ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙΣ…

Λυπάμαι, αλλά δεν το έχεις και δε θα το έχεις ποτέ.

Είσαι κοντά στα τριάντα, αν είναι το χόμπυ σου, είναι ενοχλητικό. Αν είναι το απωθημένο σου, βρες κάτι άλλο, δε θα τα καταφέρεις. Αν είναι το επάγγελμά σου, τότε απλά παίζεις σε κουφούς ή άμουσους.

Επί τρία συναπτά έτη, κάθε απόγευμα ακούω τα καλύτερα κομμάτια του Carlos Santana να κατακρεουργούνται από το γείτονά μου στον πέμπτο της απέναντι πολυκατοικίας.

Δεν τα παίζει σωστά, δεν τα διορθώνει κιόλας.

Δεν είμαι ειδική στην ηλεκτρική κιθάρα, αλλά τόσες φορές που τα έχω ακούσει, όταν ακούω την αυθεντική βερσιόν που είναι χάδι στα αυτιά μου, θυμώνω τόσο που δεν περιγράφεται!

Δεν τα καταφέρνεις. Θες γιατί δεν το διδάχτηκες; Θες γιατί δεν το θες; Θες γιατί δεν κάνεις καμιά προσπάθεια να το διορθώσεις; Το αποτέλεσμα μετράει. Και αυτό είναι φριχτό. Είναι βιασμός των ώτων μας, είναι γρατζούνισμα στα αυτιά μας. Είναι ο απόλυτος θόρυβος.

Δεν το ξέρεις και θες να το 

παίξεις; Μάθε το. Αλλά μάθε το χωρίς να βάζεις την ηλεκτρική σου κιθάρα στον ενισχυτή και μάλιστα στο διαπασών. Πάρε ένα δάσκαλο να στο μάθει να το παίζεις σωστά. Πάρε ένα χαρτί με τις νότες. Αλλά τουλάχιστον μη  μας πηδάς τον εγκέφαλο με τις προσπάθειές σου να γίνεις κάτι που δεν είσαι!

Θα μου πείτε, και λογικότατα, αφού τρία χρόνια κάνει το ίδιο, γιατί ενοχλήθηκα τώρα. Γιατί τώρα ξεκινά το ρεπερτόριό του μετά τις εννέα το βράδυ. Έχουμε λαλήσει όλοι γείτονες. Προχθές βγήκε ο από κάτω του και τον έβριζε για ένα τέταρτο. Μόλις τέλειωσε, όσοι ήμασταν στα μπαλκόνια, τον χειροκροτήσαμε. Μόνο που ο ενδιαφερόμενος δεν τον άκουσε, γιατί έπαιζε ηλεκτρική κιθάρα και έκανε και σολαρίσματα, μη χέσω!!!

Λυπάμαι ειλικρινά που όταν οι γονείς μου με έστελναν πιάνο, εγώ έκανα κοπάνα για να βγαίνω με τις φίλες μου. Το έχω μετανοιώσει πολύ αλλά πρέπει να το πάρω απόφαση πως όργανο, μουσικό, δε θα παίξω. Αλλά ακόμα και αν αποφάσιζα να μάθω τώρα, πίσω πίσω, θα ξεκινούσα με ένα αρμόνιο που θα έβαζα τα ακουστικά μου για να μην ενοχλώ τους άλλους με τις παραφωνίες μου και τα λάθη μου.

Αυτός δεν μπορεί να σκεφτεί το ίδιο; Να παίζει χωρίς τον ενισχυτή; Τι του χρωστάμε όλοι εμείς;

Όταν το κοριτσάκι του τετάρτου έκανε μαθήματα πιάνου, κατέβαινα με τα πόδια για να την ακούω και να την απολαμβάνω. Μερικές φορές όταν έπαιζε αγαπημένα μου κομμάτια, κοντοστεκόμουν στην πόρτα της και άκουγα το κοριτσάκι να παίζει!!! Τι όμορφα που ακουγόταν, δεν ενοχλούσε κανέναν. Από τις επτά ως τις οκτώ και μισή έπαιζε. Ούτε νωρίτερα ούτε αργότερα. Χειμώνα καλοκαίρι. Όλη την εβδομάδα και το σαββατοκύριακο. Τώρα σπουδάζει στη βόρειο Ελλάδα και πραγματικά μας λείπει.

Ο Κάρλος της απέναντι πολυκατοικίας να δω πότε θα πάρει υποτροφία για την Αλάσκα να δούμε μια άσπρη μέρα!!!

Αν τον βρουν σταγγαλισμένο με μια χορδή από την κιθάρα του, να ξέρετε, γείτονας θα το έκανε!!!