ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ...

Μιλούσα με μια φίλη που μου έχει σταθεί στα δύσκολα, πολλά χρόνια τώρα. 

Εγώ τη ζηλεύω για τους δικούς μου λόγους και αυτή με ζηλεύει για τους δικούς της. Όμως η ζήλεια μας, δεν είναι φθονερή. Είναι του τύπου, πόσο θα ήθελα και εγώ…

Οπότε δεν επηρεάζει τις σχέσεις μας. Μη σας πω ότι μας κάνει και καλύτερες!

Και κουβέντα στην κουβέντα, τι ανακαλύψαμε; Ότι εμείς οι γυναίκες ανεβάζουμε τους άντρες μας σε ένα βάθρο. Τους φοράμε φωτοστέφανα και κότινους, μόνο και μόνο γιατί έτσι θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι. Και ας μην είναι.

Μόνο που την αλήθεια την καταλαβαίνουμε πολύ αργότερα. Όταν περάσουμε από τον έρωτα στην αγάπη, από την αγάπη στη στοργή, από τη στοργή στη συνήθεια και από τη συνήθεια στον εκνευρισμό.

Εδώ είμαστε. Μέχρι τότε εθελοτυφλούμε.

Τότε διαπιστώνουμε ότι αυτό που αγαπήσαμε, με αυτό που έχουμε, δεν έχουν καμιά σχέση.

Δεν είναι ο δραστήριος άντρας που έπιανε από τα κέρατα τον ταύρο της μοίρας του και τον δάμαζε. Είναι απλά ο μικρός που αρμέγει την κατσίκα της μοίρας και γκρινιάζει γιατί δεν είναι αγελάδα.

Δεν είναι ο έξυπνος επαγγελματίας που αδράζει τις ευκαιρίες, αλλά ο τύπος που του χτυπά την πόρτα η ευκαιρία και αυτός βαριέται να ανοίξει.

Δεν είναι ο σταθερός χαρακτήρας που κρατάει τη στάση που αποφάσισε, αλλά το μικρό παιδί που σήμερα λέει έτσι και αύριο αλλιώς.

Δεν είναι ο άντρας που τιμά τις επιλογές του αλλά καθημερινά έχει άλλους στόχους.

Αλλά ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ο ίδιος ήταν και όταν οι γυναίκες τον γνώρισαν. Τότε τι ήταν εκείνο που της γκάβωσε εντελώς και δεν είδαν με τι είχαν να κάνουν;

Εδώ οι γνώμες είναι πολλές. Και μη σας πω, και όλες σωστές!

Ο έρωτας. Κατ’ εξοχήν οφθαλμοβγάλτης. Φαίνεται ο μικρός φτερωτός γιος της Αφροδίτης, έκανε σκασιαρχείο από τα μαθήματα τοξοβολίας και αντί να πετυχαίνει την καρδιά, βγάζει τα μάτια όσων λαβώνει.

Η ανάγκη να είμαστε μαζί με το αντικείμενο του πόθου μας. (Πως τα λέω το κορίτσι! Άντε η μεγαλοκοπέλα!)

Η μοναξιά που μας αναγκάζει να ρίχνουμε τον πήχη των στάνταρντ μας, (και από εκεί που θέλαμε Μπραντ Πιτ με λίγο από Μπίλ Γκέιτς, βολευόμαστε με το Μήτσο τον υδραυλικό).

Η ευπιστία μας. Επειδή εμείς δεν υπερβάλλουμε για τα προσόντα μας νομίζουμε ότι και οι άλλοι, κάνουν το ίδιο, (μαγειρεύω κορίτσι μου γιατί με γαληνεύει. Αφού σε γαληνεύει ρε κακομοίρη, τι σκατά, σε νιρβάνα είσαι την τελευταία πενταετία και ακόμα και τον καφέ σου εγώ τον φτιάχνω;;;)

Η νοοτροπία της κοινωνίας, που πετυχημένη είναι όποια κερδίσει και έναν σύντροφο, (δε μπα να βγάζεις 15.000 το μήνα, άμα είσαι μόνη σου, είσαι κακομοίρα. Άμα δεν έχεις παντρευτεί κιόλας, την έκατσες τη βάρκα!)

Ο έρωτάς μας με τον έρωτα και όχι με τον άνθρωπο. Είμαστε ερωτευμένες με την ιδέα της σχέσης και όχι με το σύντροφο. Είμαστε ενθουσιασμένες με την ιδέα της συντροφικότητας αλλά όχι με τον άνδρα που κοιμάται μαζί μας.

Και αυτά τα λάθη, τα πληρώνουμε. Με δάκρυα (τιμούμε τις λάθος επιλογές με κουβάδες δακρύων), με πόνο (χωρίς να ξέρουμε για τι ακριβώς πονάμε), με ξενύχτια (τη νύχτα ξεχνάμε πιο εύκολα), με αφυδάτωση (πίνουμε τον άμπακο με τις φίλες μας, στενάζουν τα μοχίτο και η ούρσους, μετά ξερνοβολάμε σα γκαστρωμένες, αφυδατωνόμαστε…), με ζεστά ευρουλάκια στην κινητή τηλεφωνία (γιατί ο χωρισμός θέλει συμπαράσταση από τις φίλες όλες τις ώρες), με κοκκίνισμα των πιστωτικών (γιατί άμα δεν τσακίσεις το χόντος σε ένα χωρισμό, πότε θα το κάνεις;;;), με άγρα νέου θύματος (ε μη μου πείτε ότι θέλετε μετάφραση και σε αυτό!!!)…

Τελικά, δεν μπορείτε να πείτε, κάνουμε ΤΙΣ αναλύσεις με τις φίλες μου! Σας ξεστραβώνουμε κιόλας. Τόσα πράγματα για τις γυναίκες που αλλού θα τα μαθαίνατε;;; εεεεεεε; Που;;;; μόνο εδώ!

Μάκια!

ΠΑΡΑΔΟΧΕΣ

Κάποιες φορές αναφέρομαι σε κάποιο άτομο και λέω

ότι τον εκτιμώ ιδιαίτερα χωρίς να αναφερθώ στις ιδιαιτερότητές του. Και δεν το κάνω, γιατί δε με απασχολεί. Και δε με απασχολεί  για τον κόσμο όλο. Δε με νοιάζει στο κρεβάτι του τι κάνει ο καθένας. Κοιμάται με τη Τούλα ή με το Βαγγέλη, με αφήνει παγερά αδιάφορη. Με απασχολεί ως πολίτης τι είναι, όχι ως εραστής.

 Εμένα μου αρέσουν οι τριχωτοί άντρες τύπου αρκούδα, απασχολεί κανέναν αυτό; Σε κάποιον αρέσουν άλλοι άντρες. Θα με απασχολούσε το τι κάνει κάποιος στο κρεβάτι του μόνο  αν βίαζε μικρά αγοράκια ή κοριτσάκια. Αλλά σε αυτήν την περίπτωση δε νομίζω ότι θα ήμουν και η μοναδική που θα είχε ενοχληθεί.

 Με απασχολεί όμως το θέμα των ανθρώπων που κρύβουν τις ιδιαιτερότητες τους. Και στην προκειμένη φάση, εγώ δε μιλάω μόνο. Πράττω κιόλας. Έχω μιλήσει για τη δουλειά μου, την καταγωγή μου, ξέρετε προσωπικά μου στοιχεία και πληροφορίες. Έχω δείξει και το πρόσωπό  μου.

Με απασχολεί το να κρατούν μερικοί κρυφά κάποια πράγματα. Πχ κάποιοι ομοφυλόφιλοι το κρύβουν.  Όχι γιατί είναι ομοφυλόφιλοι. Αλλά γιατί ο κόσμος το έχει τούμπανο και αυτοί κρυφό καμάρι! Άμα ρε φίλε, εσύ ο ίδιος δε σέβεσαι τον εαυτό σου και κρύβεις αυτό που είσαι, πως περιμένεις να σε δεχτούν και να σε σεβαστούν οι άλλοι με τις ιδιαιτερότητές σου; Υπάρχουν γνωστές που ενώ ξέρει ο κόσμος όλος ότι έχουν χωρίσει, αυτές μιλούν σα να τους περιμένει ο σύζυγος στο σπίτι με την παντόφλα και το φανελάκι. Άμα αυτές οι ίδιες αρνούνται την πραγματικότητα, πώς να τη σεβαστώ αυτήν τη γυναίκα; Που νομίζει ότι όλοι εμείς οι άλλοι μασάμε κουτόχορτο; Αυτή δε μας υποτιμά με το να μας παραμυθιάζει; Με απασχολεί όταν το κρυφό μυστικό που νομίζει κάποιος πως έχει, επηρεάζει τη συμπεριφορά του και μας αλλάζει τα φώτα. Και εμείς για ανθρωπιστικούς λόγους κάνουμε την πάπια. Ναι ρε παιδιά, τότε με απασχολεί. Με απασχολεί όταν ένας συνάδελφος/φίλος/γνωστός/υπάλληλος είναι ομοφυλόφιλος, το κρύβει, γουστάρει το γκόμενό μου/σύζυγο/αδερφό, και μου κάνει τη ζωή μαύρη. Ναι με απασχολεί τότε. Αλλά μόνο τότε. Δεν κάνω πλάκα, μου έχει συμβεί. Άμα δε με ενοχλεί κανείς, εγώ γιατί να ενοχλούμε από τις ιδιαιτερότητες του άλλου; Όταν ο άντρας της τάδε κυκλοφορεί με την γκόμενα και αυτή έρχεται για δουλειά/παρέα/σόι και πηδά όλες εμάς γιατί το θυμό της δεν τον βγάζει στο σπίτι όπου κυριαρχούν λεπτές ισορροπίες, τότε η έλλειψη παραδοχής και η έλλειψη ελέγχου των καταστάσεων που την απασχολούν και τροποποιούν την προσωπικότητά της, ναι με απασχολεί. Πάλι όμως, για ανθρωπιστικούς λόγους το βουλώνεις. Για να μην την πληγώσεις παραπάνω. Δε με απασχολεί αν η Λίτσα έλκεται ερωτικά από τη Μαρία, θα με απασχολήσει άμα μου την πέσει! Αλλιώς γιατί να ασχοληθώ;

 Θεωρώ υποτιμητικό κάποιοι να κρύβουν καταστάσεις και γεγονότα. Όχι γιατί είμαι περίεργη. Αλλά γιατί αυτό θίγει την ευφυΐα μου και την αντίληψή μου. Αλλιώς σκασίλα μου. Όταν όμως η συμπεριφορά του άλλου είναι τέτοια που με μειώνει εμένα, ναι με απασχολεί.

 Η παραδοχή θέλει θάρρος, θέλει αυτοπεποίθηση, θέλει έντονη προσωπικότητα. Θέλει κότσια.

 Όταν χώρισα, δυο μέρες μετά, έκανα μια ομιλία στο αμφιθέατρο. Στο τέλος και ενώ ήμουν ακόμα στο πόντιουμ, η υποδιευθύνουσα με ρώτησε για το γιό μου και μου είπε φιλιά στο γιο μου και τον άντρα μου και της απάντησα ότι για το γιο τα δέχομαι, με τον άντρα μου χώρισα. Έπεσε σιγή. Θα το μάθαιναν στη δουλειά, γιατί να το συζητάνε πίσω από την πλάτη μου; Το είπα μόνη μου και τέλειωσε το θέμα εκεί. Άμα έλεγα ευχαριστώ, σε λίγες μέρες θα με κουτσομπόλευαν όλοι. Προτίμησα να βουλώσω τα στόματά τους μόνη μου και με τη μία.

 Δεν το κάνουν πολλοί. Δεν μπορούν. Προτιμούν να ζουν διπλή ζωή και στο ροζ συννεφάκι τους. Πρόβλημά τους. Αλλά κύριε ή κυρία, μη με περνάς και για χαζή. Έχω τέτοιο iq που κατατάσσομαι στο 0,3 του παγκόσμιου πληθυσμού. Δεν είσαι  η/ο  έξυπνη/ος της παρέας, ο περίγελος είσαι!

Οι παραδοχές μας είναι αυτές που μας κάνουν δυνατούς. Όχι ο στρουθοκαμηλισμός.

Είμαστε τα λάθη μας, είμαστε οι ιδιαιτερότητές μας, είμαστε θα θέλω μας. Είμαστε οι επιλογές μας. Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για αυτό που είμαστε. Πρέπει να είμαστε περήφανοι για μας!

 (η φωτό είναι άσχετη αλλά μου άρεσε, το παπούτσι ρε παιδιά, αμάν πια!) και για να κάνω μια τέτοια ανάρτηση, προφανώς κάποιο ερέθισμα είχα! ένα σχόλιο που ομολογεί κάποιος ότι του αρέσουν τα τριο στο κρεβάτι του και νόμιζε ότι θα τροποποιούσα το σχόλιο πριν το αναρτήσω.

ΧΙΛΙΕΣ ΚΑΙ ΜΙΑ ΤΡΙΧΕΣ...

Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα σήριαλ στην τηλεόραση που έκανε όλη την Ελλάδα να το παρακολουθεί σα χαζή.

Το έργο λέγονταν χίλιες και μια νύχτες. Τόσον καιρό έπρηξε τα εγχώρια σώου μπηζ. Μετά πέρασε στη λήθη.

Υπόθεση. Ένας παμπλούτου ερωτεύεται μια υπάλληλο που έχει ένα παιδί με λευχαιμία και χρειάζεται φράγκα για να το θεραπεύσει. Ζητά τα λεφτά από τον αφεντικό ο οποίος τα δίνει για να κερδίσει μια νύχτα μαζί της. Μετά ερωτεύονται, περνούν τα μύρια όσα και στο τέλος είναι πάλι μαζί.

Προς τι λοιπόν όλη αυτή η υστερία; Όταν μάλιστα έχουμε πλείστα παραδείγματα ελληνικών ταινιών με το παρόμοια θέματα!

Γιατί είναι η μοναδική σειρά που έχει κάποια λογική υπόθεση, ήταν η μοναδική που βλέπονταν όλο το καλοκαίρι. (το ίδιο είχε γίνει και με τη Ναζλί και το Νίκο μερικά χρόνια πριν). Γιατί αν δεν ήθελες να δεις ότι αποτυχημένο είχε δείξει η τηλεόραση τους περασμένους χειμώνες, έπρεπε να δεις ή το ταβάνι του σπιτιού σου ή να αγοράσεις τηλεσκόπιο για να δεις τους γειτόνους σου! Επειδή και εγώ εκείνη την ώρα γυρνούσα σπίτι και το μόνο που μπορούσα να δω μέχρι το Grey’s Anatomy, ήταν το συγκεκριμένο σήριαλ, σας διαβεβαιώ, έχει τέλειο σκηνοθέτη. Τα πλάνα του είναι πολύ καλά, κόβει το επεισόδιο σε κρίσιμο σημείο και σε κάνει να περιμένεις με ανυπομονησία το επόμενο, η ενδυματολόγος έχει ευρωπαϊκή θεώρηση, τα σπίτια είναι εκπληκτικά. Η μουσική μαγευτική. Ειδικά στο τελευταίο επεισόδιο.

Πως εγώ έγινα φαν της σειράς, είναι τυχαίο. Κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα σε μια σκηνή που έδειχνε ένα σπίτι, μα τι σπίτι! Με τα τεράστια μπαλκόνια του, με τον τεράστιο κήπο του, με τα παράθυρά και τις καμινάδες του. Νόμιζα ότι έβλεπα τη δυναστεία. Νόμιζα ότι ήταν αμερικάνικο, και το άφησα εκεί. Και το δείχνει μέσα πως είναι το σπίτι. Τεράστιο, με το εσωτερικό μπαλκόνι του, με τις ξύλινες επενδύσεις του, με τα ωραία έπιπλα… και κόλλησα. Αν το δεις μια φορά, τέρμα κολλάς. Γύρω στο επεισόδιο 50 μέχρι το 75 κάνει λίγο κοιλιά. Αλλά μετά στρώνει πάλι. Και το τέλος είναι αναμενόμενο αλλά πολύ ωραία δοσμένο. (μπήκα στο you tube και το είδα όλο μέχρι το τέλος, δεν είχε υπότιτλους αλλα το νόημα το έπιασα, οπότε τώρα δεν το βλέπω, λύνω σουντόκου μέχρι το γκρέις ανάτομι).

Σχόλια:

- Ο Ονούρ είναι σα βάτραχος. Ο τίτλος του σήριαλ θα μπορούσε να είναι «ο πρίγκιπας είναι βάτραχος». Το αριστερό του μάτι είναι πιο έξω από το δεξί. Έχει κάνει ΤΑ botox, μιλάμε δεν κουνιέται τίποτα από τα μάτια και πάνω! Έχει τα πιο ωραία χέρια που έχω δει σε άντρα. Υπέροχα. Αλλά τούρκος ρε παιδιά, φοράει μαύρο κοστούμι με άσπρο πουκάμισο, άσπρο μαντιλάκι στάνταρ αξεσουάρ, και ΚΑΦΕ παπούτσι! Μια αηδία. Το γέλιο που ρίχνω κάθε φορά που το βλέπω μου φτιάχνει καινούργιο συκώτι.

- Στο κρεβάτι ο Ονούρ πρέπεινα σκίζει γιατί αμέσως μετά την επ’ αμοιβή νύχτα που πέρασε μαζί του η Σεχραζάτ, τον ερωτεύεται!

- Αυτή η Σεχραζάτ, είναι πολύ όμορφη αλλά και πολύ μουλάρα. Είναι ικανή να πιστέψει τους πάντες εκτός από τον άνθρωπό της. Δε συζητάει, τα μαζεύει και φεύγει. Πάντα. Μα πάντα. Εντελώς έξω από την πραγματικότητα η συμπεριφορά της.

- Που στο καλό βρήκαν ηθοποιό που να μοιάζει τόσο του Κερέμ ώστε να κάνει τον μπαμπά του;

- Αυτή η νύφη του Μπουρχάν, η Αχού, δε μοιάζει με τραβεστί;;;

- Ο Αλή Κεμάλ, πόσο περισσότερο μαλάκας μπορεί να είναι; Τους άλλαξε τα φώτα τους γονείς του. Ζουν για να διορθώνουν τις μαλακίες του! Αυτός και αν είναι καημός για τους γονείς του!!!

- Η Ναντινέ, δεν είναι σαν ψηλό πιθηκάκι; Έτσι δεν περπατά;

- Τα άλογα στην Τουρκία είναι μικρόσωμα. Εδώ στην Ελλάδα, στις εξωτικές Καρδιτσίους νήσους, που έχει ιπποφορβείο, τα άλογα με περνούν τουλάχιστον μισό μέτρο και δεν είμαι και ζουμπάς!

