ΒΡΩΜΑ, ΒΡΩΜΑ,ΠΩ ΠΩ ΒΡΩΜΑ!

Πάλι εδώ! Καλώς τα μάτια μου τα δυο!

Όχι ότι γύρισα καλύτερος άνθρωπος. Όχι. Χειρότερη και πιο γκρινιάρα γύρισα. Δε φταίω εγώ όμως. Με ενοχλούν διάφορα πράγματα και με φρικάρουν.

Δεν είμαι της άποψης ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι όμορφοι. Πιστεύω στην ποικιλομορφία, μα πιο πολύ πιστεύω στην ομορφιά της ψυχής και του χαρακτήρα πολύ περισσότερο από την ομορφιά της εμφάνισης και του προσώπου. Όμως άλλο η ομορφιά και άλλο η περιποίηση.

Δυο μέρες πριν μου πρότειναν να συνεργαστώ με έναν αξιότατο συνάδελφο, πλήν όμως εντελώς βρωμιάρη. Σηκώνει το χέρι του και λιποθυμούν οι περαστικοί στη Μεσογείων! Άσε που όταν μιλά μαζεύεται στις άκρες των χειλιών του σάλιο που ξερένεται και όσο περνά η ώρα, τόσο μεγαλώνει η αποκρουστική πλάκα!

Εννοείται πως βρήκα του κόσμου τις δικαιολογίες για να το αποφύγω. Και ευτυχώς το πέτυχα.

Είναι άδικο όμως, μερικοί άνθρωποι να παραμελούν τον εαυτό τους τόσο πολύ. Δε λέω να φτάνουν στο άλλο άκρο και να τρέχουν στα ινστιτούτα με τις ώρες, αλλά από το να είναι συνέχεια σε ένα καθρέφτη, ως το να περνούν και να ψοφούν οι μύγες, υπάρχει και το φυσιολογικό.

Το λένε λουτρό καθαριότητας. Ντους. Μπάνιο. Ή επί το λαϊκότερο, ξεβρώμισμα.

Και δε μιλάμε για γέρους και γριές που κλείνουν τα ενενήντα και μεγάλωσαν σε ένα χωριό και έμαθαν να κάνουν μπάνιο κάθε Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο. Μιλάμε για σύγχρονους, νέους ανθρώπους που από μακριά δείχνουν μοντέλα, με τα συνολάκια τους τελευταία λέξη της μόδας, αλλά όταν πλησιάζουν, σε πιάνει η μπόχα.

Ο πεθερός μιας φίλης μου που οι Γερμανοί τον είχαν κλείσει σε στρατόπεδο στη Γερμανία το 1943, νομίζω στο Άουσβιτς, μας έλεγε ότι το ζώο που βρωμάει περισσότερο είναι ο άνθρωπος. Το διαπίστωσα το βράδυ τη πρωτομαγιάς που πήγα στο νοσοκομείο για το μπιρμπιλωτό ματάκι μου που δέχτηκε την άγρια επίθεση του εκδικητικού γιούκα.

Η γιατρός που με εξέτασε, όταν άπλωσε το χέρι της να φτιάξει το μηχάνημα, εξαφάνισε τη χλωρίδα και την πανίδα του ιατρείου. Μα καλά βρε κορίτσι μου, δε σου μίλησε κανείς για το ρεξόνα; Είσαι νέα, εμφανίσιμη, μορφωμένη, και κυρίως γιατρός, δεν έμαθες ότι το πρώτο πράγμα στην προσπάθεια επίτευξης της υγείας είναι η καθαριότητα; Ένα ντουσάκι κάθε πρωί, ούτε πέντε λεπτά από το χρόνο σου δε σου τρώει. Τι λυπάσαι; Το νερό;

Εγώ δηλαδή που ξυπνάω καθημερινά στις πεντέμιση για να κάνω ένα απολαυστικό και τονωτικό μπάνιο και μετά αν δεν προλάβω να στεγνώσω καλά τα μαλιά μου ανοίγω το παράθυρο του αυτοκινήτου, χαζή είμαι; (χαζή είμαι που ανοίγω το παράθυρο όχι που κάνω μπάνιο!).(έτσι εξηγείται και γιατί είμαι μονίμως κρυωμένη από τα πρώτα κρύα ως τέλος Απριλίου).

