ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ. ΔΕΝ ΠΑΜΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΚΑΛΑ…

Και θα το τεκμηριώσω.

Προς μεγάλη μου έκπληξη, ο γιος μου ζήτησε να πάμε μαζί να γραφτεί στη σχολή του. Εξεπλάγην αλλά και μια ικανοποίηση την πήρα, δεν μπορώ να πω. Και πάμε.

Είχαμε δει στο σάιτ της σχολής ότι θα γίνονταν οι εγγραφές με απόλυτο αλφαβητική σειρά. Θα έπρεπε να είναι στη γραμματεία, στις 11:30. Εμείς φτάσαμε πριν τις έντεκα, γιατί δεν ήμουν και σίγουρη που ακριβώς ήταν η γραμματεία της σχολής.

Με το που βγαίνουμε από το μετρό στην Ομόνοια και περνάμε απέναντι να περπατήσουμε την Πανεπιστημίου, μας πλευρίζει μια τσούπρα από την ΚΝΕ. Νεαρέ είσαι πρωτοετής στο πολιτικό της νομικής; του λέει. Κόκαλο εμείς. Μας συγχωρείς, της λέει το παιδί, έχουμε μια σοβαρή συζήτηση και μας διακόπτεις. Μα γράψου στο ΚΚΕ και θα σε βοηθήσουμε εμείς στα πάντα, απτόητη συνεχίζει η μικρή άπλυτη (τελικά δεν είναι αστικός μύθος η απλυσιά και η αξύριστη μασχάλη των κοριτσιών της ΚΝΕ, κοριτσάκι γύρω στα 21 με θύσανο στη μασχάλη και τιραντέ μπλουζάκι, δε λέει!). Με το που στρίβουμε στη Θεμιστοκλέους, μας πλησιάζει μια άλλη τσούπρα να γραφτεί στην ΠΑΣΠ, αυτή μάλιστα δεν ήταν της ίδιας σχολής και μας είπε ότι αν γραφτεί στο κόμμα, θα φωνάξει μια κοπέλα του πολιτικού της νομικής γιατί αυτή ήταν από το χημικό, να τον ενημερώσει. Ξανά το ίδιο παραμύθι, φτάνουμε επιτέλους έξω από τη γραμματεία. Πώς τη γνωρίσαμε; Από τα δεκάδες θρανία απ’ έξω με τις κομματικές νεολαίες, με τις αφίσες και τα συνθήματα. Είχαμε πάει και νωρίς, καθίσαμε να πιούμε έναν καφέ μέχρι τις 11 και μισή. Μας πλησιάζει μια ευγενέστατη κοπέλα που απευθύνεται στο παιδί στον πληθυντικό και δεν του είπε να γραφτεί πουθενά. Μόνο του είπε, είστε πρωτοετής, δε γνωρίζετε, επειδή και εγώ έτσι ήμουν πέρυσι, αν θέλετε να σας βοηθήσω. Τη ρωτάω, από ποια νεολαία είσαι εσύ; Εγώ πουθενά δεν είμαι, αλλά και εμένα κάποιος με βοήθησε πέρυσι, είπα να βοηθήσω και εγώ κάποιον καινούργιο φέτος. Προσωπικά τσίμπησα. Ο μικρός πάλι όχι.

Της προσφέρω καφέ ή αναψυκτικό, δεν ήθελε. Ρε κοπελιά, της λέω, έχετε κατάληψη εσείς ή όχι. Και είχαν, βέβαια. Ποια είναι τα αιτήματά σας και έχετε κατάληψη; τη ρωτάω. Εεεε, να έχουν καταργήσει το πανεπιστημιακό άσυλο, μου λέει. Προσωπικά, θεωρώ το συγκεκριμένο νόμο, πλέον, το πιο πετυχημένο αυτής της κυβέρνησης. Έτυχε να είμαι στη Μασσαλίας σε μια επιχείρηση σκούπα της αστυνομίας εναντίον των αλλοδαπών που κάνουν παραεμπόριο έξω από τη νομική. Οι αλλοδαποί μάζεψαν την πραμάτεια τους και κλείστηκαν πίσω από τα κάγκελα της νομικής και χλεύαζαν τους αστυνομικούς που δεν μπορούσαν να μπουν στο πανεπιστήμιο. Το πανεπιστήμιο είναι άσυλο ιδεών όχι άσυλο λαθρομεταναστών, απατεώνων, ναρκομανών, κλεφτών και αναρχικών. Πολύ καλά έκανε η Διαμαντοπούλου και κατήργησε το πανεπιστημιακό άσυλο.

