ΙΝΤΕΡΝΕΤ

Μοναξιά. Δεν υπάρχει πιο έντονο συναίσθημα στην εποχή μας. Φαίνεται εξάλλου από το πόσοι άνθρωποι μπαίνουν σε ιστοσελίδες προκειμένου να κάνουν «φίλους».

Θες το μέγεθος των αποστάσεων, θες η ακρίβεια, θες η κοινωνία που έχει θεσπίσει πρότυπα μακριά από το μέσο άνθρωπο, ο καθένας ψάχνει να βρει ανθρώπους για ανταλλαγή ιδεών. Ίσως όμως και τα κίνητρα να είναι πιο ποταπά. Ίσως να ψάχνουν να βρουν ευκαιριακούς έρωτες.

Και πολλοί πέφτουν θύματα. Κοπέλες που δεν τολμούν να το πουν σε κανένα για να μην τις περάσουν για αφελείς. Γιατί όμως; Αφού είναι! Στην ανάγκη τους να δώσουν κάπου την αγάπη και την τρυφερότητά τους, πέφτουν στα δίχτυα όλων αυτών που απλώς επιζητούν σαρκική επαφή χωρίς υποχρεώσεις.

Άνθρωποι μόνοι που ψάχνουν επικοινωνία μέσω ενός απρόσωπου και ψυχρού μηχανήματος. Ένα μηχάνημα που τους ενώνει με χιλιάδες άλλους σαν αυτούς. Μοναχικούς, αυτάρκεις, εσωστρεφείς.

Άνθρωποι που μπορούν να δημιουργήσουν ένα χαρακτήρα που δεν έχουν και θα ήθελαν. Μια εμφάνιση που δεν είναι δικιά τους μια και η φύση τους αδίκησε. Μια ελευθερία και ελευθεροστομία που στην πραγματικότητα δεν έχουν.

Εικόνες, σκέψεις, πόθοι τρέχουν μέσω της δυαδικής γλώσσας στα πέρατα του κόσμου. Όνειρα που μεταφράζονται με το ένα και το μηδέν. Έρωτες που γεννιούνται και πεθαίνουν σε ένα σχόλιο. Ιδέες και απόψεις που εκφράζονται ελεύθερα λόγω της υποτιθέμενης ανωνυμίας. Απωθημένα, νοσταλγίες, πόνοι που μοιράζονται.

Γινόμαστε ο καθένας μέρος ενός συνόλου άγνωστου σε όλους μας. Φίλοι που δε θα δούμε ποτέ. Παρέες που δε θα μοιραστούν ποτέ μια νύχτα στην παραλία. Γνωστοί που δε γνωρίζουμε το χρώμα των ματιών τους.

Δεν ξέρουμε αν ότι μας λένε είναι αλήθεια. Επαφιέμεθα στην ειλικρίνεια του καθενός. Πιστεύουμε ότι θέλουμε να πιστέψουμε. Ζωγραφίζουμε τους φίλους μας με τα μάτια της ψυχής. Κάνουμε παρέα με λευκές σελίδες και μηνύματα.

Μη μου δίνετε σημασία, έχω τις μαύρες μου σήμερα. Ούτε το δροσερό αεράκι ούτε η θέα της Ακρόπολης μπορούν να μου φτιάξουν το κέφι.

Καλό σαββατόβραδο και πιέστε και ένα μοχίτο και για μένα.