ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΙ Ή ΠΩΣ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΣΑΣ ΚΡΟΣΣΙΑ

Χθες κοιμήθηκα αργά. Για την ακρίβεια, με πήρε ο ύπνος στις 06:15 γιατί στις έξι ακριβώς είδα την ώρα και είπα, επιτέλους ότι πρέπει να κοιμηθώ.

Και κοιμήθηκα. Και εκεί που ήμουν στον πρώτο ύπνο, γύρω στις οκτώ το πρωί, χτυπάει το κουδούνι μου. Όχι αυτό του σπιτιού. Το θυροτηλέφωνο. Σέρνω το κουφάρι μου μέχρι το σαλόνι, κοιτώ από την κάμερα και βλέπω δυο κυρίες. Τι θέλετε; Τις ρωτάω, για διαφημιστικά φυλλάδια ερχόμαστε, μου απαντάνε. Και δεν ανοίγω.

Προσπαθώ να κοιμηθώ, γυρνώ από εδώ, γυρνώ από εκεί, φτιάχνω αλλιώς τα μαξιλάρια, αλλάζω τις κουβέρτες, ύπνος δεν…

Τις προάλλες, που πάλι για κάποιο λόγο νυχτέρευα, γυρνώντας από τη δουλειά πτώμα, έπεσα για ύπνο. Στις πέντε παρά τέταρτο, χτυπάει το τηλέφωνο. Ανησύχησα, το σήκωσα και είναι διαφήμιση από τα Gilli diet. Και έκανα βολβοστροφή.

Ρε είστε καλά;;; δε φτάνει που μου τηλεφωνείς να μου πλασάρεις το εμπόρευμά σου, με ξυπνάς κιόλας;

Για αυτό βάζεις διαφημίσεις στα περιοδικά, την τηλεόραση, στους δρόμους. Αν θέλω, ότι και αν πουλάς, θα έρθω εγώ σε εσένα. Αυτό είναι και το κόνσεπτ της διαφήμισης. Να με κάνεις να προτιμήσω εσένα από οποιοδήποτε άλλο προϊόν της αγοράς. Αν είναι να με ενοχλείς στο σπίτι μου, τι νόημα έχει η διαφήμισή σου που μου έχει κλειδώσει τον εγκέφαλο; Αν κάνεις μάρκετινγκ τύπου τάπερ, να το καταλάβω. Αλλά ποτέ η τάπερ δε με ενόχλησε στο σπίτι μου. Δε με ξύπνησε ούτε πρωί, ούτε μεσημέρι.

Σε αντίθεση, οι τράπεζες που προτείνουν δάνεια ή κάρτες, οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, οι παροχείς ίντερνετ και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε, τηλεφωνούν ντάλα μεσημέρι. Την τελευταία εβδομάδα, με έχουν ενοχλήσει πάμπολλοι. Αν δεν κοιμάμαι, απλά ενοχλούμαι. Αν όμως με ξυπνάνε, μου γυρνάει το μάτι μου. Μερικές έχουν ακούσει τον εξάψαλμό τους. Με ξυπνάς κυρά μου και προσπαθείς να μου πουλήσεις τη χαζομάρα σου; Θα τα ακούσεις και θα σου κλείσω το τηλέφωνο με συνοπτικές διαδικασίες. Δεν έχουν ακούσει ποτέ για τις ώρες κοινής ησυχίας;

Τις Κυριακές, παρότι ξυπνώ πρωί, θέλω να καθίσω στη βεράντα μου να πιω τον καφέ μου. Αμ δε! Γύρω στις δέκα αρχίζουν οι γύφτοι από το Βόλο να πουλάν: γλάστρες καλέ κυρία, χώμα, καστανόχωμα, κοπριά, τύρφη, και καμέλιες έχω. Και γαρδένιες έχω. Στις δώδεκα περνά άλλος γύφτος, όλα τα παλιά αγοράζω, αποθήκες καθαρίζω, ο παλιατζήήήήής. Στις τέσσερις το απόγευμα αρχίζουν οι πλανόδιοι μουσικοί. Περνούν οι μουσικοί, παίζουν ένα μικρό κομμάτι από ένα ταγκό, δεν ξέρουν το παρακάτω, ξαναπαίζουν το ίδιο, και ξανά και ξανά και ξανά…σα να ακούς δίσκο που κόλλησε η βελόνα του! Και δε φεύγουν. Μένουν κάτω από το μπαλκόνι μισή ώρα. Κάθεσαι και ακούς το ίδιο κομμάτι εκατό φορές, διακόσιες… Γίνονται τα νεύρα κρόσσια…

Εντάξει, κρίση. Οικονομική δυσπραγία. Αλλά άμα μου γανώνεις τα αυτιά με τη φασαρία σου, τι θα αποκομίσεις πέρα από βρισιές;

Είναι ενοχλητική η επιθετική προσέγγιση του καταναλωτή. Είναι ενοχλητική η φασαρία που κάνεις για να σε προσέξουν. Σεβάσου το χώρο και το χρόνο μου. Και αν πραγματικά σε χρειαστώ, θα σε πλησιάσω εγώ…

Μη μου χαλάς τις λίγες ώρες ξεκούρασης που έχω. Δε με φέρνουν κοντά σου, με απομακρύνουν. Και αν το παρακάνεις θα σε βρίσω κιόλας. Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό!