ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ...

Μιλούσα με μια φίλη που μου έχει σταθεί στα δύσκολα, πολλά χρόνια τώρα. 

Εγώ τη ζηλεύω για τους δικούς μου λόγους και αυτή με ζηλεύει για τους δικούς της. Όμως η ζήλεια μας, δεν είναι φθονερή. Είναι του τύπου, πόσο θα ήθελα και εγώ…

Οπότε δεν επηρεάζει τις σχέσεις μας. Μη σας πω ότι μας κάνει και καλύτερες!

Και κουβέντα στην κουβέντα, τι ανακαλύψαμε; Ότι εμείς οι γυναίκες ανεβάζουμε τους άντρες μας σε ένα βάθρο. Τους φοράμε φωτοστέφανα και κότινους, μόνο και μόνο γιατί έτσι θέλουμε να πιστεύουμε ότι είναι. Και ας μην είναι.

Μόνο που την αλήθεια την καταλαβαίνουμε πολύ αργότερα. Όταν περάσουμε από τον έρωτα στην αγάπη, από την αγάπη στη στοργή, από τη στοργή στη συνήθεια και από τη συνήθεια στον εκνευρισμό.

Εδώ είμαστε. Μέχρι τότε εθελοτυφλούμε.

Τότε διαπιστώνουμε ότι αυτό που αγαπήσαμε, με αυτό που έχουμε, δεν έχουν καμιά σχέση.

Δεν είναι ο δραστήριος άντρας που έπιανε από τα κέρατα τον ταύρο της μοίρας του και τον δάμαζε. Είναι απλά ο μικρός που αρμέγει την κατσίκα της μοίρας και γκρινιάζει γιατί δεν είναι αγελάδα.

Δεν είναι ο έξυπνος επαγγελματίας που αδράζει τις ευκαιρίες, αλλά ο τύπος που του χτυπά την πόρτα η ευκαιρία και αυτός βαριέται να ανοίξει.

Δεν είναι ο σταθερός χαρακτήρας που κρατάει τη στάση που αποφάσισε, αλλά το μικρό παιδί που σήμερα λέει έτσι και αύριο αλλιώς.

Δεν είναι ο άντρας που τιμά τις επιλογές του αλλά καθημερινά έχει άλλους στόχους.

Αλλά ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Ο ίδιος ήταν και όταν οι γυναίκες τον γνώρισαν. Τότε τι ήταν εκείνο που της γκάβωσε εντελώς και δεν είδαν με τι είχαν να κάνουν;

Εδώ οι γνώμες είναι πολλές. Και μη σας πω, και όλες σωστές!

Ο έρωτας. Κατ’ εξοχήν οφθαλμοβγάλτης. Φαίνεται ο μικρός φτερωτός γιος της Αφροδίτης, έκανε σκασιαρχείο από τα μαθήματα τοξοβολίας και αντί να πετυχαίνει την καρδιά, βγάζει τα μάτια όσων λαβώνει.

Η ανάγκη να είμαστε μαζί με το αντικείμενο του πόθου μας. (Πως τα λέω το κορίτσι! Άντε η μεγαλοκοπέλα!)

Η μοναξιά που μας αναγκάζει να ρίχνουμε τον πήχη των στάνταρντ μας, (και από εκεί που θέλαμε Μπραντ Πιτ με λίγο από Μπίλ Γκέιτς, βολευόμαστε με το Μήτσο τον υδραυλικό).

Η ευπιστία μας. Επειδή εμείς δεν υπερβάλλουμε για τα προσόντα μας νομίζουμε ότι και οι άλλοι, κάνουν το ίδιο, (μαγειρεύω κορίτσι μου γιατί με γαληνεύει. Αφού σε γαληνεύει ρε κακομοίρη, τι σκατά, σε νιρβάνα είσαι την τελευταία πενταετία και ακόμα και τον καφέ σου εγώ τον φτιάχνω;;;)

Η νοοτροπία της κοινωνίας, που πετυχημένη είναι όποια κερδίσει και έναν σύντροφο, (δε μπα να βγάζεις 15.000 το μήνα, άμα είσαι μόνη σου, είσαι κακομοίρα. Άμα δεν έχεις παντρευτεί κιόλας, την έκατσες τη βάρκα!)

Ο έρωτάς μας με τον έρωτα και όχι με τον άνθρωπο. Είμαστε ερωτευμένες με την ιδέα της σχέσης και όχι με το σύντροφο. Είμαστε ενθουσιασμένες με την ιδέα της συντροφικότητας αλλά όχι με τον άνδρα που κοιμάται μαζί μας.

Και αυτά τα λάθη, τα πληρώνουμε. Με δάκρυα (τιμούμε τις λάθος επιλογές με κουβάδες δακρύων), με πόνο (χωρίς να ξέρουμε για τι ακριβώς πονάμε), με ξενύχτια (τη νύχτα ξεχνάμε πιο εύκολα), με αφυδάτωση (πίνουμε τον άμπακο με τις φίλες μας, στενάζουν τα μοχίτο και η ούρσους, μετά ξερνοβολάμε σα γκαστρωμένες, αφυδατωνόμαστε…), με ζεστά ευρουλάκια στην κινητή τηλεφωνία (γιατί ο χωρισμός θέλει συμπαράσταση από τις φίλες όλες τις ώρες), με κοκκίνισμα των πιστωτικών (γιατί άμα δεν τσακίσεις το χόντος σε ένα χωρισμό, πότε θα το κάνεις;;;), με άγρα νέου θύματος (ε μη μου πείτε ότι θέλετε μετάφραση και σε αυτό!!!)…

Τελικά, δεν μπορείτε να πείτε, κάνουμε ΤΙΣ αναλύσεις με τις φίλες μου! Σας ξεστραβώνουμε κιόλας. Τόσα πράγματα για τις γυναίκες που αλλού θα τα μαθαίνατε;;; εεεεεεε; Που;;;; μόνο εδώ!

Μάκια!