ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ, μέρος 3ο

ΧΑΘΗΚΕ Η ΓΡΙΑ. ΣΤΟΠ.

Εκπαίδευση σε μεγάλο καρδιοχειρουργικό κέντρο της Αθήνας.

Στα πλαίσια αυτής, πρέπει να κάνω και κάτι υπηρεσίες ως επόπτρια και αντικαθιστώσα της διευθύνουσας ένα σαββατοκύριακο. Φυσικά όχι μόνη μου. Έχω μεγάλη προϊσταμένη του νοσοκομείου που εκτελεί την υπηρεσία, εγώ απλά παρίσταμαι. Τη γυναίκα την ήξερα. Είχαμε συναντηθεί πολλές φορές, την είχα εκπαιδεύτρια όταν πήγα στο Ωνάσσειο να γίνω εκπαιδεύτρια για τους διασώστες και να διδάσκω cpr. Την είχα συμμαθήτρια όταν πήγαινα στη νομαρχία για το σεμινάριο οργάνωσης και διοίκησης μονάδων υγείας. Έχει εξαιρετικό χιούμορ. Ακόμα βρισκόμαστε και λέμε ευτράπελα των νοσοκομείων μας.

Την Παρασκευή είχε πεθάνει μια γριούλα 85 ετών. Επειδή το πρόβλημά της είχε λυθεί και παρέμενε στο νοσοκομείο μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο να την πάει στο χωριό της, ο γιατρός που την κούραρε, ζήτησε από τους συγγενείς να γίνει νεκροτομή για να διαπιστωθούν τα ακριβή αίτια του θανάτου.

Σάββατο πρωί, πάω εγώ σενάμενη και κουνάμενη κατά τις εννέα, γιατί σιγά μην ξυπναγα από τα χαράματα για υπηρεσία που δεν ήταν δική μου! Πίνουμε καφέ, με την ας την πούμε Λέλα, και ξεκινάμε μια βόλτα σε όλα τα τμήματα και όλους τους χώρους του νοσοκομείου. Πήγαμε μέχρι το ψυγείο νεκρών και ελέγξαμε αν είναι η νεκρή μέσα στο ψυγείο. Ήταν. Γυρίσαμε στο γραφείο και έγραψε τα χαρτιά που έπρεπε και μετά αρχίσαμε το κουσκουσάκι, στις οκτώ το βράδυ εγώ έφυγα και επέστρεψα την άλλη μέρα το πρωί. Πάλι στις εννέα. Η Λέλα, είχε μείνει και είχε κοιμηθεί στον κοιτώνα των εποπτριών. Ξαναπίνουμε καφεδάκι και ξανακάνουμε τη βόλτα μας. Δεν πήγαμε στο ψυγείο νεκρών γιατί προέκυψε ένα θέμα στη μονάδα εντατικής θεραπείας.

Το απόγευμα, λέμε να κάνουμε τη βόλτα μας πάλι και πάμε και στα ψυγεία. Ελέγχουμε και γριά πεθαμένη, σαβανωμένη και τυλιγμένη με το σεντόνι, πουθενά.

Κοιτιόμαστε, σταυροκοπιόμαστε, και πάμε στο γραφείο. Ελέγχουμε αν η κλινική της πεθαμένης είχε ενημέρωση για τη σορό της γιαγιάς. Μας είπαν ότι δεν την ζήτησε κανείς. Μα δε θα μπορούσε άλλωστε. Τα κλειδιά τα είχαμε εμείς. Η Λέλα δηλαδή. Αν δεν τα έδινε αυτή, δεν άνοιγε πόρτα. Σκέψου τώρα πως για να μπεις εκεί είχε τέσσερις πόρτες με κλειδαριά ασφαλείας που τα κλειδιά τα είχε η Λέλα. Μόνο.

Πρώτη φορά είδα γυναίκα να ασπρίζει σε δευτερόλεπτα. Έγινε σα λευκή κόλλα Α4. Σωριάστηκε σε μια πολυθρόνα και της έφερα νερό.

Ρε συ Ρία, που πήγε η νεκρή; Ξέρω και εγώ, της λέω, μπορεί να βγήκε να ψωνίσει στριγκ λόγω εκπτώσεων, προσπαθώ να κάνω λίγο χιούμορ. Παραδόξως γέλασε.

Έτσι μπράβο ρε Λελα της λέω. Θα τη βρούμε.

Τι λές μωρή; Μου λέει. Θα πάω φυλακή. Χάθηκε νεκρός το καταλαβαίνεις;

Ρε Λέλα, δε γίνεται να ξαναγεννήθηκε και να βγήκε βόλτα. Κάποια λογική εξήγηση θα υπάρχει που απλώς εμείς δε γνωρίζουμε.

Ρία, απώλεια νεκρού είναι ποινικό αδίκημα, το διδαχθήκαμε σε τόσα σχολεία, μπορεί να πήραν τη σορό ανώμαλοι, μπορεί σατανιστές, μπορεί χίλια δυο πράγματα.

Ρε Λέλα, τα κλειδιά τα έχουμε εμείς μόνο. Δεν μπορεί να μπήκε κανείς μέσα. Πάμε να δούμε μήπως κύλισε πίσω.

Καλούμε δυο τραυματιοφορείς, βγάζουμε όλα τα φορεία από το ψυγείο, βάζουμε τον ένα μέσα με ένα φακό να δει μήπως είχε πέσει το πτώμα μέσα, τίποτα.

Η πίεση της Λέλας είχε πάει στο 18, οι σφύξεις της στα 120. Λίγο ήθελε και θα μου έμενε στα χέρια. Τακτοποιούμε με τους τραυματιοφορείς το χώρο και ξαναπάμε στο γραφείο.

Λέλα, ηρέμησε θα τη βρούμε…

Ρε είσαι καλά; Εγώ είμαι υπεύθυνη το σαββατοκύριακο, την τσεκάραμε χθες το πρωί ήταν μέσα. Σήμερα το απόγευμα δεν είναι. Που πήγε; Ποιος την πήρε; Πως άνοιξε; Για να μπει κάποιος μέσα εκεί, πρέπει να περάσει από τη ρεσεψιόν, να με ειδοποιήσουν να δώσω τα κλειδιά, να καταγράψω το γραφείο και να ειδοποιήσω και την κλινική που απεβίωσε ο νεκρός. Από χθες δεν είχα τέτοια κλήση. Η ρεσεψιόν με ειδοποίησε μόνο για την είσοδο του…… (γνωστό πολιτικό πρόσωπο που τώρα δεν υπάρχει στη ζωή). Θα γίνει ΕΔΕ θα με κλείσουν μέσα, τι θα πει ο κόσμος, τα παιδιά μου;

Ηρέμησε ρε Λελα, θα τη βρούμε τη γριά.

Πως ρε Ρία, είναι χαμένη. Όποιος την πήρε, είχε κλειδιά, ήρθε οργανωμένος.

Χαλάρωσε...(τετοιες μαλακίες λέω σε κρίσεις).

Ξαναπάμε στα ψυγεία. Τα φώτα αναμμένα, το κρύο ελεεινό και το πάτωμα σκουπισμένο. Σβήνουμε τα φώτα, ανάβουμε τους φακούς και άντε πάλι πίσω.

Φεύγουμε, κλειδώνουμε, πάμε στη ρεσεψιόν, παίρνουμε τα ονόματα όσων ήταν στη ρεσεψιόν από το Σάββατο το πρωί ως την ώρα εκείνη. Γυρνάμε στο γραφείο, τους παίρνουμε τηλέφωνο, κανένας δεν ήξερε, τίποτα.

Άρχισαν και εμένα να με ζώνουν τα φίδια. Στους συγγενείς δεν μπορούσαμε να τηλεφωνήσουμε. Τι να τους πούμε; Χάθηκε η νεκρή σας; Θα μας έσφαζαν!

Ξαναπάμε στα ψυγεία. Έχει σκοτεινιάσει για τα καλά. Έχω αρχίσει να αγριεύομαι. Μόλις πάμε να ξεκλειδώσουμε την πρώτη πόρτα, η πόρτα ήταν ξεκλείδωτη.

