ΕΞΙ ΒΑΘΜΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ;

Και έρχονται στο τμήμα για εκπαίδευση φοιτητές της νοσηλευτικής.

Η νοσηλευτική, έχει το εξής παράδοξο στη χώρα μας.

Έχει πανεπιστημιακή σχολή.

Έχει ΤΕΙ

Έχει διετούς σχολές σε κάθε νοσοκομείο που σέβεται τον εαυτό του.

Έχει ιδιωτικές σχολές νοσηλευτικής.

Έχει επαγγελματικό λύκειο με ειδικότητα νοσηλευτή.
Έχει πρακτικούς νοσηλευτές, δεν εννοώ τους αποκλειστικούς νοσοκόμους.

Έχει έξι διαφορετικού επιπέδου σχολές, για το ίδιο αντικείμενο.

Ποιοι είναι αυτοί που είναι οι πιο αδικημένοι;

Οι πανεπιστημιακοί.

Και εξηγούμαι.

Ό οποιοσδήποτε χρειάζεται νοσηλευτή, θα προτιμήσει ένα διετούς ή από ιδιωτική σχολή. Και μάλιστα χωρίς προϋπηρεσία. Γιατί θα είναι φθηνότερος.

Αν πάλι θέλει κάποιον για προϊστάμενο, θα πάρει ένα νοσηλευτή με εμπειρία και πτυχίο. Θα πάρει κάποιον με δέκα τουλάχιστον χρόνια προϋπηρεσία και θα είναι και των ΤΕΙ και θα του έρθει φθηνότερος από το νοσηλευτή του πανεπιστημίου.

Γιατί ποιος θα αναλάβει να προσλάβει ένα νοσηλευτή του πανεπιστημίου όταν θα πρέπει ευθύς εξ αρχής να τον κάνει προϊστάμενο; Με τη  εμπειρία; Με θεωρητικές γνώσεις μέσα από βιβλία μόνο; Έχει κανείς την εντύπωση ότι βγαίνοντας από το πανεπιστήμιο, ξέρει τι του γίνεται; Ξέρει να κάνει νοσηλεία; Ξέρει να προσέξει τι και πως;

Όχι.

Θα πρέπει να προσλάβει και έναν έμπειρο για προϊστάμενο. Και συνήθως προσλαμβάνει έναν των ΤΕΙ.

Και ο πανεπιστημιακός μένει άνεργος. Γιατί δεν πάει και ως απλός νοσηλευτής. Όχι, θα του πέσει η μύτη. Και τι κάνει; Μεταπτυχιακό κάνει.

Όλοι οι πτυχιούχοι του πανεπιστημίου της νοσηλευτικής, μα όλοι όμως, κάνουν μεταπτυχιακά, διδακτορικά, διατριβές, τα κέρατά τους τα τράγια, εκτός από πρακτική εμπειρία!

Έτσι έχουμε γεμίσει θεωρητικούς της επιστήμης που είναι καθαρά πρακτική. Έχουμε σε κάθε συνέδριο νοσηλευτικής, πέντε υποψήφιους διδάκτορες που μας φλομώνουν στη θεωρία για πράγματα εξαιρετικά άχρηστα, μη πρακτικά και χωρίς σημασία.

Γιατί για τον  έλληνα γονιό, είναι πιο σημαντικό να πει, το παιδί μου έχει διδακτορικό από το να πει έχει δουλειά. Γιατί η δουλειά θα είναι του επιπέδου του παιδιού μου; Γιατί αν δεν είναι, δε θα την κάνει. Εμάς οι γονείς μας είχαν κέρατα, που σκατοσφουγγάγαμε όλη την Αθήνα ως φοιτητές στη ΣΑΝ;

Έχω ξεσκατίσει, έχω στρώσει, έχω μπανιάρει, όποιον μπορείτε να φανταστείτε που νοσηλεύτηκε στο Γενικό Κρατικό, στο Ιπποκράτειο, στο ΚΑΤ, στον Ευαγγελισμό, όταν ήμουν στο πρώτο, δεύτερο, τρίτο, και τέταρτο έτος της σχολής.

