ΜΙΑ ΒΛΑΧΑ ΣΟΥΗΔΕΖΑ

Σας έχω πει πόσο σουηδέζα είμαι;;;

Μάλλον όχι.

Εκτός απ’ ότι πήγα μάρτυρας υπέρ της τρίτης συζύγου του πρώην συζύγου μου (πως τα γράφω έτσι η ξανθιά!), πήγα και το γιο μου στην Πρέβεζα για την κηδεία του πρώην πεθερού μου. Και έστειλα και δυο στεφάνια. Ένα του παιδιού και ένα δικό μου!

Είμαι λαρτζ και κυρία.

Το θέμα είναι ότι στην Πρέβεζα, κατάλαβα γιατί αυτοκτόνησε ο Καρυωτάκης. Και εγώ θα αυτοκτονούσα αν δεν έφευγα την επομένη!

Ο καιρός ήταν χάλια. Βροχή. Όχι ψιλόβροχο. Όχι χοντρές χορταστικές ψιχάλες. Ένα πράγμα που δεν το έβλεπες, δεν το καταλάβαινες και γινόσουν μούσκεμα. Όχι νοτισμένη, βρεμένη εντελώς!

Κρύο; Ψόφος! Υγρασία; Το κάτι άλλο. Άσε με εμένα που είμαι και 40 + , εδώ το παιδί μόλις ξύπνησε, με ρώτησε γιατί αισθάνεται τις αρθρώσεις του σκουριασμένες!

Από το ξενοδοχείο, θα μπορούσα να έβλεπα την πόλη να ξετυλίγεται στα πόδια μου, δε φαινόταν όμως. Λόγω ομίχλης.

Στην πόλη δεν κυκλοφορούσε κόσμος έξι το απόγευμα. Στις τρεις το μεσημέρι, πήγα να πιω έναν καφέ σε πολύ κεντρική και σικ καφετέρια της πόλης. Εγώ και ένα ζευγαράκι ήμασταν μέσα…

Πώς να μην αυτοκτονήσει ο άνθρωπος;;; Με τέτοια πόλη, γκρίζα εντελώς! Γκρίζα η θάλασσα, γκρίζος ο ουρανός, γκρίζοι οι δρόμοι… Ψυχοπλακώθηκα.

Για την κηδεία πήγα το παιδί, το άφησα στη θεία του και περίμενα να μου τηλεφωνήσει να πάω να το πάρω. Επειδή δεν ήξερα σε πόση ώρα θα μου τηλεφωνούσε, δεν έκανα προσπάθεια να επικοινωνήσω με τη φίλη μου την Αθηνά να βρεθούμε. Καλύτερα. Ήθελα να δω την πόλη ανεπηρέαστη από τον ενθουσιασμό της φίλης μου για τη γενέτειρα της! Τελικά ο γιος μου  κοιμήθηκε εκεί, στο χωριό. Σιγά μην κοιμήθηκε. Όλη νύχτα κους κους είχε με τα ξαδέρφια και τη θεία του. Τη άλλη μέρα κοιμόταν σε όλη τη διαδρομή και εγώ δεν ήθελα να τον ενοχλήσω. 

Έτσι, τώρα εκτός από το ότι με έχετε δει και έχετε επιβεβαιώσει ότι είμαι ξανθιά, ξέρετε ότι είμαι και σουηδέζα στη συμπεριφορά!