ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΑΙΟΣ

Πάει, πέρασε και ο Φεβρουάριος…

Πόσο νομίζετε ότι μένει μέχρι το Μάιο; Δυο μήνες όλο και όλο!

Και μετά αρχίζουν τα δύσκολα.

Είναι περίοδος εξετάσεων.

Όχι δικών μου καλέ.

Του παιδιού.

Μεταξύ μας, τα έχω παίξει.

Όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο έκδηλο είναι το άγχος μου. Ο μικρός, τι μικρός δηλαδή, μόνο ένα κεφάλι με περνάει, δεν το έχει χάσει το μυαλό του. Πολύ ψύχραιμος είναι.

Εγώ πάλι, καθόλου.

Ξυπνώ το βράδυ, σκέφτομαι εναλλακτικές λύσεις, προσπαθώ να του δίνω κουράγιο (που δεν το χρειάζεται), του αναπτερώνω το ηθικό όταν απαιτείται, μπροστά του δε, είμαι τέρας ψυχραιμίας. Έχει το πουλάκι μου τις ανησυχίες του, ας μην του προσθέσω και άλλες εγώ!

Όταν όμως είμαι μόνη, ανεβαίνουν οι σφύξεις μου και βλέπω αστράκια. Έχω ρίξει και δυο λιποθυμίες ενώ σκεφτόμουν τις εξετάσεις και τα αποτελέσματα. Το τι τεχνικές χαλάρωσης έχω εφαρμόσει δε λέγεται. Αλλά τρίχες είναι όλα. Όλα ξεκινάνε από το μυαλό μας.

Οι γονείς, επειδή γνωρίζουμε ότι διακυβεύεται το μέλλον των παιδιών μας, έχουμε περισσότερο άγχος από τα βλαστάρια μας. Δεν ξέρω αν τα παιδιά συνειδητοποιούν την εξέχουσα σημασία της επιτυχίας τους στις πανελλαδικές εξετάσεις, οι γονείς όμως, σίγουρα.

Του έχω πει να δηλώσει και Πάντειο πανεπιστήμιο. Του έχω φέρει χίλια δυο επιχειρήματα. Αλλά στάθηκε μάταιο το όλο εγχείρημα.

Μου λέει και κάτι για δημοσιογραφία και μου έρχεται σκοτοδίνη. Μου πετάει και μερικά περίεργα και κάθε μέρα είμαι και πιο χάλια…

Μέρα με τη μέρα, παραλογίζομαι στο θέμα αυτό όλο και πιο πολύ. Και φοβάμαι μήπως το παιδί το καταλάβει και του μεταφέρω το άγχος μου.

Έχω κανονίσει άδεια για την περίοδο των εξετάσεων. Έχω κανονίσει άδεια για τα αποτελέσματα των εξετάσεων.

Δηλαδή, δεν έχω δηλώσει τίποτα ακόμα. Δεν ξέρω πότε γράφουν, δεν ξέρω πότε βγαίνουν τα αποτελέσματα. Με ρωτούν στη δουλειά πότε θα πάρω άδειες για να βγουν οι υπηρεσίες του έτους, και εγώ δεν ξέρω. Ευτυχώς μόνο δυο αξιωματικοί που εμπλεκόμαστε σε αυτές τις υπηρεσίες έχουμε παιδιά που δίνουν πανελλαδικές και οι άλλες δείχνουν κατανόηση.

Θυμάμαι όταν ήμουν έγκυος, ήταν καλοκαίρι, ήμουν στο μήνα μου και κάθε μέρα περίμενα να γεννήσω. Η τηλεόραση μετέδιδε συνεχώς για τις πανελλαδικές που έδιναν τα παιδιά. Καθόμουν στη βεράντα με θέα την ακρόπολη και χάιδευα την κοιλιά μου και έλεγα να με ακούσει το μωρό «αγόρι μου, εμείς έχουμε δεκαοχτώ χρόνια να ανησυχήσουμε για τις πανελλαδικές»! Λοιπόν, παιδιά, έφτασε ο καιρός! Τώρα ανησυχούμε εμείς για τις πανελλαδικές.

Βρε πως περνάει ο καιρός!!!