ΣΑΣ ΕΛΕΙΨΑ;

Εεεε, σας έλειψα;

Και πολύ καλά έκανα. Mην πάρετε και overdose!

Πέρασα έξι ημέρες δίπλα στη θάλασσα. Πήρα ένα ωραιότατο μπρούτζινο χρώμα με ελαφριά ροζ απόχρωση. Δεν πρόλαβε ακόμα να στρώσει, το χρώμα καλέ!

Η θάλασσα ήταν λάδι, σχετικά ζεστή, τα ψαράκια με καλωσόρισαν με σμήνη που πέταγαν έξω από το νερό και τρελάθηκα την πρώτη φορά που τα είδα. Βλέπετε ήμουν στο νερό και ξαφνικά ένιωσα σαν ένα σύννεφο ακρίδες να περνούν γύρω μου. Μετά είδα το νερό σα να κόχλαζε. Κόντεψα να κατουρηθώ! Και κράτησε και κάμποσο. Διαπίστωσα τι ήταν, κολύμπησα γρήγορα γρήγορα στην ακτή, γιατί σκατά γοργόνα είμαι, φοβήθηκα ότι κάτι τα τρόμαξε και πήδαγαν έξω από το νερό. Βέβαια, μετά με ενημέρωσαν ότι είναι το χούι τους αυτό. Αλλά την τρομάρα που πήρα, δεν μπορώ να σας την περιγράψω. Έκτοτε, κολυμπούσα μόνο με παρέα. Τα απογεύματα που έπινα τον καφέ μου σε μια εκπληκτική καφετέρια πάνω από τη θάλασσα και τα χάζευα έτσι όπως πηδούσαν έξω από το νερό και έκαναν βόλτες, αλλά την πρώτη φορά τα είδα όλα…

Το φαγητό ήταν το κάτι άλλο. Ότι κολυμπάει η βρίσκεται στη θάλασσα το έφαγα… οι γαρίδες σαγανάκι ήταν καταπληκτικές. Το γέλιο που έκανα σ’ αυτές τις έξι ημέρες, δε λέγεται. Είχα και το σουξέ μου η παχουλοκομψή! Ένας χωραφάς από τη Λάρισα και ένας εργολάβος οικοδομών από τη βέροια, με κάλεσαν για ποτό. Το γέλιο που έκανα όταν τους είπα να ζητήσουν την άδεια από το σύζυγο μου που κολυμπούσε, δεν περιγράφεται!!! Εγώ ήμουν εκεί, με μια φίλη μου και την επομένη της άφιξής μου, ήρθε και ο αδερφός της που ακόμα στη Χαλκιδική είναι. Επειδή ο Ανδρέας έχει εκπληκτικό χιούμορ, δεν τον αφήσαμε να ξεκουραστεί καθόλου. Μας πήγαινε στις καφετέριες, καθόταν και αν έβλεπε να κοιτούμε κάποιον, φώναζε: γυναίκες, σεμνά, συνοδεύεστε!!! Μας σύστηνε και έλεγε, από εδώ η γυναίκα μου, και έδειχνε εμένα, από εδώ το αίσθημά μου, και έδειχνε τη φίλη μου. Κώλωσε πολύς κόσμος εκεί. Μας πήγε σε καταπληκτικές παραλίες, μας έκανε και γελάσαμε πολύ. Όταν ήρθε, μου είπε η φίλη μου να του κάνω πλάκα. Καθόμασταν σε ένα ουζερί με τη Δώρα και τον περιμέναμε. Φτάνει, μας συστήνει η Δώρα, παραγγέλνει και εγώ όλη αυτήν την ώρα τον κοίταζα επίμονα και με σοβαρότητα. Με ρωτάει ο άνθρωπος τι συμβαίνει. Μου θυμίζεις το δεύτερο σύζυγό μου, του λέω. Κόντεψε να πνιγεί ο άνθρωπος. Δηλαδή, πόσους είχες; Με ρώτησε. Έναν, του λέω. Το τι γέλιο κάναμε, η Δώρα έπεσε από την καρέκλα της. Ο Ανδρέας έριξε το ούζο του στο παντελόνι, εγώ κακάριζα. Θέαμα γίναμε. Και αυτό ήταν. Μετά μας έμαθε όλη η πόλη. Τον φορτώναμε τα πράγματα για την παραλία, εμείς μόνο με τα καπέλα μας, αυτός με τις τσάντες μας, τις πολυθρόνες και την ομπρέλα, εμείς κυρίες. Μπροστά εμείς, πίσω ο μικρός με τα πράγματα. Εμείς τον περνούσαμε στο μπόι, και αυτός μας πείραζε και μας έλεγε ξυλόκοτες. Εμείς κακαρίζαμε, αυτός προσπαθούσε να μας επαναφέρει στην τάξη…

Τι να σας λέω.

Ξεκίνησα χάραμα για την Αθήνα, στάθηκαν στο μπαλκόνι και με χαιρετούσαν. Επειδή δεν είχαν λευκό μαντήλι να μου κουνήσουν, ο Ανδρέας, πήρε ένα σώβρακο με μικρά σχεδιάκια και το κούναγε. Τι να σας λέω.

Το ταξίδι της επιστροφής ήταν μακρύ, χαζομάρα μου που έφυγα τόσο πρωί, είχα τον ήλιο στα μάτια μου συνέχεια. Ήρθα πολύ κουρασμένη. Και κατουριόμουν σε  όλο το δρόμο. Σταμάτησα σε τρία βενζινάδικα. Άλλη φορά δε θα παίρνω τόσο καφέ και τόσο δυνατό στα ταξίδια.

Και επέστρεψα. Για λίγο. Να πάω τους φίλους στο Σούνιο, στους Δελφούς, στις Μυκήνες. Μετά θα φύγω πάλι για τις εξωτικές καρδιτσίους νήσους!

ΔΙΑΚΟΠΙΖΟΜΑΙ (ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ)

Φίλοι, επιτέλους ήρθε ο καιρός να λείψω από την καθημερινότητά μου. Από χθες, βρίσκομαι στη Χαλκιδική όπου και λιαζω την ανοικονόμητη κορμάρα μου. Αν δείτε κάποιος να μπαίνει στα μπλογκ σας από τις σκέψεις, θα είναι οι φιλοι μου που μένουν σπίτι μου και θα μείνουν εδώ μέχρι να επιστρέψω, είναι αμερικανοί, είμαστε φίλοι από παιδιά και χαίρομαι που τουλάχιστον τους προσφέρω το σπίτι μου αφού δεν μπορώ να τους δείξω μέρη της Αθήνας που αγαπώ.

Καλή αντάμωση.

ΓΕΛΙΟ...

Η μέρα που δε γελάσαμε είναι μια χαμένη μέρα. Είπε ο Αριστοτέλης ο Σταγειρίτης.

Προσπαθώ να το εφαρμόζω καθημερινά. Να γελώ  ακόμα και με την ατυχία μου ή την αγαρμποσύνη μου. Με τα λάθη μου ή με τα νεύρα μου.

Το γέλιο απελευθερώνει ενδορφίνες που έχουν καταλυτική δράση σε όλα τα συστήματα του ανθρώπινου οργανισμού.

Στην Αμερική και το Ηνωμένο Βασίλειο, υπάρχουν κλινικές γέλιου.

Νομίζω ότι και στη χώρα μας έχει γίνει μια παρόμοια προσπάθεια.

Αλλά το θέμα μου δεν είναι αυτό.

Το θέμα μου είναι οι άνθρωποι με χιούμορ. Το πόσο τους χαίρομαι είναι άλλο πράγμα! Ο μακαρίτης ο μπαμπάς μου είχε ένα πολύ δηκτικό και καυστικό χιούμορ. Όταν πέθανε η γιαγιά μου, εγώ ήμουν στην Πάτρα. Τηλεφώνησα σπίτι να δω τι κάνει ο γιος μου, και ο μπαμπάς μου με ρωτά: από πότε έχεις να δεις τη γιαγιά σου; Από χθες το μεσημέρι μπαμπά που φάγαμε σπίτι σου. Ε, άμα την ξαναδείς γράψε μου. Πέθανε. Μπορεί να πόνεσα αλλά γέλασα με τον τρόπο που μου το είπε.

