ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

Διάβασα στον Εχετλαίο, μια φοβερή ανάλυση για τον Οδυσσέα, τον αρχαίο καλέ, αυτόν που θαλασσοπνιγόταν κάμποσα χρόνια για να φτάσει στην Ιθάκη (και ουχί τη θράκη), μου άρεσε πολύ και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας.
Πέρα από τα αστεία, το συμπέρασμα που καταλήγει, είναι η επιτομή της Οδύσσειας. Πέρα από το οποιοδήποτε καταγεγραμμένο αρχαίο παραμυθάκι, πέρα από τις πιθανές κωδικοποιημένες τοποθεσίες που οι Έλληνες είχαν εμπορικές δραστηριότητες, είναι ένα ηθικό δίδαγμα που ίσως και να αντιπροσώπευε τότε τον ψυχισμό του Έλληνα. (Γιατί για σήμερα δεν το βλέπω).
Σας το παραθέτω και τα συμπεράσματα δικά σας.
Ευχαριστώ Εχετλαίε.

Ονειροφάγοι και λωτοφάγοι

Ο γιος του Λαέρτη, ο ταπεινός βασιλιάς ενός μικρού θαλασσινού λαού, που πέρασε δέκα ολόκληρα χρόνια πολεμώντας στις παραλίες της Τροίας, που σκαρφίστηκε ο πανούργος έναν Δούρειο Ίππο για να πάρει απείραχτα τα ψηλότερα τείχη της και που πέρασε άλλα δέκα χρόνια, ταξιδεύοντας στα μήκη και στα πλάτη της Μεσογείου, αντιμετωπίζοντας θαρραλέα τόσους και τόσους κινδύνους – τι σχέση μπορεί να είχε αυτός, που το μυαλό του ήταν σκλαβωμένο από μια γυναίκα και ένα νησί, τη δική του γυναίκα και το δικό του νησί, τι σχέση μπορεί να είχε αυτός με εκείνους τους στερημένους συντρόφους του που με την πρώτη ευκαιρία έφαγαν τα πρόβατα του Ήλιου και έπεσαν με τα μούτρα, αδέξια και ασυναίσθητα στους λωτούς, καταβροχθίζοντας τους, θυσιάζοντας το πολυτιμότερο πράγμα που είχαν, τη μνήμη και το μυαλό τους, για μια εφήμερη πολυτέλεια και ευχαρίστηση, για ένα εφήμερο καπρίτσιο; Αυτός που ενώ ήταν στην αγκαλιά της Καλυψούς για εφτά ολόκληρα χρόνια με βαρύ στέρνο από τη θλίψη, δεν ξέχασε την βαθύτερη επιθυμία του, εκείνη τη φλόγα που πύρωνε την καρδιά του για τόσο καιρό και αυτά που είχε αφήσει πίσω του. Είναι ένα ωραίο και αληθινό δίδαγμα: Ακόμα και αν όλοι έχουμε βγει από την ίδια μήτρα της γης, παραμένουμε διαφορετικοί, και κάποιοι θα φάνε λωτούς για να ησυχάσουν και να ξεχάσουν, ενώ άλλοι θα αντισταθούν σε Σειρήνες με κερί στα αυτιά και ένα σκοπό στο μυαλό, θα πολεμήσουν Πολύφημους, θα ξεφύγουν από Σκύλλες και Χάρυβδες και θα έχουν απέναντι τους έναν κυανοχαίτη Κοσμοσείστη συνέχεια που θα τους εναντιώνεται… Τα λάθη θα συμβούν, το ασκί του Αιόλου θα τους παρασύρει μακριά την κρισιμότερη στιγμή για να ξανασφίξουν τα δόντια, να ξανακούσουν το τραγούδι των μηνιγγιών τους ενώ σφυροκοπούν ανελέητα και να συνεχίσουν, ακόμα και κολυμπώντας, παθαίνοντας πολλά και έτσι μαθαίνοντας πολλά, με ασπίδα τους την Αθηνά, προς μια Πηνελόπη, προς μια Ιθάκη, όπου θα τεντώσουν το τόξο για να ξανακερδίσουν αυτά που τους ανήκουν δικαιωματικά… Και επαναλαμβάνω: Τι σχέση είχε ο Οδυσσέας, ο πολυμήχανος, ο ταξιδευτής, ο ονειροφάγος, με τους δειλούς και απρόσεχτους, πανέτοιμους να παραδοθούν, λωτοφάγους συντρόφους του; Καταλαβαίνει κανείς γιατί αυτός και η γενιά από την οποία προερχόταν, ήταν οι ηγέτες;