Κοιταζόμαστε, ξεροκαταπίνουμε, πιανόμαστε από το χέρι και προχωράμε. Τα φώτα όλα ανοικτά. Εμείς τα είχαμε σβήσει. Τα πόδια μας να τρέμουν. Φτάνουμε στη δεύτερη πόρτα, ξεκλείδωτη και αυτή. Τα νεύρα μας τσατάλια. Αφού ήμουν μπροστά, τις είχε κλειδώσει και είχε και το συνήθειο να τις ταρακουνά για να δει αν είχαν κλειδωθεί καλά. Φτάνουμε στην τρίτη πόρτα, ξεκλείδωτη και αυτή. Ένιωθα ήδη κρύο ιδρώτα στην πλάτη μου. Η Λέλα είχε αρχίσει να μουρμουρίζει το πάτερ ημών. Φτάνουμε στην τελευταία πόρτα, ανοιχτή και τα φώτα ανοιχτά και σκιές χόρευαν στον τοίχο.

Φωνάζουμε, και βγαίνει ένας αλβανός που σφουγγάριζε.

Τον ρωτάμε πως μπήκε μέσα. Έχω πασπαρτού μας λέει. Κάθε βράδυ γύρω στις εννέα έρχομαι και καθαρίζω. Χθες, τον ρωτάμε, εσύ ήσουν βάρδια; Ναι μας λέει, κάθε βράδυ. Χωρίς ρεπό γιατί θέλει τα λεφτά.

Παίρνουμε τηλέφωνο την υπεύθυνη του συνεργείου καθαρισμού. Έρχεται και μας φέρνει και τα τηλέφωνα όλων όσων δούλευαν από το Σάββατο το πρωί ως την ώρα εκείνη. Τους καλούμε στο αμφιθέατρο σε μισή ώρα και ρωτάμε ποιοι πήγαν να καθαρίσουν στο ψυγείο νεκρών. Έρχονται δυο άτομα. Ο αλβανός και μια κυρία μεγάλη σε ηλικία. Τους ρωτάμε αν είδαν κανέναν εκεί. Η κυρία σταυροκοπήθηκε και έφτυσε τον κόρφο της.

Ο αλβανός είπε πως το προηγούμενο βράδυ, ήρθε ένας κύριος με ένα πεθαμενατζή και πήραν τη γιαγιά που ήταν μέσα.

Αρχίσαμε να ρωτάμε για το πώς ήταν αυτοί οι κύριοι.

Δεν θυμάμαι, αλλά να σας δώσω την κάρτα του γραφείου που μου έδωσε ο πεθαμενατζής, μας λέει ο αλβανός.

Έχουμε βαρέσει μπιέλες με τη Λέλα. Παίρνουμε την κάρτα που ο αλβανός μας έδωσε γιατί το πρωί είχε ξεχάσει τη φόρμα του από το προηγούμενο βράδυ και δε θυμήθηκε να την πάρει για πλύσιμο (ευτυχώς) και πάμε πάλι στο γραφείο.

Τηλεφωνώ εγώ, γιατί η Λέλα, τα έχει παίξει. Ρωτώ ποιος ήρθε στο …… και γιατί. Μου λέει ένας άλλος αλβανός ότι ήρθε αυτός. Είχε να πάρει τη γιαγιά. Πως ήξερες, του λέω, που ήταν το ψυγείο νεκρών; Με πήγε ο γιος της γιαγιάς που το προηγούμενο βράδυ είχε συνοδεύσει τη σορό στο ψυγείο με τον τραυματιοφορέα. Και πως μπήκατε μέσα από τις τέσσερις κλειδωμένες πόρτες; Ήταν ανοιχτές γιατί σφουγγάριζαν μέσα.

Η γιαγιά που είναι τώρα; (τί τις θέλω αυτές τις ερωτήσεις;)

Που θες να είναι κυρά μου, τη θάψαμε σήμερα στις δώδεκα το μεσημέρι στα Τρίκαλα. Γι αυτό ήρθα μέσα στη νύχτα, γιατί είχε ταξίδι μέχρι το χωριό της.

Αντιλαμβάνεστε ότι το πήραν μετά το πασπαρτού από το συνεργείο καθαριότητας. Ακόμα και τώρα μετά από 6 χρόνια, παραπονιούνται οι επόπτριες ότι τρέχουν στα ψυγεία κάθε φορά που πάνε οι καθαρίστριες. Αλλά έπρεπε να συμβεί αυτό σε αυτές και όχι στη Λέλα και σε μένα!