγορα θα πήγαινα!

Επιτέλους φτάνουμε, αντί να με πάει σε ένα πολύ ωραίο μαγαζί που το ξέρω πολύ καλά, που με πάει; Όχι πες τε μου που με πάει;

Σε ένα καφενείο. Ναι, καφενείο! Δε μιλάω. Παρκάρουμε, μου εκθειάζει το μαγαζί γιατί είναι λέει παραδοσιακό και βγαίνουμε από το αυτοκίνητο. Φορά κοτλέ παντελόνι (ο θείος μου που είναι 74 φοράει τέτοια), ένα δερμάτινο σακάκι (που μυρίζει ναφθαλίνη), ένα καρό πουκάμισο (ασορτί με τη μουσική υπόκρουση του αυτοκινήτου). Μπαίνουμε στο μαγαζί, το μαγαζί άδειο, πάνω στη θάλασσα βέβαια.

-Να καθίσουμε εδώ; Τον ρωτώ.

-Όχι έχει κρύο.

-Να καθίσουμε εδώ;

-Όχι γιατί έχει πολύ φως.

-Να καθίσουμε εδώ;

-Μπα, θα μας ενοχλούν όπως θα περνούν. (ποιος θα περάσει μωρέ; Δώδεκα και δέκα, άδειο το καφενείο, οι γέροι κοιμούνται τέτοια ώρα…).

Κάθομαι σε μια πολυθρόνα δίπλα στην τζαμαρία, θέλει δε θέλει κάθεται και αυτός. Έρχονται να πάρουν παραγγελία, παραγγέλνουμε και αρχίζει να γκρινιάζει, οι καρέκλες είναι άβολες, το μαγαζί κρύο, ο φωτισμός κακός, οι ξηροί καρποί μπαγιάτικοι. Έχει αρχίσει και μου τη δίνει στα νεύρα εντελώς. Γι αυτό το λόγο ήταν μόνος του δυο χρόνια. Και θα τον βγάλω εγώ από τη μοναξιά του; Αμ δε! Τον ρωτώ γιατί χώρισε. Μου είπε. Δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοούσε, αλλά το μήνυμα το έπιασα. Την έπρηξε την καημένη τη γυναικούλα τόσο, που έφυγε με κάποιον και έφτιαξαν στον Έβρο μονάδα εκτροφής χοίρων!

Και τι μου λέει κάποια στιγμή που σκεφτόμουν πώς να φύγω μια ώρα αρχύτερα από τη γοητευτική (!!!) συντροφιά μου; Τα συμφραζόμενα δεν τα έπιασα, είχα το νου μου αλλού, μου λέει λοιπόν, ότι αυτός με τις πρώην που τον παράτησαν (εμ δε θα τον παρατούσαν;;;), επικοινωνεί τακτικά.

-Δηλαδή, του λέω, σου τηλεφωνουν;

-Όχι, εγώ τις παίρνω.

-Γιατί;

-Γιατί μπορεί να άλλαξαν γνώμη και όσα είπαν να τα είπαν πάνω στα νεύρα τους και τώρα να θέλουν να γυρίσουν αλλά δεν τις αφήνει ο εγωισμός τους! (και στην καρακοσμάρα του ο τυπος!). Του εξήγησα πως όταν μια γυναίκα θέλει, τότε πολύ απλά βρίσκει μια αληθοφανή δικαιολογία και πετυχαίνει το στόχο της.

-Ναι αλλά μου μιλούν…

-Από ευγένεια το κάνουν! του λέω…

Δεν είχε νόημα να το παρατραβάω. Ο άνθρωπος νόμιζε ότι ήταν στη δεκαετία του πενήντα. Καφενείο, μουσική κάντρυ, βιβλία δε διάβαζε, προτιμούσε την τηλεόραση, κουφιοκέφαλος, ας γυρνούσα σπίτι μου, τουλάχιστον δε θα μύριζα και ναφθαλίνη…

Αρχίζω να χασμουριέμαι. Το έπιασε το υπονοούμενο, πλήρωσε και κάνουμε άλλη μια ώρα να φτάσουμε σπίτι μου. Με αφήνει στην πόρτα, περιμένει να μπω μέσα και μετά μου τηλεφωνεί να μου πει ότι δεν τον φίλησα πριν βγω από το αυτοκίνητο! (εντελώς εκτός τόπου και χρόνου)!

Συνέχισε τα τηλεφωνήματα για καμιά βδομάδα, είδε πως εγώ δεν ευκαιρούσα να βγω μαζί του και κάποια στιγμή είτε το πήρε απόφαση (πιο πιθανό μου κάνει να του εξήγησε κάποιος ότι δε…), είτε βαρέθηκε (που δεν το πολυπιστεύω) και ησύχασα.

Άντε πάμε για άλλα!