Ειδικά στο τέταρτο έτος, εκπαιδευόμουν στη μονάδα εντατικής θεραπείας του Ευαγγελισμού, πήγαινα πολύ πρωί, γιατί είχα μάθει από τη σχολή που ξυπνούσα στις πέντε και δέκα. Έτσι αντί να είμαι στον Ευαγγελισμό στις επτά και μισή, ήμουν από τις έξι και μισή. Ένα πρωί, μπαίνω μέσα και βλέπω μια κυρία με κότσο, με γυαλάκια με τη στολή της να πλένει ένα κύριο πέντε φορές μεγαλύτερο σε όγκο από την κυριούλα που φορούσε και το πράσινο το διάφανο για να μη λερωθεί η στολή της. Λέω από μέσα μου, κρίμα τη γριούλα να το κάνει μόνη της, πως θα το γυρίσει στο πλάι αυτό το γομάρι με τόσα σωληνάκια; Και πάω και τη βοηθάω. Και τη βοήθησα και σε όλα τα περιστατικά. Μπανιάραμε μαζί όλη τη ΜΕΘ. Κατά τις έντεκα που τελειώσαμε τα λουτρά καθαριότητας και των δέκα ασθενών, κάνουμε ένα διάλειμμα και μου λέει έλα μαζί μου. Μιλούσαμε όλη την ώρα που μπανιάραμε. Την είχα συμπαθήσει και πήγα μαζί της. Με πήγε σε ένα γραφείο, καθίσαμε, μου έφτιαξε καφέ. Ήταν η προϊσταμένη της ΜΕΘ του Ευαγγελισμού. Είχε τριάντα χρόνια υπηρεσίας, και πτυχία άλλα δυο, πέραν της νοσηλευτικής. Και ξεσκάτωνε μαζί  με τη μαθήτρια. Και μπάνιαρε μαζί με τη μαθήτρια και επιπλέον, δεν έμενε στο γραφείο.

Θα μου πείτε. Βρε σαχλοκούδουνο, δεν την είχες δει τόσες μερες στη ΜΕΘ; Όχι, γιατί έλειπε, δούλευε το σαββατοκύριακο ως αντικαθιστώσα διευθύνουσα και είχε πάρει τα ρεπό της. Και όταν την είδα, μπάνιαρε.

Πες τε μου τώρα εσείς, θα δείτε ποτέ νοσηλεύτρια του πανεπιστημίου να κάνει μπάνιο, ή να καθαρίζει, ή να κάνει νοσηλεία; Όχι. Δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση. Μου είχε έρθει μια για τη θέση της προϊσταμένης πάνω στο γηροκομείο που δούλευα. Μόλις έμαθε ότι είμαι στρατιωτικός, της κόπηκε ο βήχας, είχε έρθει για τη θέση της διευθύνουσας, νόμιζε ότι ήμουν των ΤΕΙ και θα μου έτρωγε τη θέση! Και έριξα και το γέλιο της αρκούδας, γιατί τη ρώτησα πρώτες βοήθειες σε πτώση και έμφραγμα και δεν ήξερε τι να πει.

Και επιστρέφω στο αρχικό θέμα μας.

Δεν είναι δυνατό, να έχουμε τόσες βαθμίδες διαφορετικές για ένα μόνο επάγγελμα. Πρέπει να μπει τάξη στο χάος.

Θα μου πείτε, ότι ο καθηγητής που πρωτοδιορίζεται χωρίς εμπειρία είναι. Ναι, αλλά αν κάνει και κανένα λάθος, δε θα πεθάνει και κάποιος! Αν το κάνει ο νοσηλευτής, θα πεθάνει κάποιος. Και τώρα μπορεί να μη σε νοιάζει, γιατί απλά διαβάζεις το ενδεχόμενο. Θα δεχόσουν όμως ο μπαμπάς σου να είναι σε ένα τμήμα που η προϊσταμένη δίνει οδηγίες για το πώς θα δοθούν τα κάλλια, και να πει να τα δώσει στον μπαμπά σου  bollus; Όχι,  γιατί θα πέθαινε. Όχι μόνο ο μπαμπάς σου αλλά και πέντε άλλοι που θα το επαναλάμβανε. Γιατί η εμπειρία και η πρακτική είναι αυτά που ξεχωρίζουν το νοσηλευτή. Αν ξέρατε πόσοι γιατροί λένε και γράφουν ηλίθιες ή λάθος οδηγίες σε ασθενείς, δε θα περνούσατε έξω από τα νοσοκομεία! Γι αυτό και η προϊσταμένη πρέπει να έχει γνώσεις και εμπειρία. Πρέπει να γνωρίζει, να έχει δει κάτι στην πράξη πολλές φορές, να το κατέχει για να μπορεί να ελέγχει, να δίνει κατευθύνσεις, να διδάσκει, το σημαντικότερο, να προλαμβάνει λάθη.

Πως θα τα κάνει αυτά ένα κοριτσάκι που μόνο έχει διαβάσει για κάτι και δεν το έχει δει ποτέ;

Θα μου πείτε ότι αφού έρχεται στο νοσοκομείο, θα το έχει δει. Αυτό δε σας το είπα και ίσως είναι και το καλύτερο! Έρχονται με μια ρόμπα στις εννέα το πρωί, πάνε για καφέ ως τις έντεκα, παίρνουν ένα φάκελο και κάθονται στο σαλόνι και υποτίθεται ότι μελετούν έναν ασθενή, και στη μία φεύγουν. Στα δωμάτια δεν πάνε. Πάνε μόνο οι φοιτητές της ΣΑΝ που έχουν στρατιωτική εκπαιδεύτρια μαζί τους!

Έρχονται μόνο θεωρητικά, στα χαρτιά, οι τσούπρες του πανεπιστημίου. Και μετά λένε έκαναν και πρακτική! Εκεί να δείτε γέλιο. Εμείς γελάμε γιατί έχουμε μπακ απ, οι άλλοι στα έξω νοσοκομεία, σε μερικά χρόνια, δεν ξέρω τι θα κάνουν!

Και για να μην παρεξηγηθώ, η ΣΣΑΝ είναι πανεπιστήμιο, δηλαδή, οι φοιτητές, σπουδάζουν στο πανεπιστήμιο, όπως οι γιατροί της ΣΣΑΣ. Απλά, κάνουν και στρατιωτικά μαθήματα. Για να μη λέτε ότι τα λέω αυτά, επειδή θεωρώ τον εαυτό μου κατώτερο των πανεπιστημιακών. Πανεπιστημιακή είμαι και εγώ. Απλά εμένα, μου έπεσε ο κώλος στα μπάνια και τα ξεσκατίσματα. Στη νοσηλεία και τη διευθέτηση θαλάμων. Στο γράψιμο λογοδοσίας και στα ζωτικά. Εμείς οκτώ ώρες στο νοσοκομείο, δουλεύαμε, γι αυτό και οι προϊστάμενες, μόλις βλέπανε φοιτητές της ΣΣΑΝ, έκαναν πάρτυ. Γιατί αν νομίζετε ότι οι νοσηλευτές στα πολιτικά νοσοκομεία, κάνουν μπάνια στους ασθενείς, είστε πολύ γελασμένοι. Αν τα στρατιωτικά νοσοκομεία, έχουν καλή φήμη, δεν είναι επειδή έχουν καινούργια κτήρια, είναι όλα προπολεμικά τα κτήριά μας, αλλά επειδή έχουν πειθαρχία και αρχές και άριστο νοσηλευτικό προσωπικό. Γιατί εκεί απλά εφαρμόζεται η θεωρία. Δεν είναι μόνο θεωρία. Είναι εφαρμοσμένη θεωρία.

Καθημερινά, εδώ και πέντε σχεδόν χρόνια που είμαι προϊσταμένη, κάνω μαθήματα δέκα λεπτά κάθε μέρα στους νοσηλευτές της κλινικής μου. Όχι γιατί εγώ είμαι καλή και οι άλλες όχι. Απλά έχω συμφέρον. Έχω πολύ καλά συνειδητοποιήσει, ότι ένα πρωί, εμείς οι από τη μέσα μεριά του γκισέ, θα βρεθούμε από την έξω. Θα είμαστε ασθενείς. Θα πρέπει να έχουν τα παιδιά σωστό τρόπο εργασίας και γνώσεις ώστε να νιώθουμε ασφάλεια ως ασθενείς. Και για αυτό το κάνω. Ένα σας λέω. Είμαι προϊσταμένη στο τμήμα που πέθανε ο πατέρας μου. Σκεφτείτε τι αισθάνομαι κάθε μέρα!

Άντε καλημέρα σας τώρα!