Σήμερα πήγα στο γιατρό μου για κάτι σπυράκια που έβγαλα (έτσι λέμε τώρα το μπότοξ) και το τι γέλιο κάναμε δεν περιγράφεται. Αφού, φεύγοντας, πονούσαν τα πλευρά μας…

Το χιούμορ είναι ένδειξη ευφυΐας. Είδατε ποτέ κανένα βλάκα να κάνει χιούμορ; Όχι.

Μπαίνω σε ένα μαγαζί το Σάββατο που μας πέρασε. Μαγαζί με παπούτσια, τι άλλο. Κρατάω ένα εξαιρετικό πέδιλο στο χέρι μου και το δείχνω στην κοπέλα που υποτίθεται ότι είναι η πωλήτρια. Τι θα πάρετε; Με ρωτάει. Ένα κιλό πατάτες, της λέω. Και γκουρλώνει τα μάτια της σαν πιατάκια του καφέ. Τι θα ήθελα μωρή, είσαι σε παπουτσάδικο, με βλέπεις να κρατάω ένα πέδιλο που το έχω δοκιμάσει, τι θα ήθελα; Το άλλο παπούτσι να το δω στα πόδια μου το ζευγάρι! Ο γιος μου μόνο που δεν κατουρήθηκε από το γέλιο. Αυτή δεν το έπιασε! Προσπαθήσαμε να μην το δείχνουμε ότι γελάμε. Αλλά μόλις βγήκαμε από το μαγαζί, γελούσαμε ως το σπίτι.

Πάμε με το παιδί στο σούπερ μάρκετ, ψωνίζω και παίρνω και ένα λιπ μπάλσαμ που είναι πολύ μικρό και πέφτει από τις τρύπες. Το δίνω στο παιδί να το κρατά γιατί εγώ έσπρωχνα το καρότσι, φτάνουμε στο ταμείο, χτυπά τα πράγματα η ταμίας και πριν τελειώσει, δίνει ο μικρός και το λιποζάν. Και αυτό, της λέει. Αυτή με κοιτά, λέω, χτυπήστε το και αυτό. Μα είναι αγόρι και είναι κραγιόν αυτό, μου λέει. Πετάγεται ο γιος και της απαντά με χάρη, τα δικά μου είναι μόνο κλινίκ! Το τι γέλιο έκανα, το ίδιο και η κυρία πίσω μας. Μόνο η ταμίας δε γέλασε. Δεν το έπιασε.

Ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για διακοπές, βάζω το μαγιώ μέσα και μου λέει ο γιος μου. Μάνα, η αεροπορία πρέπει να σε πληρώνει πολλά λεφτά. Γιατί αγόρι μου; Γιατί όταν κάνεις μακροβούτι, η αεροπορία έχει υποβρύχια βάση! Μας άκουσε όλη η περιοχή. Αφού η απέναντι που καθόταν στη βεράντα μου είπε: Πές ρε κορίτσι και σε μένα κανένα αστείο… της φωνάζω, μας λες ευγενικά ότι κάνουμε φασαρία;;; και γέλασε και αυτή.

Το να ξεπερνούμε τις δυσκολίες με γέλιο, είναι ένας τρόπος να γλιτώσουμε την κατάθλιψη. Μια εκπληκτική γελοιογραφία που είδα και δε θυμάμαι στο καλό την έβαλα έδειχνε ένα αυτοκίνητο που είχε γραμμένο πάνω, δε χρειάζομαι σεξ, η κυβέρνηση με πηδάει κάθε μέρα! Το βρήκα εξαιρετικό. Προσπαθώ αυτό να θυμάμαι κάθε φορά που πληρώνομαι. Ειδικά για τους επόμενους μήνες, θα μας κρατήσουν 300 ευρώ το μήνα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά θα τα κρατήσουν. Θα βρω τη γελοιογραφία, θα τη μεγεθύνω και θα τη βάλω σε κορνίζα στο γραφείο μου!!! Ή μήπως να την κολλήσω στο ταμείο  που μας πληρώνουν;;;

Αν ακούσετε για μια φάλαινα στο αιγαίο, μην παραξενευθείτε, εγώ θα πάω για μπάνια!

