Αφού το ξέρεις, ότι τα θέλω σας είναι διαφορετικά. Γιατί ενέδωσες; Γιατί δεν επέμενες στην αρχική σου απόφαση. Τη γενναία και σωστή απόφαση που πήρες; Γιατί έπρεπε να δειλιάσεις και να διαγράψεις τα επιχειρήματα που σε έσπρωξαν σε αυτήν την απόφαση; Γιατί; Τι φοβήθηκες; Τη μοναξιά; Ίσως, αλλά καλύτερα μια αξιοπρεπής μοναξιά από μια συμβιβαστική σχέση. Και να που αυτό που είχες προβλέψει ότι θα γινόταν σε μερικά χρόνια έγινε τώρα. Και τώρα είναι πιο επώδυνο. Όχι γιατί επιφέρει το χωρισμό. Γιατί θυμώνεις με σένα. Με σένα που έπρεπε να μη σου επιτρέπεις να κάνεις λάθη. Και το έκανες. Αλλά το ήξερες από την πρώτη στιγμή πως θα κατέληγε. Απλά δεν πίστευες ότι θα ήταν τόσο επίμονος. Τόσο πιεστικός. Τόσο ανυπόμονος… Και να που βρίσκεσαι ξανά εκεί που ήσουν και πριν από τρεις μήνες. Υπέκυψες στις προτροπές φίλων και συγγενών. Δικών σου και ξένων. Πείστηκες ότι ήταν μια τρέλα της στιγμής. Δεν ήταν.
Άντε πάλι τα ίδια. Και τώρα φταις εσύ. Και αυτό είναι το χειρότερο. Τώρα ξέρεις ότι έσφαλες με το να αναθεωρήσεις την απόφασή σου. Θυμώνεις με την ανασφάλειά σου, το φόβο σου, τις ενοχές σου. Θυμώνεις, σπας, καθαρίζεις. Και πάλι θυμώνεις. Και πάλι σπας. Αλλά δεν καθαρίζεις. Σπας ξανά. Και κόβεσαι. Ο σωματικός πόνος σε επαναφέρει στην τάξη. Στο παρόν. Ξαναβρίσκεις τη δύναμη που πάντα έκρυβες. Σκουπίζεις τα αίματα, δένεις την πληγή και σου χαμογελάς. Όχι πια άλλα λάθη. Όχι παρεμβολές από τρίτους. Όχι πια πισωγυρίσματα. Κάθε εμπόδιο για καλό…
Θα αλλάξεις κινητό; Όχι. δεν αξίζει τον κόπο. Απλά δε θα το σηκώνεις. Θύμωσε. Κλάψε. Αλλά προς θεού, μην ξανακυλήσεις. Τώρα πρέπει να είσαι πιο σταθερή στην άποψή σου, πιο επιθετική στις παραινέσεις, πιο αδιάλλακτη στις θέσεις σου. Τώρα που επιβεβαιώθηκες, απλά μπορείς να το δεχτείς πολύ εύκολα. Μόνο που αυτός ο μικρός κύριος, ο θυμός με τον εαυτό σου, σου προκαλεί τύψεις που σε έκανες να είσαι έτσι πάλι… Και αυτό θα περάσει…
