ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΙΧΕ ΞΑΝΑΖΗΣΕΙ (ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΑΛΛΑ ΔΕΥΤΕΡΙΑΤΙΚΟ)

Έκλεισε το τηλέφωνο φανερά προβληματισμένη.

Εντάξει, ήταν είκοσι πέντε χρονών. Δεν την είχαν πάρει όμως και τα χρόνια!

Ήταν όμορφη, ήταν μορφωμένη, είχε καλή δουλειά, γιατί στενοχωριόταν;

Ο Σταύρος ήταν σαφής. Ήθελε να τη δει.

Ήξερε τι ήθελε.

Πριν δυο εβδομάδες της είπε ότι είχε ανάγκη να σκεφτεί απερίσπαστος.

Και αυτή το δέχτηκε.

Το είχε ξαναδεί το έργο.

Όταν ο Ανδρέας της είχε πει ότι είχε ανάγκη να μείνει λίγο μόνος του, ένα μήνα μετά, της είπε, ότι ήθελαν να χωρίσουν.

Είχε πονέσει. Τον είχε αγαπήσει. Είχε αφήσει μια πολύ καλή δουλειά για να έρθει μείνει μαζί του στην επαρχιακή πόλη που είχαν μεγαλώσει και οι δυο. Τώρα αυτή είχε το δικό της μαγαζί, ο Ανδρέας είχε παντρευτεί μια άλλη και αυτή  τον έβλεπε κάθε μέρα.

Της πήρε τρία χρόνια να ξαναφεθεί. Να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Και ο Σταύρος δε θύμιζε σε τίποτα τον Ανδρέα. Στην εμφάνιση. Γιατί στη συμπεριφορά, ίδιος αποδείχτηκε πως ήταν.

Έτσι και αυτός ξαφνικά θυμήθηκε πως είχε ανάγκη να μείνει μόνος του.

Του είχε δώσει ραντεβού στο μικρό μπαράκι πάνω από τη θάλασσα. Θα στενοχωριόταν που θα στενοχωριόταν, ας ήταν τουλάχιστον με τη συντροφιά της αγαπημένης της θάλασσας.

Οι ώρες περνούσαν και έφτασε το σούρουπο.

Φόρεσε το μαύρο φόρεμα που αντικατόπτριζε τη συναισθηματική της φόρτιση.

Έκλεισε το μαγαζί, κλείδωσε, πέταξε τα κλειδιά στην τσάντα και καβάλησε το παπάκι της να πάει στο σημείο του ραντεβού.

Έφτασε πρώτη. Χαιρέτησε το Μάνο που δεν έλειπε ποτέ από το μπαράκι του, έδωσε την παραγγελία της, και ανέβηκε στον πάνω όροφο. Έπιασε ένα απομακρυσμένο τραπέζι με θέα το απέραντο γαλάζιο που σταδιακά μεταμορφωνόταν σε μαύρο. Σε λίγο το φεγγάρι θα ασήμωνε τη ρυτιδιασμένη επιφάνεια. Και αυτό θα παρηγορούσε την Αγγέλα.

Έφτασε η παραγγελία της. Ήπιε μια μεγάλη γουλιά και ένιωσε τη βότκα να της καίει το λαιμό. (Καλύτερα να ζαλιστώ λίγο, σκέφτηκε).

Απολάμβανε το καθρέφτισμα του φεγγαριού στη θάλασσα και χάζευε τις βαρκούλες που ανοίγονταν για ψαριά, όταν ένα κατακόκκινο κεφάλι άρχισε να ξεχωρίζει στο πλήθος που περπατούσε στην παραλιακή οδό.

Η Αγγέλα, τον κοιτούσε από ψηλά. Περπατούσε με τα χέρια στις τσέπες. Με το κεφάλι σκυφτό και με βήματα αργά και διστακτικά.

-(Χμ, άλλο ένα σημάδι για το τι θα μου πει), σκέφτηκε. (Μάλιστα, το έχω ξαναζήσει αυτό…)

Ο Σταύρος έφτασε στο μαγαζί και ανέβηκε πάνω με το ποτό του στο χέρι. Ήπιε μια γερή γουλιά και έσκυψε το κεφάλι.

Η Αγγέλα χαμογέλασε. (Μα πόσο γελοίοι είναι οι άντρες όταν θέλουν να χωρίσουν); είπε μέσα της.

-Λοιπόν, σ’ ακούω, είπε δυνατά.

