ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ, μέρος 4ο

Ότι έχω βγει από τη σχολή. Έχω έρθει στο ΓΝΑ, έχω ράψει στολές, έχω αγοράσει γαλόνια και κάθε μέρα έρχομαι στο νοσοκομείο με το αυτοκίνητο του μπαμπά μου.

Είμαι στο εκπαιδευτικό τουρ από κλινική σε κλινική. Και ως νεότερη αξιωματικός, κάνω καθημερινά τη νοσηλεία με την εποπτεία μιας μεγαλύτερης αξιωματικού. Την τέταρτη μέρα, μου λέει η κοπέλα, απόστρατη πλέον και με τρία παιδιά, Ρία δε θα ξανάρθω μαζί σου, τα πας μια χαρά. Θα ζητήσω από την προϊσταμένη να σε κρατήσουμε εδώ.

Χαμόγελο εγώ, περηφάνια, τι να σας λέω!

Ξεκινώ τη νοσηλεία. Φτάνω σε μια γιαγιά που κάθε πρωί βαφόταν, περιποιόταν τον εαυτό της, φορούσε εκπληκτικά νυχτικά με ασορτί ρομπίτσες. Της δίνω τα φάρμακά της και  πάω να φύγω. Δεν είχε ενδοφλέβια. Τα κοιτά και πριν φτάσω στην πόρτα μου λέει. Αυτό κορίτσι μου πάρ’ το πίσω. Δεν το παίρνω γιατί κολλάει στη μασέλα. Κοιτάω και τι να δω; Μου έδινε το υπόθετο για τον πόνο!!! Μάσαγε το υπόθετο! Και κόλλαγε το άτιμο στη μασέλα!!!

Δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Πάω στη μεγαλύτερη αξιωματικό. Της το λέω και ξεσπάει σε κάτι γέλια, μα κάτι γέλια!!! Το λέει στην προϊσταμένη, εγώ να τρέμω, αρχίζει και αυτή τη γέλια. Η γιαγιά ήταν στο νοσοκομείο δυο μήνες. Την είχαμε ταράξει σε εξετάσεις γιατί νομίζαμε ότι δεν την έπιαναν τα παυσίπονα και αυτή τα έτρωγε αντί να τα βάλει εκεί που πρέπει!

Σε άλλο τμήμα. Ασθενής παλιός προϊστάμενος του μπαμπά μου. Σακχαροδιαβητικός. Κάθε πρωί, μόλις ερχόταν το πρωινό, του έκανα την ινσουλίνη του. Με πείραζε, μου έλεγε αστεία, εκείνο το πρωί, μόλις με είδε, χωρίς να τον πλησιάσω άρχισε και φώναζε. Άτιμη, με πονάς, βοήθεια, υποφέρω. Εγώ δεν έχω ετοιμάσει ακόμα τη σύριγγα και το φάρμακο και γελάω. Αλλά απ’ έξω περνάει ο διευθυντής του νοσοκομείου. Ακούει τις φωνές, μπαίνει μέσα, βλέπει εμένα που ακόμα ετοιμάζω τη σύριγγα, βλέπει αυτόν στην πολυθρόνα να φωνάζει και εμένα να γελάω. Ρωτάει τον ασθενή τι του έκανα. Ο ασθενής βάζει τα γέλια και λέει: ψαρώνω την ανθυποσμηναγό. Ο διευθυντής το βρίσκει εξαιρετικά αστείο, γελάει και μέχρι το Μάρτιο που αποστρατεύτηκε, κάθε φορά που με έβλεπε φώναζε: βοήθεια, με πονάς, άτιμη, δεν έχεις ελαφρύ χέρι. Ακόμα και αν τον συναντούσα στο διάδρομο. Ευτυχώς αποστρατεύτηκε και τέλειωσαν τα βάσανά μου!

Χειρουργική κλινική. Έχω παραλάβει χειρουργημένο νεαρό που πρέπει να τον ξυπνήσω για να δω επίπεδο συνείδησης και μετά να καταγράψω την κατάστασή του. Προσπαθώ. Του μιλάω, τον ταρακουνάω, του κάνω ερωτήσεις. Κοιτώ μια κυρία γύρω στα 40 περιποιημένη βαμμένη με έκδηλη αγωνία που κάθεται δίπλα του και του κρατά το χέρι. Ξύπνα ρε παλικάρι του λέω, ήρθε και η  μαμά σου, να μην ανησυχεί. Και ως εκ θαύματος ο νεαρός ανοίγει τα μάτια του, κοιτάει γύρω γύρω και μου λέει: ποια μαμά; Η γυναίκα μου είναι! Ο νεαρός δεν ήταν ούτε 30! Από τότε άλλαξα το παραμύθι. Ξύπνα να δεις ποιος είναι εδώ, έλεγα πλέον!