- Η Σεχραζάτ, τι ακριβώς βρήκε στην πραγματική ζωή στον Ονούρ και τον παντρεύτηκε; Τι αρχές έχει που τον χώρισε από τη γυναίκα του;

- Πόσοι άντρες, και μάλιστα τούρκοι, θα έτρεχαν έτσι πίσω από μια γυναίκα και θα έκαναν τόσες θυσίες;;;

- Που μπορώ να βρω το βιβλίο «χίλιες και μια νύχτες» σε μετάφραση με τα ποιήματα που έχει μέσα και όχι μόνο με τα παραμύθια. Την έκδοση που δείχνει να διαβάζει ο πρωταγωνιστής;

Αυτά. Αν μπορείτε, δώστε απαντήσεις. Ματς μουτς, και ξανά ματς μουτς!!! (δεν μπόρεσα να βρω φωτό από το σπίτι του Μπουρχάν)

ΑΓΝΩΣΤΟΣ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗΣ vs ΦΟΡΤΗΓΑΤΖΗΔΕΣ σημειώσατε 2

Το έχουμε ξεφτιλίσει λιγουλάκι, ή μου φαίνεται;

Έδιωξαν οι φορτηγατζήδες τους ευζώνους από το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη. Η αστυνομία έβλεπε και δεν έκανε κάτι. Αν έκανε θα γινόταν σφαγή. Μαζεύτηκαν οι αρκουδόμαγκες και αν επενέβαινε η αστυνομία θα είχαμε χοντρά επεισόδια.

Πηγή

και εναλλακτική θέση που βρήκα το ίδιο άρθρο:

http://yened.blogspot.com/2010/09/blog-post_22.html

Οι φορτηγατζήδες δεν είναι έλληνες; Δεν υπηρέτησαν; Δε σέβονται τίποτα πια; Μόνο το χρήμα; Γιατί οι δικές τους κινητοποιήσεις για την τσεπούλα τους γίνονται. Όχι για το κράτος. Και να είχαν ένα δίκιο, με αυτό που έκαναν το έχασαν. Ενώ μέχρι χθες ήμουν με το μέρος τους, μόλις έμαθα την έλλειψη σεβασμού και την καταπάτηση ιερών, γιατί για μένα είναι ιερός χώρος το μνημείο του αγνώστου στρατιώτη, είμαι με την κυβέρνηση. Και ας μην την ψήφισα. Από τη στιγμή που αυτοί δε σέβονται την ίδια τους τη χώρα και τους αγωνες της, και εγώ δε σέβομαι το δικό τους.

Άει σιχτίρ με τον κάθε καραγκιόζη που νομίζει ότι μπορεί να κάνει ότι θέλει.

.

ΑΡΝΑΚΙ ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ ΠΑΧΥ, ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΟΥ ΤΟ ΚΑΜΑΡΙ...

Ξέρετε ποιο είναι το αντίθετο της φράσης:

 Αρνάκι άσπρο και παχύ, της μάνας του το καμάρι…  ;;;;

 Η απάντηση…

 Λύκος μαύρος και ισχνός του μπαμπά του ο καημός!

 Θα μου πείτε, και πολύ σωστά, τι βλακείες λέω πρωί πρωί.

Λοιπόν, δεν είναι και πολύ άσχετο με το θέμα. Κυρίως εκείνο το σημείο που λέει «…του μπαμπά του ο καημός».

 Και εξηγούμε. Πήγα πριν μερικές μέρες σε μια φίλη στην Ανάβυσσο, εκεί ήταν και άλλοι καλεσμένοι. Επειδή το σπίτι ήταν πάνω στη θάλασσα, στην ουσία ήταν ένα beach party. Παρεό,  τσοκαράκια, αδιάβροχο μακιγιάζ, βερμουδίτσες και σαγιονάρες για τους κυρίους!

 Ήταν, λοιπόν, και ένας κύριος, ο οποίος ήταν ξυρισμένος στο πρόσωπο (λογικό), στο στέρνο (όχι λογικό για μένα, αλλά μπορεί να έκανε επαγγελματικό κολύμπι σε πισίνα), στις γάμπες (πες τε μου εσείς αν είναι λογικό) και στα μπουτάκια (παραπάνω δεν είδα, δεν τον έγδυσα τον άνθρωπο)!

 Στην αρχή, νόμισα ότι ήταν σπανός, είχε όμως μαλλιά και… καλά να πάθω, δε σας είπα ότι έβγαζε και τα φρύδια του. Όχι σε σχήμα όπως το έχουμε εμείς οι γυναίκες, απλά τους έδινε μια φόρμα και έβγαζε τις πιο μακριές…

 Όλες οι κυρίες αλείψαμε τις κορμάρες μας με αντιηλιακό γιατί ο ήλιος καραδοκεί και ο καρκίνος του δέρματος έχει πολύ υψηλά ποσοστά τα τελευταία χρόνια. Ο συγκεκριμένος κύριος είχε νεσεσέρ που μέσα είχε αντιηλιακά σπρέυ, κρέμες, αλοιφές, και φυσικά αντιηλιακά προσώπου σε ποικιλία που θα κάλυπτε τις απαιτήσεις όλων των γυναικών που ήμασταν εκεί!

 Και όμως ήταν αρρενωπός. Δεν  έδειχνε κάτι στη συμπεριφορά του ότι ήταν ομοφυλόφιλος. Και δεν ήταν παντρεμένος. Μπρουτάλ  δεν τον έλεγες, αλλά αν του έλειπε το νεσεσεράκι και δεν ήταν ξουρισμένος ή λεϊζεριασμένος ή κερωμένος, δε θα διέφερε από όλους τους άλλους κυρίους.

 Μύριζε λάδι, αφτερσέιβ, και κολώνια. Και κάποια στιγμή τον είδα να βάζει και αποσμητικό.

 Θα μου πείτε, είναι ωραίο να βλέπεις έναν άντρα να περιποιείται τον εαυτό του. Όμως αυτός το παράκανε! Όπως έμαθα αργότερα  η ηλικία του ήταν γύρω στα 55 με 50, δεν του φαίνονταν, για να είμαι και ειλικρινής.

 Για φαντάσου να έχεις έναν τέτοιο σύζυγο. Θα τσακώνεστε για τα καλλυντικά στο μπάνιο. Θα έχει περισσότερα από εσένα. Θα ψάχνεις το κερί για τα πόδια σου και θα στο έχει πάρει…

 Είναι καλύτερο να έχεις έναν άντρα που δε βάζει αποσμητικό γιατί το θεωρεί φλούφλικο; Όχι βέβαια, αλλά εδώ έχουμε περάσει σε άλλο επίπεδο. Το να φροντίζει κάποιος τον εαυτό του δεν είναι κατακριτέο αλλά να υπάρχει και ένα όριο!