Άντε καλά να περάσετε, να μη χολοσκάτε, θα επιστρέψω και αυτό είναι απειλή!

ΓΚΡΙΝΙΑ...

Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι πέρα από το ένδοξο όνομά μας, δεν έχουμε τίποτα άλλο κληρονομήσει από τους αρχαίους έλληνες που έδωσαν τα φώτα σε όλη την ανθρωπότητα.

Οι αρχαίοι έλληνες προέταξαν τους τριακόσιους σπαρτιάτες και τους επτακόσιους θεσπιείς στις ορδές των περσών με σίγουρη κατάληξη το θάνατο. Σήμερα οι ελληνόπαιδες, εφευρίσκουν τρελές ασθένειες, για να μην υπηρετήσουν εννέα μήνες στο στρατό!!!

Φυγόπονοι και καλοπερασάκηδες. Θυμίζουν οι σύγχρονοι έλληνες σε κάτι τους ένδοξους προγόνους τους;

Με τη χρεοκοπία να χτυπάει την πόρτα της χώρας μας, οι έλληνες απλά έβγαλαν στο εξωτερικό τις καταθέσεις τους. Σε αντίθεση, οι βρετανοί τις μάζεψαν στη Βρετανία τις δικές τους για να βοηθήσουν τη χώρα τους.

  

Εδώ η ανεργία μαστίζει τον πληθυσμό και εμείς κάνουμε εισαγωγή μεταναστών που ως έξυπνοι φοροφυγάδες, προσλαμβάνουμε χωρίς ΙΚΑ και με μισθούς ελεεινούς προκειμένου να γλιτώσουμε πέντε δεκάρες αλλά που μόλις ο απέναντι μας καταγγείλει, πληρώνουμε τις εισφορές τους και δεν προσλαμβάνουμε έλληνα, αλλά συνεχίζουμε να έχουμε τον πακιστανό να ζει με άλλους είκοσι σε ένα γιαπί και να στέλνει το 90% του μισθού του στο Πακιστάν να κινεί την πακιστανική οικονομία και όχι στον έλληνα που θα φάει, θα ντυθεί, θα πάρει σχολικά και θα κινήσει την ελληνική οικονομία!

Ξέρω οικογένεια, όχι μεγαεπιχειρηματιών εφοπλιστών ή βιομηχάνων, που οι δυο ενήλικες έχουν τρία αυτοκίνητα. Πως μετά να μην υπάρχει κίνηση; Πόσοι χρησιμοποιούν μετρό ή μέσα μαζικής μεταφοράς; Αλλά και πως να το κάνεις όταν στο λεωφορείο, μόνο μαύρους βλέπεις; Που βγαίνοντας, σου λείπουν το πορτοφόλι, το κινητό, τα κλειδιά;

Όπου υπάρχει παιδική χαρά, πάρκο ή πράσινο, πιο εύκολα βρίσκεις σύριγγα ναρκωτικών παρά φύλλο δέντρου. Μετά τη δύση του ήλιου, γίνεται πάρε δώσε εμπόρων ναρκωτικών. Μετά τα μεσάνυχτα, υπνωτήριο μεθυσμένων και άστεγων.

Αλλά αντί να προσπαθήσει ο καθένας να βελτιώσει τον εαυτό του, γιατί η συνολική ευθύνη, είναι η ευθύνη του καθενός μας ξεχωριστά, κάνουμε σαν καλά μαϊμουδάκια ότι κάνει ο απέναντι. πετάει αυτός τα σκουπίδια στον κάδο από τον τρίτο όροφο, το κάνουμε και εμείς. κόβει ο απέναντι τη μικρή νεραντζιά που φτάνει στο μπαλκόνι του, κόβουμε και εμείς αυτή που είναι έξω από την πυλωτή μας...

