ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ

Πριν από πολύ καιρό, ένας φίλος μου έχασε τη δουλειά του. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι ήταν πολύ τυχερός γιατί πιο κακοπληρωμένη δουλειά δε θα μπορούσε να βρει! Δούλευε σχεδόν όλο το 24ωρο και ο μισθός του ήταν χαμηλότερος από το δικό μου που κατά γενική ομολογία για το βαθμό, τις γνώσεις και τα χρόνια υπηρεσίας μου, είναι πολύ λίγος.

Έλα όμως που πέρναγε ο καιρός και παρά τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του, δουλειά δεν έβρισκε. Έκανε αιτήσεις, μοίραζε βιογραφικά και είχε φτάσει στο σημείο να σκέφτεται να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να εργασθεί στο εξωτερικό που οι προτάσεις έρχονταν βροχή. Το γεγονός ότι πρόκειται για άριστο επιστήμονα, με πολύπλευρες γνώσεις, με μετεκπαιδεύσεις και διδακτορικό στους Έλληνες εργοδότες δεν έλεγε τίποτα. Σε αντίθεση με τους ξένους που του πρόσφεραν δουλειά χωρίς να τον δουν ή να του μιλήσουν. Υπήρχε η δυνατότητα από την πλευρά να τον βοηθήσω με κοινωνικές, πολιτικές ή οικογενειακές γνωριμίες, αλλά η αντίληψή του περί ζωής, αξιοκρατίας και ηθικής, δεν του επέτρεπαν να δεχθεί τη βοήθειά μου και μάλιστα όταν τόλμησα να το προτείνω μόνο που δε με έδειρε!

Είχε πλήρως απογοητευτεί και ετοιμαζόταν να τα μαζέψει και να φύγει, εγώ το μόνο που μπορούσα να του πω ήταν ότι όλα γίνονται για ένα συγκεκριμένο λόγο. Ίσως να έπρεπε να βιώσει από το στάδιο της απογοήτευσης προκειμένου να περάσει σε άλλο επίπεδο.

Το καταλάβαινε, και υπέμενε. Και επειδή και αυτός είναι της ίδιας αντιλήψεως, πίστευε ότι κάτι καλό θα ερχόταν αρκεί να δείξει υπομονή. Και έδειχνε υπομονή, όχι χωρίς παράπονο και πικρία. Και πράγματι η δικαίωση ήρθε. Όταν το είχε πάρει απόφαση ότι αν είναι να’ ρει θε να ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει, ήρθε. Και με τους καλύτερους οιωνούς. Όλος αυτός ο χρόνος που περίμενε με τα έξοδα να τρέχουν και τα έσοδα να μην έρχονται, τον δικαίωσε. Η αντίληψή του ότι μια ανώτερη δύναμη που τον καταδίκασε να γίνει αυτό που έγινε σε πείσμα όλων των άλλων, θα τον φρόντιζε ώστε να τον εκμεταλλευτεί σε αυτό για τον οποίο τον προόριζε πραγματώθηκε. Και έτσι έγινε.

Έχω πεισθεί και εγώ πλέον ότι το υπέρτατο ον, αποκαλέστε το όπως θέλετε, φροντίζει να αποζημιώνει τους ταγμένους του για όσα βάσανα τους προσέφερε. Αφελές; Ίσως. Έλα όμως που το έχω δει πολλές φορές. Να και κάτι που οι χριστιανοί έχουν δίκιο. Εδώ είναι η κόλαση εδώ και ο παράδεισος.

Όλοι είμαστε ταγμένοι για κάτι, και πρέπει να το εκπληρώσουμε. Δεν είναι ελεύθερος εμποδίων ο δρόμος μας. Παίζει ρόλο και τι μαγνητοκαλούμε με τις σκέψεις και τις προσδοκίες μας. Όμως θα εκπληρώσουμε το πεπρωμένο μας. Εύκολος ή δύσκολος ο δρόμος, είναι αυτός που έχει χαραχτεί για μας. Και θα τον βαδίσουμε είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε.

Αν για κάποιο λόγο δεν επιτευχθεί ο στόχος που το ον έχει επιλέξει για μας, θα το φέρουμε στο κάρμα μας και η μετέπειτα ζωές μας θα είναι στιγματισμένες. Ακούγεται πολύ ανατολικό αυτό, αλλά έτσι είναι. Πως αλλιώς μπορείς να εξηγήσεις ότι άνθρωποι με ζωή ηθική, καλόψυχοι, που ποτέ δεν έβλαψαν κανένα, καθημερινά υποφέρουν από δεινά που δεν τα εύχεσαι ούτε στο χειρότερο εχθρό σου;

Ας είναι όμως. Δε θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Άλλωστε αυτό το ποστ στόχο είχε να μοιραστώ τη χαρά μου για το φίλο μου που η υπομονή του ανταμείφθηκε και για το δρόμο που ξανοίγεται φωτεινός και ελπιδοφόρος μπροστά του!!!