ΙΝΤΕΡΝΕΤ

Μοναξιά. Δεν υπάρχει πιο έντονο συναίσθημα στην εποχή μας. Φαίνεται εξάλλου από το πόσοι άνθρωποι μπαίνουν σε ιστοσελίδες προκειμένου να κάνουν «φίλους».

Θες το μέγεθος των αποστάσεων, θες η ακρίβεια, θες η κοινωνία που έχει θεσπίσει πρότυπα μακριά από το μέσο άνθρωπο, ο καθένας ψάχνει να βρει ανθρώπους για ανταλλαγή ιδεών. Ίσως όμως και τα κίνητρα να είναι πιο ποταπά. Ίσως να ψάχνουν να βρουν ευκαιριακούς έρωτες.

Και πολλοί πέφτουν θύματα. Κοπέλες που δεν τολμούν να το πουν σε κανένα για να μην τις περάσουν για αφελείς. Γιατί όμως; Αφού είναι! Στην ανάγκη τους να δώσουν κάπου την αγάπη και την τρυφερότητά τους, πέφτουν στα δίχτυα όλων αυτών που απλώς επιζητούν σαρκική επαφή χωρίς υποχρεώσεις.

Άνθρωποι μόνοι που ψάχνουν επικοινωνία μέσω ενός απρόσωπου και ψυχρού μηχανήματος. Ένα μηχάνημα που τους ενώνει με χιλιάδες άλλους σαν αυτούς. Μοναχικούς, αυτάρκεις, εσωστρεφείς.

Άνθρωποι που μπορούν να δημιουργήσουν ένα χαρακτήρα που δεν έχουν και θα ήθελαν. Μια εμφάνιση που δεν είναι δικιά τους μια και η φύση τους αδίκησε. Μια ελευθερία και ελευθεροστομία που στην πραγματικότητα δεν έχουν.

Εικόνες, σκέψεις, πόθοι τρέχουν μέσω της δυαδικής γλώσσας στα πέρατα του κόσμου. Όνειρα που μεταφράζονται με το ένα και το μηδέν. Έρωτες που γεννιούνται και πεθαίνουν σε ένα σχόλιο. Ιδέες και απόψεις που εκφράζονται ελεύθερα λόγω της υποτιθέμενης ανωνυμίας. Απωθημένα, νοσταλγίες, πόνοι που μοιράζονται.

Γινόμαστε ο καθένας μέρος ενός συνόλου άγνωστου σε όλους μας. Φίλοι που δε θα δούμε ποτέ. Παρέες που δε θα μοιραστούν ποτέ μια νύχτα στην παραλία. Γνωστοί που δε γνωρίζουμε το χρώμα των ματιών τους.

Δεν ξέρουμε αν ότι μας λένε είναι αλήθεια. Επαφιέμεθα στην ειλικρίνεια του καθενός. Πιστεύουμε ότι θέλουμε να πιστέψουμε. Ζωγραφίζουμε τους φίλους μας με τα μάτια της ψυχής. Κάνουμε παρέα με λευκές σελίδες και μηνύματα.

Μη μου δίνετε σημασία, έχω τις μαύρες μου σήμερα. Ούτε το δροσερό αεράκι ούτε η θέα της Ακρόπολης μπορούν να μου φτιάξουν το κέφι.

Καλό σαββατόβραδο και πιέστε και ένα μοχίτο και για μένα.

ΓΕΓΟΝΟΣ!!!

Οι πρώτες φωτογραφίες από τις μηχανές τρένου που κατασκεύασε ο Αυστριακός Σιδηρόδρομος για να υποδεχτεί το Euro 2008.

Η μηχανή είναι βαμμένη με τα χρώματα της γαλανόλευκης και φέρει και φωτό του Χαριστέα και του Ζαγοράκη.

Χαρείτε τις!

Όλα αυτά στην Αυστρία βέβαια, γιατί αν στην Ελλάδα τολμούσε κανείς να βάψει κάποια μηχανή τρένου με τα χρώματα της γαλανόλευκης τότε:

* Ο Τσίπρας θα έκανε καταγγελία πως πρόκειται για ένα ακόμη Εθνικιστικό παραλήρημα

* Ο Αλαβάνος θα ζητούσε δημοψήφισμα και θα όριζε την Ρεπούση υπεύθυνη για την συλλογή των υπογραφών

* Το παρατηρητήριο των συμφωνιών του Ελσίνκι θα μήνυε τον ΟΣΕ για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

* Ο Πρωθυπουργός θα ξήλωνε τον πρόεδρο του ΟΣΕ

* Η Φι και Πι Πετραλιά θα έβρισκε ευκαιρία και θα έφερνε νόμο που θα θεμελίωνε σύνταξη μετά θάνατο

* Ο υπουργός Συγκοινωνιών θα έβγαζε ανακοίνωση που θα μας ενημέρωνε πως αυτή η κυβέρνηση ρίχνει σε όλα φως...και θα παρέπεμπε την υπόθεση στον εισαγγελέα

* Ο Θεοδωράκης του MEGA θα έκανε ρεπορτάζ με εργοδηγό των σιδηροδρόμων επί Τίτο ο οποίος θα υποστήριζε πως η μηχανή του τρένου ανήκει και αυτή στα Σκόπια

* Ο πρακτορίσκος του bulgmark θα έγραφε πως οι σιδηροδρομικές γραμμές επεκτείνονται μέχρι την Βουλγαρία άρα και ο Σταθμός Λαρίσης βρίσκεται σε έδαφος Βουλγαρικό

* Ο Ιός της Ελευθεροτυπίας θα παρουσιάζε αποκαλυπτικό άρθρο γιατί το πηλίκιο του σταθμάρχη έχει ίδιο 'κόψιμο' με των αξιωματικών της αστυνομίας

* Οι Καρατζαφέρης, Ψωμιάδης και Παπαθεμελής θα τσακωνόταν για το ποιός από τους τρείς θα βρίσκεται στο πρώτο δρομολόγιο

* Ο Παπανδρέου θα έκανε... συνέδριο και νέο ξεκίνημα για το κόμμα

* Η Παπαρήγα θα έψαχνε από που προέρχεται η μηχανή ώστε να καταγγείλει πως πρόκειται για ένα ακόμη σχέδιο του καπιταλισμού

* Η σύμβαση με τον εργολάβο που θα έβαφε το τρένο θα ήταν σίγουρα σκάνδαλο

* Ο Λαζόπουλος θα χαιρόταν επειδή το τρένο θα περνούσε από Λάρισα...αλλά δεν θα το έδειχνε καθώς θα έπρεπε να κρατήσει την 'γραμμή' της Κουμουνδούρου

* Οι φοιτητικές παρατάξεις πάλι δεν θα μπορούσαν να συμφωνήσουν για τα αποτέλεσματα των φοιτητικών εκλογών

* Οι 'προκόπηδες' των Εξαρχείων θα έκαιγαν με μολότωφ τον σταθμό Πελλοπονήσου ως άλλη μία ένδειξη αντίστασης !

* Και φυσικά τα κανάλια θα φιλοξενούσαν στα παράθυρα δεκάδες άσχετους...που όμως θα δηλώναν ειδικοί για το θέμα

(Το έλαβα με e mail από τη Σουηδία!)

ΛΥΠΗΡΗ ΚΑΤΑΝΤΙΑ

Μου τηλεφώνησε η θεία μου σήμερα από τις εξωτικές Καρδιτσίους νήσους. Είναι η αγαπημένη μου θεία γιατί εκτός από το γεγονός ότι είναι η μοναδική από τις θείες μου με χιούμορ, έχει χάσει και την κόρη της πριν δυο χρόνια από καρκίνο.

Και εδώ είναι το επίμαχο σημείο. Η ξαδέρφη μου είχε λέμφωμα Hodgkin, το ανακάλυψε ένας γιατρός στην Καρδίτσα και λόγω του ότι ήταν σε πολύ αρχόμενο στάδιο, μετά από τις χημειοθεραπείες και την ακτινοβολία, επήλθε πλήρης ίαση. Τέσσερα χρόνια μετά, ξαναπήγε στον ίδιο γιατρό γιατί έπιανε στο δεξιό μηρό της ένα «γρομπαλάκι». Ο διαπρεπής αυτός επιστήμων το ψηλάφισε και της είπε ότι είναι από το γυμναστήριο που πήγαινε και πιθανόν να ήταν κάποια θλάση ιστών. Τρεις μήνες μετά, ο Ιάσιος σε ένα ταξίδι μας το ψηλαφά και της συστήνει να τη δει ένας ορθοπαιδικός και να κάνει μια ακτινογραφία τουλάχιστον. Η ίδια αρνήθηκε, λέγοντας ότι ο γιατρός της ήταν αυτός που πρωτοδιέγνωσε το Hodgkin και του έχει τυφλή εμπιστοσύνη. Τέσσερις μήνες αργότερα, γίνεται διάγνωση με μεταστατικές εστίες που καταλαμβάνουν σχεδόν όλον τον πνεύμονα από εξωσκελετικό σάρκωμα Ewing με αρχική εντόπιση στο δεξιό μηρό. Εννέα μήνες μετά η Χρυσάνθη έφυγε.

Η θεία μου είχε μητρορραγία για αρκετό καιρό. Καθημερινά της έλεγα να έρθει στην Αθήνα για εξετάσεις. Σήμερα έκανε τεστ Παπ και ο γιατρός της είπε ότι: α) έχει μεγάλο πολύποδα στον τράχηλο και β) διατοιχωματικά ινομυώματα. Και τι σύστησε? Να πάει απόψε το βράδυ, ναι το βράδυ, για διαγνωστική απόξεση.

Θα μου πείτε τι σας ενδιαφέρει; Το περιστατικό της θείας όχι, δεν είναι για να σας απασχολήσει. Όμως η συμπεριφορά των δυο γιατρών που δεν αποτελούν και εξαίρεση στην αγγελική και ιδανική κοινωνία που ζούμε, σας ενδιαφέρουν.

Η αυτοπεποίθηση και το γεγονός ότι δεν ήθελε να στείλει σε άλλους συναδέλφους του περιστατικό, ο πασίγνωστος κατά τα άλλα και διαπρεπής (τρομάρα του) παθολόγος, άνοιξε την ταφόπλακα και στοίχισε τη ζωή σε ένα κορίτσι μόνο 25 ετών.

Ο άλλος είναι πιο έξυπνος. Χρέωσε τη θεία μου για το τεστ Παπ, τη χρέωσε για το υπέρηχο και της ζήτησε και 500 ευρώ για μια διαγνωστική απόξεση που θα γινόταν νύχτα. Ενημερωτικά σας λέω ότι ο πολύποδας δε φεύγει με απόξεση και ότι τα ινομυώματα απαιτούν χειρουργική εκπυρήνωση και αν είναι μεγάλα, ολική αφαίρεση της μήτρας. Αυτά δεν τα είχε πειράξει κανείς και προκαλούσαν αιμορραγία, αν θα έκανε απόξεση δε θα αιμορραγούσαν;

Όταν τα είπα στη θεία μου με ρώτησε: «Καλά βρε κορίτσι μου, αυτός δεν έβγαλε ιατρική;». Ιατρική έβγαλε. Γιατρός έγινε, άνθρωπος δεν έγινε. Γιατί; Πως κύριε ελαφρά τη καρδία, αποφασίζεις να κάνεις απόξεση σε ινομυωματώδη μήτρα; Γιατί δεν την κάνεις σε ώρες εργάσιμες ώστε να λειτουργούν αιμοδοσία και λοιπές υπηρεσίες ώστε να είσαι καλυμμένος ότι και αν συμβεί;

Αγύρτες. Όχι όλοι, αλλά αρκετοί.

Θύμωνα που ο Ιάσιος έκανε αλλαγές σε έναν ασθενή στο σπίτι του και δεν ζήτησε αμοιβή, παρότι το όλο σκηνικό κράτησε πάνω από μήνα και καθημερινά έφευγε από το νοσοκομείο, πήγαινε έκανε την αλλαγή και καπάκι πήγαινε στο πανεπιστήμιο για το μεταπτυχιακό του (γύρναγε σπίτι μετά τις εννέα σε καθημερινή βάση). Είμαι όμως και περήφανη που δεν εκμεταλλεύτηκε τον άνθρωπο που τον είχε ανάγκη. Μπορεί να μη με ευχαριστούσε που αντί να έρθει σπίτι να φάει, να ξεκουραστεί ή να με δει, πήγαινε και πέρναγε μια ώρα με έναν ηλικιωμένο που είχε κομμένα και τα δυο πόδια, μου άρεσε όμως που ποτέ δεν το είδε σα μέσο για να πάμε διακοπές το καλοκαίρι. (επίσκεψη και αλλαγή κατ’ οίκον = το λιγότερο 80 ευρώ, για 43 μέρες με πήγαινε όπου ήθελα!). (κάτι τέτοια κάνει και τον αγαπάω περισσότερο)!