Πάμε από το κακό στο χειρότερο γιατί απλά δεν έχουμε παιδεία. Δε μιλώ για μόρφωση, έχουμε το πιο υψηλό ποσοστό πανεπιστημιακών τίτλων στην Ευρώπη, μιλώ για καλλιέργεια, αρχές, ήθος, αξιοπρέπεια. Αυτό στερούμαστε.

Και που ακριβώς να τα βρούμε; Στο σχολείο; Όποιος αποτυχημένος γιατρός και δικηγόρος, γίνεται δάσκαλος και καθηγητής. Λίγοι είναι αυτοί που έγιναν εκπαιδευτικοί από επιλογή. Και αυτοί ξεχωρίζουν. Στην οικογένεια; Οι δυο γονείς λείπουν ολημερίς, για να εξασφαλίσουν τα timberland των παιδιών και το τζακούζι της οικογένειας. Τα βιβλία γίνονται όλο και πιο ηλιθιώδη τα τελευταία χρόνια. Δε μιλώ για την τηλεόραση ή το διαδίκτυο. Θα γράψω τέντα για το οακα.

Σταματώ εδώ γιατί θα παραφερθώ με τα νεύρα που έχω…

ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ...

...και δεν κάνω καθόλου πλάκα. 

Πριν είκοσι χρόνια, διάβασα ένα καταπληκτικό βιβλίο. Η συγγραφέας ήταν η Jean M. Auel. Ο τίτλος του βιβλίου, ήταν  Ούρσους, το μεγάλο πνεύμα των σπηλαίων. Εκπληκτική η υπόθεση, αφορούσε ένα μικρό κοριτσάκι homo sapiens  που το περιμάζεψαν και το ανέθρεψαν μια φυλή neadertal στην περίοδο του πλειστόκαινου. Περιγράφει τη ζωή στη φυλή και τις διαφορές  των δυο ειδών. Την αποδοχή και την απόρριψη της του ενός είδους από το άλλο. Το διωγμό της μικρής από τη φυλή όταν αναλαμβάνει άλλος αρχηγός. Και εδώ τελειώνει το πρώτο βιβλίο. 

Πέντε χρόνια αργότερα έπεσε στα χέρια μου η συνέχεια. Η μοναχική ζωή της πρωταγωνίστρια και ο αγώνας της για επιβίωση σε μια μικρή κοιλάδα αποτέλεσε την αρχή του δεύτερου βιβλίου. Εκεί έσωσε ένα άλογο, ένα λιοντάρι και έναν άλλον άνθρωπο του δικού της είδους και έμαθε να μιλάει και να σκέφτεται με ειρμό όπως όταν ήταν μικρό κορίτσι και μιλούσε με τους δικούς της ανθρώπους. Και αποφασίζουν να φύγουν από την κοιλάδα για να συναντήσουν και άλλους ανθρώπους. Αυτό το βιβλίο είχε τίτλο, Η κοιλάδα των αλόγων. 

Έψαχνα απεγνωσμένα το τρίτο βιβλίο, Οι κυνηγοί των μαμούθ, και σε αυτό, παρατηρούμε την ενσωμάτωση της πρωταγωνίστριας σε άλλες φυλές και τα έθιμά τους, ένα εκπληκτικό κυνήγι μαμούθ, την προκατάληψη των σάπιενς εναντίον των νεάντερταλ τους οποίους αποκαλούν ζώα ή πλατυκέφαλους. 

Και ξαφνικά το ζευγάρι αποφασίζει να επιστρέψει στη γη των προγόνων του συντρόφου της πρωταγωνίστριας. Ο ποταμός της μεγάλης μητέρας, περιγράφει τις περιπέτειες του ζεύγους που ταξιδεύει κατά μήκος του ποταμού με την παράδοξη συντροφιά του, ένα ζευγάρι άλογα που τα καβαλούν ή τα φορτώνουν και έναν εξημερωμένο λύκο. Τη συνάντησή τους με ένα ζευγάρι πλατυκεφάλων, το πέρασμά τους από το μεγάλο παγετώνα. 

