ΚΑΛΩΣ ΣΑΣ ΒΡΗΚΑ!

Παίδες επέστρεψα. Διακοπές τέλος προς το παρόν. Έχω βέβαια ένα υπόλοιπο 20 ημερών ακόμα, αλλά δε με βλέπω να το παίρνω όλο...

Πήγα στο εξοχικό μου, στις εξωτικές καρδιτσίους νήσους. Και όπως ακριβώς το ακούτε, είχαμε και μουσώνες. Έφαγα μια βροχή, μούλιασα!

Κοιμόμουν με πάπλωμα και κουβέρτα. Το πρωί ψιλοτρωγόταν. Με τη τζίν τη φούστα και το μπουφανάκι, μπορούσες να καθίσεις στον ήλιο να διαβάσεις. Μόλις όμως ένα συννεφάκι σου έκρυβε τον ήλιο, το δερμάτινο έπρεπε να το έχεις καβάντζα…

Είναι και το χωριό χτισμένο στα 1000 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, φυσιολογικό είναι το κρύο.

Περπάτησα πολύ και έφαγα πολύ. Η θεία μου που έχει ξενώνα, με πήγε να δω τα προικώα μου. Μου βγήκε η γλώσσα από το περπάτημα. Ανεβήκαμε στην κορυφή του βουνού, πήγαμε στον πέρα μαχαλά, γυρίσαμε από τον αμαξωτό δρόμο. Τα είδα όλα. Έπεσα για ύπνο και ξύπνησα μετά από τέσσερις ώρες.

Κάθε μέρα, πήγαινα για καφέ και σε διαφορετικό μέρος. Πήγα στη Νεράιδα, πήγα στο παρατηρητήριο, εκεί ήταν Κ Α Τ Α Π Λ Η Κ Τ Ι Κ Α. Δυστυχώς δεν είχα μαζί μου και το κινητό για να τραβήξω φωτογραφίες, αλλά πραγματικά αξίζει, όχι μόνο η θέα αλλά και η διαδρομή, είναι μέσα στα έλατα. Τα σκιουράκια περνούσανε στο δρόμο και είχαν στο στόμα τους βελανίδια. Είδα μια αλεπού με ένα αλεπουδάκι και πολλές σπασμένες κυψέλες από την αρκούδα που κόβει βόλτες στο Βουτσικάκι, που είναι η κορυφή του βουνού μας, με το αρκουδάκι της.

Πήγα στα Τρίκαλα. Ωραία πόλη. Με το ποταμάκι της, το ξέρετε εσείς ότι στα Τρίκαλα, σε όλα τα σημεία, έχει ασύρματο ίντερνετ δημοτικό; Ότι όλα τα χαρτιά τα κάνεις ηλεκτρονικά και έρχονται ταχυδρομικά σπίτι σου; Ότι έχει αρχίσει η νέα ρυμοτομία της πόλης με γεωθερμικά κτήρια; Σε είκοσι χρόνια, τα Τρίκαλα, θα είναι η πιο σύγχρονη πόλη της Ευρώπης!

Πήγα και στη Λάρισα. Πολύ την αγαπώ αυτήν την πόλη. Είχε και παζάρι. Εγώ σε παζάρι δεν είχα πάει ποτέ. Μα ποτέ. Και φαγώθηκα να πάω. Και πήγα. Είχε τα πάντα. Αλλά είχε και ψητά. Σταματήσαμε να φάμε και λίγο βρώμικο. Πόσο κάναμε να φάμε δυο σουβλάκια; Πέντε λεπτά; Βρωμούσαν τα ρούχα μας τσίκνα.

Πήγαμε σε μια καφετέρια στην πλατεία ταχυδρομείου, εκεί παιδιά, δε χτύπησε η κρίση. Όταν λέω γεμάτη η πλατεία, και λίγα λέω. Τίγκα. Δεν έπεφτε καρφίτσα. Πήγαμε σε ένα ρεμπετάδικο, ούτε εκεί κρίση. Έκανα βέβαια και την καθιερωμένη μου βόλτα στα μαγαζιά.

Πήγα μέσα στο ρέμα που έχει φτιάξει ένας θείος μου μια μονάδα εκτροφής πεστρόφων και έπαθα πλάκα. Είχε φτιάξει μια εξέδρα πάνω από το ρέμα και τρώγαμε τα ψάρια μας και στα πόδια μας κυλούσε το ποτάμι παγωμένο. Είχα τη φαεινή ιδέα να βγάλω τα τσόκαρα και να βουτήξω το ένα πόδι μέσα. Ακόμα έχω χιονίστρες στο δεξί πόδι. Νόμισα ότι το βούτηξα σε υγρό άζωτο. Αφού το ένιωσα να μελανιάζει. Τι να σας λέω παιδιά. Πάγος!

Πήγα πολλές φορές στην Καρδίτσα. Για μένα τα σαράντα χιλιόμετρα είναι μικρή απόσταση. Γονάτισα το hondos, περπάτησα στα σοκάκια, επισκέφθηκα τα καλύτερα κοσμηματοπωλεία, πήρα και μια τσάντα και πήγα να πιω καφέ. Εκεί με πλησιάζει ένας κύριος γύρω στα 70 και με ρωτάει αν είμαι η κόρη του Α… είμαι του λέω. Και αρχίζει να μου λέει ιστορίες με τον μπαμπά μου. Καταλαβαίνεται πως έγινα ράκος. Γύρισα στο χωριό με μάτια πρησμένα από το κλάμα.

Πήγα σε χωριά που τα ήξερα μόνο ακουστά. Πήγα και σε ένα μυκηναϊκό τάφο θολωτό που δεν έχει δοθεί ακόμα στο κοινό για επίσκεψη αλλά ο αρχαιολόγος είναι ξάδερφός μου, πήγα σε ένα μοναστήρι που έχει μια εικόνα της Παναγίας που κάθεται οκλαδόν και παίζει με το Χριστό που είναι νήπιο. Μοναδική εικόνα σε όλη την Ελλάδα. Πήγα στο αρχαιολογικό μουσείο της Καρδίτσας, σε ένα λαογραφικό στο Καροπλέσι, σε ένα μουσείο με στολές γκαραγκούνικες στο Παλαμά.

Δεν κάθισα στον κώλο μου. Αλλά και πάλι σε δέκα ημέρες διάβασα έξι βιβλία και έξι που διάβασα στη χαλκιδική, μόνο τέσσερα μου έμειναν από αυτά που πήρα στις 5 Σεπτεμβρίου. Το ένα το διάβασα απνευστί του έκανα και ανάρτηση πριν φύγω.

Το ταξίδι της επιστροφής ήταν σχετικά ήσυχο.

Αν η κυβέρνηση ήθελε να μαζέψει χρήματα, να έβαζε σε μερικά σημεία τροχαία στην εθνική Αθηνών Λαμίας και θα θησαύριζε. Εγώ πήγαινα με 120 - 140, με προσπερνούσαν και χάνονταν από δίπλα μου με εξωφρενικές ταχύτητες. Ένιωθα ότι ήμουν σταματημένη.

Το αυτοκίνητο βογκούσε από το βάρος. Πατάτες χωρίς λίπασμα, ντομάτες οικολογικές, πιπεριές, σέλινο, δυόσμο, βότανα, πέστροφες, κοτόπουλα, πάπιες, αυγά, πίτες, κέικ, μέλι, τυρί, γάλα, λουκάνικα, ένα αρνάκι κομμένο παϊδάκια, μέχρι ξύλα μου είπαν να πάρω. Μόνο τα ξύλα δεν πήρα. Συν τη βαλίτσα μου και το σάκβουαγιάζ και το νεσεσέρ, συν όλα όσα ψώνισα από τα Τρίκαλα, τη Λάρισα, την Καρδίτσα, ααααααα και γλυκά του κουταλιού, νερατζάκι, καρότο, πορτοκάλι και περγαμόντο. Εννοείτε, ότι πήρα τραχανά, χυλοπίτες, τσίπουρο και μια γκλίτσα για το γιο μου, εγώ έχω δώρο από τον μπαμπά μου που μου την σκάλισε ένας φίλος του με μια γοργόνα στο χερούλι που φτάνει η ουρά της ως τη μέση της γκλίτσας!

Η φωτογραφία κάτω, είναι από το διπλανό χωριό, την τράβηξα με το κινητό μου γιατί έπαθα πλάκα με αυτό που είδα…

Καλώς σας βρήκα.