 Μετροσέξουαλ, ξεμετροσέξουαλ, το θεωρώ πολύ γυναικωτό! Και ας μην είναι. Για μένα ο άντρας το πολύ να βάζει μια κρέμα μετά το ξύρισμα. Αλλά να τσακώνεται με τη γυναίκα ποιος θα πάει πρώτος στο ινστιτούτο για αποτρίχωση με κερί, το θεωρώ αδιανόητο. Το να θελήσει να κάνει ένα σπα με μασάζ είναι λογικό. Αλλά όταν περνά σε αρωματοθεραπεία και σοκαλοτοθεραπεία τότε το πράγμα αλλάζει και μου λέει πολλά για την ψυχοσύνθεσή του. Το να βάζει μια κολόνια, έχει κάποια βάση, αλλά το να καταλαμβάνει όλο το χώρο της σιφονιέρας στην κρεβατοκάμαρα με τη συλλογή του από αντρικές κολόνιες, τότε βρωμάει η δουλειά!

 Κρίμα τα λεφτά του μπαμπά του στο μαιευτήριο όταν του είπαν ότι έκανε το γιο! (εδώ κολάει ο τίτλος).

 Ο συγκεκριμένος κύριος ήταν το χάι λάιτ της συζήτησης των γυναικών όταν έληξε το πάρτυ. Προσπαθήσαμε να μαθουμε περισσότερα αλλά κανείς δεν ήξερε και δε ρωτήσαμε την οικοδέσποινα γιατί και αυτή τις ίδιες απορίες είχε…

 Αυτά για σήμερα. Ετοιμάζω και άλλη ανάρτηση και πρέπει και να φύγω. Ζζζζματς!

ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΕΚΛΟΓΕΣ; ΔΕΝ ΤΟ ΠΗΡΑ ΧΑΜΠΑΡΙ!

-->

Σήμερα θα σας εκπλήξω.

Θα μιλήσω πολιτικά.

Του κώλου δηλαδή γιατί τη θυμάμαι αυτήν την κυρία την πολιτική μόνο όταν πρέπει να ψηφίσω.

Μέχρι πριν λίγο καιρό, έκανα τα πάντα για να ψηφίσω. Πράγματι, μέχρι και τις τελευταίες εκλογές, από τότε που έδινα πανελλαδικές και είχαν γίνει ευρωεκλογές και ψήφισα πρώτη φορά, δεν έχασα καμιά μα καμιά εκλογική αναμέτρηση!

Όχι μόνο γιατί το θεωρούσα τιμή μου, αλλά γιατί νόμιζα, τρομάρα μου, ότι αποφασίζω για το μέλλον το δικό μου και του παιδιού μου!!! Ε, ο καθένας με τις χαζομάρες που νομίζει!

Βέβαια έπαιζε ρόλο και το γεγονός ότι ψηφίζω στις εξωτικές Καρδιτσίους νήσους που είναι τετρακόσια χιλιόμετρα και έπαιρνα και 1 επιπλέον μέρα άδεια!!! Συνδύαζα το τερπνόν μετά του ωφελίμου!

Μέχρι που διαπίστωσα το κενόν του εγχειρήματος. Αφού άλλοι αποφασίζουν για το μέλλον της χώρας μας, γιατί να έχω την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχω και εγώ; Χώρια που έχω πάρει τέτοια απογοήτευση από τα πολιτικά κόμματα που ένιωσα σαν τους γαλάτες όταν τους ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι! (διαβάστε καλέ και κανέναν αστερίξ!). κυρίως από το κόμμα που ψήφιζα.

Και επειδή εγώ πέρασα στη σχολή που σπούδασα με πανελλάδικές εξετάσεις, δε με βοήθησε κανένας κερατάς πολιτικός. Μόνη μου διάβασα, μόνη μου έκανα τον κώλο μου ίσα με την Πελοπόννησο σε ένα γραφείο μια ολόκληρη χρονιά, μόνη μου έτρεξα, πέρασα αθλητικά τεστ, τεστ γνώσεων, τεστ προσωπικότητας, τεστ ευφυΐας, τεστ ψυχολογικά, θα εκφραστώ ελεύθερα. Ψήφιζα και ψηφίζω Νέα Δημοκρατία. Δεν ήμουν και ιδιαίτερα ευχαριστημένη αλλά πάντα ήμουν οπαδός του «το μη χείρον, βέλτιστον».

Το 1993 ο νυν πρόεδρος του κόμματος, έριξε την κυβέρνηση Μητσοτάκη με τη δικαιολογία ότι δεν ήθελε να έχουν τα Σκόπια την ονομασία Σλαβομακεδονία γιατί μέσα περιείχε το συνθετικό Μακεδονία. Έφυγε από το κόμμα, έφτιαξε δικό του, το διέλυσε, επανήλθε στη Νέα Δημοκρατία και διεκδίκησε την αρχηγία και την πήρε! Ναι ρε παιδιά. Οι ψηφοφόροι, επέλεξαν αυτόν για αρχηγό! Την έρμη την Ντόρα που όλα αυτά τα χρόνια αγωνιζόταν όταν η Νέα Δημοκρατία ήταν αντιπολίτευση για να γίνει κυβέρνηση, δεν την προτίμησαν. Προτίμησαν τον ρίψασπι. Τώρα που το όνομα των Σκοπίων κλείδωσε στο Μακεδονία του Βαρδάρη, που είναι ο αρχηγός της νέας δημοκρατίας;;; Μούγγα στη στρούγκα!

Όμως, όταν άφησα αυτό ακριβώς το σχόλιο σε κάποιο άλλο ιστολόγιο, μου είπε κάτι που στο θυμό μου επάνω δεν το σκέφτηκα. Ότι σαφώς και δεν εχω καμμιά υποχρέωση στο κόμμα αυτό και σε κανένα άλλο αλλά έχω υποχρέωση στην πατρίδα μου. Αυτή με σπούδασε, με αποκατέστησε επαγγελματικά, με φροντίζει ακόμα. Για αυτήν την πατρίδα πρέπει να πάω να ψηφίσω. Και θα πάω.