Όταν  βγήκε και το πέμπτο βιβλίο, Τα πέτρινα καταφύγια, είπα, ότι μάλλον όλοκληρώθηκε ο κύκλος με τίτλο Τα παιδιά της γης. Όμως η συγγραφέας μας προετοίμαζε για το επόμενο βιβλίο με τίτλο Η γη των ζωγραφισμένων σπηλαίων.

Γνωρίζαμε τον τίτλο εδώ και δέκα χρόνια.  Αλλά βιβλίο γιοκ! Η απήχηση των βιβλίων έφερε διαμάχη μεταξύ της συγγραφέως και του εκδοτικού της οίκου στη Αμερική. Έτσι οι απανταχού αναγνώστες, περιμέναμε να τα βρουν για να διαβάσουμε το τελευταίο βιβλίο της σειράς. Και επιτέλους κυκλοφόρησε. 

Μόνο που εκτός από εμένα, το βιβλίο το περίμεναν και πολλοί άλλοι έλληνες και η εταιρεία που το εκδίδει στα πάτρια εδάφη, το ήξερε. Και το βιβλίο έχει τη διπλή τιμή από όλα τα άλλα της ίδιας εταιρείας.  Προσωπικά και διακόσια ευρώ να είχε, θα τα έδινα. Σήμερα μου έφεραν τα βιβλία που παρήγγειλα στη δουλειά. Πλήρωσα ευχαρίστως τα χρήματα (150 ευρώ για 17 βιβλία) και έλεγξα την παραγγελία. Εννοείται πως βασικά έψαχνα το συγκεκριμένο βιβλίο. Από το μεσημέρι, είμαι στη βεράντα διαβάζοντας. Αν δεν το τελειώσω, δεν το αφήνω από το χέρι μου.

Ήδη ειδοποίησα τη φίλη μου τη Βίκυ για το βιβλίο και που θα το βρει στα αγγλικά, γιατί είναι και αυστραλέζα και τη δυσκολεύει η ανάγνωση στα ελληνικά.

Ευχαριστώ την κυρια Σταθοπούλου που με ενημέρωσε για την πορεία της παραγγελίας μου, την είχα δώσει ιντερνετικά, και για την γρήγορη εξυπηρέτησή μου. Έχω να λέω τα καλύτερα για τη γυναίκα αυτή και την ευγένειά της.

ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ...

ούτε φανταζόμουν ότι θα το άκουγα κάτι τέτοιο. Ούτε καν σε ένα σήριαλ με εκπληκτικό χιούμορ. Πάρτε μια γεύση. 

Σκίζει ο Καπουτζίδης. Σε αυτό το σημείο, έδωσε ρέστα..

ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΓΝΩΣΗ...

 ...αναβουν γύρω μου... εκτός αν προκαλέσεις στο Σαράστρο το θάνατο, αλλιώς δε θα είσαι δική μου κόρη!

Μου αρέσει πολύ η όπερα. Όχι όλες, αλλά ο Μαγικός Αυλός του Μότσαρτ είναι και το αριστούργημά του και η υπόθεση είναι και πολύ λυρική.

Από την όπερα αυτή, διάλεξα το πιο γνωστό και το πιο δύσκολο κομμάτι να μοιραστώ μαζί σας. Πρόκειται για την άρια της βασίλισσας της νύχτας στη δεύτερη πράξη. Η εκτέλεση εδώ, είναι με την εκπληκτική γαλλίδα σοπράνο  Natalie Dessay. Έψαξα πολύ να βρω την άρια με τη Μαρία Κάλλας αλλά δεν τη  βρήκα, ήθελα να σας βάλω και μερικές άλλες εκτελέσεις για να συγκρίνετε και εσείς τις διάφορες σοπράνο αλλά είπα  να μη σας κουράσω.

Απολαύστε το...

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ.