TO XΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΛΗΣΤΕΙΑΣ

Έχω να κοιμηθώ δυο μέρες. Έχω κλάψει τόσο πολύ, που στις άκρες των βλεφαρίδων μου υπάρχει αλάτι!!!


Λιποθύμησα δυο τρεις φορές. Η μαμά μου είπε, πως αν ξαναλιποθυμήσω θα με σαπίσει στο ξύλο να συνέλθω. Δε λογαριάζω πως δεν ήμουν μέσα να με κάνουν και μένα με τα κρεμμυδάκια, αλλά σκέφτομαι τις χαζομάρες που μου πήραν.


Ο γιος μου συνέχεια μου λέει: εσύ να είσαι καλά ρε Γοργονί, και θα πάρεις άλλα…


Αλλά κανείς δε με καταλαβαίνει.


Εγώ στα μπουζούκια δεν πάω. Δεν έχω μέντα με τη διακόσμηση όπως η φίλη μου η Λίτσα. Δεν έχω μέντα με τα ρολόγια όπως η φίλη μου η Χαρά. Δεν έχω μέντα με τα ταξίδια και τα τριήμερα. Έχω με τα κοσμήματα. Δε μαγειρεύω γιατί το γουστάρω όπως η αδελφή μου. Δεν αγοράζω γη όπως η ξαδέρφη μου. Αγοράζω κοσμήματα. Και λίρες. 127 λίρες...


Είχα ότι μπορείτε να φανταστείτε. Διαμάντια, ρουμπίνια, σμαράγδια, σπάνια σε μέγεθος οπάλια, λάπις λάζουλις, τυρκουάζ. Μόνο κοράλλια δεν είχα γιατί είναι αντιοικολογικό. Και ημιπολύτιμους λίθους είχα. Αμέθυστο, περίδοτο, φεγγαρόπετρα, γρανάδα, αχάτη, ροζ κουάρτζ (χαλαζία)… μαργαριτάρια μικιμότο και ακόγια. Μαργαριτάρια μπαρόκ. Ένα ρολόι χρυσό που μου έκανε δώρο ο πατέρας μου όταν έγινα υποσμηναγός. Ένα σετ με σμαράγδια που μου έκανε δώρο ο πατέρας του γιου μου στο γάμο και το είχα να το δώσω στη νύφη στο γάμο. Ένα σετ με μαργαριτάρια και διαμάντια όταν γέννησα το γιο μου δώρο του πατέρα του που θα το έδινα στη νύφη μου στο πρώτο εγγόνι. Ένα σετ που μου έκανε δώρο η κουμπάρα που της βάφτισα το παιδί με χρυσό σφυρήλατο και σε αρχαϊκό στυλ. Ένα σετ που αγόρασα από ένα συνάδελφο που του το άφησε ο πεθερός του και δεν ήταν το στυλ που φόραγε η γυναίκα του και ήταν βυζαντινό. Οπάλια τεράστια λευκά που αγόρασα από τις Σέρρες όταν με έστειλε η αεροπορία. Δακτυλίδια μονόπετρα με μπριγιάν, σειρέ, σετ σε στυλ αντίκας με ρουμπίνια. Και εκατόν τριάντα χρυσές λίρες που μου έκανε δώρο σε γιορτές και γενέθλια ο μπαμπάς μου όσο ζούσε.


Τίποτα δε με πόνεσε τόσο, όσο η χρυσή αλυσίδα με το βραχιόλι που μου έκανε δώρο ο μπαμπάς μου όταν πέρασα στη σχολή και το δακτυλίδι το μπούλγκαρι που για να το πάρω μάζευα τα λεφτά ένα χρόνο και όταν το είπα στο μπαμπά μου, με ρώτησε πόσα μου έλειπαν και μου έδωσε 800 ευρώ να συμπληρώσω…


Γύρισα στο σπίτι το μεσημέρι. Συνήθως γυρνάω το βράδυ, αλλά είχαμε πάρτυ στο τμήμα το βράδυ, είχαμε κλείσει τραπέζι σε μαγαζί πολύ της μόδας αυτήν την εποχή και ήθελα να πάω σε κομμωτήριο. Βρήκα την πόρτα ορθάνοικτη. Μου κόπηκαν τα πόδια. Άφησα την τσάντα μου στο τραπέζι της κουζίνας και πήγα στην κρεβατοκάμαρα. Εκεί έπαθα σοκ.


Ότι υπήρχε στις ντουλάπες, στα συρτάρια, τα κομοδίνα και τέσσερα μπαούλα δερμάτινα, ήταν όλα στο πάτωμα και στο κρεβάτι. Βρακιά, σουτιέν, κομπινεζόν, νυχτικά, ρούχα, σεντόνια, κουβέρτες, παπλώματα, τραπεζομάντιλα, σεμέν, πλεκτά, κεντητά, κοφτά, κοπανέλι, όλα σκόρπια. Ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί να είναι στο πλάι, να έχει χυθεί και να έχει κάνει σεντόνια, κεντητά, τραπεζομάντιλα και εσώρουχα, όλα κόκκινα.


Και δεν έπρεπε να πειράξω και κάτι.


Κάθε πρωί αφήνω την μπαλκονόπορτα της κρεβατοκάμαρας για να ξεμυρίσει το δωμάτιο, αφήνω και την τηλεόραση ανοικτή στην κρεβατοκάμαρα για να ακούγεται κίνηση μέσα στο σπίτι. Αφήνω και το φως ανοικτό. Φεύγω στις εξίμιση κάθε πρωί και γυρνώ συνήθως κατά τις εννέα. Οι κλέφτες, έκλεισαν το φως, έκλεισαν την τηλεόραση, έκλεισαν την μπαλκονόπορτα. Ήταν έτοιμη να πάρουν και τον υπολογιστή γιατί βρήκα την τσάντα του που την έχω στο άλλο δωμάτιο στην κρεβατοκάμαρα αλλά προφανώς γύρισα και έφυγαν χωρίς να κλείσουν την πόρτα γιατί κάνει θόρυβο. Εγώ περίμενα να κατέβει το ασανσέρ στο ισόγειο και αυτοί κατέβηκαν με τα πόδια. Τους άκουσα, αλλά υπέθεσα ότι ήταν ο γυμναστής του εβδόμου. Μέχρι να ανέβω και να δω το χάλι, είχαν γίνει καπνός. Για να σας προλάβω, σας ενημερώνω ότι η βεράντα είναι απόρθητη γιατί έχω κάγκελα μέχρι το ταβάνι και δεν μπορούν να μπουν από εκεί. Έχω πόρτα ασφαλείας και επίσης πίστευα ότι δεν μπορούν να την ανοίξουν. Κλειδώνει σε επτά σημεία. Αλλά όπως πληροφορήθηκα από τους αστυνομικούς που έφτασαν αμέσως, υπάρχουν πασπαρτού για όλους τους τύπους των πορτών ασφαλείας. Τίποτα δεν είναι ασφαλές τελικά.


Αύριο θα πάω να βάλω συναγερμό…