-Ξέρεις, Αγγέλα, είσαι μια πολύ όμορφη κοπέλα, μορφωμένη, οικονομικά αποκατεστημένη, μη σου πω πετυχημένη…

Η Αγγέλα έπαψε να ακούει, ήξερε τι θα επακολουθούσε. Το ξαναζούσε. Αντί για το Σταύρο, είχε απέναντί της τον Ανδρέα.

…εγώ πάλι, είμαι ακόμα αδημιούργητος. Και ενώ εσύ είσαι τόσο καλή μαζί μου, εγώ θεωρώ ότι δε θα ήταν σωστό να σε εγκλωβίσω τόσα χρόνια με ένα χαρακτήρα σαν το δικό μου. Σου αξίζει κάτι καλύτερο. Κάτι που θα μπορέσει να σου προσφέρει ότι εγώ δεν είμαι σε θέση. (Τι χαζομάρες λένε οι άντρες όταν θέλουν να χωρίσουν!)

Η εικόνα του Ανδρέα έφυγε από τα μάτια της και είδε το Σταύρο να την κοιτά ερωτηματικά και να περιμένει μια απάντησή της.

-Λοιπόν, τι λες; της είπε φανερά αγχωμένος;

-Τι να πω; είπε η Αγγέλα. Συμφωνώ. (Δηλαδή, τι να κάνει; να μη συμφωνήσει; ο άνθρωπος ήθελε να χωρίσει, αυτή πως θα τον κρατούσε; με το ζόρι;)

Και ενώ σκεφτόταν αυτά, βλέπει το Σταύρο να γονατίζει μπροστά της και να της τείνει ένα μικρό κουτάκι με ένα δακτυλίδι μέσα.

-Ώπα, ώπα, τι κάνεις;;; τον ρώτησε.

-Τί τί κάνω; αφού συμφωνείς ότι πρέπει να προχωρήσουμε μαζί σε άλλη φάση τη  ζωή μας, σου κάνω πρόταση γάμου!

-Μισό λεπτό, δεν ήθελες να μου πεις ότι χωρίζουμε;

-Ρε Αγγέλα, τόση ώρα μίλαγα, δεν πρόσεξες ούτε μια λέξη από όσα σου είπα;

-Τι να προσέξω, αφού ξεκίνησες, ότι είμαι όμορφη, μορφωμένη, οικονομικά ανεξάρτητη, νόμιζα ότι θα μου έλεγες ότι εσύ δε μου αξίζεις και ότι θα έπρεπε να χωρίσουμε για το δικό μου καλό.

-Ναι, είπε γονατισμένος ακόμα ο Σταύρος, να τα ξαναπώ αλλά σε παρακαλώ πρόσεχέ με τώρα…

… ναι είσαι πολύ όμορφη, ναι είσαι μορφωμένη, να είσαι πολύ επιτυχημένη ως επαγγελματίας, και ναι εγώ είμαι δύστροπος, και απότομος, και μερικές φορές δε δίνω σημασία σε ότι θα άρεσε να ακούει μια κοπέλα να της σχολιάζει ο σύντροφός της, αλλά αυτές οι δυο εβδομάδες με έκαναν να καταλάβω, ότι έχεις ομορφύνει τη ζωή μου τόσο πολύ που αν σε έχανα θα ήμουν τρομερά δυστυχισμένος και θέλω η σχέση που ένα χρόνο τώρα έχουμε… θέλω… να περάσει στο επόμενο στάδιο. Εκεί εσύ είπες ότι συμφωνείς…

-Και βέβαια συμφωνώ. Απλά νόμιζα άλλα πράγματα και επέλεξα να μην είμαι εδώ όσο θα μου έλεγες να χωρίσουμε. Και αφού δε θες να χωρίσουμε, δέχομαι και το δακτυλίδι, λέω ναι στο γάμο που μου προτείνεις, και τώρα μπορείς να σηκωθείς, γιατί αισθάνομαι λίγο γελοία;;;

Είπε η Αγγέλα και έβαλε τα γέλια καθώς ο Σταύρος την αγκάλιαζε και τη σήκωνε φέρνοντας τη γύρω γύρω!!!

Τελικά, αυτό δεν το είχε ξαναζήσει… και αυτό ήταν πολύ πολύ καλύτερο από αυτό που νόμιζε ότι θα ξαναζούσε!

(χάπυ εντ δε θέλατε; το έγραψα!)