ΣΚΑΛΙ, ΚΑΛΕ ΜΟΥ, ΣΚΑΛΙ…

…που λέει και το λαϊκό άσμα!

Το περασμένο Σάββατο, κόπηκε το ρεύμα στη διπλανή πολυκατοικία και στη δική μου και την απέναντι, κόπηκε στους μισούς ορόφους.

Ο Τζίμι Χέντριξ του απέναντι ρετιρέ, είχε όμως ρεύμα και από τις δέκα και μισή το βράδυ ως τις δώδεκα και κάτι, μας τάραξε.

Δε μας έφτανε που δεν είχαμε ρεύμα, τηλέφωνο, ίντερνετ, είχαμε και τον ροκά τροβαδούρο που έπαιζε με το παιχνιδάκι του!

Το ρεύμα δεν ερχόταν, εγώ κοιμήθηκα και ξύπνησα πάλι χωρίς ρεύμα. Ήρθε κάποια στιγμή το μεσημέρι και ξεβρομιστήκαμε αλλά το ασανσέρ δεν πήρε μπρος.

Εγώ όμως δεν το ήξερα. Παραγγέλνω να φάω, έρχεται το φαγητό, αλλά η κάτω πόρτα ήτο κλειδωμένη. Οπότε πάω να την ανοίξω. Μόνο που πήγα με τα πόδια. Και ξανανέβηκα με τα πόδια. Και το ίδιο έγινε και τη Δευτέρα. Και την Τρίτη. Αισίως την Τετάρτη που γύρισα από τη δουλειά, είχαμε ανελκυστήρα. Ουάου! Τέτοια χαρά ούτε όταν πήραμε το γιούρο στην Πορτογαλία δεν έκανα!

Και την Πέμπτη ξυπνώ από τις πέντε τα χαράματα να ετοιμαστώ γιατί θα πήγαινα στην ορκωμοσία των πρωτοετών της ΣΤΥΑ. Στο Τατόι.

Έλα όμως που πονάω παντού. Τα πόδια μου, οι μηροί μου, οι γλουτοί μου και ο λαιμός μου. Και φταρνίζομαι. Και βουΐζουν και τα αυτιά μου. Και τρέχουν και οι μυξούλες μου.

Αλλά έπρεπε να πάω. Δεν υπήρχε 

περίπτωση να μην πάω. Ορκιζόταν μια φίλη του γιου μου που η μαμά της είχε πεθάνει στα χέρια μου στο νοσοκομείο τρία χρόνια πριν. Θα πήγαινα και με πυρετό. Και από αυτόν είχα, αλλά αυτός ξεπερνιέται εύκολα.

Πήρα δυο ντεπόν, έφτιαξα και ένα ζεστό καφέ, μπανιαρίστηκα, χτενίστηκα, βάφτηκα, ντύθηκα και πήρα το δωράκι που πήρα στο κοριτσάκι και πήγα στο Τατόι.

Ευτυχώς ο καιρός δε μας ταλαιπώρησε. Είχε λιακάδα που την ένιωθα πολύ ευεργετική στην πλάτη μου. Με ανακούφιζε. Επέστρεψα στο σπίτι στη μία το μεσημέρι.

Δεν είχα κουράγιο όχι να φάω, ούτε να ξεβαφτώ. Έπεσα για ύπνο και ξεράθηκα. Ξύπνησα στις έξι, στις εννιά, στις δυο τη νύχτα, στις τέσσερις το πρωί. Πονούσα παντού, ο λαιμός μου ήταν σα να είχε αγκάθια. Παίρνω άλλα δυο ντεπόν, φτιάχνω και ένα ζεστό και ετοιμάστηκα για τη δουλειά.

Και πάω στη δουλειά και δεν έχω φωνή. Έχει γίνει οίδημα στις φωνητικές χορδές από τα ζεστά και τη φλεγμονή και ακούγομαι σα να είμαι σε τύμβο.

Χαρά τα παιδιά που δε θα ακούγανε τη φωνή μου, δεν περιγράφεται!

Μέχρι τις δώδεκα ήμουν εντελώς βραχνοκόκκορας. Μετά δίψασα και ήπια δυο πορτοκαλάδες όχι κρύες αλλά ούτε και σε θερμοκρασία δωματίου. Απλά δροσερές. Και ω του θαύματος, έγινε αγγειοσύσπαση και υποχώρησε το οίδημα και είχα φωνή.

Παρέλαβα στο γραφείο γιατί είμαι υπηρεσία το σαββατοκύριακο και επέστρεψα σπίτι αργάμιση. Και έπεσα ξανά μανά ξερή. Ξύπνησα πριν λίγο. Και θα ξανακοιμηθώ.

Βαριές οι ιώσεις αυτήν την περίοδο… και δεν είμαι και μπεμπέκα!