Είναι γνωστό ότι κάθε γιατρός που στέλνει ένα περιστατικό σε άλλον, παίρνει το λιγότερο το 30% της αμοιβής που θα πάρει ο δεύτερος γιατρός. Για να γίνω πιο κατανοητή, ένας παθολόγος που στέλνει ένα ασθενή του σε συγκεκριμένο βιοπαθολόγο για εξετάσεις αίματος, θα πάρει 30% από την αξία των εξετάσεων που θα κάνει ο ασθενής. Το ίδιο και με τον ακτινολόγο ή το γαστρεντερολόγο. Το ίδιο και με τον καρδιολόγο που θα στείλει για εγχείρηση τον καρδιοπαθή στον καρδιοχειρουργό (γιατρός έπρεπε να γίνω γμτ!). Το ίδιο με όλους. Αυτός ο … άντε να μην τον χαρακτηρίσω, γιατί δεν έστειλε την ξαδέρφη μου για ακτινογραφία ή τουλάχιστον να τη δει ένας όρθοπαιδικός; Ίσως να μη ζούσε αλλά δε θα πέθαινε και σε 9 μήνες. Μπορεί να ζούσε πέντε χρόνια και να χαιρόταν τον έρωτα που ήρθε στη ζωή της όταν ήδη είχε αρχίσει τις χημειοθεραπείες.

Ο άλλος; Νύχτα διαγνωστική απόξεση; Που ακούστηκε; Ακόμα και στο Αρεταίειο που δουλεύει το γυναικολογικό νυχθημερόν, διαγνωστικές αποξέσεις δεν κάνουν. Τόσο ανάγκη είχε τα 500 ευρώπουλα; Ένα θύμα η θεία μου και ένα άλλο σε δυο μέρες, τα έβγαλε τα έξοδα για το δυαράκι της γκόμενας!

Λυπάμαι.

Λυπάμαι, που ο όρκος του Ιπποκράτη σημαίνει γι αυτούς ότι τελείωσαν το πανεπιστήμιο και όχι ότι θα έπρεπε να σημαίνει.

Λυπάμαι που μερικοί δεν κατάλαβαν ότι η ιατρική είναι λειτούργημα και όχι επάγγελμα.

Λυπάμαι γιατι δεν είναι πολλοί απ’ αυτούς άξιοι να λέγονται ιατροί…

Τέλος η γκρίνια για σήμερα. Είμαι πολύ θυμωμένη για να γράψω απόψε.

Καλό βράδυ να έχετε.

ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ ΦΥΓΕΙΝ ΑΔΥΝΑΤΟΝ

Πριν από πολύ καιρό, ένας φίλος μου έχασε τη δουλειά του. Το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ότι ήταν πολύ τυχερός γιατί πιο κακοπληρωμένη δουλειά δε θα μπορούσε να βρει! Δούλευε σχεδόν όλο το 24ωρο και ο μισθός του ήταν χαμηλότερος από το δικό μου που κατά γενική ομολογία για το βαθμό, τις γνώσεις και τα χρόνια υπηρεσίας μου, είναι πολύ λίγος.

Έλα όμως που πέρναγε ο καιρός και παρά τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του, δουλειά δεν έβρισκε. Έκανε αιτήσεις, μοίραζε βιογραφικά και είχε φτάσει στο σημείο να σκέφτεται να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να εργασθεί στο εξωτερικό που οι προτάσεις έρχονταν βροχή. Το γεγονός ότι πρόκειται για άριστο επιστήμονα, με πολύπλευρες γνώσεις, με μετεκπαιδεύσεις και διδακτορικό στους Έλληνες εργοδότες δεν έλεγε τίποτα. Σε αντίθεση με τους ξένους που του πρόσφεραν δουλειά χωρίς να τον δουν ή να του μιλήσουν. Υπήρχε η δυνατότητα από την πλευρά να τον βοηθήσω με κοινωνικές, πολιτικές ή οικογενειακές γνωριμίες, αλλά η αντίληψή του περί ζωής, αξιοκρατίας και ηθικής, δεν του επέτρεπαν να δεχθεί τη βοήθειά μου και μάλιστα όταν τόλμησα να το προτείνω μόνο που δε με έδειρε!

Είχε πλήρως απογοητευτεί και ετοιμαζόταν να τα μαζέψει και να φύγει, εγώ το μόνο που μπορούσα να του πω ήταν ότι όλα γίνονται για ένα συγκεκριμένο λόγο. Ίσως να έπρεπε να βιώσει από το στάδιο της απογοήτευσης προκειμένου να περάσει σε άλλο επίπεδο.

Το καταλάβαινε, και υπέμενε. Και επειδή και αυτός είναι της ίδιας αντιλήψεως, πίστευε ότι κάτι καλό θα ερχόταν αρκεί να δείξει υπομονή. Και έδειχνε υπομονή, όχι χωρίς παράπονο και πικρία. Και πράγματι η δικαίωση ήρθε. Όταν το είχε πάρει απόφαση ότι αν είναι να’ ρει θε να ρθει, αλλιώς θα προσπεράσει, ήρθε. Και με τους καλύτερους οιωνούς. Όλος αυτός ο χρόνος που περίμενε με τα έξοδα να τρέχουν και τα έσοδα να μην έρχονται, τον δικαίωσε. Η αντίληψή του ότι μια ανώτερη δύναμη που τον καταδίκασε να γίνει αυτό που έγινε σε πείσμα όλων των άλλων, θα τον φρόντιζε ώστε να τον εκμεταλλευτεί σε αυτό για τον οποίο τον προόριζε πραγματώθηκε. Και έτσι έγινε.

Έχω πεισθεί και εγώ πλέον ότι το υπέρτατο ον, αποκαλέστε το όπως θέλετε, φροντίζει να αποζημιώνει τους ταγμένους του για όσα βάσανα τους προσέφερε. Αφελές; Ίσως. Έλα όμως που το έχω δει πολλές φορές. Να και κάτι που οι χριστιανοί έχουν δίκιο. Εδώ είναι η κόλαση εδώ και ο παράδεισος.

Όλοι είμαστε ταγμένοι για κάτι, και πρέπει να το εκπληρώσουμε. Δεν είναι ελεύθερος εμποδίων ο δρόμος μας. Παίζει ρόλο και τι μαγνητοκαλούμε με τις σκέψεις και τις προσδοκίες μας. Όμως θα εκπληρώσουμε το πεπρωμένο μας. Εύκολος ή δύσκολος ο δρόμος, είναι αυτός που έχει χαραχτεί για μας. Και θα τον βαδίσουμε είτε το θέλουμε, είτε δεν το θέλουμε.

Αν για κάποιο λόγο δεν επιτευχθεί ο στόχος που το ον έχει επιλέξει για μας, θα το φέρουμε στο κάρμα μας και η μετέπειτα ζωές μας θα είναι στιγματισμένες. Ακούγεται πολύ ανατολικό αυτό, αλλά έτσι είναι. Πως αλλιώς μπορείς να εξηγήσεις ότι άνθρωποι με ζωή ηθική, καλόψυχοι, που ποτέ δεν έβλαψαν κανένα, καθημερινά υποφέρουν από δεινά που δεν τα εύχεσαι ούτε στο χειρότερο εχθρό σου;

Ας είναι όμως. Δε θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Άλλωστε αυτό το ποστ στόχο είχε να μοιραστώ τη χαρά μου για το φίλο μου που η υπομονή του ανταμείφθηκε και για το δρόμο που ξανοίγεται φωτεινός και ελπιδοφόρος μπροστά του!!!

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ

Διάβασα στον Εχετλαίο, μια φοβερή ανάλυση για τον Οδυσσέα, τον αρχαίο καλέ, αυτόν που θαλασσοπνιγόταν κάμποσα χρόνια για να φτάσει στην Ιθάκη (και ουχί τη θράκη), μου άρεσε πολύ και θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας.
Πέρα από τα αστεία, το συμπέρασμα που καταλήγει, είναι η επιτομή της Οδύσσειας. Πέρα από το οποιοδήποτε καταγεγραμμένο αρχαίο παραμυθάκι, πέρα από τις πιθανές κωδικοποιημένες τοποθεσίες που οι Έλληνες είχαν εμπορικές δραστηριότητες, είναι ένα ηθικό δίδαγμα που ίσως και να αντιπροσώπευε τότε τον ψυχισμό του Έλληνα. (Γιατί για σήμερα δεν το βλέπω).
Σας το παραθέτω και τα συμπεράσματα δικά σας.
Ευχαριστώ Εχετλαίε.

Ονειροφάγοι και λωτοφάγοι

Ο γιος του Λαέρτη, ο ταπεινός βασιλιάς ενός μικρού θαλασσινού λαού, που πέρασε δέκα ολόκληρα χρόνια πολεμώντας στις παραλίες της Τροίας, που σκαρφίστηκε ο πανούργος έναν Δούρειο Ίππο για να πάρει απείραχτα τα ψηλότερα τείχη της και που πέρασε άλλα δέκα χρόνια, ταξιδεύοντας στα μήκη και στα πλάτη της Μεσογείου, αντιμετωπίζοντας θαρραλέα τόσους και τόσους κινδύνους – τι σχέση μπορεί να είχε αυτός, που το μυαλό του ήταν σκλαβωμένο από μια γυναίκα και ένα νησί, τη δική του γυναίκα και το δικό του νησί, τι σχέση μπορεί να είχε αυτός με εκείνους τους στερημένους συντρόφους του που με την πρώτη ευκαιρία έφαγαν τα πρόβατα του Ήλιου και έπεσαν με τα μούτρα, αδέξια και ασυναίσθητα στους λωτούς, καταβροχθίζοντας τους, θυσιάζοντας το πολυτιμότερο πράγμα που είχαν, τη μνήμη και το μυαλό τους, για μια εφήμερη πολυτέλεια και ευχαρίστηση, για ένα εφήμερο καπρίτσιο; Αυτός που ενώ ήταν στην αγκαλιά της Καλυψούς για εφτά ολόκληρα χρόνια με βαρύ στέρνο από τη θλίψη, δεν ξέχασε την βαθύτερη επιθυμία του, εκείνη τη φλόγα που πύρωνε την καρδιά του για τόσο καιρό και αυτά που είχε αφήσει πίσω του. Είναι ένα ωραίο και αληθινό δίδαγμα: Ακόμα και αν όλοι έχουμε βγει από την ίδια μήτρα της γης, παραμένουμε διαφορετικοί, και κάποιοι θα φάνε λωτούς για να ησυχάσουν και να ξεχάσουν, ενώ άλλοι θα αντισταθούν σε Σειρήνες με κερί στα αυτιά και ένα σκοπό στο μυαλό, θα πολεμήσουν Πολύφημους, θα ξεφύγουν από Σκύλλες και Χάρυβδες και θα έχουν απέναντι τους έναν κυανοχαίτη Κοσμοσείστη συνέχεια που θα τους εναντιώνεται… Τα λάθη θα συμβούν, το ασκί του Αιόλου θα τους παρασύρει μακριά την κρισιμότερη στιγμή για να ξανασφίξουν τα δόντια, να ξανακούσουν το τραγούδι των μηνιγγιών τους ενώ σφυροκοπούν ανελέητα και να συνεχίσουν, ακόμα και κολυμπώντας, παθαίνοντας πολλά και έτσι μαθαίνοντας πολλά, με ασπίδα τους την Αθηνά, προς μια Πηνελόπη, προς μια Ιθάκη, όπου θα τεντώσουν το τόξο για να ξανακερδίσουν αυτά που τους ανήκουν δικαιωματικά… Και επαναλαμβάνω: Τι σχέση είχε ο Οδυσσέας, ο πολυμήχανος, ο ταξιδευτής, ο ονειροφάγος, με τους δειλούς και απρόσεχτους, πανέτοιμους να παραδοθούν, λωτοφάγους συντρόφους του; Καταλαβαίνει κανείς γιατί αυτός και η γενιά από την οποία προερχόταν, ήταν οι ηγέτες;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ Κ.Λ.Π. Κ.Λ.Π.

Επειδή είναι γνωστό σε όλη τη μπλογκόσφαιρα, ότι μετά τη θεία ντόννα που επαγγέλεται το σεφ, η καλύτερη μαγείρισσα είμαι εγώ, (εδώ γελάμε), σας παρουσιάζω τους φίλους μπλόγκερ ως εδέσματα (κατόπιν προσκλήσεως της θείας ντόννας). Και έτσι θα καταλάβετε γιατί χρειάζομαι επειγόντως όχι μόνο δίαιτα, αλλά και ράψιμο στο στόμα μη σας πω!!!
Θα αρχίσω από τις κυρίες και πρώτη είναι
H Ζαμπία, γευστική και ελαφριά τιραμισού

Ακολουθεί ο Σπύρος, brownie με παγωτό, δροσερό και πλούσιο σε γεύση (και θερμίδες)

Ο Κώστας Βράκας, μια μηλόπιτα (πάλι με παγωτό) κλασσική και αγαπημένη γεύση

Ο Λευτέρης, τάρτα σοκολάτας, εδώ δε χρειάζονται λόγια!

Ο Geysser, που θα εκτιμήσει την προσφορά τούρτας σοκολάτας με σου για τα επινίκια του νταμπλ (οι ολυμπιακοί με κατάλαβαν!)

Και φυσικά η θεία Ντόννα της οποίας ιδέα ήταν το παρόν μπλογκοπαιγνιδο, ένα χορταστικό, πλούσιο και πεντανόστιμο προφιτερόλ (μμμμμμ σουρλπ)

Οι αναγραφόμενοι και νοστιμότατοι/παχυντικοί μπλόγκερ (πλην της θείας), είναι και καλεσμενοι να μας παρουσιάσουν τη δική τους οπτική γωνία για άλλους μπλόγκερ χωρίς βέβαια καμιά υποχρέωση από μέρους τους (είμαι και ευγενικιά παναθεμά με!).

(Όλα τα παραπάνω τα έφτιαξα με τα χεράκια μου και με προσωπικό κόπο και κατασπατάληση χρόνου, αλήθεια λέω, με τα χεράκια μου βρήκα τις φωτό στο google)!

ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ

Τι σου είμαστε όμως, εμείς οι γυναίκες!

Λεφτά μπορεί να μην έχουμε ούτε για φαγητό (που λέει ο λόγος) αλλά για την εμφάνισή μας όλο και θα πληρώσουμε το κατιτίς μας!

Σας γράφω άρτι αφιχθείς από γνωστό ινστιτούτο ομορφιάς. Πονάω, καίγομαι, ξέρω ότι αύριο θα είμαι στα χάλια μου τα μαύρα, αλλά δεν παραπονιέμαι. Και αυτό γιατί ξέρω τι περίπου αποτελέσματα θα έχω σε λίγο καιρό. Μπρος στα κάλη τι είναι ο πόνος; Τίίίίίίίίίίίίίποτα. Και τον υπομένω. Εγώ όπως και χιλιάδες άλλες γυναίκες. Στο βωμό της ομορφιάς έχουν θυσιαστεί δόντια, χρήμα, ξεκούραση, ταξίδια και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε.

Και γιατί όλα αυτά; Γιατί θέλουμε να είμαστε όμορφες; Μα φυσικά για σας βρε ανόητοι. Για τους άνδρες. Μην ακούτε το τι λέμε, το κάνουμε για να νιώσουμε εμείς πιο όμορφα και λοιπές κοτσάνες. Η αλήθεια είναι ότι το κάνουμε για να αρέσουμε στους άνδρες. Τους δικούς μας και τους άλλους. Για να είμαστε αντικείμενα θαυμασμού, για να μας κάνουν φιλοφρονήσεις, για να μην περνάμε απαρατήρητες… Και μέσω αυτών έρχεται η δική μας ικανοποίηση, όχι από το τι βλέπουμε στον καθρέπτη μας εμείς, αλλά από το τι βλέπουμε στο βλέμμα σας!

Υπομένουμε επίπονα χημικά πήλιγκ, καυστικές φωτοαναπλάσεις, αποτριχώσεις με ξυράφι, κερί, λέιζερ, ηλεκτρισμό, μηχανήματα που τραβούν και αφαιρούν τις τρίχες, χειρουργικές επεμβάσεις που αφαιρούν ρυτίδες και χρόνια, χόνδρους και λίπη, και περνάμε χρόνια στα γυμναστήρια για να διατηρηθούμε σφιχτές, δεν απολαμβάνουμε μια μακαρονάδα, ένα παγωτό με σαντιγύ, σοκολάτες, αναψυκτικά… Και όλα αυτά για σας. Τους άνδρες. Για να δούμε ένα βλέμμα θαυμασμού, να ακούσουμε ένα καλό λόγο, για να είμαστε ποθητές…

Από αρχαιοτάτων χρόνων μας έφαγε η ματαιοδοξία (όχι ότι εσείς οι άντρες πάτε πίσω), αλλά για μας είναι λίγο πιο έντονο το φαινόμενο. Πληρώνουμε στα καταστήματα καλλυντικών, στα ινστιτούτα ομορφιάς, στα εμπορικά και τα παπουτσάδικα, στα γυμναστήρια και τα σπα… Πληρώνουμε με χρήμα, αίμα, χρόνο, ιδρώτα, κόπο… Πληρώνουμε και δε γκρινιάζουμε. Το έχετε προσέξει;

Μπορεί να μην έχουμε να πάμε στο θέατρο ή να βάλουμε βενζίνη, αλλά την καινούργια αντιρυτιδική κρέμα που υπόσχεται θαύματα θα την πάρουμε. Μπορεί να τρώμε τον επόμενο μήνα φακές και μακαρόνια, αλλά το πρόγραμμα αποτρίχωσης του μπικίνι θα γίνει δικό μας και εθελοτυφλούμε πιστεύοντας ότι μακροχρόνια θα κάνουμε οικονομία γιατί δε θα αγοράζουμε ξυραφάκια και αποτριχωτικές αλοιφές ποτέ πια (για αυτό το σημείο), αλλά το κάνουμε.

Δεν έχουμε λεφτά για χίλια δυο πράγματα, αλλά δε θα μας ακούσετε ποτέ να παραπονιόμαστε αν τα λεφτά τα δώσαμε για την ομορφιά μας, την εμφάνισή μας, τα νιάτα…

Αν αυτό δεν είναι ματαιοδοξία, τι είναι τότε;

Μη με ακούτε, πονάω (αλλά το έκανα το πρώτο μέρος του προγράμματος). Βλέπετε ενόψει των σαράντα με έπιασε η κρίση. Θα διαβάσετε πολλά εδώ όσο πλησιάζουν τα γενέθλιά μου…

Πονεμένα φιλιά. Και να με συμπαθάτε για όσες κακίες είπα. Λίγο ο πόνος, λίγο τα παυσίπονα, τις έγραψα τις μαλακίες μου!

Σι γιου λέιτερ….

AΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Σε απάντηση της πρόσκλησης της φίλης μπλογκερ zambia, αναρτώ ένα χειρόγραφό μου.

Το κείμενο είναι από μια ομιλία του καθηγητή Φιλοσοφίας και Πολιτιστικής Διπλωματίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών και Κοινωνικών Επιστημών της Αθήνας, κ. Χρήστου Γιανναρά.

Για το ΙδιογράφΩςή αλλιώς http://autographcollectors.blogspot.com/

Με τη σειρά μου καλώ τον Ιάσιο, το zero+, τη θεία ντόννα, χωρίς καμιά υποχρέωση από μέρους τους!

ΛΟΛΑ ΝΑ ΕΝΑ ΜΗΛΟ

ΝΑ ΓΙΑΤΙ H ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΛΦΑΒΗΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ:

"Η διαδοχή των γραμμάτων στην πλήρη εκφώνηση τους δεν είναι καθόλου τυχαία αλλά πίσω από αυτήν υπολανθάνει μία πλήρης γραμματική, συντακτική και νοηματική συνέχεια, ανωτέρας συλλήψεως. Σύμφωνα με αυτήν την γνωστή μας εκφώνηση, τα ελληνικά γράμματα (αφού προσθέσουμε και το εξαφανισμένο σήμερα έκτο γράμμα: Στίγμα ή Δίγαμμα) ακούγονται και γράφονται ως εξής:

ΑΛΦΑ -ΒΗΤΑ-ΓΑΜΑ -ΔΕΛΤΑ-ΕΨΙΛΟΝ -ΣΤΙΓΜΑ-ΖΗΤΑ -ΗΤΑ-ΘΗΤΑ -ΙΩΤΑ-ΚΑΠΠΑ -ΛΑΜΒΔΑ-ΜΙ -ΝΙ-ΞΙ -ΟΜΙΚΡΟΝ-ΠΙ -ΡΟ-ΣΙΓΜΑ -ΤΑΥ-ΥΨΙΛΟΝ -ΦΙ-ΧΙ -ΨΙ-ΩΜΕΓΑ

Αποκωδικοποιώντας την γνωστή αυτή διάταξη, που έγινε σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, έχουμε τα ακόλουθα:

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ ΕΨ ΙΛΩΝ, ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ, ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΑΜ, ΔΑ, ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΥ (Ε)Ψ ΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ.

Εν συνεχεία, αφού προσθέσουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα που παραλείπονται, έχουμε την ανάδυση μιας θαυμάσιας κοσμογονικής προσευχής - επίκλησης προς την πηγή του φωτός.

ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ ΖΗ, ΤΑ Η, ΤΑ ΘΗ, ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ)

ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ,

ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ).

Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ:

Αλ=Ο νοητός ήλιος

Φα-ος=Το φως

Βη=προστακτική του ρήματος βαίνω (βαδίζω, έρχομαι)

Τα=Δοτική άρθρου δωρικού τύπου τη, εις την

Γα=Γη (δωρικός τύπος)

Αμα=(επιρρ.) συγχρόνως

Έλ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος

Έψ=ρήμα έψομαι, εψ-ημένος, ψημένος.

Ιλών=Ιλύς (ουσιαστικό), λάσπη, πηλός

Στή=προστακτική ρήματος ίστημι.

Ίγμα=καταστάλαγμα, απόσταγμα.

Ζή=προστακτική ρήματος ζω.

Η=υποτακτική ρήματος ειμί, είμαι

Θη=προστακτική ρήματος θέτω.

Ιώτα=τα ίωγα, τα Εγώ.

Παλάν=Ρήμα πάλλω (δονούμαι, περιστρέφομαι) επίθετο

παλλάς-πάλλουσι,περιστρεφόμενη (πρβλ: Παλλας Αθηνά).

Δά=άλλος τύπος της Γα, Γης (πρβλ: Δαμήτηρ, Δημήτηρ, Δήμητρα=Μητέρα γη).

Νύξ=νύκτα.

Ο=το οποί! ο, που

Φυ(οι)=ευκτική ρήματος φύω (φυτρώνω, αναπτύσσομαι).

Κ.Ο.Κ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ...

ΑΛ, ΕΣΥ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟ ΦΩΣ, ΕΛΑ ΣΤΗ ΓΗ!

ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΛ ΡΙΞΕ ΤΙΣ ΑΚΤΙΝΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΙΛΥ ΠΟΥ ΨΗΝΕΤΑΙ (που βρίσκεται σε κατάσταση αναβρασμού).

ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ (μία ξηρά) ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΑ ΕΓΩ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ, ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΤΑΘΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΓΗ.

ΑΣ ΜΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ Η ΝΥΚΤΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟΝ ΚΑΙ ΚΙΝΔΥΝΕΨΕΙ ΝΑ ΤΑΦΗ (να σβήση, να χαθεί) ΤΟ ΚΑΤΑΣΤΑΛΑΓΜΑ ΤΟΥ ΠΥΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΑΒΡΑΖΟΥΣΑ ΙΛΥ, ΚΑΙ ΑΣ ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΙ Η ΨΥΧΗ, ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΓΙΣΤΟ, ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΟΛΩΝ!

Εντυπωσιακό;

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο το έλαβα με e mail, και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.

ΒΡΩΜΑ, ΒΡΩΜΑ,ΠΩ ΠΩ ΒΡΩΜΑ!

Πάλι εδώ! Καλώς τα μάτια μου τα δυο!

Όχι ότι γύρισα καλύτερος άνθρωπος. Όχι. Χειρότερη και πιο γκρινιάρα γύρισα. Δε φταίω εγώ όμως. Με ενοχλούν διάφορα πράγματα και με φρικάρουν.

Δεν είμαι της άποψης ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι όμορφοι. Πιστεύω στην ποικιλομορφία, μα πιο πολύ πιστεύω στην ομορφιά της ψυχής και του χαρακτήρα πολύ περισσότερο από την ομορφιά της εμφάνισης και του προσώπου. Όμως άλλο η ομορφιά και άλλο η περιποίηση.

Δυο μέρες πριν μου πρότειναν να συνεργαστώ με έναν αξιότατο συνάδελφο, πλήν όμως εντελώς βρωμιάρη. Σηκώνει το χέρι του και λιποθυμούν οι περαστικοί στη Μεσογείων! Άσε που όταν μιλά μαζεύεται στις άκρες των χειλιών του σάλιο που ξερένεται και όσο περνά η ώρα, τόσο μεγαλώνει η αποκρουστική πλάκα!

Εννοείται πως βρήκα του κόσμου τις δικαιολογίες για να το αποφύγω. Και ευτυχώς το πέτυχα.

Είναι άδικο όμως, μερικοί άνθρωποι να παραμελούν τον εαυτό τους τόσο πολύ. Δε λέω να φτάνουν στο άλλο άκρο και να τρέχουν στα ινστιτούτα με τις ώρες, αλλά από το να είναι συνέχεια σε ένα καθρέφτη, ως το να περνούν και να ψοφούν οι μύγες, υπάρχει και το φυσιολογικό.

Το λένε λουτρό καθαριότητας. Ντους. Μπάνιο. Ή επί το λαϊκότερο, ξεβρώμισμα.

Και δε μιλάμε για γέρους και γριές που κλείνουν τα ενενήντα και μεγάλωσαν σε ένα χωριό και έμαθαν να κάνουν μπάνιο κάθε Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο. Μιλάμε για σύγχρονους, νέους ανθρώπους που από μακριά δείχνουν μοντέλα, με τα συνολάκια τους τελευταία λέξη της μόδας, αλλά όταν πλησιάζουν, σε πιάνει η μπόχα.

Ο πεθερός μιας φίλης μου που οι Γερμανοί τον είχαν κλείσει σε στρατόπεδο στη Γερμανία το 1943, νομίζω στο Άουσβιτς, μας έλεγε ότι το ζώο που βρωμάει περισσότερο είναι ο άνθρωπος. Το διαπίστωσα το βράδυ τη πρωτομαγιάς που πήγα στο νοσοκομείο για το μπιρμπιλωτό ματάκι μου που δέχτηκε την άγρια επίθεση του εκδικητικού γιούκα.

Η γιατρός που με εξέτασε, όταν άπλωσε το χέρι της να φτιάξει το μηχάνημα, εξαφάνισε τη χλωρίδα και την πανίδα του ιατρείου. Μα καλά βρε κορίτσι μου, δε σου μίλησε κανείς για το ρεξόνα; Είσαι νέα, εμφανίσιμη, μορφωμένη, και κυρίως γιατρός, δεν έμαθες ότι το πρώτο πράγμα στην προσπάθεια επίτευξης της υγείας είναι η καθαριότητα; Ένα ντουσάκι κάθε πρωί, ούτε πέντε λεπτά από το χρόνο σου δε σου τρώει. Τι λυπάσαι; Το νερό;

Εγώ δηλαδή που ξυπνάω καθημερινά στις πεντέμιση για να κάνω ένα απολαυστικό και τονωτικό μπάνιο και μετά αν δεν προλάβω να στεγνώσω καλά τα μαλιά μου ανοίγω το παράθυρο του αυτοκινήτου, χαζή είμαι; (χαζή είμαι που ανοίγω το παράθυρο όχι που κάνω μπάνιο!).(έτσι εξηγείται και γιατί είμαι μονίμως κρυωμένη από τα πρώτα κρύα ως τέλος Απριλίου).

Άσε τις γυναίκες που βαριούνται να λουστούν. (όπως η εν λόγω οφθαλμίατρος). Έχω και κάποιο ύψος, περνούν από μπροστά μου, στο ύψος της μύτης και με φτάνει η βρώμα και η λίγδα. Και τις βλέπεις βαμμένες επτά το πρωί, λες και θα πάνε στα μπουζούκια. Εκεί που βάζεις το μεηκάπ και κάνεις ένα τέταρτο, γιατί δεν κάνεις ένα λουσιματάκι; Ή γιατί κρατάς άλουστο το κεφάλι σου μια βδομάδα για να μη χαλάσει το χτένισμα; Νομίζεις ότι δείχνεις καλύτερη όταν είσαι χτενισμένη αλλά εκπέμπεις μια εσάνς απλυσιάς, παρά όταν μοσχοβολάς φρέσκο σαπουνάκι;

Δεν εννοώ να είναι περιποιημένες σα φωτομοντέλα οι γυναίκες και οι άνδρες, αλλά να είναι καθαροί και με ρούχα ευπρεπή. Στο νοσοκομείο που περίμενα, λόγω βαθμού, ήρθε και ένας μεγάλος ιατρός να με δει και να με χαιρετήσει. Τι το θες; Έχασα κάθε ιδέα για το άτομό του. Η ρόμπα του ήταν λευκή πριν τρία χρόνια, τώρα πια, όχι. Οι τσέπες είχαν αλλάξει χρώμα εκεί που ακουμπούν τα χέρια. Ο γιακάς είχε πιάσει μάκα. Σκισμένη η ζώνη και στις δυο μεριές. Τα μισά κουμπιά να λείπουν και τα άλλα μισά να κρέμονται. Να χέσω τα γαλόνια, το διευθυντιλίκι και τις γνώσεις του. Τόση τσαπατσουλιά δεν ματάδα! Τι να το κάνεις αν φοράς κολώνια ακριβή; Αν οδηγείς το τελευταίο μοντέλο της μερσέντες; Η ιατρική σου ρόμπα έζεχνε! Και μας το παίζεις και κουλτουριάρης! Η βρώμα είναι άποψη; Το να είσαι λέτσος είναι μόδα;

Όχι, όχι, και πάλι όχι. Θα βροντοφωνάξω το παλιό ρητό: η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά. Γυναίκες δεν έχουν να τους φροντίσουν αν οι ίδιοι είναι χωμένοι στα ιατρικά συγγράμματα; Εγώ δηλαδή βλάκας είμαι που δίνω του Ιάσιου κάθε μέρα φρεσκοπλυμένη, καλοσιδερωμένη και μοσχοβολιστή λευκή ρόμπα; Που προτιμώ να χάσω δυο ώρες ύπνου, παρά να πάει δυο φορές στο νοσοκομείο με την ίδια ρόμπα ή την ίδια στολή χειρουργείου.

Έχει τόση βρώμα ο κόσμος γύρω μας που δε χρειάζεται να του προσθέτουμε άλλη με την απλυσιά μας. Όσο οικονομία και να κάνουμε στο νερό, ένα μπανάκι κάθε μέρα μας παίρνει να κάνουμε.

Για σήμερα η γκρίνια τέλος. Τα θυμάμαι και συχγίζομαι και δεν κάνει. Χαλάει η αύρα μου. Φιλούθια και τα λέμε σύντομα με περισσότερη ή λιγότερη γκρίνια – ανάλογα με τα ερεθίσματα που θα δεχτώ-.

ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΠΟΣΤ

Επειδή ακόμα δεν πρέπει να ταλαιπωρούμαι, σας προσφέρω ένα από το αμίμητα σκίτσα του μοναδικού ΑΡΚΑ!

Ευελπιστώ ότι σύντομα θα είμαι σε θέση να σας μεταφέρω τις σκέψεις μου χωρίς να κουράζεται το τσακίρικο και μπιρμπιλωτό μου ματάκι!

(Η σεμνή Κοπτοραπτού το πέτυχε! δυστυχώς δεν μπόρεσα να βρω την Αμαλία να το τραγουδά: το γιούκα μπαίνει μες το μάτι μου...)

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΤΡΕΛΛΑΣ

Καλημερούδια!

Είναι να μη μάθεις να ξυπνάς πρωί. Επειδή τις εργάσιμες μέρες ξυπνώ στις πέντε και μισή, το ίδιο έπαθα και σήμερα που δεν εργάζομαι. Και αφού ήπια το καφεδάκι μου στη βεράντα (που ακόμα δεν αξιώθηκα να βρώ σαλονάκι που να μου αρέσει), με θέα την ακρόπολη να αλλάζει χρώματα καθώς ο ήλιος ανεβαινε πιο ψηλά, είπα να κάνω απολογισμό της χθεσινής μέρας.

Εκτός από το να πληρώσω τα μαλλιοκέφαλά μου σε κάρτες σε διάφορες τράπεζες, έκανα και μια βόλτα στα μαγαζιά γιατί θέλω να αλλάξω το σαλόνι στο σπίτι μου.

Μπαίνω σε ένα κατάστημα που το στυλ του έφερνε σ’ αυτό που είχα κατά νου να πάρω. Η ώρα ήταν έντεκα και κάτι το πρωί. Φάτσα στην πόρτα εισόδου του καταστήματος, ήτανε το γραφείο και σ’ αυτό καθόταν μια τσούπρα που μιλούσε στο τηλέφωνο.

Αρχίζω μια βόλτα στο χώρο, κοιτάω τιμές στα καρτελάκια (καλά, ποιος θα ψώνιζε από μαγαζί επίπλων στη λεωφόρο Βουλιαγμένης; Ο Βαρδινογιάννης; και είχαν ένα τραπεζάκι απλό – απλούστατο 1500 ευρώ;), βλέπω ένα μπουφέ, αρχίζω να ανοίγω τα συρτάρια του και τα ντουλαπάκια του, η κοπέλα ακόμα μίλαγε στο τηλέφωνο. Περνάω στη διπλανή αίθουσα, μια άλλη κοπέλα είχε ένα σουίφερ και περνούσε τις επιφάνειες, ρίχνω μια ματιά, κάθομαι στις πολυθρόνες, ανοίγω ντουλάπια και συρτάρια, τίποτα. Ούτε που με ρώτησε και αυτή για το τι ψάχνω. Επιστρέφω στην πρώτη αίθουσα, η τύπισσα συνέχιζε να μιλά στο τηλέφωνο. Την κοιτώ και κατευθύνομαι στην πόρτα. Τι φεύγετε; Με ρωτάει. Ναι δεσποινίς φεύγω, (το ακουστικό στο χέρι αυτή), γιατί έχω εδώ μέσα ένα τέταρτο και εσείς μιλάτε στο τηλέφωνο.

Μα είναι σημαντικό, μου απαντάει. Το άκουσα, επί ένα τέταρτο σχεδιάζεται που θα πάτε το βράδυ. Ε να μη σας ενοχλώ! Και πιάνω το χερούλι της πόρτας. Και τι μου λέει; Στο Θεό σας! Να μιλάτε καλύτερα, μου λέει. Και εσείς να φέρεστε καλύτερα στο χώρο εργασίας σας. Έχω δεκαπέντε λεπτά εδώ μέσα, και με αγνοείται παντελώς. Δικαίωμά σας. Όπως δικαίωμά μου είναι να αποφασίσω να δώσω τα ωραία μου ευρουλάκια σε κάποιο άλλο κατάστημα που θα με αντιμετωπίσουν καλύτερα. Της τα έχωσα και έφυγα.

Δηλαδή, δεν κατάλαβα, μπαίνει κάποιος σε ένα μαγαζί, αυτό σημαίνει ότι θέλει κάτι να αγοράσει και το μαγαζί πληρεί τις προϋποθέσεις για να βρει αυτό που επιθυμεί, και εσύ τον αγνοείς; Τον αφήνεις να γυρνάει μόνος του και να κοιτά; Χωρίς να προσφέρεις τη βοήθειά σου που στο κάτω κάτω της γραφής γι’ αυτό πληρώνεσαι, και όταν σου τη λέει, σε ενοχλεί η ειρωνεία;

Αλλά έτσι έχουμε μάθει. Πάμε σε ένα μπαράκι το βράδυ και για να μπούμε μέσα, περιμένουμε ένα τέταρτο να μας εγκρίνει ο πορτιέρης. Κάτσε ρε κύριε, για να έρθω εδώ θα πληρώσω, και δεν ξέρεις πόσα θα δώσω, και με κρατάς μισή ώρα έξω; Εμ θα σου αφήσω λεφτά, εμ μου κάνεις καψόνι; Αμ δε σφάξανε! Φεύγω επιδεικτικά και πάω αλλού που δεν έχει «πόρτα». Ειδικά αν είμαστε μεγάλη παρέα, κάπως τους έρχεται, αν και οι παρέες μου είναι τέτοιες που δε μας καθυστερούν στην είσοδο. Ακόμα, όμως, και δυο λεπτά να περιμένω, κάνω βολβοστροφή! Και το ωραίο είναι ότι κάποιοι θεωρούν ότι όσο περισσότερη ώρα περιμένεις, τόσο πιο τρέντυ είναι το μαγαζί. Πιασ’ τ’ αυγό και κούρεφτο!

Μπαίνεις σε μαγαζιά με ρούχα και σε ρωτάνε τι ψάχνεις, σου δείχνουν ότι έχουν, σε βοηθάνε να αλλάξεις και είναι και ειλικρινείς μαζί σου αν κάτι δε σου πάει, και μπαίνεις σε κάτι άλλα και σε γράφουν κανονικά. Σεβασμός κανένας στον πελάτη. Από πού θα ψωνίσεις; Από εκεί που σε υπολογίζουν, και σαν άνθρωπο και σαν πορτοφόλι. Γιατί αν δεν κάνω λάθος, όσοι έχουν μαγαζιά το κάνουν για να πουλήσουν και να εισπράξουν, όταν με διώχνει όμως η αδιαφορία σου, πως θα εισπράξεις;

Άσε το ύφος δεκαπέντε καρδιναλίων που έχουν μερικές πωλήτριες. Κορίτσι μου ένα τίποτα είσαι, για να καταλήξεις πωλήτρια έστω και στο Κολωνάκι, μάλλον αποτυχημένη είσαι. Τι μας πουλάς μούρη; Δεν ήρθα εδώ να με κρίνεις εσύ, ήρθα να μου δώσεις ότι ζητήσω και αν είναι αυτό που θέλω, θα σε πληρώσω και θα φύγω. Δεν ήρθα να βλέπω απόρριψη και βαριεστημάρα, να με κοιτάς αφ’ υψηλού και να μην κουνιέσαι από τη θέση σου. Βέβαια, ευθύνη έχει και αυτός που σε πληρώνει και δε σε στέλνει στο διάολο που με τη συμπεριφορά σου διώχνεις τους πελάτες!

Αλλά τι με νοιάζει; Θα ψωνίσω από κει που θα με υπολογίσουν. Θα δώσω τις 6.000 ευρώ που κάνει το σαλόνι που μου άρεσε σε ένα μαγαζί που η κοπέλα που ήταν μέσα, μόλις μπήκα έκλεισε το τηλέφωνο, μου έδειξε ότι είχε σε πέντε ορόφους μαγαζί, και όταν δε βρήκα κάτι απολύτως του γούστου μου μου έδειξε κομμάτια που δεν τα είχε αλλά μπορούσε να μου τα παραγγείλει στο εξωτερικό και όταν της είπα ότι το κόστος είναι πολύ υψηλό, μίλησε με το εργοστάσιο στην Ελλάδα αν μπορούν να το φτιάξουν εδώ με λιγότερο κόστος και προθυμοποιήθηκε να έρθει σπίτι μου να δει το χώρο για να ξέρει τι ακριβώς θα πει στο εργοστάσιο(!) και να μου δώσει ιδέες ώστε να δένει το σαλόνι με την τραπεζαρία και τα χαλιά (έχει σπουδάσει στην Ιταλία αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και μετά στην αμερική διακόσμηση – τα πτυχία τα είδα στον τοίχο του μαγαζιού). Μπορεί να είναι έξω από το ποσό που υπολόγιζα, αλλά, η προθυμία της, το ενδιαφέρον και η υπομονή της με κέρδισαν και φυσικά αυτή θα βγει κερδισμένη!

Για σήμερα τέλος η γκρίνια, είχα και ένα ατύχημα στο laptop, και λέω να σας αφήσω.

Υ.Γ. Καλό μήνα!