Άσε τις γυναίκες που βαριούνται να λουστούν. (όπως η εν λόγω οφθαλμίατρος). Έχω και κάποιο ύψος, περνούν από μπροστά μου, στο ύψος της μύτης και με φτάνει η βρώμα και η λίγδα. Και τις βλέπεις βαμμένες επτά το πρωί, λες και θα πάνε στα μπουζούκια. Εκεί που βάζεις το μεηκάπ και κάνεις ένα τέταρτο, γιατί δεν κάνεις ένα λουσιματάκι; Ή γιατί κρατάς άλουστο το κεφάλι σου μια βδομάδα για να μη χαλάσει το χτένισμα; Νομίζεις ότι δείχνεις καλύτερη όταν είσαι χτενισμένη αλλά εκπέμπεις μια εσάνς απλυσιάς, παρά όταν μοσχοβολάς φρέσκο σαπουνάκι;

Δεν εννοώ να είναι περιποιημένες σα φωτομοντέλα οι γυναίκες και οι άνδρες, αλλά να είναι καθαροί και με ρούχα ευπρεπή. Στο νοσοκομείο που περίμενα, λόγω βαθμού, ήρθε και ένας μεγάλος ιατρός να με δει και να με χαιρετήσει. Τι το θες; Έχασα κάθε ιδέα για το άτομό του. Η ρόμπα του ήταν λευκή πριν τρία χρόνια, τώρα πια, όχι. Οι τσέπες είχαν αλλάξει χρώμα εκεί που ακουμπούν τα χέρια. Ο γιακάς είχε πιάσει μάκα. Σκισμένη η ζώνη και στις δυο μεριές. Τα μισά κουμπιά να λείπουν και τα άλλα μισά να κρέμονται. Να χέσω τα γαλόνια, το διευθυντιλίκι και τις γνώσεις του. Τόση τσαπατσουλιά δεν ματάδα! Τι να το κάνεις αν φοράς κολώνια ακριβή; Αν οδηγείς το τελευταίο μοντέλο της μερσέντες; Η ιατρική σου ρόμπα έζεχνε! Και μας το παίζεις και κουλτουριάρης! Η βρώμα είναι άποψη; Το να είσαι λέτσος είναι μόδα;

Όχι, όχι, και πάλι όχι. Θα βροντοφωνάξω το παλιό ρητό: η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Γυναίκες δεν έχουν να τους φροντίσουν αν οι ίδιοι είναι χωμένοι στα ιατρικά συγγράμματα; Εγώ δηλαδή βλάκας είμαι που δίνω του Ιάσιου κάθε μέρα φρεσκοπλυμένη, καλοσιδερωμένη και μοσχοβολιστή λευκή ρόμπα; Που προτιμώ να χάσω δυο ώρες ύπνου, παρά να πάει δυο φορές στο νοσοκομείο με την ίδια ρόμπα ή την ίδια στολή χειρουργείου.

Έχει τόση βρώμα ο κόσμος γύρω μας που δε χρειάζεται να του προσθέτουμε άλλη με την απλυσιά μας. Όσο οικονομία και να κάνουμε στο νερό, ένα μπανάκι κάθε μέρα μας παίρνει να κάνουμε.

Για σήμερα η γκρίνια τέλος. Τα θυμάμαι και συχγίζομαι και δεν κάνει. Χαλάει η αύρα μου. Φιλούθια και τα λέμε σύντομα με περισσότερη ή λιγότερη γκρίνια – ανάλογα με τα ερεθίσματα που θα δεχτώ-.