ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η ΣΥΝΕΠΕΙΑ; Η ΥΠΕΥΘΥΝΟΤΗΤΑ;

Αυτές τις μέρες έβρεχε. Δεν είναι και καμιά μεγάλη διαπίστωση. Όλοι κοντέψαμε να βγάλουμε βρύα και λειχήνες. Δε θα μπορούσα να ζήσω σε μια χώρα με βροχή συνέχεια. Το κρύο δε με πολυπειράζει… 

Ας μην πλατειάζω. Πήγα την Πέμπτη να πληρώσω το κινητό μου. Μπαίνω στο μαγαζί, στάζω από πάνω ως κάτω. Ρωτάω αν μπορώ να μπω μέσα έτσι βρεμένη. Κανένα πρόβλημα μου λένε. Πάω στο ταμείο, λέω πως θέλω να πληρώσω το λογαριασμό. Μέσα είναι τρεις υπάλληλοι. Μισό λεπτό μου λέει η κοπέλα που είναι πίσω από τον υπολογιστή. Περνάει το  μισό λεπτό, περνάει και ένα ολόκληρο. Όλοι κάθονται. Άλλοι πελάτες δεν υπάρχουν στο μαγαζί. Η κοπέλα κάτι κάνει στον υπολογιστή. Μου γυρνάει το μάτι. Έχω παρκάρει παράνομα, μέχρι να έρθω στο μαγαζί έχω γίνει παπί, κρυώνω και έχω τα λεφτά στο χέρι και κάθομαι σαν το μαλάκα να βλέπω την τύπισσα να παίζει με το κομπιούτερ και οι άλλοι δυο να χαζολογάνε. Μιλάω δυνατά και λέω: είστε τρεις υπάλληλοι, κανένας άλλος στο μαγαζί και εσείς δε με εξυπηρετείτε;;; λεφτά ήρθα να δώσω, όχι να σας πάρω τη ζωή! Ήρθα να εξυπηρετηθώ όχι να περιμένω να τελειώσετε το tweeter σας!

Ως δια μαγείας, η κοπέλα ζητάει τον αριθμό μου. Βγαίνει και ο προϊστάμενος. Τι συμβαίνει με ρωτάει. Τι θέλετε να συμβαίνει, του λέω, έχετε τρεις υπαλλήλους και πρέπει να φωνάξω για να εξυπηρετηθώ; Ήταν κλειστός ο υπολογιστής μου λέει η κοπέλα. Και η πελάτισσα που βγήκε όταν έμπαινα πως εξυπηρετήθηκε τη ρωτάω. Ήταν στον άλλο υπολογιστή, μου απαντάει. Και γιατί να μην εξυπηρετηθώ και εγώ από αυτόν αλλά πρέπει να περιμένω να ανοίξει και ο άλλος; Εν τω μεταξύ, ο προϊστάμενος βλέπει τι κάνει η   κοπέλα, την παίρνει από εκείνον τον υπολογιστή, την φέρνει στον άλλο, πληρώνω και φεύγω. Την ώρα που φτάνω στην πόρτα, ακούω τον προϊστάμενο να της λέει, η κοπέλα περίμενε και συ ήσουν στο tweeter;;;

Μπαίνω στο γερμανούλη, στάζω ολόκληρη γιατί η βροχή συνεχίζει να πέφτει, ανάβω το καλοριφέρ και πάω στο επόμενο μαγαζί που είναι στη λεωφόρο Μεσογείων αλλά από την άλλη μεριά που οδηγώ. Κάνω λάθος, μπαίνω στην αττική οδό, βγαίνω στη Ραφήνα και παίρνω τη μεσογείων τ’ ανάποδα. Φτάνω στο μαγαζί, παρκάρω απ’ έξω και μπαίνω μέσα. Ζητώ την κυρία που είναι υπεύθυνη γιατί μαζί συνεννοηθήκαμε να μου φέρει τα κοστούμια που ήθελα για να αγοράσω δυο για τις απόκριες. Και είχαμε πει ότι θα τα έφερνε τη Δευτέρα. Ήταν Πέμπτη. Τα κοστούμια δεν τα είχε φέρει γιατί τα ξέχασε. Το ένα έκανε 170 ευρώ και το άλλο μόνο 250. Μου λένε ότι θα τα φέρουν την Παρασκευή. Τα έχουν στο άλλο μαγαζί που είναι κάπου Πετρούπολη Αιγάλεω περιστέρι. Δεν τα έφερναν τώρα από την Ιταλία! Φεύγω χωρίς τα κοστούμια, φεύγω με τα νεύρα τσατάλια. Φεύγω και τώρα σε δυο πάρτυ δεν έχω τι να φορέσω…Τα περσινά κοστούμια δε γίνεται να τα ξαναβάλω. Και έτσι πρέπει να τα ράψω μόνη μου. Τουλάχιστον το ένα. Το άλλο θα το τακτοποιήσω με το περσινό που φόρεσα στην άλλη εκδήλωση.

Συμπέρασμα. Η Πέμπτη δεν είναι η μέρα μου…