Άλλος λόγος της κατάληψης είναι η απόφαση του υπουργείου να δίνονται 2,5 ευρώ για κάθε ανανέωση του πάσου κάθε εξάμηνο. Δηλαδή για πέντε ευρώ το χρόνο. Καπνίζεις κοπελιά; Τη ρωτάω. Ναι μου λέει. Και βγάζει να φτιάξει ένα στριφτό τσιγάρο. Είναι θέμα τα πέντε ευρώ το χρόνο, της λέω, να μην κάνετε μαθήματα και να χάσετε ένα εξάμηνο; Είναι ένα πακέτο τσιγάρα το χρόνο λιγότερο. Αξίζει ένα εξάμηνο όσο ένα πακέτο τσιγάρα; Εν ολίγοις και αυτό ηλίθιο αίτημα.

Άλλο αίτημα είναι η απόφαση του υπουργείου από το 2013 να πληρώνονται τα συγγράμματα και θα υπάρχει και ένα μικρό χρηματικό ποσό ως δίδακτρα στη σχολή.

Προσωπικά το βρίσκω εξίσου καλό. Γιατί: δυστυχώς στην Ελλάδα μας, ότι μας χαρίζεται δεν το εκτιμούμε. Αν το πληρώσουμε μόνο αναγνωρίζουμε την αξία του. Αν οι φοιτητές πλήρωναν τα συγγράμματά τους, δε θα τα κάνανε χαρτοπόλεμο ή προσάναμμα στις καταλήψεις. Και αν πληρώνεις δίδακτρα, δε θα καταστρέφεις το κτήριο της σχολής σου. Γιατί θα σου πει η μάνα σου, παιδί μου έκανα το σκατό μου παξιμάδι για να πληρώσω τα δίδακτρα, αν κάνετε ζημιές στο κτήριο, αυξάνουν τα δίδακτρα και δεν έχω να δίνω στη σχολή να δίνω και τα έξοδά σου. Και όσο να ναι, θα το σκεφτείς δυο φορές πριν βάλεις φωτιά στην αίθουσα…

Πρώτη φορά, άσχετα με το πολιτικό κόστος, μια κυβέρνηση λαμβάνει μέτρα προς το καλύτερο για τα πανεπιστήμια και αντί να την επιδοκιμάσουμε, θα την κρεμάσουμε;;;

Έχω γράψει κατ’ επανάληψη ότι ποτέ δεν ψήφισα ΠΑΣΟΚ και ποτέ δεν πρόκειται να το κάνω. Όμως ένα καλό, θα το πω και ας μην το έπραξε το κόμμα που υποστήριζα μέχρι πριν δυο χρόνια.

Γι αυτό δεν πάμε μπροστά. Αντί να επικροτούμε το σωστό, αφού δεν το κάναμε εμείς, το θεωρούμε λάθος. Δεν είναι έτσι όμως. Το σωστό είναι σωστό πάντα, άσχετα ποιος το κάνει.

Τέλος πάντων. Πήγε η ώρα εντεκάμιση, πάει στη γραμματεία το παιδί, γράφεται και επιστρέφει. Όλη την ώρα αυτή εγώ ήμουν στο καφέ. Βγαίνει ο μικρός και μου δείχνει την ευγενική δεσποινίδα που καθόταν στη ΔΑΠ…

Και μετά αρχίζουν τα ευτράπελα. Μόλις μου είπε ότι γράφτηκε, του λέω συγχαρητήρια και βάζω τα κλάματα. Εκεί να δεις και να γελάς, αναγνώστη μου, δυο μέτρα γυναίκα, να κλαίω με λυγμούς από τη συγκίνηση που ο γιος μου είναι φοιτητής. Γύρισα σπίτι με τα μάτια πρησμένα.   

Αυτά τα ολίγα. Έχω να σας πω και για την ανθρώπινη βλακεία που κάνει και ζημιές επιπλέον…αλλά στο μέλλον!