Αλλά τι στο καλό να ψηφίσω;;;

Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

ΠΑΣΟΚ, λεφτά υπάρχουν, έλεγε ο αρχηγός τους. Ωραία. Τότε γιατί χάνω κάθε χρόνο με τα νέα μέτρα 10.000 ευρώ; Αφού υπάρχουν, από μένα γιατί τα παίρνουν;  Και όταν λέω εμένα, εννοώ όλους τους δημόσιους υπαλλήλους. Μας στράγγιξαν. Κομμένα επιδόματα, εμένα με ρώτησαν αν πληρώνομαι έξτρα για τα νυχτέρια τις αργίες, το Πάσχα, τα Χριστούγεννα ή το δεκαπενταύγουστο που δουλεύω αν πληρώνομαι με προσαύξηση; Όχι, δεν πληρώνομαι με προσαύξηση. Όσο πληρώνομαι τη Δευτέρα το πρωί, τόσα θα πάρω και στις 25 Δεκεμβρίου τη νύχτα! Ούτε με ρώτησε κανείς όταν βγαίνω με το πλοίο να παρέχω νοσηλευτική φροντίδα στα ακριτικά νησιά αν αφήνω πίσω μου παιδί μικρό για δεκαπέντε μέρες σε ξένα χέρια. Και δε με πληρώνουν έξτρα γιατί τότε δεν έχει οχτάωρο, έχει δεκαεξάωρο! Όλα αυτά που χάνουμε  ήταν αυτά που περιμέναμε να μας αποζημιώσουν για τις υπερωρίες και τις αργίες, τις νύχτες, τις επιφυλακές. Α…. αυτό δε σας το είπα. Βροχή; επιφυλακή, φωτιά; Επιφυλακή, χιόνι; Επιφυλακή!  Και δεν πληρωνόμαστε έξτρα! Όταν το 2007 καιγόταν η Ελλάδα, εγώ έμεινα μέσα στο νοσοκομείο τρεις μέρες με τα ίδια ρούχα, άπλυτη και κοιμόμουν σε καρέκλα! Δε με αποζημίωσε κανείς για τις τρεις μέρες που είχα το παιδί μου 13 χρονών μόνο του στο σπίτι με 5 ευρώ. Δε με ρώτησε κανείς πως κοιμήθηκε αυτό το παιδί μόνο του αυγουστιάτικα σε μια πολυκατοικία που μόνο το δικό μου το διαμέρισμα δεν είχε πάει διακοπές. Πως έφαγε ένα αγοράκι που του είχα αφήσει 5 ευρώ για να πάρει γάλα και τυρόπιτα! 

Ας μη θυμηθώ ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν το κόμμα που έδωσε σύνταξη αντιστασιακού σε όλους τους παλινοστούντες που αν δεν ξέρετε να σας γνωρίσω ή αν δε θυμάστε να σας θυμίσω ότι μόνοι τους έφυγαν από τη χώρα μας και πήγαν και δούλεψαν στο ανατολικό μπλοκ, και έδωσαν ότι μπορούσαν εκεί αλλά εδώ ζήτησαν σύνταξη! Μετά έπεσε έξω το ΙΚΑ. Και όλα τα ταμεία τα ασφαλιστικά γιατί έπαιρνα από αυτά για να βοηθήσουν το ΙΚΑ. Ας μη θυμηθώ ότι μερικοί πολιτευτές του μπηκαν ξεβράκωτοι στην πολιτική και βρέθηκαν με δις ευρώ για να κάνουν γάμους στο four seasons  στο παρίσι!!! 

 Ας περάσουμε στη ΝΔ. τόσα  σκάνδαλ σε τόσο λίγο χρόνο, μόνο το Βατοπέδι δε θεωρώ σκάνδαλο και δε θα το αναλύσω εδώ.

Ας μη μιλήσουμε για το ΚΚΕ. Τόσα κράτη, που εφήρμοσαν τον κομμουνισμό, έφτασαν στον πάτο. Εμείς εδώ σετ, Ελλάδα και κομμουνισμό! Ποιο κράτος έχει τόσα αριστερά κόμματα;;; μόνο εμείς οι ηλίθιοι! Και συμπεριλαμβάνω και το Συνασπισμό που θέλει να ονομαστούν τα Σκόπια «Μακεδονία»!

Οι οικολόγοι, χμμμ, ψωνίσαμε από σβέρκο! Κόμμα που έχει προδοτικές αντιλήψεις εναντίον της χώρας του. Πες τε μου ρε παιδιά, σε ποιο άλλο κράτος υπάρχει κόμμα που δε σκέφτεται πατριωτικά; Σε ποια χώρα θα δινόταν άδεια σε κόμμα τέτοιο; Τι στο καλό σκέφτονταν και οι νεοδημοκράτες και οι πασοκτζήδες όταν υπέγραφαν άδεια για το κόμμα αυτό;;;

Να ρίξω λευκό;;; Μου πάνε περισσότερο τα σκούρα. Με κάνουν κομψότερη. Άσε που προσμετρούνται στο πρώτο κόμμα.

Οπότε είμαι σε δίλημμα. Να βάλω υπηρεσία ή να πάω στο χωριό να ψηφίσω και να προβληματιστώ μέσα στην καμπίνα με τους υφασμάτινους τοίχους;

Σας χαιρετώ. Κυριακή σήμερα, λέω να πάω στην έκθεση βιβλίου να έχω κάτι να διαβάζω αν με στείλουν με δυσμενή στη Φλώρινα με όσα γράφω!

ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΣΕ ΛΙΓΟ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

Μεσοβδόμαδα, σας προσφέρω δυο εκπληκτικά τραγουδάκια που μου σύστησε ο γιος μου χθες βράδυ!

Μη σας ξεγελά το γεγονός ότι μου τα υπέδειξε ο γιος μου, είναι της εποχής μας!!!

και για να μην ξεχνιώμαστε

ΑΒΓΑΤΕΨΑΜΕ...

Ουάου!

Το ένδοξο Α…..κο, αβγάτεψε κατά ένα άτομο!

Άρτι αφιχθείσα από την κοντινή Κέα, σας ενημερώνω για το γάμο που πήγα το σαββατοκύριακο.

Ξεκινήσαμε με πολύ ωραίο καιρό για την Τζια. Στο καράβι βρήκα ένα σημείο και το νερό που έσκιζε το καράβι, δημιουργούσε ένα μίνι ουράνιο τόξο. Χάζεψα. Ούτε ξέρω πόση ώρα έμεινα εκεί να το χαζεύω.

Το ταξίδι ήταν σύντομο. Η Τζια δε λέει και τίποτα. Προσωπικά δε με ενθουσίασε. Είναι πανάκριβη, οι δρόμοι είναι εξαιρετικά επικίνδυνοι και οι ντόπιοι σε βλέπουν σαν ευρώ με ποδαράκια. Είσαι πράσινη (εκατοντάευρο), κίτρινη (πενηντάευρο), μωβ (πεντακοσάευρο). Υπάρχουν ωραίες παραλίες και γραφικοί κολπίσκοι που μπορείς να κολυμπήσεις ή να ρεμβάσεις. Έχει όμορφα καφέ και περιποιημένα εστιατόρια.

Το βράδυ το Α…κο δεύτερης γενιάς, βγήκε να τα πιει πριν η γενιά μας αυξηθεί! Από εκεί και η φωτό!

Ο γάμος ήταν το Σάββατο αλλά ο καιρός ήταν εναντίον του χτενίσματός μου. Μόλις ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε να πάμε στο αυτοκίνητο, ξέσπασε μια βροχή, άλλο πράγμα. Έσκασα. Όχι για το μαλλί ή για το φόρεμα, αλλά γιατί δεν ήθελα ο αγαπημένος μου ξάδερφος να παντρευτεί με τον ουρανό να ξεσπάει… Ευτυχώς μετά μισή ώρα και πριν φύγουμε από το ξενοδοχείο του γαμπρού η βροχή σταμάτησε και ένας ολόλαμπρος ήλιος ανέλαβε να μας αποζημιώσει για την αναμπουμπούλα. Μέχρι και ουράνιο τόξο είδαμε…

 Ο γάμος έγινε σε ένα μοναστήρι ψηλά σε μια κορφή πάνω από τη θάλασσα. Είχε εκπληκτική θέα όπως διαπιστώνετε…

Ο στολισμός της εκκλησίας ήταν λιτός και διακριτικός.

Σύσσωμο το σόι έδωσε το παρόν και πετάξαμε τόνους ρύζι στους νεόνυμφους. Το δούλεμα που έπεσε, δεν περιγράφεται!

Μετά συμφάγαμε σε παραλιακό κέντρο, πάνω από το κύμα, θα ήταν η σωστή έκφραση. Και ξανά μανά έξω η γενιά μας αλλά με την καινούργια ξαδέρφη. Να ξέρει με τι έχει να κάνει δηλαδή. Και εκ του ασφαλούς, γιατί μετά από την απομάκρυνση από το μοναστήρι, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται!!! Οπότε, δε μας ένοιαζε να σχηματίσει καλή γνώμη, ήταν πλέον αργά! Τα είδε όλα το κορίτσι. Υποθέτω ότι θα φρίκαρε. Αλλά δεν πειράζει. Να ξέρει τι να περιμένει.

Φτάσαμε ο καθένας στο ξενοδοχείο του για χθες βράδυ, σήμερα το πρωί. Βροχή, αστραπές, φουρτούνες, δεν χαμπαριάσαμε γρι!

Κοιμηθήκαμε που λέει ο λόγος κανένα μισάωρο και ξανά όλοι μαζί για καφέ… Τι καφέ, για νταμιτζάνες καφέ. Πήγαμε και άνοιξε το βλέφαρό μας κανένα δίωρο μετά. Πήγαμε για φαγητό όλοι μαζί, μαζέψαμε τα τενεκεδάκια της κόκα κόλα και τα βάλαμε στο αυτοκίνητο. Γίναμε εν ολίγοις σόου στο νησί. Οι συμπέθεροι πρέπει να τα είδανε όλα. Ειδικά όταν μέσα στην εκκλησία αρχίσαμε να κρεμάμε λίρες χρυσές στο ζευγάρι. Τυπικό καρδιτσιώτικο έθιμο. Χώρια το κόσμημα που της πήρα εγώ. Και φυσικά ρίξαμε και τα τυπικά φακελάκια. Γιατροί και οι δύο, πρέπει να αρχίσουν να συνηθίζουν !

 Επιστρέψαμε σήμερα. Είμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας… Δεν ορίζω άκρα και κεφάλι. Νυστάζω, έχω και να σιδερώσω στολές.

Σας αποχαιρετώ με το πιο σικ ζευγάρι του γάμου. Ο άντρας της ζωής μου και εγώ! 

ΙΒΗΡΙΚΟΝ ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΧΝΙΔΟ

Η φίλη Βερόνικα από την Ισπανία, με κάλεσε σε ένα μπλογκοπαίχνιδο που την κάλεσαν ελληνίδες φίλες της. Mαζί όμως με την καταλανή φιλενάδα, με κάλεσε και το καταπράσινο γκρινιάρικο Μαρούλι και η καλλιτέχνης των κεφαλιών μας Σαββίνα!

Το παιχνίδι έχει τρεις όρους.

Όρος πρώτος:

...γράψε ποιος σε κάλεσε.

Όρος δεύτερος:

...να γράψω 10  (δέκα) πράγματα που αγαπώ.

'Ορος τρίτος:

...να γράψω 10  (δέκα) μπλόγκερ που καλώ να παίξουν στο παιχνίδι.

 

Απαντώ στον πρώτο όρο:

Η   Verónica Marsá   

Marouli

Savvina

με κάλεσαν στο παιχνίδι αυτό, προφανώς γνωρίζουν ότι τρελαίνομαι για μπλογκοπαίχνιδα!

Δέκα πράγματα που αγαπώ:

1.     Τον υπέροχο, πανέμορφο, πανέξυπνο και πολύ γλυκό, γιο μου.

2.     Τον άνεμο. Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα να είμαι σε μια κορφή και να φυσάει ο άνεμος,  τρελός, δυνατός, μανιασμένος.

3.     Το διάβασμα. Δεν αισθάνομαι ποτέ μόνη αν έχω ένα βιβλίο να διαβάζω. Μπορώ να περιμένω με τις ώρες αρκεί να έχω βιβλίο στα χέρια μου.

4.     Τα ψηλοτάκουνα παπούτσια. Υποθέτω ότι θα το περιμένατε πιο πάνω το πάθος μου αυτό, αλλά σας την έσκασα.

5.     Τη θέα από το μπαλκόνι του σπιτιού μου. Την Ακρόπολη. Παιδιά δεν κάνω πλάκα. Από τη βεράντα μου βλέπω την Ακρόπολη στο ίδιο σχεδόν επίπεδο με το μπαλκόνι μου.

6.    Τα sudocu.  Τα αγάπησα από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησαν στην Ελλάδα αν και ήξερα κανένα χρόνο πριν για την ύπαρξή τους. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, λύνω ένα. Ίσως γι αυτό δεν μπορώ να ξυπνήσω το πρωί...

7.    Τις ανεμώνες. Από μικρή με γοήτευαν αυτά τα μικρά βελούδινα λουλούδια που είχαν τα ωραιότερα χρώματα της ίριδας.

8.    Την αρχαία  Ελληνική μυθολογία (;) και τα έπη του Ομήρου. Μπορεί να έχω διαβάσει τα έπη και τέσσερις φορές το καθένα, σε διαφορετικές μεταφράσεις...

9.    Τη μουσική. Όλων των ειδών. Από ροκ ως τους δρόμους του πουθενά του Μαργαρίτη. Από Τσαϊκόφσκυ ως τα τραγούδια του μεσοπολέμου. Από jazz μέχρι δημοτικά (όχι και όλα…)

10.  Την πατρίδα μου!

Δέκα μπλόγκερ που καλώ να παίξουν στο παιχνίδι αυτό:

athinovio

Hfaistiwnas

stella

ΦΟΥΛΗ

Panos Konstantinidis

Μάγισσα Κίρκη

αχτίδα

sstamoul

Λιακαδα

Marouli (εσύ με προσκάλεσες, αλλά την ανάρτηση την είχα γράψει νωρίτερα!)

Με τις υγείες σας!

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΑΡΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΗΣΥΧΟΥΜΕ;;;

Θα μου πείτε ότι κινδυνολογώ. Μόνο που δεν είμαι η μόνη που ανησυχεί. Δείτε το βίντεο, είναι διάρκειας περίπου έντεκα λεπτών. Αξίζει όμως τον κόπο κα το χρόνο σας...

ΛΙΓΟ ΑΠΟ ΟΛΑ...

Οικονομική κρίση, ανεργία, ανέχεια, αλλά εισιτήριο και ξενοδοχείο για την Κέα, δεν έβρισκα με τίποτα!

Τελικά είμαστε όντως μια φτωχή χώρα με πλούσιους κατοίκους. (Και ακόμα πιο πλούσια εκκλησία.)

Παντρεύεται ο πρώτος μου ξάδερφος στην Κέα το άλλο Σάββατο και από το λιμάνι η εκκλησία είναι μόνο 11,5 χιλιόμετρα. Δεδομένου του προβλήματος της μαμάς μου που χειρουργήθηκε στο ισχίο της, δεν είμαστε να περιμένουμε ταξί η να βολευτούμε με τα αυτοκίνητα άλλων συγγενών. Έτσι προσπαθώ εδώ και τρεις μέρες να βρω θέση για το γερμανούλη μου στο καράβι που θα μας πάει στην Τζια. Και δε βρίσκω με τίποτα…

Τελικά θα αλλάξω το πρόγραμμά μου και θα πάω μια μέρα πιο νωρίς.

Η μοδίστρα που τελικά βρήκα, είναι αετός! Θα μου φτιάξει το φόρεμα όπως ακριβώς το φανταζόμουν και πάνω στην ατελείωτη κορμάρα μου! Άσε που μου το φτιάχνει με τέτοιο τρόπο που με κολακεύει κιόλας!

Για κομμώτρια, ούτε λόγος. Που να φτιάξω το μαλλί μου στο νησί;;;

Οπότε, θα το φτιάξω μόνη με τη βοήθεια της μαμάς μου.

Τα δώρα τα ταχτοποίησα, διάλεξα και ένα εκπληκτικό κόσμημα για την καινούργια μου ξαδέρφη, που θέλω να πιστεύω ότι θα της αρέσει. Το νέο μέλος της οικογένειας είναι μια πανέμορφη κοπέλα, ευγενική, διακριτική και με πολύ πρωτότυπο επάγγελμα για την οικογένεια: γιατρός!!! Έτσι, στο σόι από τρεις γιατρούς, τώρα έχουμε τέσσερις και σε κανένα εξάμηνο θα γίνουν πέντε γιατί και ο άλλος γιατρός θα προβεί σε παρόμοια εκδήλωση αγάπης!

Χαίρομαι. Ήμουν η πρώτη που παντρεύτηκε, και ελπίζω η μοναδική που χώρισε, και όλα τα ξαδέρφια, σα μια γροθιά, μου στάθηκαν αρκετές φορές από τότε. Όπως οι μπαμπάδες μας ήταν μια γροθιά όσο ζούσε και ο δικός μου, έτσι και τα παιδιά τους, είμαστε ένα. Και στην Κίνα να παντρευόταν ο ….. θα πήγαινα. Οπότε η ταλαιπωρία και η αλλαγή προγράμματος, δε με απασχολεί καθόλου. Φοβόμουν μόνο μη βρω πλοίο και ξενοδοχείο.

Και επιστρέφω στον πρόλογο. Μια φορά παντρεύεται ο ξάδερφος/αδερφός, θα πήγαινα όπου και να ήταν ακομα και αν δεν είχα να φάω. Όμως εγώ είμαι μία. Τι στο καλό. Όλοι όσοι παντρεύονται, στην Τζια θα τον κάνουν το γάμο;

Δε βρίσκω εισιτήριο, δε βρίσκω ξενοδοχείο, δε βρίσκω κομμωτήριο.

Εν ολίγοις, όλη η αττική το επόμενο σαββατοκύριακο αποδρά στο νησί.

Που είναι η οικονομική κρίση; Που είναι η ανεργία; Που είναι η ανέχεια;

Γιατί ως γνωστόν, όταν δεν έχεις λεφτά, δουλειά, τα προς το ζην, δεν πας εκδρομές για να αλλάξεις περιβάλλον και παραστάσεις!

Το κράτος βουλιάζει αλλά οι πολίτες έχουν κότερα!

Μου γύρισε το μάτι με τις τιμές των ξενοδοχείων. Το να πας και να επιστρέψεις με το καράβι έστω και με το αυτοκίνητο, είναι φτηνά. Όμως η διαμονή είναι άστα να πάνε. Ξενοδοχείο με κλιματιστικό, και τα απολύτως απαραίτητα, είναι επιεικώς απαράδεκτο σε τιμές!

Αλλά είναι και το μοναδικό που έχει ελεύθερα δωμάτια. Οπότε, το πίνεις με το ζουμί του και κλείνεις εκεί.

Τώρα, το πώς θα είναι, θα σας το πω όταν επιστρέψω.

Σας εύχομαι καλό σαββατοκύριακο και χαρείτε το δροσερό αεράκι και τον καθαρό ουρανό!